پاورپوینت کامل یادی از فراموشی ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یادی از فراموشی ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یادی از فراموشی ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یادی از فراموشی ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

>

یکی از بزرگترین بدبختی ها و مصایب انسان خود فراموشی است؛ چرا که ارزش ها و استعدادها و لیاقت های ذاتی خود را که خدا در او نهفته و از بقیه ی مخلوقات ممتازش ساخته، به دست فراموشی می سپرد.

نسیان و راه های پیشگیری از آن

معنای نسیان

فراموشی در عربی معادل«نسیان» است و نسیان که از مادّه ی«نسی» است در لغت به معنای از یاد بردن و فراموش کردن چیزی است که قبلاً در ذهن بوده (فراهیدی،ج۷،ص۳۰۴)؛ به عبارت دیگر زوال علم و آگاهی است (داورپناه،ج۱۵،ص۲۲۴)؛ طبق این معنا نسیان ضدّ ذکر و حفظ می باشد (ابن منظور،ج۱۵،ص۳۲۲).

راغب اصفهانی در معنای نسیان می نویسد: « نسیان آن است که انسان محفوظِ در ذهن خود را از یاد ببرد به واسطه ی ضعف قلب یا غفلت و یا از روی قصد تا این که مطلب از روی قلب او محذوف شود و از یادش برود (راغب اصفهانی،ص۸۰۳)

در قرآن واژه ی «نسیان» ۴۵ بار با اشکال مختلف به کار رفته و در مجموع به سه معنا آمده است:

۱. فراموشی طبیعی: این فراموشی در اختیار انسان نیست؛ در این صورت کسی که چیزی را فراموش نماید معذور و غیر مسئول خواهد بود، زیرا فراموش کردن امری است که از عهده ی انسان خارج می باشد و خدا و رسول هم آن را گناه نمی دانند.(نجفی،ج۴،ص۳۶۱)

طبق بیان نورانی پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) درحدیث رفع:«رُفِعَ عَنْ أُمَّتِی تِسْعَهٌ الْخَطَأُ وَالنِّسْیان…» (صدوق،ج۲،ص۴۱۷،حدیث۹ومجلسی،ج۲،ص۲۸۰). این نوع نسیان از انسان برداشته شده و برآن مؤاخذه نمی شود.

۲- فراموشی در اثر سوء اختیار: این نوع فراموشی در اثر عدم اعتناء و اشتغال به اموری حاصل می شود که انسان را از وظیفه ی خود باز می دارد (مصطفوی،ج۱۲،ص۱۱۵)؛ از جمله این که قرآن می فرماید:« وَ إِذَا مَسَّ الْانسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِیبًا إِلَیهِ ثمُ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَهً مِّنْهُ نَسی مَا کاَنَ یدْعُواْ إِلَیهِ مِن قَبْل. ..» (زمر،۸)

هنگامی که انسان را زیانی رسد، پروردگار خود را می خواند و به سوی او باز می گردد، امّا هنگامی که نعمتی از خود به او عطا کند، آن چه به خاطر آن قبلاً خدا را می خواند، از یاد می برد.

۳- روی گردانی و ترک نمودن از روی عمد: در برخی موارد فراموشی به ترک کردن موضوع مورد نظر از روی عمد و اختیار اطلاق می شود؛ یعنی خود موضوع فراموش نمی شود، بلکه در واقع نتیجه ی فراموشی که عدم توجّه و ترک موضوع باشد حاصل می شود(همان).

چنان چه خداوند عزّوجل می فرماید: «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکرُوا بِهِ. .. »(انعام،۴۴) آری هنگامی که اندرزها سودی نبخشید، و آن چه را به آن ها یادآوری شده بود، فراموش کردند…».

روشن است که فراموشی اگر طبیعی باشد، انسان معذور بوده و عقاب کردن چنین شخصی درست نیست؛ امّا اگر فراموشی در اثر سوء اختیار و از روی عمد باشد، انسان معذور نیست و خداوند در قبال این فراموشی او را عقاب خواهد کرد، چرا که شخص با اختیار خودش مقدّمات فراموشی را فراهم نموده و به عمد، اوامر خدا را ترک کرده است (راغب اصفهانی،ص۸۰۳).

فیومی نیز در مصباح المنیر می گوید: «نسیان مشترک است میان دو معنی: یکی ترک از روی غفلت و دیگری ترک از روی عمد (فیومی،ج۲،ص۶۰۴). نسی و نسیان هم به معنی فراموش کردن می آید و هم به معنی اهمال و بی اعتنایی؛ و فراموشی که خداوند مذموم دانسته نسیانی است که اصل آن از روی تعمّد بوده (و بی اعتنایی کرده تا از یاد رفته است) (قرشی،ج۷،ص۶۲). فراموشی در اصطلاح قرآنی غالباً به معنای بی اعتنایی به خدا و اوامر او اطلاق می شود (طباطبایی،ج۷،ص۸۹).

در کلام عرب استعمال نسیان در معنای«بی اعتنایی» و «ترک کردن» شایع است (ابن عاشور،ج۶،ص۹۷).

برخی ازعوامل نسیان

۱.شیطان

شیطان درگمراه ساختن آدمی از کوچکترین امور آغاز می کند و گام به گام پیش می رود تا به هدفش دست یابد. روش های فریب و مکر او گوناگون است و مهم ترین آن ها آراستن دنیا، زیبا نمایاندن گناهان به انسان، برانگیختن آرزوها و خواهش ها در قلب او، و انگیختن او به جانب آن ها و آمیختن حق به باطل است.

چیرگی شیطان هنگامی کامل می شود که انسان نام پروردگارش و گواه بودن او را بر خود و جزا و پاداش و گستردگی رحمتش، و سختی عذاب او و دیگر چیزهای همانند این ها را از یاد ببرد، زیرا یاد خداست که انسان را از گناه باز می دارد و حفظ می کند و او را به فرمان برداری و توبه وا می دارد (مدرسی،ج۱۵،ص۲۱۰).

کسانی که کاملاً در اختیار شیطان و وسوسه های او قرار می گیرند، خدا را به کلّی فراموش می کنند؛ چنان که در قرآن می خوانیم: «اسْتَحْوَذَ عَلَیهِمُ الشَّیطانُ فَأَنْساهُمْ ذِکرَ اللَّه؛ (مجادله،۱۹) شیطان بر شما چیره شده، یاد خدای بزرگ را از خاطرتان برده».

هرگاه کسی یاد خدا را فراموش کند نه تنها در خطا و گمراهی خود باقی می ماند بلکه بدون نجات دهنده ای در بند شیطان گرفتار می شود و این اسارت و بندگی شیطان، او را از گودالی به دیگری تا اسفل السّافلین دوزخ می کشاند (مدرسی،همان،ص۲۱۲).

۲.فسق

روح و روان انسان دارای نیروی شهوت است و به تمایلات طبع رغبت دارد و از آن مرتبه تعبیر به نفس امّاره می شود و پس از ارتکاب گناه و ارضای خاطر حالت ندامت و پشیمانی بر انسان رخ می دهد؛ به این نیروی روانی نیز نفس لوّامه گفته می شود،

یعنی پس از ارتکاب گناه، وجدان، انسان را ملامت و سرزنش می کند و این عقوبت روانی است و چنان چه مکرّر به آن گناه و گناهان دیگر اقدام نماید، نیروی ملامت وجدان از تأثیر ساقط خواهد شد، تا آن جا که نفس لوّامه نیروی کیفر و ملامت خود را از دست داده قساوت بر وجدان او عارض شده، نور فطرت خاموش و بی اثر خواهد شد» (حسینی همدانی، ج۷،ص۹۵).

به طوری که بی اعتنایی به امر پروردگار در نظرش آسان می شود همچنان که اثر تذکّرهای انبیاء(علیه السّلام) هم در دلش کمتر می گردد، و خلاصه در هر تکراری امکان معصیت در نظرش قوی تر و اثر تذکّرات ضعیف تر خواهد شد (طباطبایی،ترجمه ی موسوی همدانی،ج۸،ص۳۸۵).

« فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکرُوا بِهِ أَنْجَینَا الَّذِینَ ینْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَ أَخَذْنَا الَّذِینَ ظَلَمُوا بِعَذابٍ بَئِیسٍ بِما کانُوا یفْسُقُونَ؛ امّا هنگامی که تذکراتی را که به آن ها داده شده بود فراموش کردند، (لحظه ی عذاب فرا رسید و) نهی کنندگان از بدی را رهایی بخشیدیم و کسانی را که ستم کردند، به خاطر نافرمانیشان(فسق می کردند) به عذاب شدیدی گرفتار ساختیم». (اعراف،۱۶۵)

نسیان در این جا حالت فراموشی و زوال علم و آگاهی است و تذکّر در این مورد نیز عبارت از توجّه به منع پروردگار است(حسینی همدانی، همان). البتّه منظور فراموشی و نسیان واقعی نیست چون در آن صورت تکلیفی بر آن ها نبود، بلکه منظور نادیده گرفتن و بی اعتنایی آن ها به فرمان خدا و موعظه های دیگران است، که آن چنان بی اعتنا بودند که گویا فراموش کرده اند (جعفری، ج۴،ص۲۵۴).

۳-رفاه

رفاه، مایه ی غفلت و فراموشی است (قرائتی،ج۱۰،ص۱۴۹)، و انسان های کم ظرفیّت به هنگام رفاه، مشکلات قبلی خود را فراموش می کنند و این انسان فراموشکار وقتی طوفان حوادث فرو نشست، دوباره گرفتار غفلت و غرور می شود(قرائتی،همان). و کسی که به خاطر رفاه خدا را فراموش کرد، به سراغ غیر او می رود و دچار شرک می شود(همان).

چنان چه خداوند عزّوجل می فرماید:« وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنِیباً إِلَیهِ ثُمَّ إِذا خَوَّلَهُ نِعْمَهً مِنْهُ نَسِی ما کانَ یدْعُوا إِلَیهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً…؛ هنگامی که انسان را زیانی رسد پروردگار خود را می خواند، و به سوی او باز می گردد، امّا هنگامی که نعمتی از خود به او عطا کند آنچه را به خاطر آن قبلاً خدا را می خواند به فراموشی می سپرد، و برای خداوند شبیه هایی قرار می دهد…». (زمر،۸)

فراموشی های زیان بار

۱- فراموش کردن خدا

فراموشی خداوند از ناحیه ی انسان ها و غفلت از یاد او درآیات متعدّدی بیان شده که بدترین نوع فراموشی شمرده می شود (مصطفوی،ج۱۲،ص۱۱۵)؛ قرآن در مورد فراموشی منافقان می فرماید: «. .. نَسُوا اللَّهَ فَنَسِیهُمْ إِنَّ الْمُنافِقِینَ هُمُ الْفاسِقُون؛ و خدا را فراموش کردند، و خدا (نیز) آن ها را فراموش کرد، (و رحمتش را از آن ها قطع نمود) به یقین، منافقان همان فاسقانند. (توبه،۶۷)

منظور از فراموش کردن خدا، این بود که خداوند لطف و عنایت و رحمت خود را به سبب نفاقشان از آن ها دریغ کرد گویا که آن ها را فراموش کرده است و می دانیم که فراموشی در حقّ خدا معنا ندارد و خدا هیچ چیز را فراموش نمی کند و همه چیز در او به صورت علم حضوری محقّق است. (قرائتی،همان)

۲-فراموش کردن اعمال گذشته(گناه)

برخی انسان ها به تصریح قرآن کارهای گذشته ی خویش را فراموش می کنند که قرآن در توبیخ ونتیجه ی فراموشی آن ها می فرماید: « وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُکرَ بِآیاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْها وَ نَسِی ما قَدَّمَتْ یداهُ. ..؛ چه کسی ستمکارتر است از آن ها که به هنگام یادآوری آیات پروردگارشان از آن روی می گردانند، و آن چه را با دست خود انجام د