پاورپوینت کامل سراج منیر (انتخاب های حضرت علی (علیه السلام) در زندگی) ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سراج منیر (انتخاب های حضرت علی (علیه السلام) در زندگی) ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سراج منیر (انتخاب های حضرت علی (علیه السلام) در زندگی) ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سراج منیر (انتخاب های حضرت علی (علیه السلام) در زندگی) ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

>

تشخیص حق به صفای باطن نیاز دارد و اوّلین گام در رسیدن به این تشخیص، “حق طلبی”است. اگر بنده ای طالب حق و یقین باشد خدا یاریش میدهد و حساب او را از نادانان جدا می کند.

تا چند باشیم از بی نصیبان؟

روزها از پی یکدیگر می آیند و در گذر لحظه ها بندگان خدا انتخاب می کنند و انتخاب می شوند. عدّه ای حسینی می شوند و شهادت را برمی گزینند. گروهی با نیرنگ های معاویه خو می گیرند و شرع را با قانون خود تفسیر می کنند و برخی سرگردان و حیران در پی حق هستند و به فضل خدا امیدوار.

حقّ و باطل همواره بر افراد ساده و عامی مشتبه می شود. در هر دورانی گروهی در این گرداب دلواپسی غرق می شوند. یگانه نسخه ای که خداوند برای درمان این درد پیچیده، چنگ زدن به ریسمان الهی است. آن جا که می فرماید: «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا» (آل عمران/۱۰۳).

برخی از علمای اهل سنّت فرموده اند: مراد از حبل الله، ولایت علی بن ابیطالب (علیه السّلام) است (حاکم حسکانی، ۱۶۹/۱). شافعی، امام شافعیان در ابیاتی که در این خصوص سروده تصریح می کند که “حبل الهی” ولای اهل بیت است:

و لما رأیت الناس قد ذهبت بهم مذاهبهم فی ابحر الغی و الجهل

رکبت علی اسم الله فی سفن النجا وهم اهل بیت المصطفی خاتم الرسل

و امسَکت حبلَ الله و هو ولاوهم کما قد اُمرنا بِالتمسّک بالحبل (حضرمی، ۲۴)

«آن گاه که دیدم مذاهب مردم آن ها را در دریای گمراهی و جهل فروبرده است با نام خدا بر کشتی های نجات که اهل بیت (علیهم السّلام) پیامبر (صلی الله علیه وآله) هستند، نشستم و به حبل الله که ولای اهل بیت است چنگ زدم، چرا که ما به تمسّک به “حبل الله” امر شده ایم».

ما این سخن حقّ شاعر را می پذیریم و در این نوشتار کوتاه برآنیم تا چگونگی انتخاب حق را با تأسّی به مسلک پیامبر (صلی الله علیه وآله) و وصی بر حقّش علی بن ابیطالب (علیه السّلام) در دو محور زندگی فردی و اجتماعی آن بزرگوار بررسی کنیم که هر که بر ولایتش چنگ زند، جز فلاح و رستگاری نصیبش نیست.

انتخاب های حضرت علی (علیه السّلام) در زندگی فردی

۱- انتخاب اوّل علی (علیه السّلام)، لبّیک به خدای پیامبر (صلی الله علیه وآله) در واقعه ی “یوم الدار” بود؛ آن گاه که پیامبر (صلی الله علیه وآله) تا سه بار از حاضرین طلب یار و یاور کرد و جز علی (علیه السّلام) کسی پاسخش را نداد. علی (علیه السّلام) بین حقّ محض و باطل محض بدون هیچ تردیدی حق را برگزید.

ابتدا باید توجّه داشت که تشخیص حق به صفای باطن نیاز دارد و اوّلین گام در رسیدن به این تشخیص، “حق طلبی” است.

اگر بنده ای طالب حق و یقین باشد خدا یاریش می دهد و حساب او را از نادانان جدا می کند؛ چنان که خود فرموده است: «هَلْ یسْتَوِی الَّذِینَ یعْلَمُونَ وَالَّذِینَ لَا یعْلَمُونَ» و ایمانی که به دنبال این یقین در نفس پدید می آید “فرقان” او می شود و از صف فاسقان که حق را گم کردند، جدا می شود.

در سوره ی سجده آیه ی ۱۸ آمده است: «أَفَمَنْ کانَ مُؤْمِناً کمَنْ کانَ فاسِقاً لا یسْتَوُون» آیا کسی که با ایمان باشد همچون کسی است که فاسق است؟

جالب است بدانید که طبرسی در تفسیر خود از عطاء بن سیّار چنین نقل می کند: «میان ولیدبن عقبه بن ابی معیط و علی (علیهالسّلام) گفتوگویی درگرفت.

ولید گفت: زبان من از تو بازتر و روان تر است (از تو سخنورترم) و نیزه ام از تو تیزتر است و در عقب نشاندن لشکر دشمن تواناترم» و علی (علیه السّلام) گفت: «ساکت شو که تو فردی فاسق هستی» در این هنگام خداوند این آیه را نازل کرد.

از این گفتگو و فحوای آیه چنین برمی آید که ثمره ی حق طلبی و رسیدن به یقین، ایمان است و ثمره ی ایمان، ایجاد ملکه ای در نفس انسان است که بدون هیچ تردیدی در برخورد با باطل، آن را می شناسد.

گام دوم، پرهیز از لجاجت و دشمنی ورزی و استکبار است. اوّلین کسی که عناد ورزید و با تکبّر ورزیدن در صف مغضوبین قرار گرفت شیطان بود. او مصداق این آیه شد: «وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَیقَنَتْهَا…»؛ حق را شناخت و لجاجت ورزید (نمل/۱۴).

و در نهایت گام سوم، پرهیز از حبّ و بغض بی دلیل است که چشم سر را کور می کند و چشم دل را مملو از خشم و نفرت. تعصّب بی جای قریش در ابتدای بعثت پیامبر (صلی الله علیه وآله) آنان را از پذیرش نبوّت رسول خدا بازداشت چنان که آن ها را نیز از دریافت حق محروم کرد.

ملاک دوستی و دشمنی مؤمن، قرآن است. با قرآن زندگی می کند و با قرآن می میرد. محبّت خداوند در دل مؤمن جای نمی گیرد مگر این که دل را از محبّت غیر خالی کند: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا»؛ کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کنند خداوند رحمان محبّتی برای آنان در دل ها قرار می دهد.

ابواسحاق ثعلبی در کتاب تفسیرش (ثعلبی، ورقه۱۹، سوره مریم/۹۶) با ذکر سند از براء بن عازب نقل می کند: «پیامبر (صلی الله علیه وآله) به علی (علیه السّلام) فرمودند: «ای علی! بگو: خداوندا برای من در پیشگاهت عهدی قرار ده و محبّت مرا در دل مؤمنان قرار ده» پس از این دعا خداوند آیه ی فوق را ذکر کرده و دعای امیرالمؤمنین (علیه السّلام) را استجابت نمود.

محب الدین طبری (طبری، ۲۰۷:۲، ۷۳/۱۵) از طریق حافظ سلفی از ابن حنفیه درباره ی آیه نقل می کند: «در قلب هر فرد مؤمنی به یقین محبّت و دوستی علی و اهل بیت او وجود دارد». بنابراین محبّت علی و اهل بیت پیامبر فصل الخطاب حبّ و بغض هاست. اگر دل به ولایش بستیم حق چونان مهر تابان بر دل هایمان می تابد.

۲- انتخاب دوم علی (علیه السّلام) نجات پیامبر در لیله المبیت بود. ابن ابی الحدید معتزلی در شرح نهج البلاغه از ابوجعفر حسکانی چنین نقل می کند: «حدیث لیله المبیت به تواتر ثابت شده و جز دیوانه یا کسی که با مسلمین نشست و برخاست ندارد آن را انکار نمی کند».

همه ی مفسران قرآن روایت کرده اند که آیه ی کریمه ی «وَمِنَ النَّاسِ مَن یشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ. ..» (بقره/۲۰۷) در شأن علی و خوابیدن او در بستر پیامبر در آن شب نازل شده است.

بیان آیه این است که حق را با خون خود یاری کنید، چنان که اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه وآله) چنین کردند، همان گونه که فرزند علی (علیه السّلام) در کربلا فرمود: «اگر دین جدّم جز با خون من پابرجا نمی ماند پس ای شمشیرها مرا دریابید».

چگونه انسان خاکی به مقامی می رسد که عزیزترین سرمایه اش را در طبق اخلاص گذاشته و تقدیم جانان می کند؟ آیا جز این است که خاصیت “حق” کشش و جذبه است؟

حقّی که در سیمای اهل بیت (علیهم السّلام) متبلور شده است؟ حقّی که در اوّلین برخورد، حرّ بن یزید ریاحی را از قید نفس آزاد ساخت، همام را از خود بی خود و میثم تمار را سخن گوی ولایت کرد، ابوذر را محرم پیامبر (صلی الله علیه وآله) و سلمان را از اهل بیت قرار داد؟

همگام با انتخاب علی، پیامبر نیز او را برگزید و فرمود: «گوشت تو گوشت من و خون تو، خون من است و حق با توست» (بیهقی، ۳۱:۱۰، ص۴۴) و فرمود: «هیچ پیامبری نیست مگر این که در امّت خود همانندی دارد و علی همانند من است» (محبّ طبری، ۳/۱۰۸)

و در نهایت پیامبر (صلی الله علیه وآله) از خداوند درخواست نمود تا علی را با پنچ خصلت زینت دهد و خداوند اجابت فرمود: «ای علی دربارهی تو از پروردگار عزّوجل پنج ویژگی خواستم که به من داد.

اوّل این که زمین از روی من شکافته شود و خاک را از سرم کنار بزنم (در قیامت محشور شوم) و تو با من باشی؛ پس به من عطا کرد.

دوم این که مرا نزد کفّه ی میزان نگاه دارد در حالی که تو با من هستی؛ پس به من عطا نمود.

سوم این که تو را حامل پرچم من قرار دهد و آن، پرچم بزرگ خداست که رستگارشدگان و نجات یافتگان به بهشت زیر آن هستند؛ پس به من عطا کرد.

چهارم این که تو امّت مرا از حوض من سیراب کنی؛ پس به من عطا نمود؛ پنجم این که تو را کشاننده و رهبری کننده ی امّت من به سوی بهشت قرار دهد.

پس به من عطا کرد؛ پس حمد مخصوص خدایی است که با این ویژگی ها بر من منّت نهاد» (خوارزمی، ص۲۹۳، ح۲۸۰).

۳- علی، زهرا (علیهاالسلام) را به همسری برگزید، بزرگ بانویی که خداوند او را صدّیقه و پیامبر (صلی الله علیه وآله) ام ابیها نامیدش. این ازدواج میمون در محضر بهشت، به شهادت و خطبه خوانی جبرئیل و ولایت خداوند صورت گرفت و نثار عروسی این دو بزرگوار برات آزادی امّت پیامبر از جهنّم مقرّر شد.

جابر بن سمره نقل می کند: رسول خد ا (صلی الله علیه وآله) فرمود: «ای مردم این علی بن ابیطالب است، شما گمان می کنید من دخترم فاطمه را به ازدواج او درآوردم و همانا بزرگان قریش او را از من خواستگاری کردند و من جواب ندادم،

همه ی این ها به خاطر این بود که منتظر خبری از آسمان بودم تا این که جبرئیل در شب بیست وچهارم ماه رمضان نزد من آمد و گفت: ای محمّد! خداوند بزرگ و بلندمرتبه بر تو سلام می رساند و فرشتگان، روحانیون و کرّوبین را در سرزمینی به نام افتح و در زیر درخت طوبی جمع کرد و فاطمه را به ازدواج علی درآورد و به من فرمان داد پس من عقد کننده بودم و خدای متعال ولی و سرپرست بود» (کنجی شافعی، باب۷۹).

رسول خدا (صلی الله علیه وآله) درباره ی مهریه ی زهرا فرمود: «ای علی! همانا زمین از آن خداست و به هر یک از بندگانش که بخواهد می سپارد و همانا او به من وحی کرد که فاطمه را در مقابل یک پنجم زمین که مهریه ی اوست به ازدواج تو درآورم، پس هر کس در حالی که دشمن شماست بر روی زمین راه برود، این راه رفتن بر روی زمین بر وی حرام است (جوینی، ۹۵/۱، ح۶۴).

در مورد نثار این عقد الهی از بلال بن حمامه نقل شده است: «روزی رسول خدا را در حالی که تبسّم داشت و می خندید و صورتش مانند هاله ی دور