پاورپوینت کامل تعالی تبلیغ ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعالی تبلیغ ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعالی تبلیغ ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعالی تبلیغ ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

>

امام سجاد(علیه السّلام) شیعه را از یکی از سخت ترین دوران های حیات خویش عبور داد و آن را برای رسیدن به اوج رشد علمی در زمان امام باقر(علیه السّلام) و امام صادق(علیه السّلام) و سال های بعد حفظ و آماده کرد.

شیوه های ابلاغ پیام از دیدگاه امام سجاد علیه السلام

« علی بن الحسین مشهور به زین العابدین و سجّاد، امام چهارم شیعیان است که بنا بر قول مشهور در سال ۳۸ هجری متولّد شده است» (جعفریان،ص۲۵۵)

بر طبق تاریخ مذکور، امام سجّاد، بخشی از حیات امام علی(علیه السّلام) و نیز دوران امامت امام مجتبی و امام حسین (علیهم السّلام) را درک کرده است و ناظر تلاش معاویه برای تحت فشارگذاشتن شیعیان در عراق و دیگر نقاط بوده است (همان،ص۲۵۶).

شهادت آن حضرت در ماه محرّم گفته شده و روز آن در منابع به اختلاف ۲۲ و ۱۸ یاد شده است (همان،۲۵۸). و در برخی منابع ۲۵ شعبان ذکر شده است (کشف الغمه،ج۲،ص۲۶۰).

امام سجاد (علیه السّلام) جانشین و وصی پدرش حسین بن علی(علیه السّلام) است. احادیثی که از پیامبر(صلّی الله علیه وآله) در مورد اسامی ائمه ی شیعه(علیهم السّلام) روایت گردیده مؤیّد این مطلب است.

دوره ی عمومی حیات امام سجّاد(علیه السّلام) از چند نظر قابل بررسی است:

۱.وضعیت سیاسی

امام سجّاد(علیه السّلام) در واقعه ی عاشورا در سال ۶۱ هجری به همراه پدر بزرگوارشان امام حسین (علیه السّلام) و خانواده و سایر یاران امام در کربلا حضور داشتند.

در واپسین روز واقعه ی کربلا، شیعیان در بدترین شرایط از لحاظ کمّی و کیفی و نیز موقعیّت سیاسی و اعتقادی قرار گرفتند. کربلا از نظر روحی شکست بزرگی برای شیعه بود و به ظاهر این گونه مطرح شد که دیگر شیعیان نمی توانند سربرآورند.

تعدادی از اهل بیت و در رأس آن ها امام حسین(علیه السّلام) به شهادت رسیدند و تنها یک نفر از فرزندان ذکور امام حسین (علیه السّلام) از نسل فاطمه(علیهاالسّلام ) یعنی امام سجّاد (علیه السّلام) باقی مانده بود، که البتّه در آن شرایط شهرتی نداشت.

کوفه که مرکز گرایش های شیعی بود، تبدیل به مرکزی جهت سرکوبی شیعه گردید. شیعیان واقعی امام حسین(علیه السّلام) که در مکّه و مدینه بوده و یا موفّق شده بودند که از کوفه به او ملحق شوند، در کربلا به شهادت رسیدند. گرچه بسیاری هنوز درکوفه بودند، اما تحت شرایط سختی که ابن زیاد در کوفه به وجود آورده بود، جرأت ابراز وجود نداشتند(همان،ص۲۶۴).

این دوران دورانی است که جز سرکوبی شیعه به وسیله ی زبیریان و امویان نشان روشنی ندارد. بیست سال حاکمیت حجاج بر عراق و سلطه عبدالملک بن مروان بر کل قلمروی اسلامی مهم ترین جهت گیری مشخّصش کوبیدن شیعیان بود(همان،ص۲۶۵).

شاید بتوان گفت بحران سیاسی در آن زمان بارزترین بحران بود. امّت اسلام در آن برهه، متزلزل و پریشان شده بود. یک حرکت در عراق وجود داشت و جنبش دیگری در حجاز و قیامی در مصر و نهضتی در مغرب و مقاومتی در شرق و جنب و جوشی در پایتخت(همان،ص۵۸).

۲.وضعیت فرهنگی

«دوره ای که امام سجّاد(علیه السّلام) در آن زندگی می کرد، دورانی بود که همه ی ارزش های دینی دست خوش تحریف و تغییر امویان قرار گرفته و مردم یکی از مهم ترین شهرهای مذهبی (مدینه) می بایست به عنوان برده ی یزید با او بیعت کنند.

احکام اسلامی بازیچه ی دست افرادی چون ابن زیاد، حجّاج و عبدالملک بن مروان شده بود. حجّاج، عبدالملک را مهم تر و برتر از رسول الله می شمرد و برخلاف نصوص دینی، از مسلمانان جزیه می گرفت و با اندک تهمت و افترایی مردم را به دست جلادان می سپرد. در سایه ی چنین حکومتی آشکار است که تربیت دینی مردم تا چه اندازه تنزّل پیدا کرده و ارزش های جاهلی چگونه احیاء خواهد شد»(همان،ص۲۶۰).

ارزش های اخلاقی که اسلام آورده بود، همه در شُرف نابودی بود. از جمله برابری عرب و عجم و طبقات مختلف مردم (مدرسی،ص۵۸). مظاهر دیگر بحران اخلاقی، فقدان راستی و امانت داری و رفتار صحیح با مردم وگرایش به محرّمات و شراب و قمار و زنا و کارهای ناپسند دیگر بود (همان،ص۶۰).

به لحاظ فرهنگی و اعتقادی امّت اسلامی در آن زمان راه خود را نمی شناخت. مسلمانان در نتیجه ی گسترش فتوحات اسلامی در همه ی اطراف و اکناف با ملّت های دیگر آشنا شده بودند و خارجی هایی با فرهنگ و اوضاع فکری خاصّ خود با مسلمانان هم نشین شده بودند و امّت، نیازمند آن بود که این آراء و افکار را در بوته ی آزمایش بگذارد، تا بتواند اندیشه ی نادرست را از درست تشخیص دهد (همان،ص۶۰).

حتّی برخی از مسلمین بعضی از آرای افلاطون و سایر فیلسوفان را پذیرفته بودند. این در حالی بود که بعضی دیگر از مسلمین جواب بسیاری از شبهات مطرح در جامعه را نمی دانستند (همان،ص۶۱). بدین ترتیب بود که برخی گروه ها به زندقه و برخی به قدریه یا مفوّضه و گروهی دیگر به زردشتی گری گرایش پیدا کرده بودند و گاهی این افراد تفکّرات اسلامی را به اشتباه بر این آراء تطبیق می دادند.

در چنین شرایطی که تصوّر نابودی اساس تشیّع وجود داشت، امام سجّاد(علیه السّلام) می بایست کار را از صفر شروع کند و مردم را به سمت اهل بیت(علیهم السّلام) بکشاند. امام در این راه موفقیّت زیادی کسب کرد و ایشان توانست شیعه را حیاتی نو ببخشد.

امام سجاد(علیه السّلام) شیعه را از یکی از سخت ترین دوران های حیات خویش عبور داد(جعفریان،ص۲۶۵). و آن را برای رسیدن به اوج رشد علمی در زمان امام باقر(علیه السّلام) و امام صادق(علیه السّلام) و سال های بعد حفظ و آماده کرد.

«در روایتی آمده است که کسی بر امام وارد شد، پرسید چگونه روزگار را می گذرانید؟ امام در پاسخ فرمودند: روزگار را به گونه ای می گذرانیم که در میان قوم خویش همچون بنی اسرائیل در میان آل فرعون هستیم.

فرزندان ما را می کشند و زنان ما را به کنیزی می برند، مردم با دشنام دادن به بزرگ ما، به دشمنان ما تقرّب می جویند… آنان حقّ ما را گرفته و هیچ حقی برای ما نمی شناسند… ناقل حدیث می گوید: امام به گونه ای سخن می گفت که می خواست کسانی که نزدیک بودند، بشنوند»(همان،ص۲۷۳).

تبلیغ و شیوه های آن در زمان امام سجاد (علیه السّلام)

۱.روش تقیه

با توجّه به وضعیت دوران امام سجّاد(علیه السّلام) شاید بتوان گفت امام از اوّلین لحظات امامت تا لحظه ی شهادت در اسارت حکومت وقت بودند. آن هم حکومتی که از جبّارترین و سفّاک ترین حکومت های تاریخ بود.

با توجّه به سوابق و مناسبات علویان با امویان، امام مورد سوء ظنّ شدید امویان بود و کوچک ترین حرکتی از ناحیه ی ایشان عواقب وخیمی داشت که طبعاً در نظر امام ارزش دست زدن به این اقدامات را نداشته است (همان،ص۲۷۲).

لذا مهم ترین اصل دینی سیاسی که امام از آن در تبلیغ خود استفاده می کرد، تقیّه بود. اساساً همین تقیّه در آن زمان موجب حفظ شیعه در آن شرایط می شد (همان،۲۷۲و۲۷۳).

۲.روش تعلیم و تربیت

«امام سجاد(علیه السّلام)در تربیت و پرورش نسل جنبشی و مکتبی می کوشید و تنها به انقلاب سیاسی نمی اندیشید بلکه انقلابی مورد نظر امام بود که تمام سطوح و طبقات را در بر می گرفت»(مدرّسی،ص۵۱).

امام به دلیل اینکه در موضوعات سیاسی زمان به طور مستقیم وارد نمی شد، زندگی نسبتاً آزادی در مدینه داشت و این باعث می شد بُعد علمی امام در جهت حفظ دین تجلّی بیشتری بیابد. تمجیدهای فراوان از امام که از زبان عالمان اهل سنّت باقی مانده شاهد این گفته است. اگر امام به شکل علنی درگیر سیاست شده بود آنان به خود اجازه نمی دادند تا این بُعد از شخصیت امام توصیف شود(جعفریان،ص۲۷۳).

امام زین العابدین(علیه السّلام) بحران فکری و اجتماعی زمان خود را با آموزش ها و جهت گیری ها و افکار و اندیشه های مکتبی خود مورد پژوهش قرار می داد (مدرسی،ص۶۴). از جمله نگارش رساله ی حقوق که در زمان امام به منزله ی مبارزه با بحران اجتماعی بود که مسلمانان با آن درگیر بودند (همان،ص۶۵).

از مهم ترین روش های تبلیغ که تأثیر عمیقی بر مخاطبان دارد روش آموزش است در این روش معلّم و استاد با سرمایه ی فرهنگی خود، به رشد فکری و هدایت دانش پژوه می پردازند.

یکی از بارزترین شواهد مبنی بر علم و آموزش های الهی امام، صحیفه ی سجّادیه است.که از مضامین مهم سیاسی، دینی آن طرح مسأله ی امامت است. مفهوم امامت به صورت یک مفهوم شیعی که علاوه بر جنبه ی حق داشتن برای خلافت و رهبری، جنبه های الهی عصمت و بهره گیری از علوم انبیا و مخصوصاً پیامبر اکرم(صلّی الله علیه وآله) را در حدّی والا نشان می دهد (جعفریان،ص۲۷۵).

روش فقهی آن حضرت در بیان مسایل فقهی همان نقل احادیث پیامبر(صلّی الله علیه وآله) از طریق علی(علیه السّلام) بود که شیعیان تنها آن احادیث را درست تلقّی می کردند. بدین صورت بود که شیعه توانست اولین قدم های خود را در مخالفت با انحرافات موجود بردارد (همان،۲۷۶).

۳.دعا و عبادت

امام سجّاد در دوران خود با شرایطی که گفته شد انسانی اهل عبادت بود که مهم ترین تأثیر اجتماعی اش در ایجاد پیوند مردم با خدا به وسیله ی دعا بود. شخصیّتی که همه ی مردم تحت تأثیر روحیّات و شیفته ی راه و روش او بودند.

بسیاری از طالبان علم حدیث راوی احادیث او بودند. و از سرچشمه ی پرفیض او که برگرفته از علوم پیامبر (صلّی الله علیه وآله) و علی(علیه السّلام) بود بهره می جستند (همان،۲۶۰).

امام سجّاد(علیه السّلام) تلاش می کرد در شرایط خفقان شدید روزگار خود بزرگترین مسایل فکری، عقیدتی، معنوی و سیاسی را در قالب ادعیه نه تنها بیان کند بلکه در جان و قلب و فکر مردم رسوخ دهد. چنان که بسیاری از علما و بزرگان بر این موضوع تأکید کرده اند.

برای نمونه می توان گفت: «امام سجاد(علیه السّلام) در مسجد رسول خدا(صلّی الله علیه وآله) در مدینه نشسته بود. در این لحظه متوجّه شد که گروهی در بحث اعتقادی خود، خدا را به خلق او تشبیه می کنند. امام از این سخنان برآشفت، ازجا برخاست و کنار قبر رسول خدا(صلّی الله علیه وآله) رفت و شروع به خواندن دعایی کرد که مضمون آن نفی عقیده ی تشبیه بود (همان،ص۲۷۷)».

گریه های امام سجّاد(علیه السّلام) نیز که در قالب ادعیه و عبادت واقعی بود، درس آموزنده ای برای جامعه ی فاسد آن روز به شمار می آمد. در جامعه ای که سران حکومت یعنی بنی امیّه، اسلام را مورد تمسخر قرار داده بودند، این گریه ها موجب هوشیاری مردم نسبت به واقعه ی کربلا می شد علاوه بر آن امام خود، وقایع کربلا را در موارد متعدّد نقل می فرمود (همان،ص۲۷۹).

تأثیر این ادعیه و عبادات بر روی عالمان اهل سنّت تا جایی بود که آنان را ناگزیر از بیان والای شخصیّت امام می کرد. ابن شهاب زهری از عالمان زمان امام سجّاد(علیه السّلام) است که علی رغم وابستگی اش به امویان و حتّی با وجود کینه ای که بین امویان و شیعیان وجود داشت با علاقه ی بسیار از امام بهره گرفته و حضرت را با عبارات زیاد ستوده است.

زهری در نامه ای که از سوی امام به او نوشته شد، مورد نصیحت قرار گرفته، تا موقعیّت خود را به عنوان وسیله ای در دست حاکمیّت امویان مورد تجدید نظر قرار دهد. وی یک بار نیز از سوی امام به خاطر اهانت به علی بن ابی طالب(علیه السّلام) مورد سرزنش قرار گرفت.

در عین حال او هم چنان راوی علوم امام سجاد بود چنان که در کتاب های مختلف رجالی، نام او ذکر شده است(همان،ص۲۶۱) و گفته اند زهری، زمانی که از علی بن الحسین یاد می شد می گریست و می گفت: زینت عبادت کنندگان (ابن شهر آشوب،ج۴،ص۱۶۷).

« از جاحظ نیز نقل شده که می گفت: درباره ی شخصیت علی بن الحسین، شیعی، معتزلی، خارجی، عامی و خاصی همه یکسان می اندیشند و هیچ کدام تردیدی در برتری و تقدّم او (بر سایرین) ندارند. »(جعفریان،ص۲۶۱).

۴.رأفت و صدقات

عطوفت و مهرورزی با مردم بی شک یکی از مهم ترین ابزار جذب مردم است. بهترین راه دعوت دیگران به دین داری از راه اخلاق نیک حاصل می شود. ممکن است به وسیله ی احتجاجات اعتقادی، افراد انسانی معتقد به عقاید یک دین شوند، لکن این اخلاق است که آنها را به لحاظ روحی و معنوی پای بند و علاقه مند به یک سبک و آیین خاص و یا شخص خاصی می کند. از جمله رفتارهایی که به وفور از ائمه ی اطهار(علیه السّلام) دیده می شد و اکنون نیز از برخی افراد که پیروان امامان معصوم(علیهم السّلام) هستند نیز دیده می شود، همین رأفت و دادن صدقات است که سبب جذب قلوب افراد اعم از مسلمان و غیر مسلمان می شود.

امام سجّاد(علیه السّلام) در دادن صدقات و بخشندگی و رأفت نسبت به مردم زبانزد مردم زمان خویش بودند. از جمله رفتار رأفت آمیز امام(علیه السّلام)، برخورد ایشان با هشام بن سهل بود. عبدالله بن عمر می گوید: « هشام بن اسماعیل (والی امویان در مدینه) حقوق همسایگی را فراموش کرده و ما را اذیّت می کرد.

به خصوص علی بن الحسین آزار بسیاری از او دید. هنگامی که عزل شد ولید دستور داد تا او را در معرض مردم نگاه دارند تا هرکسی می خواهد از او انتقام بگیرد. هشام گفت که از هیچ کس به اندازه ی علی بن الحسین وحشت نداشت.

در حالی که هشام در پشت دیوار مروان بود و امام سجاد(علیه السّلام) از کنار او عبور می کرد به یاران خویش گفت تا متعرّض او نشوند و حتّی کلمه ای به او تندی نکنند. وقتی امام رد شد هشام بن اسماعیل فریاد زد: « الله اَعلَمُ حیثُ یَجعَلُ رسالَتَه، خدا بهتر می داند که رسالت را در کجا قرار دهد» (مجلسی،ج۴۶،ص۵۵).

«از تلاش های امام که هم جنبه ی دینی داشت و هم جنبه ی سیاسی توجّه به قشری بود که به ویژه از زمان خلیفه ی دوم به بعد و مخصوصاً در عصر امویان مورد شدیدترین ف