پاورپوینت کامل نبشتن زگفتن مهم تر شناس(جمله ی معترضه) ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نبشتن زگفتن مهم تر شناس(جمله ی معترضه) ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نبشتن زگفتن مهم تر شناس(جمله ی معترضه) ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نبشتن زگفتن مهم تر شناس(جمله ی معترضه) ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

ناصر خسرو برای خودش جمله ی دعایی«تجاوز الله عنه» یعنی خداوند از او درگذرد را به کار برده است. چرا؟ در سطرهای بعدی می بینیم که درباره ی خود حرف حقّی را که گر چه تلخ است و به ضرر اوست می آورد.

یک از سنّت های نویسندگی اسلامی، به کاربردن جمله های معترضه ی دعایی یا توصیفی در متن است. جمله ی معترضه یعنی جمله ای که به محتوای متن به طور مستقیم مربوط نیست، بلکه معنایی را به عنوان دعا یا وصف یا توضیح به جمله ی اصلی می افزاید. امّا کاربرد این جمله ها در گذشته چگونه بوده است؟

برای توضیح دقیق این مطلب بهتر است بخشی از مقدّمه ی سفر نامه ی ناصرخسرو را با هم بخوانیم سپس جمله های معترضه ی آن را بررسی نماییم.

چُنین گوید ابومعین[حمید] الدین ناصر بن خسرو القبادیانی المروَزی – تجاوز الله عنه – که: من مردی دبیر پیشه بودم و از جمله ی متصرّفان در اموال و اعمال سلطانی و به کارهای دیوانی مشغول بودم و مدّتی در آن شغل مباشرت نموده، در میان اقران شهرتی یافته بودم.

در ربیع الآخر سنه ی سبع و ثلاثین و اربعمائه، که امیر خراسان ابو سلیمان جفری بیک داود بن میکال بن سلجوق بود، از مَروُ الرّود فرود آمدم، که در آن روز قِران رأس و مُشتری بود؛گویند که هر حاجت که در آن روز خواهند باری – تعالی و تقدّس – روا کند.

به گوشه ای رفتم و دو رکعت نماز بکردم و حاجت خواستم تا خدای – تبارک و تعالی – مرا توانگری حقیقی دهد. چون به نزدیک یاران و اصحاب آمدم یکی از ایشان شعری پارسی می خواند. مرا شعری در خاطر آمد که از وی درخواهم تا روایت کند.

بر کاغذی نوشتم تا به وی دهم که این شعر برخوان. هنوز بدو نداده بودم که او همان شعر بعینه آغاز کرد. آن حال به فال نیک گرفتم و با خود گفتم: خدای – تبارک و تعالی – حاجتِ مرا روا کرد.

پس از آن جا به جوزجانان شدم و قریب یک ماه ببودم و شراب پیوسته خوردمی. پیغمبر(صلّی آلله علیه و آله) می فرمایدکه: «قولوا الحقَّ و لَو عَلی انفُسِکم».

شبی در خواب دیدم که یکی مرا گفتی: « چند خواهی خوردن از این شراب که خرد از مردم زایل کند؟ اگر بهوش باشی بهتر». من جواب گفتم که: « حکما جز این چیزی نتوانستند ساخت که اندوهِ دنیا کم کند».

جواب دادی:«در بیخودی و بیهوشی راحتی نباشد. حکیم نتوان گفت کسی را که مردم را به بیهوشی رهنمون باشد، بلکه چیزی باید طلبید که خرد و هوش را بیفزاید». گفتم که:« من این از کجا آرم؟» گفت: « جوینده یابنده باشد» و پس سوی قبله اشارت کرد و دیگر سخن نگفت.

چون از خواب بیدار شدم آن حال تمام بر یادم بود بر من کار کرد. با خود گفتم که:« از خوابِ دوشین بیدار شدم، اکنون باید که از خواب چهل ساله نیز بیدار شوم». اندیشیدم که تا همه ی افعال و اعمال خود بدل نکنم فرج نیابم.

روز پنج شنبه ششم جمادی الآخر سنه ی سبع و ثلاثین و اربعمائه، نیمه ی دی ماه پارسیان، سال بر چهارصد و چهارده یزدجردی، سر و تن بشستم و به مسجد جامع شدم و نماز کردم و یاری خواستم از باری – تبارک و تعالی – به گزاردن آن چه بر من واجب است و دست باز داشتن از منهیات و ناشایست چنان که حق – سبحانه