پاورپوینت کامل رایه الهدی(منشور جوان)/ (قسمت چهارم) ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رایه الهدی(منشور جوان)/ (قسمت چهارم) ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رایه الهدی(منشور جوان)/ (قسمت چهارم) ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رایه الهدی(منشور جوان)/ (قسمت چهارم) ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

>

پسرم! در معاشرت و برخورد با دیگران خود را مهیّا و میزان قضاوت قرار ده! آن چه را که برای خود دوست داری و می پسندی برای دیگران نیز دوست بدار و آن چه را که نسبت به خود نمی پسندی برای دیگران نیز مپسند؛ و ستم مکن چنان که دوست نداری به تو ستم شود و نیکی کن چنان که دوست داری درباره ات نیکی کنند.

درس هایی از نهج البلاغه

استاد نوقانی

نامه ی ۳۱ مولا علی(علیه السّلام) به فرزندشان.

«أَی بُنَی إِنِّی قَدْ أَنْبَأْتُک عَنِ الدُّنْیا وَ حَالِهَا وَ زَوَالِهَا وَ انْتِقَالِهَا بِأَهْلِهَا وَ أَنْبَأْتُک عَنِ الْآخِرَهِ وَ مَا أُعِدَّ لِأَهْلِهَا فِیهَا وَ ضَرَبْتُ لَک فِیهَا الْأَمْثَال لِتَعْتَبِرَ بِهَا وَ تَحْذُوَ عَلَیهَا…» (فراز ۴۹،ص ۵۲۶)؛

می فرمایند: پسرم! تو را از دنیا و حال آن و دگرگونی و زوالش آگاه ساختم و از آخرت و آن چه برای اهلش در آن مهیّا گردیده، مطّلع نمودم و درباره ی هر دو، یعنی دنیا و آخرت، برایت مثل ها زدم تا به وسیله ی آن ها پند و عبرت گیری و در طریق صحیح آن گام نهی.

«إِنَّمَا مَثَلُ مَنْ خَبَرَ الدُّنْیا کمَثَلِ قَوْمٍ سَفْرٍ نَبَا بِهِمْ مَنْزِلٌ جَدِیبٌ فَأَمُّوا مَنْزِلًا خَصِیباً وَ جَنَاباً مَرِیعاً فَاحْتَمَلُوا وَعْثَاءَ الطَّرِیقِ وَ فِرَاقَ الصَّدِیقِ وَ خُشُونَهَ السَّفَرِ وَ جُشُوبَهَ المَطْعَمِ لِیأْتُوا سَعَهَ دَارِهِمْ وَ مَنْزِلَ قَرَارِهِمْ فَلَیسَ یجِدُونَ لِشَی ءٍ مِنْ ذَلِک أَلَماً وَ لَا یرَوْنَ نَفَقَهً فِیهِ مَغْرَماً وَ لَا شَی ءَ أَحَبُّ إِلَیهِمْ مِمَّا قَرَّبَهُمْ مِنْ مَنْزِلِهِمْ وَ أَدْنَاهُمْ [إِلَی] مِنْ مَحَلَّتِهِم» (فراز ۵۰ و۵۱)؛

می فرمایند: کسانی که دنیا را خوب آزموده اند و درس عبرت از گذشتگان گرفته اند، حالات ایشان در دنیا و به عبارت دیگر برخوردشان با دنیا، مانند مسافرانی است که در منزل ناهنجار، قحطی زده، خشک و خالی، که قابل سکونت و ماندن نیست، قرار گرفته اند و قصد کوچ کردن به سوی منزلی پر ناز و نعمت و به ناحیه ای خوش آب و هوا که همه گونه وسایل و آسایش در آن فراهم است، دارند.

این چنین مسافران برای رسیدن به آن منزل، سختی و دشواری راه و فراق عزیزان و دوستانی که در طول سفر به آن ها دل بسته اند و خستگی سفر و غذای ناگوار را تحمّل می کنند تا به سر منزل وسیع و محلّ آسایش بخش همیشگی خود وارد شوند.

ایشان به همین دلیل از مشکلات و ناراحتی هایی که در طول سفر به آن ها می رسد، احساس رنج نمی کنند و از هزینه های مصرف شده مانند جوانی و قوای جسمی و سرمایه ی عمر که در این راه از دست داده اند، تأسّف نمی خورند و هیچ چیز نزد آنان محبوب تر از آن چه آن ها را به منزل حقیقی نزدیک کند و به مقصد واقعی برساند، نمی باشد.

حضرت علی(علیه السّلام) در فراز ۵۲ تا ۵۴، همین مثال را درباره ی کسانی که نگرش دیگری از دنیا دارند و به عبارت دیگر، فریب خوردگان دنیایند، می آورند و می فرمایند: «وَ مَثَلُ مَنِ اغْتَرَّ بِهَا کمَثَلِ قَوْمٍ کانُوا بِمَنْزِلٍ خَصِیبٍ فَنَبَا بِهِمْ إِلَی مَنْزِلٍ جَدِیبٍ فَلَیسَ شَی ءٌ أَکرَهَ إِلَیهِمْ وَ لَا أَفْظَعَ عِنْدَهُمْ مِنْ مُفَارَقَهِ مَا کانُوا فِیهِ إِلَی مَا یهْجُمُونَ عَلَیهِ وَ یصِیرُونَ إِلَیه»؛

امّا کسانی که به دنیا مغرور شده اند، یعنی دنیا آن ها را فریب داده، مانند مسافرانی هستند که در منزلی پر نعمت آرمیده اند،[سرگرم و غافل از راه پر خطری که در پیش دارند] و ناگهان به آن ها اعلام می شود که باید به سوی منزلی خشک و خالی و ناامن حرکت کنند.

نزد آنان هیچ چیز ناخوش آیندتر و ناراحت کننده تر از مفارقت و جدا شدن از آن چه در آن بوده اند و حرکت به سوی منزل آینده، که آمیخته ی ناراحتی ها و محرومیت هاست، نیست. منزلی که ناگهان به آن می رسند و ناچار، باید برای همیشه در آن بمانند و تحمّلش کنند.

توضیح: در این دو فراز، مولا مردم دنیا را به مسافرانی تشبیه نموده اند که در حرکت به سوی مقصدی هستند که ناچار از طیّ طریق آنند و هر گامی که برمی دارند و هر نفسی که می کشند به سوی مقصد، که آخرت است، نزدیک می شوند، ولی این مسافران همه در یک حالت و یک اندیشه نیستند، بلکه دو برداشت از این سفر دارند؛ یک دسته کسانی هستند که دنیا را با دید موقّت و گذرا می بینند، دل بسته ی آن نیستند و آن را هدف و مقصد و مأوای خود نمی دانند.

چهره های دنیا را خوب شناخته و فریب آن را نخورده اند، لذا هر ناراحتی و مشقّتی را در طول راه تحمّل نموده و به امید رسیدن به سر منزلی که برای آن ها مهیّا شده و آماده ی پذیرایی از آن هاست، رنج سفر و دوری راه و محرومیّت هایی را که در بین راه به آن ها می رسد، همه را پذیرفته اند و چون می دانند، باور دارند که هر چه باشد، عمر سفر کوتاه است و بالاخره به منزلی می رسند که جایگاه ابدی و سرای همیشگی است؛ عیشش مدام است و نعمت هایش زایل شدنی و تمام شدنی نیست؛ بنابراین رنج سفر را به جان می پذیرند و به آینده امیدوارند.

امّا گروه دیگر، که به دنیا مغرور شده اند و زرق و برق دنیا، که سرابی بیش نیست، افکار و اندیشه ی آن ها را تخدیر نموده و از آینده نگری باز داشته است، سرگرم لذّت های آنی و زودگذر در طول این سفر گشته اند و می خواهند برای همیشه در همین طیّ طریق بمانند و هیچ گاه به منزل مقصد نرسند، چون می دانند منزلی تهیّه نکرده اند و لوازم و آسایشی را مهیّا ننموده اند و محلّ نزولشان تاریک و مخوف و خشک و خالی است؛ نه چراغی، نه غذایی و نه فراشی.

هر گامی که آن ها را به مقصد نزدیک تر می کند، به سوی آینده ای مبهم می برد. آنان از رسیدن به منزل وحشت دارند و همه ی وجودشان را یأس و ناامیدی فرا می گیرد، لذا مرگ برای چنین افرادی ناگوارترین و سخت ترین حادثه است و به سختی جان می دهند.

«ِسئل الحسن(علیه السّلام)، مَا بَالُنَا نَکرَهُ الْمَوْتَ وَ لَا نُحِبُّهُ قَالَ فَقَالَ الْحَسَنُ (علیه السّلام) لِأَنَّکمْ أَ