پاورپوینت کامل کارآفرینی نبی اکرم در پرتو قرآن کریم (قسمت دوم) ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کارآفرینی نبی اکرم در پرتو قرآن کریم (قسمت دوم) ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کارآفرینی نبی اکرم در پرتو قرآن کریم (قسمت دوم) ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل کارآفرینی نبی اکرم در پرتو قرآن کریم (قسمت دوم) ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

>

کارآفرینی در بخش اقتصاد

شاید بتوان گفت بیشترین کارآفرینی حضرت رسول(صلّی الله علیه و آله) به معنای اقتصادی آن، در حوزه ی اقتصاد انجام گرفته است. تولید کار اقتصادی در سیره ی نبوی از چند راه انجام می گرفت:

الف- تأمین سرمایه

ب- ایجاد بازار

ج – خدمات اجتماعی

د-آموزش حرفه

الف-تأمین سرمایه

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) از طرق گوناگونی برای بی کاران سرمایه ی کار فراهم می کردند. از جمله انفاق های مستحب، زکات، قرض دادن، انفاق و غنایم جنگی، خمس (ویژه سادات) و….

پیش از نزول آیات زکات و خمس، بیشتر انفاق ها مستحب بود و مردم از مازاد مال خود به تشویق پیامبراکرم (صلّی الله علیه و آله) به والدین، خویشاوندان، یتیمان، درماندگان، همسایگان، در راه ماندگان، بردگان، مجاهدان، بنای مساجد، امور خیریه، هزینه های جنگ “فی سبیل الله” می داند. (ر.ک نساء /۳۶، حدید/۱۰، بقره/۲۱۵، آل عمران/۹۲، توبه/۹۲و…)

با نزول آیه ی زکات(صدقات)، انفاقِ بخش معیّنی از نُه قلم کالا با شرایط خاصّی که در کتب فقهی آمده و نیز آیات خمس و انفال، ایجاد بیت المال برای پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) میسّر شد و حضرت(صلّی الله علیه و آله) به آسانی توانست برای بی کاران سرمایه ی کاری فراهم نماید.

۱-زکات

۱-۱-کمک هزینه به مستمندان

از مصارف زکات سهم مستمندان می باشد. فقیر به کسی اطلاق می شود که درآمد کار او کفایتِ هزینه ی یک سال زندگی او را نکند. لذا پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) بخشی از زکات را میان فقرا توزیع می کرد که در واقع کمک هزینه ی زندگی ایشان محسوب می شد و به این وسیله انسان فقیر به راحتی می توانست به رشد سرمایه ی خود اقدام کند و در مدّت اندکی بی نیاز شود.

۲-۱-کمک به همکاران

یکی از مصارف زکات پرداخت بدهی بدهکاران (الغارمین) است؛ البتّه بدهکاری که مال خود را سفیهانه تلف نکرده باشد. این مصرف باعث می شود که بدهکار به جای آن که درآمد کار خود را به پرداخت بدهی ها اختصاص دهد، به تولید سرمایه و رشد آن بپردازد و برای پند گرفتن از تجربه ی تلخ ورشکستگی فرصتی یابد و این بار سرمایه ی خود را به نحو درستی مدیریت کند.

۳-۱-امور خیریه

مصرف دیگر زکات (فی سبیل الله) است. پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) در این سهم بنا به صلاح دید خود تصرّف می کرد و غالباً آن را برای امور عامّ المنفعه چون راه سازی، مصلّا، تجهیزات جنگی، حقوق کارگزاران بخش های مختلف(اداری، نظامی و…) و دادن سرمایه به بی کاران هزینه می نمود.

۲-غنایم

غنمیت به معنای مطلق سود حاصل از چیزی است و اعم از کار جنگ است. در زمان نبی اکرم(صلّی الله علیه و آله) غنیمت بیشتر از راه جنگ و جهاد به دست می آمد و حضرت(صلّی الله علیه و آله) آن را به نسبت دو به یک سواره نظام و پیاده نظام تقسیم می کرد.

البتّه و به موجب آیه ی خمس (رک:انفال/۶۰) ۵/۱ آن را برای مصارف مندرج در آیه (خدا، رسول، امام و ایتام و سادات، درماندگان و در راه ماندگان بنی هاشم) بر می داشت؛ سهم سادات به جای زکات به شمار می رفت، زیرا حضرت(صلّی الله علیه و آله) آنان را برتر از آن می دانست که از پاک سازی اموال عوام (زکات) تأمین معاش کنند(کلینی، ص).

غنایم، منبع بیت المال مهمی به شمار می آمدند و حضرت(صلّی الله علیه و آله) از سهم خدا و خود برای کمک به عامّه ی نیازمندان از جمله بی کاران استفاده می کردند.

غنایم، سرمایه ی کاری بزرگی برای رزمندگان پس از جنگ بود. حضرت امیرمؤمنان علی(علیه السّلام) که دلاورترین رزمنده و غالباً فرمانده ی همه ی غزوات و سریّات نبی اکرم(صلّی الله علیه و آله) بود، بیشتر سهم خود را از غنایم صرف مستمندان و عمران و آبادانی زمین و نشر علم می فرمود.

برای مثال زمینی در خارج از مدینه خرید و چاه های آب در آن حفر کرد و درآمد حاصل از چاه ها را وقف امور خیریه (ازدواج جوانان، بدهکاران و…) نمود آب پر برکت این چاه ها تا عصر ما نیز بسیاری از شرکت های تولید آب شیرین را تأمین می کند و در کنار آب زمزم از آب های شفا بخش به شمار می رود.

ثروت کلان ناشی از غنایم آن قدر بود که تا چند نسل را تأمین می کرد ولی متأسّفانه بعضی از صحابه به جای مصرف صحیح غنایم از آن ها برای شورش های سیاسی پس از نبی اکرم(صلّی الله علیه و آله) استفاده کردند؛ مانند زبیر بن عوام که در جنگ جمل بخشی از ثروت خود را به مصرف شورش علیه امیر مؤمنان علی(علیه السّلام) اختصاص داد.

۳-انفال

«انفال» به زمین ها، عمارات و مزارعی اطلاق می شود که از طریق صلح و بدون جنگ، از سوی دشمن به پیامبراکرم(صلّی الله علیه و آله)می رسید. از جمله نیمی از منطقه ی خیبر و فدک، و…. طبق نصّ صریح قرآن، انفال به پیامبراکرم(صلّی الله علیه و آله) اختصاص دارد و آن را به هر که صلاح بداند می دهد: « قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ. ..» (انفال/۱)

نبیّ مکرّم اسلام(صلّی الله علیه و آله) بخش هایی از این زمین ها را به برخی از اصحاب نیازمند برای آباد کردن و تأمین معاش می داد. برای نمونه به علقمه بن حجز زمینی در حضر موت (مقریزی ص ۳۵۸) و به زبیر نخلستانی از بنی نضیر (همان، ۳۶۱) داد.

فدک که از انفال به شمار می آمد، نخلستان بسیار بزرگی بود که رسول اکرم(صلّی الله علیه و آله) آن را به فرمان خدا طبق آیه ی «و آت ذی القربی حقه» (نحل/ ۱۶) به دختر گرامی اش حضرت فاطمه(علیها السّلام) بخشید (عیاشی، ص ۲۶۷) و با این فرمان آرزوی پیامبر(صلّی الله علیه و آله) در جبران ثروت همسرش خدیجه(علیها السّلام) محقّق شد؛ زیرا حضرت سال ها آرزو داشت که انفاق هایی را که خدیجه در راه اعتلای اسلام کرده است جبران نماید.

فدک سه سال تمام در دست فاطمه(علیها السّلام) بود که با مدیریت امیر مؤمنان علی(علیه السّلام) و استخدام کارگران و کشاورزان بسیار، از آن محصول کلانی به بار می آمد که بخشی به زندگی پر رفت و آمد بیت علی و فاطمه(علیها السّلام) و بقیّه در راه خدا و گرداندن چرخه ی اقتصادی جامعه ی نوپای اسلامی هزینه می شد.

فاطمه(علیها السّلام) از ثروت خود مسجد ساخت و آن را برای دودمان پر برکت خود وقف کرد و بخشی را برای عموم مردم و نشر علم صرف نمود.(ابن ابی الحدید، ص ۲۱۵)

فدک بهترین ثروت و درآمدی بود که فاطمه و علی(علیهم السّلام) می توانستند با آن امّت اسلام را از ولایت به صراط مستقیم هدایت کنند، امّا غاصبان خلافت با پیش بینی این مهم فدک را غصب و آن را نخستین برنامه ی سیاسی خود قرار دادند. (همان، ص ۲۱۴)کارآفرینی فدک خود کتاب جداگانه ای می طلبد.

۴-فیء

«فی» به معادن، کوه ها، بیابان ها، رودخانه ها، چشمه ها، دریاها، و ساختمان های متروکه و… اطلاق می شود که متعلّق به رسول خدا(صلّی الله علیه و آله) و ائمه ی اطهار(علیهم السّلام) است و آل معصومین مطابق قرآن برای مصالح عمومی مصرف می کردند.

قرآن کریم می فرماید:«ما أَفاءَ اللَّهُ عَلی رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُری فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبی وَ الْیتامی وَ الْمَساکینِ وَ ابْنِ السَّبیلِ کی لا یکونَ دُولَهً بَینَ الْأَغْنِیاءِ مِنْکمْ وَ ما آتاکمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاکمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدیدُ الْعِقاب»

آن چه را خداوند از اهل این آبادی ها به رسولش باز گرداند، از آنِ خدا و رسول و خویشاوندانِ او و یتیمان و مستمندان و در راه ماندگان است، تا (این اموال عظیم) در میان ثروتمندان شما دست به دست نگردد.

آن چه را رسول خدا برای شما آورده بگیرید(و اجرا کنید) و از آن چه نهی کرده، خودداری نمایید و از (مخالفت) خدا بپرهیزید که خداوند کیفرش شدید است(حشر/۷).

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) فیء را به موجب آیه ی بعدی، به مستمندان می دادند و چنان که بیان شد، فقرا می توانستند بخشی از آن را برای سرمایه ی کار خود مصرف کنند.

از جمله ی این فقرا، اصحاب صفّه اند مانند: طلحه بن عبدالله، وائله بن أسقع و. .. که در مجموع ۷۰ تن بودند. پس از رحلت پیامبر(صلّی الله علیه و آله) عدّه ی بسیاری از جمله طلحه از ثروتمندان شدند(همان ص۱۵۷-۱۶۰).

از جمله کسانی که حضرت از فیء به آنان بخشید، بلال بن حارث مزنی است که معادن قبیله ی مزد را به او داد و وی تا سال های مدیدی زکات آن را پرداخت می نمود. (مقریزی، ص ۳۵۸) و با ورود با مدینه خانه هایی را به مردم بخشید. (همان، ص ۲۶۳)

۵-معاملات صحیح

قرآن کریم از تصرّف اموال دیگری بدون رضایت یا داد و ستدی مورد توافق طرفین، باز می دارد: «یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَأْکلُوا أَمْوالَکمْ بَینَکمْ بِالْباطِلِ إِلاَّ أَنْ تَکونَ تِجارَهً عَنْ تَراضٍ مِنْکمْ» (نساء/ ۲۹)

معامله در واقع تعهّدی از طرفین بر داد و ستد است که قرآن کریم بر وفای به آن تأکید کرده است: «یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُود»؛ ای کسانی که ایمان آورده اید! به پیمان ها(قراردادها) وفا کنید(مائده/۱).

بیشتر معاملات اقتصادی درآمدزایند مانند جعاله، اجاره، مضاربه، مساقات، مزارعه، قرض و… امّا آن چه که در جاهلیّت باعث تراکم ثروت و نابودی سرمایه های کوچک شده بود، رباخواری بود. هر دو نوع ربا که پایه گذار آن یهودیان بودند در بازارهای جاهلی مدینه رواج داشت؛ بنابراین پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) با تأسیس بازار و اجرای احکام قرآن و منع ربا، سرمایه ی عمومی را رشد داد.

ج-احداث بازار

بازار مکان عرضه، داد وستد، تولید و رشد سرمایه ها و تأمین کالاهای مورد نیاز در همه ی جوامع بشری است. رونق بازار مهم ترین شاخصه ی رشد اقتصادی و در نتیجه، قدرتمندی جامعه است.

در زمان جاهلیتِ جزیره العرب، نقش بازارها فراتر از اقتصاد بود؛ بلکه مرکز عرضه ی علم و فرهنگ و هنر نیز بوده است بازارهای ده گانه ی جاهلی: عکاظ، مرید، ذولامجاز، محبه، بدر، منی، نجران و. ..(رک، افغانی، ص ۲۱۹).

ویژگی های بازارهای مشرکان: مدیریت اقتصادی هر جامعه ای مبتنی بر اصول اعتقادی و ارزش های اخلاقی حاکم بر آن است. جامعه ی جاهلی عربستان از نظر اعتقادی بت پرست، منکر قیامت و محاسبه ی الهی، جبری، لائیک، لیبرال، خرافه پرست و دارای رذایل اخلاقی: حسادت، خیانت، دروغ گویی، ظلم، تکبّر، خودخواهی، هوس رانی و… بود به این دلیل روش های معامله شان بر اساس غبن و فریب طرف مقابل بود.

برای مثال در بازار دومه الحنبل روش معامله پرتاب ریگ یا سنگ به طرف کالا ها بود که به هر کدام اصابت کرد، به فلان قیمت به فروش رود. (افغانی، ص ۴۶) منابذه (پرتاب کردن کالا)، در این بیع کالایی که پرت می شود به فلان قیمت خریداری و قابل مرجوع شدن نیست. ملامسه یعنی فروش آکبند کالا بدون هیچ ضمانتی و معاومه: فروش چند ساله ی میوه و… از دیگر سنّت های معاملات جاهلی بود.

علاوه بر آن عادات پست و بخیلانه ای چون بخشش یا ایجاد رقیب، خرید تصنّعی، پیشواز از تجّار و خریدن کلان نیازمندی های مردم و فروش چند برابر به آنان بود. و مهم ترین کالاهای مورد معامله: شراب، روسپی گری اجباری زنان جوان که قرآن به شدّت از آن نهی کرد: « وَ لْیسْتَعْفِفِ الَّذینَ لا یجِدُونَ نِکاحاً حَتَّی یغْنِیهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ الَّذینَ یبْتَغُونَ الْکتابَ مِمَّا مَلَکتْ أَیمانُکمْ فَکاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فیهِمْ خَیراً وَ آتُوهُمْ مِنْ مالِ اللَّهِ الَّذی آتاکمْ وَ لا تُکرِهُوا فَتَیاتِکمْ عَلَی الْبِغاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَیاهِ الدُّنْیا وَ مَنْ یکرِهْهُنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِنْ بَعْدِ إِکراهِهِنَّ غَفُورٌ رَحیم (نور/۳۳)

رباخواری، این عمل تا حدّی شایع بود که هنگام تحریم ربا در اسلام تازه مسلمانان در مقام اعتراض برآمده و میان ربا و بیع شباهت قایل شدند. رباخواری گرچه در میان یهودیان از همه بیشتر رایج بود، امّا در مکه، طایف، یثرب، وادی القری و… نیز مرسوم بود(ر.ک: افغانی، ص۴۹تا۶۰). برای مثال در بازار عکاظ این فعّالیت ها انجام می شد و امور فرهنگی و سیاسی فساد انگیز دیگری چون: توطئه چینی، نوحه سرایی، جنگ، ایجاد کینه و. ..(همان،ص۲۹۶).

بازارهای یهودیان

در میان بازارهای جاهلی در مدینه می توان از بازارهای یهودیان نام برد که از نظر رونق و درآمد بر قبایل عرب که ساکنان اصیل حجاز بودند، برتری یافت. آنان که از اصول تجارت، روش های رشد سرمایه و کشاورزی آگاه بودند، نیازی به بازارهای عرب نداشتند و خود با استقلال اقتصادی تمام به شهرسازی، احداث مزارع و دژهای مستحکم و بازارها می پرداختند. معروف ترین مراکز سکونت و اقتصاد یهودیان، منطقه ی خیبر و مدینه بود. (همان، ص ۲۳)

روش اقتصادی یهودیان در رشد سرمایه بر مبنای سودجویی، استکبار،