پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت پنجم) ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت پنجم) ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت پنجم) ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت پنجم) ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

>

اگر سلام ما نوعی بیعت با خداوند است، این بیعت با وساطت امام (علیه السّلام) صورت می گیرد و اگر بخواهیم به دعوت خدا پاسخ مثبت دهیم ابتدا باید به حجّت خدا پاسخ مثبت بدهیم و به اندازه ای که با حجّت خدا در ارتباط باشیم دعوت خدا را هم پذیرفته ایم.

شرحی بر زیارت آل یاسین(قسمت پنجم)

استاد رثایی

زیارت آل یس مشتمل بر سلام ها و درودهای والا و پرمعنایی خطاب به وجود مقدّس حضرت صاحب الامر (عجل الله تعالی فرجه) است.

اوّلین سلام خاص به وجود مقدّس حضرت با عنوان «داعی الله» است که این صفت بیانگر برتری مقام دعوت گری حضرتش می باشد.

در سلام بعدی، حضرت را با عنوان «باب الله» می خوانیم که به معنای وسیله و طریق ارتباط خلق با خالق است. در این شماره برای روشن شدن مفهوم این دو سلام به شرح و تبیین این صفات می پردازیم.

«اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا داعِیَ اللَّهِ وَ رَبّانِیَّ آیاتِهِ»؛ سلام بر تو ای دعوتگر خداوند و ای مربّی نشانه های خداوند.

دعوت در لغت به معنای متمایل نمودن به چیزی است توسط صدا و سخن گفتن، که به صورت خواهش و طلب و دعوت اشخاص برای ضیافت و یا هر کار دیگری به کار می رود.

داعی، اسم فاعل به معنای خواننده و دعوت کننده می باشد؛ یعنی آن وجود مقدس پیوسته در حال دعوت نمودن و خواندن خلق به سوی حق است. آن حضرت در هر دو زمان غیبت و ظهور، این وظیفه ی خطیر را ایفا می نماید.

از این که نخستین سلام به آن حضرت به عنوان داعی الله ذکر شده، استفاده می شود که این مقام برترین مقامی است که هرکسی نمی تواند آن را داشته باشد. داعی الله کسی است که به امر خداوند به سوی او دعوت می کند: «یا أَیهَا النَّبِی إِنَّا أَرْسَلْناکَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذیراً» (احزاب/۴۵).

داعی الله کسی است که از جهل و خطا، لغزش و نادانی محفوظ و مصون است. از این جمله می توان به مقام عصمت و قداست و علم و آگاهی مطلق ایشان پی برد،

زیرا از سال ۲۶۰ هجری تا آن زمان که اراده ی حق تعالی تعلّق بگیرد، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) صاحب مقام داعی اللّهی بوده و هست و خواهد بود و به لحاظ زمانی از همه ی داعیان الی الله در این مقام جایگاه والاتری دارد.

کلمه ی داعی الله فقط دو بار در قرآن آمده (احقاف/۳۱-۳۲) که ظاهراً مربوط به پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) می باشد. ولی مشتقّات این واژه در قرآن کریم بسیار است.

امّا کلمه ی “داعِیَ” و “داعٍ” در بعضی آیات به حضرت علی (علیه السّلام) تفسیر شده: «یَومَئِذٍ یَتَبِعُونَ الدّاعِیَ لا عِوَجَ لَهُ»؛ روزی که از دعوت کننده پیروی نمایند که هیچ کجی در راه او نباشد (طه/۱۰۸).

امام کاظم (علیه السّلام) می فرمایند: از پدرم از این آیه پرسیدم. فرمود: دعوت کننده، امیرالمؤمنین (علیه السّلام) است و آیه ی دیگر «یَومَ یَدعُ الدّاعِ اِلی شَیءٍ نُکُر»؛ روزی که دعوتگر به چیزی ناشناخته فرا خواند (قمر/۶)، فرمودند: امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه) هنگامی که خروج کند، آنان را به چیزی که انکار می دارند، فرا می خواند (تفسیر علی بن ابراهیم قمی، ج۲، ص۳۴۱).

اقسام داعیان

حدیث مفصّلی از امام صادق (علیه السّلام) وارد شده که در بخشی از آن آمده: خداوند متعال دعوت به خودش را در کتابش به پیامبر خود خبر داده و دعوت گران را بعد از توصیف، درجه بندی می فرماید که هر یک دیگری را معرّفی می کنند. این دعوتگران به سوی خدا عبارتند از:

الف) خداوند که خودش به سوی خویش دعوت نموده و به اطاعت و پیروی از فرمان خود فراخوانده است: «وَاللّهُ یدْعُو إِلَی دَارِ السَّلاَمِ وَیهْدِی مَن یشَاءُ إِلَی صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ» (یونس/۲۵).

ب) در مرحله ی دوم رسول خدا را امر به دعوت می کند: «ادْعُ إِلی سَبیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَهِ وَ الْمَوْعِظَهِ الْحَسَنَهِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتی هِی أَحْسَنُ»؛ به راه پروردگارت با حکمت و اندرز نیکو دعوت کن و با آنان (مخالفین) به بهترین روش مناظره بنمای (نحل/۱۲۵)؛ یعنی با قرآن که سراسر حکمت است، دعوت کن.

ج) در مرحله ی سوم، دعوت به خودش را به وسیله ی کتابش بیان کرده، می فرماید: «هَذَا الْقُرْآنَ یهْدِی لِلَّتِی هِی أَقْوَمُ وَیبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ»؛ البته این قرآن به استوارترین شیوه ها هدایت و دعوت می کند و مؤمنان را بشارت می دهد (اسرا/۹).

د) در مرحله ی بعدی جمع دیگری را اذن می دهد: «وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّهٌ یدْعُونَ إِلَی الْخَیرِ وَ یأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ ینْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»؛ باید که جمعی از شما به نیکی دعوت کنند و امر به معروف و نهی از منکر نمایند و آنان همان رستگارانند (آل عمران/۱۰۴).

در آیات دیگر این جمع را شناسانده و معرفّی می نماید که از کدام خاندان می باشند: «إِنَّما یریدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً»؛ همانا خدا اراده کرده است که هرگونه پلیدی را از آنان دور ساخته و آنان را به طور کامل پاک گرداند (احزاب/۳۳).

ه) سپس خداوند پیروان پیامبرش و پیروان این جمع را، دعوتگر به سوی خود قرار داده است: «یا أَیهَا النَّبِی حَسْبُک اللّهُ وَمَنِ اتَّبَعَک مِنَ الْمُؤْمِنِینَ»؛ ای پیامبر! خداوند و هرکه از مؤمنان از تو پیروی کرد، برایت کافی است (انفال/۶۴).

مدّعیان دروغین

باید توجّه داشت کسی سزاوار است به سوی خداوند دعوت کند که خودش از هر جهت فرمان الهی را به کار بسته باشد.

بنابراین زمامداران خودسر و ستمگری که در طول تاریخ دعوت به سوی خدا و اسلام نموده ولی خود فاقد صلاحیت بودند، شایسته ی پیروی نبوده اند. پس دعوت آن ها خود گناه دیگری بود که خود را به لباس داعیان حق درآوردند و نام دین را لکّه دار نموده و چه بسا مفاسدی که بر جامعه وارد ساختند.

امام باقر (علیه السّلام) می فرمایند: «اینان بازدارندگان از دین خداوند هستند که نه هدایتی از خداوند و نه کتاب روشنی دارند.

این اشخاص پلید اگر در خانه های خود می نشستند، مردم خود به جستجو می پرداختند تا این که به ما می رسیدند، ما به آن ها از خدا و رسول خبر می دادیم و ایشان را به حق رهنمون می شدیم» (فروع کافی، ج۱، ص۳۹۲).

بنابراین حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه)، دعوت کننده ی همیشگی الهی است که به خدایی خداوند و به سوی توحید تام نه ناقص دعوت می نماید.

پس اگر سلام ما نوعی بیعت با خداوند است، این بیعت با وساطت امام (علیه السّلام) صورت می گیرد و اگر بخواهیم به دعوت خدا پاسخ مثبت دهیم ابتدا باید به حجّت خدا پاسخ مثبت بدهیم و به اندازه ای که با حجّت خدا در ارتباط باشیم دعوت خدا را هم پذیرفته ایم.

سعادت یا شقاوت ما را بله یا خیر ما تعیین می کند. وقتی حضرت ما را دعوت می نماید ما مهمان او هستیم و همه ی وظایف با میزبان است؛ مهمان فقط وظیفه ی اجابت دعوت را دارد، وقتی اجابت کردیم یعنی کنار امام و پیامبر نشسته ایم، آن گاه دعوت خدا را برای عبودیّت او پذیرفته و طبق حدیث قدسی مثل خدا می شویم.

این جاست که فتوحات نصیب بنده می شود؛ بنده ای که تسلیم محض شده و همه ی زندگی اش را به خدا فروخته، با «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا داعِیَ اللَّهِ»، همه ی ماه های سال و لحظات زندگی او ماه رمضان می شود؛ یعی همیشه مهمان است و در حال خوشی است.

مربی آیات الهی

«اَلسّلامُ عَلَیْکَ یا داعِیَ اللَّهِ وَ رَبّانِیَّ آیاتِهِ»؛ سلام بر تو ای خواننده ی خدا و ای پرورش دهنده ی نشانه های خدا!

ربّانی، از لغت ربّ گرفته شده به معنای پروردگاری مربّی و ایجاد تدریجی و تکاملی شیء، از مرحله ای به مرحله ی دیگر تا به حدّ تمامیّت برسد و در اصطلاح ربّانی، به معنای بسیار عابد و مطیع و عارف الهی می باشد. ربّانی، دانشمند راسخ در دین، دانشمند در راه عمل، مردی که منسوب به حق است.

مفسّر گران قدر، شیخ طبرسی می فرماید: ربّانی کسی است که مردم را به تدبیر و اصلاح خویش تربیت می کند. در احادیث عنوان ربّانی، بر ائمه ی اطهار (علیهم السّلام) اطلاق می گردد.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) خطاب به امیرالمؤمنین (علیه السّلام) فرمودند: «تو ربّانی این امّت هستی» (مرآت الانوار، ص۳۱۱) زمانی که علی (علیه السّلام) به شهادت رسید ابن عباس فرمود: «اَلیَومَ ماتَ رَبّانِیُّ الناسِ وَ الاُمَّهِ»؛ امروز مربّی خلق و امّت و برپای دارنده ی علم درگذشت (تفسیر لوامع، ج۲، ص۴۷۵).

امام صادق (علیه السّلام) در حدیثی شرایط مهم امامت را بیان فرمودند از جمله این که: علمِ روشنگر نسبت به تمامی آن چه که امّت به آن نیاز دارند از حلال و حرام و آگاهی از کتاب آسمانی امّت، از خاص و عام، محکم و متشابه، دقایق علم و تأویل آیات وناسخ و منسوخ قرآن.

راوی سؤال می کند: چه دلیلی دارد که امام این شرایط را داشته باشد؟ حضرت می فرمایند: قول خداوند نسبت به کسانی که اذن داده (در امور دینی) حکمرانی کنند و آنان را سزاوار این کار دانسته است: «إِنَّا أَنْزَلْنَا التَّوْراهَ فیها هُدی وَ نُورٌ یحْکُمُ بِهَا النَّبِیونَ الَّذینَ أَسْلَمُوا لِلَّذینَ هادُوا وَ الرَّبَّانِیونَ وَ الْأَحْبارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ کِتابِ اللَّهِ وَ کانُوا عَلَیهِ شُهَداءَ»؛

البته ما تورات را فروفرستادیم که در آن هدایت و نور است، پیامبرانی که تسلیم امر خداوند می باشند و ربّانیّون و احبار برای یهود به تورات داوری کنند بر وفق آن چه که از کتاب الهی به ایشان سپرده شده و حفاظت