پاورپوینت کامل نیمه ی پنهان ماه ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیمه ی پنهان ماه ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیمه ی پنهان ماه ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیمه ی پنهان ماه ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

>

هدف مباهله این نیست که افرادی دور هم جمع شوند و نفرین کنند و سپس پراکنده گردند بلکه منظور این است که دعا و نفرین اثر خود را عملاً آشکار کند و دروغ گو فوراً به عذاب گرفتار شود.

نکات کلیدی درآیه ی مباهله

از نشانه های عشق خدا به بندگان آن است که حجاب ها را از قلبش بر می گیرد، او را توان رسیدن به قرب الهی می دهد و گاه چنان با انواع بلاها روحش را آب دیده می سازد که باطنش از غیر خدا تطهیر می شود. چنین بنده ای از دریای رحمت الهی سیراب شده و لایق جانان می گردد.

به شهادت تاریخ، پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) و خاندان مطهرش تنها مصداق های نفوس مطمئنّه اند که ندای « ارْجِعِی إِلی رَبِّک راضِیهً مَرْضِیهً » خطاب به آنان نازل شد. پیامبر اکرم (صلّی الله علیه وآله) نمونه ی مجسّم رحمت الهی در زمین است، او ماه تابان آسمان ولایت است و وصی عظیم الشأن او، علی بن ابی طالب، به منزله ی نیمه ی پنهان این وجود مبارک است. چنان که قرآن عزیز می فرماید: « فَمَنْ حَاجَّک فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبینَ (آل عمران/۶۱)

در این گفتار، هم نوا با حدیث منزلت، یوم الدّار، غدیر، ثقلین،آیه ی ولایت، تطهیر و… بار دیگر ندای حقّانیت مولایمان را با تفسیر آیه ی مباهله در گوش زمان فریاد می زنیم. در این مقاله ی کوتاه، به اختصار نکات کلیدی درباره ی تفسیر این آیه ی شریفه و شأن نزول آن را از دیدگاه علمای شیعه و سنّی بررسی کرده، سپس به سه شبهه ی مهم در آیه ی فوق پاسخ می گوییم.

تفسیر آیه ی مباهله (آل عمران/۶۱):

«هرگاه بعد از علم و دانشی که (درباره ی مسیح) به تو رسیده (باز) کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آن ها بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت می کنیم، شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خویش را دعوت می نماییم شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت می کنیم شما هم از نفوس خود، آن گاه مباهله می کنیم و لعنت خدا را بر دروغ گویان قرار می دهیم».

مباهله از مادّه ی « بهل» به معنای رها کردن و قید و بند را از چیزی برداشتن است، و « ابتهال» در دعا به معنای تضّرع و واگذاری کار به خداست و اگر آن را گاهی به معنای هلاکت و لعن و دوری از خدا گرفته اند، به این دلیل است که رها کردن و واگذار کردن بنده به حال خود هلاکت او را به دنبال دارد.

در این آیه، مباهله به معنای نفرین کردن دو نفر به یکدیگر است؛ به این معنا که افرادی که در مسأله ی مهم مذهبی اختلاف دارند در یک جا جمع شوند و به درگاه خدا تضرّع کنند و از او بخواهند که دروغ گو را رسوا سازد.

در آیه ی فوق خداوند به پیامبر(صلّی الله علیه و آله) دستور داد اینک که منطق و استدلال کارساز نیست و مسیحیان نجران هم چنان بر الوهیت مسیح و انکار دلایلی که بر حقّانیت پیامبر(صلّی الله علیه و آله) در کتب آن ها آمده پافشاری می کنند و حاضر به اسلام آوردن نیستند

دعوت به مباهله کن و به آن ها بگو: « ما فرزندان خود را دعوت می کنیم شما هم فرزندان خود را، ما زنان خود را دعوت می کنیم، شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت می کنیم شما هم از نفوس خود دعوت نمایید، آن گاه مباهله می کنیم و لعنت خدا را بر دروغ گویان قرار می دهیم».

واضح است که هدف مباهله این نیست که افرادی دور هم جمع شوند و نفرین کنند و سپس پراکنده گردند بلکه منظور این است که دعا و نفرین اثر خود را عملاً آشکار کند و دروغ گو فوراً به عذاب گرفتار شود.

از این جهت در روایات اسلامی وارد شده زمانی که پای مباهله به میان آمد نمایندگان مسیحیان نجران از پیامبر (صلّی الله علیه و آله) مهلت خواستند تا در این باره بیندیشند. نتیجه ی مشاوره ی آن ها این بود که اگر محمّد با سر و صدا و جار و جنجال به مباهله آمد با او مباهله کنید و نترسید و اگر با افراد محدودی از نزدیکان و فرزندان خردسالش به میعادگاه آمد بدانید که او پیامبر خداست و از مباهله ی با او بپرهیزید که خطرناک است.

زمانی که به میعادگاه رفتند مشاهده کردند پیامبر، فرزندش حسین را در آغوش دارد و دست حسن را در دست گرفته و علی و فاطمه همراه او هستند و به آن ها سفارش می کند هر گاه من دعا کردم شما «آمین» بگویید. مسیحیان با دیدن این صحنه وحشت کرده و از مباهله خودداری کردند و حاضر به «مصالحه» شدند و به شرایط «ذمّه» تن دادند.

عظمت اهل بیت (علیهم السّلام) از زبان اهل تسنّن:

«مفسّران در این مسأله اتّفاق نظر دارند که « أبنائنا» در آیه ی مذکور، اشاره به حسن و حسین، «نسائنا» اشاره به فاطمه و « انفسنا» اشاره به علی دارد». (قاضی نورالله شوشتری۴۶/۳) سپس در پاورقی کتاب مزبور در ۳۰ صفحه نام و مشخّصات کتب ۶۰ تن از بزرگان اهل سنّت را که تصریح کرده اند آیه ی مباهله در شأن اهل بیت علیهم السّلام نازل شده است، به طور مشروح آورده است. تعدادی از شخصیت های سرشناسی که این مطلب از آن ها نقل شده است عبارتند از:

۱-مسلم بن حجّاج نیشابوری(۱۲۰/۷) ۲- احمدبن حنبل (۱۸۵/۱)، ۳- طبری (۱۹۲/۳)، ۴- حاکم (۱۵۰ /۳)، ۵- حافظ ابو نعیم(ص۲۹۷)، ۶- واحدی نیشابوری (ص ۷۴)، ۷- فخر رازی (۸۵/۸)، ۸- ابن اثیر (۴۷۰/۹)، ۹- ابن جوزی(ص ۱۷)، ۱۰- قاضی بیضاوی (۲۲/۲)، ۱۱- آلوسی(۱۶۷/۳)، ۱۲- طنطاوی( ۱۲۰/۲)، ۱۳- زمخشری( ۱۹۳/۱)، زمخشری گوید: « این قوی ترین دلیلی است که فضیلت اهل کساء را ثابت می کند». ( ضمن پاسخ به شبهه ی سوّم متن سخنان دانشمندان اهل سنّت را درباره ی این آیه بیان خواهیم کرد). ۱۴- حافظ احمدبن حجر عسقلانی (۵۰۳/۲)، ۱۵- ابن صبّاغ (ص ۱۰۸)، ۱۶- قرطبی(۱۰۴/۳)

تفسیر آیه از دیدگاه شیعیان:

سید هاشم بحرانی از کتاب صحیح مسلم« باب فضایل علی بن ابی طالب» نقل می کند: « روزی معاویه به سعدبن ابی وقاص گفت: چرا ابوتراب (علی علیه السّلام) را دشنام نمی دهی؟ گفت: « از زمانی که به یاد سخن پیامبر( صلّی الله علیه و آله) افتادم از این کار صرف نظر کردم. هنگامی که آیه ی مباهله نازل گردید پیامبر ( صلّی الله علیه و آله) تنها از فاطمه و حسن و حسین و علی دعوت کرد و سپس فرمود: « اللّهم هؤلاء اهلی» « خدایا این ها خاصّان نزدیک من هستند».

در کتاب « عیون اخبارالرّضا» در باره ی مجلس بحثی که در دربار مأمون تشکیل شده بود می نویسد: « امام علی بن موسی الرضا (علیه السّلام) فرمود: خداوند پاکان بندگان خود را در آیه ی مباهله مشخّص ساخته است و به پیامبرش چنین دستور داده: « فَمَن حَاجَّک فِیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبِین…»

و به دنبال نزول این آیه پیامبر (صلّی الله علیه و آله)، علی و فاطمه و حسن و حسین را با خود به مباهله برد… این مزیتی است که هیچ کس در آن بر اهل بیت پیشی نگرفته است و فضیلتی است که هیچ انسانی به آن نرسیده و شرفی است که قبل از آن هیچ کس از آن برخوردار نبوده است.(۳۴۹/۱)

در سایر تفاسیر نیز از قبیل تفسیر برهان و تفسیر عیاشی و هم چنین در بحارالانوار روایاتی به همین مضمون نقل شده است که همه شاهد بر این مطلب هستند که آیه در حقّ اهل بیت نازل گردیده است.

پاسخ به شبهات آیه ی مباهله:

۱-چگونه ممکن است منظور از ابنائنا (فرزندان ما) حسن و حسین علیهما السّلام باشند در حالی که ابناء جمع است و جمع بر دو نفر گفته نمی شود و چگونه ممکن است منظور از نساءنا که معنای جمع دارد تنها فاطمه ی زهرا (علیها السّلام) باشد و هم چنین منظور از انفسنا تنها علی (علیه السّلام) باشد؟

پاسخ: الف) به کار بردن «صیغه ی جمع» بر « مفرد » یا بر « تثنیه» در قرآن و غیر قرآن از ادبیات عرب و حتّی غیر عرب بسیار دیده می شود. زیرا اغلب به هنگام بیان یک قانون یا تنظیم عهدنامه یا سندی حکم به صورت کلّی نوشته می شود و مسئول اجرا را امضاکنندگان عهدنامه و فرزندان آن ها معرّفی می کنند در حالی که ممکن است هر کدام تنها یک فرزند داشته باشند.

یعنی در مرحله ی قرارداد گاهی الفاظ به صورت جمع آورده می شود تا بر همه ی مصادیق تطبیق کند ولی در مرحله ی اجرا ممکن است مصداق منحصر به یک فرد باشد و به عبارتی مصداق فرزندان و زنان خاصّ خاندان پیامبر (صلّی الله علیه و آله) و تمام کسانی که جان او بودند علی(علیه السّلام)، زهرا (علیها السّلام) و حسنین (علیهما السّلام) بودند.

ب) در آیه ی ۱۷۳ آل عمران آمده است: « الَّذینَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَکمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إیماناً وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ» کسانی که مردم به آن ها گفتند دشمنان برای حمله به شما اجتماع کرده اند، از آن ها بترسید. در این آیه منظور از «النّاس» ( مردم) طبق تصریح مفسّران تنها نعیم بن مسعود است که از ابو سفیان اموالی گرفته بود تا مسلمانان را از قدرت مشرکان بترساند.

در همین سوره در آیه ی ۱۸۱ آمده است: « لَقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذینَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقیرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِیاءُ سَنَکتُبُ ما قالُوا وَ قَتْلَهُمُ الْأَنْبِیاءَ