پاورپوینت کامل چشم دل باز کن که جان بینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چشم دل باز کن که جان بینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چشم دل باز کن که جان بینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چشم دل باز کن که جان بینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

>

امام در سه جمله کوتاه مراحل سه گانه ی رسیدن به حقیقت را بیان می فرمایند: در مرحله ی اوّل اسلام نور درخشانی است که افراد را به سوی خود می خواند تا به آن برسند، سپس می گویند قابل درک است برای کسانی که آن را تعقّل کنند و سرانجام می فرمایند آن ها که در آن تدبّر نمایند به مغز و حقیقت آن می رسند.

بصیرت افزایی در نهج البلاغه

“بصیرت” از مادّه ی بصر بوده و دارای دو معناست، یکی به معنای “علم” و دیگری “درشتی و خشونت” (ابن فارس، ج۱، ص۲۵۳).

راغب معتقد است بصیرت به نیروی ادراک کننده ی قلب گفته می شود و برای عضو بینایی، واژه ی بصر کاربرد بیشتری دارد (راغب اصفهانی، ص۴۶).

البته این واژه در معانی گوناگون مثل بینش دل، نور دل، آگاهی، زیرکی، برهان و عبرت به کار رفته است، امّا همه ی این معانی همان طور که ابن فارس گفته، به معنای اوّلیه ی مادّه ی بصیرت، باز می گردند.

حتّی اطلاق بصر به چشم نیز به آن جهت است که چشم یکی از مهم ترین راه های تحصیل علم و معرفت است (رک: محمّدی ری شهری، ص۱۷).

بصیرت در اصطلاح به معنای داشتن آگاهی همه جانبه و ژرف به امور، فریب ظاهر امر را نخوردن و مشاهده ی سرانجام کار پیش از اقدام آن ذکر شده است (www.khamenei.ir). هم چنین به شناخت دقیق و قلبی انسان از موقعیت ها و زمان ها و مکان ها به منظور جلوگیری از افتادن در دام فتنه ها آمده است.

امام علی (علی السّلام) خود این گونه واژه ی بصیر را توضیح می دهند: «…فَإِنَّمَا الْبَصِیرُ مَنْ سَمِعَ وَ تَفَکرَ وَ نَظَرَ وَ أَبْصَرَ وَ انْتَفَعَ بِالْعِبَرِ وَ سَلَک جَدَداً وَاضِحاً یتَجَنَّبُ فِیهِ الصَّرْعَه فی المَهاوی»؛ شخص بصیر و بینا کسی است که بشنود و بیندیشد و با چشم خود ببیند و عبرت گیرد، سپس در جادّه ی روشنی گام نهد که در آن از سقوط در گودال گمراهی دوری جوید (نهج البلاغه، خطبه ۱۵۳).

و در کلامی دیگر بصیرت خود را این گونه تبیین می نمایند: «وَ اِنَّ مَعی لَبَصیرَتی ما لَبِستُ عَلی نَفسی وَلا لُبَّسَ عَلَیَّ»؛ من آگاهی و بصیرتم را به همراه دارم؛ نه حقیقت را بر خود مشتبه ساختم و نه دیگری آن را بر من مشتبه ساخته است (همان، خطبه ۱۰).

شارح متفکّر نهج البلاغه، علّامه جعفری راه وصول به بصیرت را در شرح جمله ی «إِنَّ مَعِی لَبَصِیرَتِی» در چهار مرحله می داند. مرحله ی اوّل، خودشناسی کامل، سپس درک تشنگی خود برای رسیدن به هدف عالی حیات، بعد از آن تحقیق جدّی در هدف عالی خواهد بود.

آن گاه خواهد فهمید که این هدف عالی جز فعلیت یافتن همه ی استعدادها و امکانات در راه وصول به جاذبه ی عظمت الهی نمی باشد؛ در مرحله ی چهارم است که درک خواهدکرد که با چنین خودی نمی توان شوخی کرد و این خود را نمی توان تسلیم قوانین ناآگاه طبیعت و دیگر انسان ها نمود (رک: جعفری، محمّدتقی، ص۱۹۴-۱۹۵).

گویا حضرت امیر (علیه السّلام) بصیرت را این گونه معنا نموده اند که آدمی خود را نفریبد و فریب دیگران را نخورد.

امام جهت ارزش گذاری به این ویژگی اخلاقی در نام ه ای که به یکی از یاران می نویسد، می فرماید: «فَإِنَّ نُورَ الْبَصِیرَهِ رُوحُ الْحَیاهِ الَّذِی لَا ینْفَعُ إِیمَانٌ إِلَّا بِهِ مَعَ اتِّبَاعِ کلِمَهِ اللَّهِ وَ التَّصْدِیقِ بِهَا»؛ نور بصیرت، جان زندگی است و ایمان، سودی نمی بخشد مگر با این نور و با پیروی از کلمه ی خدا و تصدیق آن (مجلسی، محمد باقر، ج۳۰، ص۳۷، حدیث۲).

از کلام امام این گونه می توان فهمید که زندگی ای که در آن بصیرت نباشد، حیات و موجودیتی ندارد یک زندگی خاموش و آرام و دور از هرگونه فهم و تعقّل خواهد بود و شاید به همین دلیل امام در کلامی دیگر می فرمایند: «إِنَّمَا الدُّنْیا مُنْتَهَی بَصَرِ الْأَعْمَی لَا یبْصِرُ مِمَّا وَرَاءَهَا شَیئاً وَ الْبَصِیرُ ینْفُذُهَا بَصَرُهُ وَ یعْلَمُ أَنَّ الدَّارَ وَرَاءَهَا فَالْبَصِیرُ مِنْهَا شَاخِصٌ وَ الْأَعْمَی إِلَیهَا شَاخِصٌ وَ الْبَصِیرُ مِنْهَا مُتَزَوِّدٌ وَ الْأَعْمَی لَهَا مُتَزَوِّدٌ»؛

به راستی که دنیا انتهای دید کوردلان است که ماورای آن چیزی نمی بینند. در حالی که شخص بصیر و روشن ضمیر، دیدش در آن نفوذ می کند و از آن می گذرد و می داند که سرای جاویدان ورای آن است.

از این رو، شخص بصیر و بینا آماده ی کوچ کردن از دنیاست، حال آن که کوردل، چشمش را به آن دوخته و به سوی آن حرکت می کند ولی انسان بصیر از آن زاد و توشه برمی گیرد، در حالی که کوردل، برای آن، زاد و توشه می اندوزد! (نهج البلاغه، خطبه ۱۳۳).

در نهج البلاغه یکی از رهاوردهای اسلام بصیرت دانسته شده. امام در یکی از خطبه ها در جواب کسی که ویژگی های اسلام و کفر را خواسته بود، می فرمایند: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی شَرَعَ الْإِسْلَامَ فَسَهَّلَ شَرَائِعَهُ لِمَنْ وَرَدَه… وَ تَبْصِرَهً لِمَنْ عَزَم…»؛

ستایش مخصوص خداوندی است که اسلام را تشریع کرد و راه های ورود به آن را آسان ساخت… و اسلام برای آن ها که عزم بر درک حقیقت دارند، مایه ی بصیرت است (همان، خطبه ۱۰۶).

از آن جا که برای رسیدن به یک حقیقت، سه مرحله وجود دارد: نخست، پیدا کردن جایگاه آن؛ سپس فهمیدن و بعد تحلیل نمودن، امام در سه جمله ی کوتاه این مراحل سه گا