پاورپوینت کامل رایه الهدی (منشور جوان)/ قسمت ششم ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رایه الهدی (منشور جوان)/ قسمت ششم ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رایه الهدی (منشور جوان)/ قسمت ششم ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رایه الهدی (منشور جوان)/ قسمت ششم ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

>

آرزوهایت را کم کن چون خواسته ها و آرزوها که زیاد شد انسان ناچار است برای رسیدن به آن ها به هر کار پستی تن دهد.

بر مرکب هوی منشین سرو سرفراز

*استاد نوغانی

منشور جوان سلسله مباحثی است از نامه ی ۳۱ نهج البلاغه، در شماره ی گذشته عُجب و غرور به عنوان آفت عقل معرّفی شده و برای راه های معالجه ی آن مطرح شد که ابتدا انسان در نفس خود بررسی کند که چه عاملی در او سبب عُجب و خودبینی شده است، هر چه او را وادار به عُجب نموده، به وسیله ی خشوع و خضوع با آن مبارزه کند و با داروی تواضع آن را معالجه نماید و اینک ادامه ی خطبه…

نامه ی ۳۱ فراز ۸۶ از سخنان مولا علی (علیه السّلام) به فرزندشان امام حسن (علیه السّلام):

«وَ أَکرِمْ نَفْسَک عَنْ کلِّ دَنِیهِ وَ إِنْ سَاقَتْک إِلَی الرَّغَائِبِ فَإِنَّک لَنْ تَعْتَاضَ بِمَا تَبْذُلُ مِنْ نَفْسِک عِوَضاً وَ لَا تَکنْ عَبْدَ غَیرِک وَ قَدْ جَعَلَک اللَّهُ حُرّاً وَ مَا خَیرُ خَیرٍ لَا ینَالُ إِلَّا بِشَرٍّ وَ یسْرٍ لَا ینَالُ إِلَّا بِعُسرٍ»؛

پسرم نفس خود را از هرگونه پستی بازدار، هر چند تو را به اهدافت رساند، زیرا نمی توانی به اندازه ی آبرویی که از دست می دهی، بهایی به دست آوری، برده ی دیگری مباش، که خدا تو را آزاد آفرید، آن نیک که جز با شر به دست نیاید، نیکی نیست و آن آسایشی که با سختی های فراوان به دست آید، آسایش نیست.

فراز ۸۷: «وَ إِیاک أَنْ تُوجِفَ بِک مَطَایا الطَّمَعِ فَتُورِدَک مَنَاهِل الْهَلَکهِ وَ إِنِ اسْتَطَعْتَ أَلَّا یکونَ بَینَک وَ بَینَ اللَّهِ ذُو نِعْمَهِ فَافْعَلْ فَإِنَّک مُدْرِک قَسْمَک وَ آخِذٌ سَهْمَک وَ إِنَّ الْیسِیرَ مِنَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ [أَکرَمُ وَ أَعْظَمُ ] أَعْظَمُ وَ أَکرَمُ مِنَ الْکثِیرِ مِنْ خَلْقِهِ وَ إِنْ کانَ کلٌّ مِنْه»؛

پسرم بر حذر باش از این که مرکب های طمع با سرعت تو را به سوی نابودی کشانند و اگر تو توانستی که بین تو و خداوند واسطه ای نباشد انجام ده؛ زیرا تو از روزی قسمت و سهم خود را دریافت خواهی کرد و مقدار کمی که از جانب خدا برسد بزرگ تر و محترمانه تر است از مقدار زیادی که از دیگران برسد، هر چند همه ی نعمت ها با واسطه یا بدون واسطه از ناحیه ی خداست.

توضیح دو فراز ۸۶ و ۸۷: یکی از تمایلات عالی انسان اتکاء به نفس و مستقل بودن و آزاد بودن است و آزاد زیستن، که خداوند در فطرت انسان قرار داده، چنان چه این تمایل را در کودکان به وضوح می بینیم.

یک کودک همین که به راه می افتد حاضر نیست دیگری دست او را بگیرد و یا به او کمک کنند، گرچه چند بار به زمین بیفتد باز با همت خودش بلند می شود و به راهش ادامه می دهد و موقعی که غذاخور می شود سعی می کند خودش غذا بخورد.

این ها اموری فطری است که بدون تعلیم و تربیت بروز دارد. البتّه در رشد و شکوفایی اش نیاز به مربی و معلم دارد و نوجوان و جوان هم در هر دوره ای نیاز به مربی و معلم دارد، بنابراین تمایلات عالی و فطری در وجود هر انسانی هست و در هر زمانی به گونه ای بروز و ظهور دارد.

مولا در این دو فراز اشاره به همین تمایلات نموده، می فرمایند: نفس خود را از ذلّت و پستی نگه دار. بعد اشاره می فرمایند به آن اموری که آفت این امر فطری است و یکی از آن ها، همان آرزوها و آمال زیادی است که در فراز قبل فرمودند: «وَ اعْلَمْ یقِیناً أَنَّک لَنْ تَبْلُغَ أَمَلَک وَ لَنْ تَعْدُوَ أَجَلَک »؛

بدان که به یقین هرگز به آرزوهایت نخواهی رسید و از مدّت عمرت که معین شده تجاوز نخواهی کرد. پس حضرت می فرمایند که آرزوهایت را کم کن چون خواسته ها و آرزوها که زیاد شد انسان ناچار است برای رسیدن به آن ها به هر کار پستی تن دهد.

لذا می فرمایند: تو برای رسیدن به آرزوهایت عزّت نفس و شخصیّت خود را از دست می دهی که هیچ چیزی نمی تواند آن چه را از دست داده ای جبران کند.

پس می فرمایند: خدا تو را مستقل و آزاد آفریده، تو برای رسیدن به مال و مقام بنده ی دیگران مباش. تواضع در برابر دیگران خوب است ولی خضوع و خشوع و مدح و ثنا برای رسیدن به مال و مقام دنیا شخصیت انسان را از بین می برد.

آفت دیگر شخصیّت و کرامت انسان طمع است که ضد قناعت است. انسان اگر در زندگی قانع نبود، طمع به مال دیگران دارد و لذا مولا از طمع برحذر می دارند، چرا که طمع حد معینی ندارد و می فرمایند: «وَ إِیاک أَنْ تُوجِفَ بِک مَطَایا الطَّمَعِ»؛

طمع انسان را به هلاکت می کشاند؛ یعنی شخصیّت انسان را نابود می کند، چون طمع حدّ معینی ندارد. هرچه هم داشته باشد باز طمعِ بیشتری دارد، پس به هر کار پستی تن می دهد تا نفس طمّاع خود را اشباع کند.

از این که فرمودند از مطایای طمع برحذر باش، شاید مطایا که جمع آمده اشاره به این باشد که راه های طمع مختلف است و چنان چه گفته شد حد و مرز مشخص و معینی ندارد و آنچه مرکب طمع را مهار می کند قناعت است.

بنابراین می فرمایند: اگر بتوانی به آن چه خدا نصیب و قسمتت کرده قناعت کنی که همان حدّ کفاف است قانع باش و کس دیگر را در این باره واسطه ی نعمت بیشتر قرار مده، چون همان زندگی کم و به حدّ کفاف با ارزش تر است از چشم داشت به دیگران.

بعد برای این که گمان نشود که آن چه با واسطه به