پاورپوینت کامل لطیفه ها از کجا می آیند؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لطیفه ها از کجا می آیند؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لطیفه ها از کجا می آیند؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لطیفه ها از کجا می آیند؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

>

طنز روشی است که موجب نمایش بی تناسبی چیزها می شود؛ آمیزه ای از چیزهایی که باید باشد و نیست! و نباید باشد و هست که نتیجه ی آن انتقادی عقلانی از شرایط نامطلوب موجود است.

«جماعتی از بوزینگان در کوه بودند. بیچارگان از سرما رنجور شدند. پناهی می جُستند. ناگاه کرم شب تابی یافتند، در طرفی افتاده. گمان بردند که آتش است. هیزم گرد کردند و بر آن نهادند و می دمیدند.

برابر ایشان مرغی بود، بر درختی. آواز می داد که: کرم است و پَر دارد و به شب چون چراغ می نماید. آتش نیست! البته التفات ننمودند. در این میان مردی آن جا رسید. مرغ را گفت: رنج مبر که به گفتار تو باز نایستند و تو رنجور گردی. مرغ سخن او نشنید و از درخت فرود آمد تا بوزینگان را حدیث کرمک شب تاب بهتر معلوم کند. بگرفتندش و سر از تن جدا کردند». ( هزار سال نثر فارسی به نقل ازکلیله و دمنه، ج۲ )

طنز یا شوخ طبعی، اگر چه در ادبیات و سخنوری از انواع عالی گفتار به شمار نمی رود، اما از مهم ترین ابزارهای آن است. شاعر یا نویسنده ی طنز پرداز، در خلق اثر خود تنها به دنبال خنداندن مردم نیست، بلکه وی قصد آموزش یک یا چند نکته ی علمی، دینی، اخلاقی و فرهنگی را هم دارد که گاه این آموزش رنگ انتقاد به خود می گیرد و آینه ای می شود برای نمایاندن کژی ها و زشتی های یک جامعه:

«پادشاهی پارسایی را دید. گفت: هیچت از ما یاد می آید؟ گفت: بلی، وقتی که خدا را فراموش کنم.» (گلستان سعدی، باب دوم، ص ۵۷).

در ادبیات فارسی، بین طنز با هجو و هزل تفاوت هایی قایل شده اند. هجو یا هجا مقابل مدح است. در حقیقت ستودن بد و همراه با دشنام و تحقیر است؛ هزل نوعی شوخی توأم با مسخرگی و استهزاء است که آن هم گاه از دشنام و یاوه خالی نیست؛ اما طنز غالباً کنایه آمیز و توأم با خشم و قهری است که با خودداری حکیمانه آمیخته است.

در طنز روی نویسنده با فرد یا کلّ اجتماع است و طنز پرداز همچون یک جرّاح دقیق، مسایل اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی را به دقّت می نگرد و با بیان کاستی ها و ناراستی های آن، حواس مخاطب خود را به مسایل مگوی اجتماع متوجّه می کند.

«شیطان را پرسیدند که: کدام طایفه را دوست تر داری؟ گفت: دلاّلان را. گفتند: چرا؟ گفت: از بهرِ آن که من به سخن دروغ از ایشان خرسند بودم، ایشان سوگند دروغ نیز بدان افزودند (هزار سال نثر پارسی، ص ۱۰۰۴)».

امام علی (علیه السّلام) می فرمایند:«إنَّ هذَالقُلُوب تَمِلّ کما تَمِلُّ الاَبدان فَابْتَغُوا لَها طَرائف»این دل ها همچون بدن ها خسته می شوند. پس آن ها را با تازه های حکمت راحتی بخشید».

روح بشر نیازمند لطایف است تا تلخی، سنگینی و خشکی مطالب جدّی و روزمرّه را از بین ببرد و با نمک شوخ طبعی و ملاحت به عرصه ای شیرین تر از زندگی وارد شود. این عرصه اگر چه گاه تلخ و هشدار دهنده است، امّا نکته یا نکاتی از زندگی حقیقی انسان ها را در بر دارد که علاوه بر اقناع حسّ زیبایی دوستی و ایجاد فرح و انبساط خاطر چیزی را نیز به او می آموزد:

«عربی را گفتند: تو پیر شده ای و عمری تباه کرده ای؛ توبه کن و به حج رو. گفت: پول سفر حج ندارم. گفتند: خانه ات را بفروش و هزینه ی سفر کن. گفت: چون بازگشتم کجا نشینم؟ و اگر باز نگردم و مجاور کعبه مانم، خدایم نمی گوید ای احمق! چرا خانه ی خود بفروختی و در خانه ی من منزل گزیدی؟

«مردی را که دعوی پیغمبری می کرد، نزد معتصم آوردند. معتصم گفت: شهادت می دهم که تو پیغمبر احمقی هستی. گفت: آری! از آن جا که بر قومی چون شما مبعوث شده ام».(هزار سال نثر پارسی، ج۲،ص۹-۹۹۸به نقل از رساله ی دلگشا از عبید زاکانی)

در دو مثال بالا، اوّلی استطاعت در حج را یادآور می شود و از مستطیع تعریفی ارائه می دهد و دومی به حدیث « اَلنّاسُ علی دینِ مُلُوکهِم» اشاره می کند.

امّا در طنز چه چیزی است که ما را به خنده وا می دارد؟ به عبارت دیگر، چه عاملی طنز را به وجود می آورد؟ واقعیت این است که حکایت های طنز آمیز، اگر چه از زندگی روزمرّه ی انسان ها برگرفته شده اند، نوعی غافل گیری در مخاطب ایجاد می کنند. ساختار اکثر لطیفه ها از یک گفت و گوی عادّی شروع می شود و سرانجام به یک پاسخ غیر منتظره ختم می گردد؛ پاسخی که مخاطب توقّع شنیدن آن را ندارد:

«کلی از حمّام بیرون آمد. کلاهش دزدیده بودند. با حمّامی ماجرا [= دعوا ] می کرد. حمّامی گفت: تو این جا آمدی کلاه نداشتی. گفت: ای مسلمان! این سر از آن سرهاست که بی کلاه به راه توان برد؟» (هزار سال نثر فارسی، به نقل از رساله ی دلگشا، عبید زاکانی،ص ۱۰۰۰)

قاعده های