پاورپوینت کامل عبودیت در تعالی خانواده ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عبودیت در تعالی خانواده ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عبودیت در تعالی خانواده ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عبودیت در تعالی خانواده ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

>

امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند: وقتی عمل نیکی انجام می دهید شما را به ما نسبت می دهند و می گویند «هذا جعفری»، ما سربلند و سرافراز می شویم و وقتی که عمل ناپسندی انجام دهید باز هم می گویند «هذا جعفری» و ما سرافکنده می شویم.

*استاد شایسته خوی

بندگی

عبد به معنای بنده است و عبد به کسی می گویند که مالکی دارد.

بندگی دو نوع است:

۱- اعتباری و قراردادی:

اسرای زمان جنگ در صدر اسلام به عنوان بنده و عبد در ملک دیگری قرار می گرفتند. این بندگی تغییر پذیر است.

۲- بندگی حقیقی و واقعی که بندگی خداست:

«أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیکمْ یا بَنِی آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّیطَانَ إِنَّهُ لَکمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ» (یس / ۶۰).

«وَأَنِ اعْبُدُونِی…» (یس / ۶۱).

خداوند مالک و بنده، مملوک اوست این بندگی واقعیّتی خلل ناپذیر است:. «مَوْلایَ یا مَوْلایَ اَنْتَ الْمَوْلی وَاَ نَا الْعَبْدُ وَهَلْ یَرْحَمُ الْعَبْدَ اِلا الْمَوْلی مولای»؛ «مَوْلایَ یا مَوْلایَ اَنْتَ الْمالِکُ وَاَ نَا الْمَمْلُوکُ وَهَلْ یَرْحَمُ الْمَمْلُوکَ اِلا الْمالِکُ».

این مناجات از زبان امامی است که بندگی پروردگار را عزّت می داند. «إِلَهِی کفَی بِی عِزّاً أَنْ أَکونَ لَک عَبْداً» و افتخارش همین بس که خدای جهان آفرین، پروردگار اوست «وَ کفَی بِی فَخْراً أَنْ تَکونَ لِی رَبّاً»

این بندگی افتخار آفرین و غرورآور است و در واقع بالاترین مدالی که خدا به بندگانش می دهد، مدال بندگی و عبودیّت است.

افتخار پیامبر از زبان قرآن این است که او را با وصف بندگی یاد می کند. رسول خدا عبد کامل پروردگار بود:

«سبْحَانَ الَّذِی أَسرَی بِعَبْدِهِ… لِنرِیهُ مِنْ ءَایتِنَا…» (اسری / ۱) در این آیه کاملاً روشن است رابطه ی بندگی و نشان دادن آیات الهی به او.

پیامبر قبل از رسالتشان نیز بنده بودند: «اَشهَدُ اَنَ مُحَمَدا عَبدُه و رَسولَه».

و بندگی خدا یعنی از هر قیدی رهیدن و آزاد شدن. فلاح هم یعنی رهیدن از دردها و رنج ها و موانع را برطرف ساختن. هر غیر خدایی، رنج و بلا و گرفتاری و مانع است.

عبادت و بندگی

آیا عابد به کسی می گویند که نماز می خواند و روزه می گیرد و به مکّه و کربلا و زیارت می رود؟ نماز شب می خواند؟ این ها همه به جای خود امّا بندگی به معنای عبادات ظاهری نیست. آن لباس ظاهری است، امّا اصل بندگی یعنی مطیع محض پروردگار بودن. توجّه به اوامرش و پرهیز از نواهی؛ بندگی یعنی معیار و میزان خدایی داشتن.

بندگی یعنی سرسپرده ی خدا بودن؛ بندگی یعنی ابراهیم بودن. وقتی او را داخل آتش انداختند فرشتگان الهی به سویش آمدند و خواستند که ابراهیم اگر تقاضایی دارد بگوید و بخواهد، امّا ابراهیم چه گفت؟ «عِلْمُهُ بِحَالِی حَسْبِی مِنْ سُؤالِی».

بندگی یعنی فرمانبرداری بدون چون و چرا، نداری مطلق در برابر او، صفر مقابل یک.

عنوان بصری مردی ۹۵ ساله چنین می گوید: سال ها، پیش مالک بن انس جهت یادگیری حدیث می رفتم. امام صادق (علیه السّلام) که به مدینه آمدند، پیش حضرت رفتم و دوست داشتم مانند مالک که از او حدیث فراگرفته بودم، از امام هم درسی بگیرم امّا نشد. امام از رفت و آمد من عذر آوردند و فرمودند: مشغله ی من زیاد است علاوه بر این در ساعات شبانه روز مشغول به اذکار و اورادی هستم، مرا از کارها و ذکرهایم باز ندار و مانند گذشته پیش مالک برو و از او حدیث بگیر.

عنوان بصری می گوید: من از سخن امام اندوهگین شدم و از نزد آن حضرت بیرون شده و به مسجد پیامبر رفتم و سلام دادم و متوسّل شدم و از خداوند خواستم قلب امام را به من مهربان گرداند و مرا از علوم آن حضرت روزی گرداند تا به راه راست هدایت شوم.

پس از نماز عصر خدمت امام صادق رسیده و اجازه ی ورود خواستم، خادم حضرت آمد و گفت: چه می خواهی؟ عرض کردم: جهت عرض سلام آمده ام، گفت حضرت مشغول نمازند.

دم درب ایستادم، چیزی نگذشته بود که خادم آمد و گفت: داخل شو. داخل شدم و بر آن حضرت سلام کرده و حضرت پاسخ دادند و فرمودند: بنشین خداوند تو را بیامرزد.

گفت و شنودی انجام شد تا به این جا که حضرت پرسیدند کنیه ات چیست؟ گفتم: ابوعبدالله. حضرت فرمودند: خداوند به تو توفیق دهد، کنیه ات را ثابت بدارد. خواسته ات چیست؟ و سپس حضرت فرمودند: «لَیسَت العِلم کَثیرَه التَعَلُم…»؛ پس اگر علم خواهی سه مرحله را لازم داری:

۱- عبودیّت را بخواه

۲- علم را به عمل کردن به آن طلب کن

۳- از خداوند طلب فهم کن تا خداوند به تو بفهماند

و سپس حضرت حقیقت عبودیّت و بندگی را در سه کلید مهم معرفی کردند:

۱- بنده در آن چه خداوند به او داده برای خودش مالکیّتی نبیند. چون بندگان مالکیتی ندارند و مال را مال خداوند می دانند و در هرجا او فرموده، قرار می دهند.

۲- این که بنده برای خودش تدبیر و پیش بینی نکند.

۳- تمام اشتغال شخصی اش در اوامر و نواهی خداوند باشد.

آثار این امور این است که هرگاه بنده در آن چه خداوند به او داده برای خودش مالکیّتی ببیند، انفاق می کند و انفاق در مواردی که خداوند امر کرده، برایش راحت می شود.

هرگاه بنده تدبیر امورش را به مدبّر حقیقی واگذار کند مشکلات و مصائب دنیا برای او آسان می شود. هرگاه بنده مشغول به انجام اوامر خداوند و ترک نهی های او شود وقتی برای مجادله و فخر کردن بر دیگران نمی یابد.

و اگر خداوند به بنده این سه چیز را کرامت کند، دنیا، شیطان و خلق بر او آسان خواهد شد. دیگر دنیا را به جهت افزون طلبی و فخرفروشی نمی خواهد. آن چه را نزد مردم است به جهت برتری بر دیگران نمی خواهد. ایامش را به بطالت نمی گذراند (اوّلین درجه ی تقوا).

علامت های بندگی

راهکار به عبودیّت و بندگی رسیدن، پیروی از قرآن و عترت است (معیار شناخت شیعه استاد، ص۲۵-۲۱).

جابر می گوید: امام باقر (علیه السّلام) به من فرمودند: «ای جابر آیا کفایت می کند کسی را که ادعای تشیّع می کند و از محبّت دم بزند؟»، به خدا شیعه ی ما نیست جز کسی که از خدا پروا کند و او را اطاعت نماید، سپس فرمودند: «علامت ایشان این است: فروتنی، خشوع، امانت داری، بسیاری یاد خدا، روزه، نماز، نیکی به پدر و مادر، مراعات همسایگان فقیر و مستمند و قرض دادن به یتیمان، راستی گفتار، تلاوت قرآن، بازداشتن زبان از مردم جز از نیکی و امانت داری ایشان».

پس عبودیّت و بندگی فقط با ادعا حاصل نمی شود، بلکه به اتّباع و اطاعت و عمل منطبق است.

«قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَکن قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا یدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکمْ»؛ اعراب گفتند: ایمان آوردیم. ای پیامبر به آن ها بگو ایمان نیاوردید لکن بگویید اسلام آوردیم؛ ایمان هنوز در قلب های شما وارد نشده (حجرات/۱۴).

و امّا علامت این پیروی چیست؟ «سیماهُمْ فی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ» (فتح/۲۹). اثر سجده یعنی اثر انقیاد و اطاعت در صورت و جبین آن ها بلکه در تمام شئون زندگی آن ها نمایان است. خانه و زندگی، نحوه ی تربیت فرزند، همسرداری، کار و… در همه ی این ها اثر طاعت پروردگار نمایان است.

امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند:

وقتی عمل نیکی انجام می دهید شما را به ما نسبت می دهند و می گویند «هذا جعفری»، ما سربلند و سرافراز می شویم و وقتی هم که عمل ناپسندی انجام دهید باز هم می گویند «هذا جعفری» و ما سرافکنده می شویم (بحارالانوار، ج۸، ص۱۵۱). سپس می فرمایند: «کُونُوا لَنا زیناً وَلا تَکُونُوا عَلَینا شیناً»؛ ای شیعیان! زینت ما باشید نه سبب سرافکندگی ما.

لذا امام باقر (علیه السّلام) پیروی از قرآن و عترت را که همان شیعه بودن است، معنا می کنند «فَوَ ما شِیعَتُنا إلّا مَنِ اتَّقِی اللهَ عَزَّ وَ أطاعَهُ»؛ پس به خدا سوگند شیعه ی ما نیست مگر کسی که تقوا داشته باشد و خدا را اطاعت کند (وظیفه شناسی و انجام وظیفه در تمام ابعاد زندگی).

لذا بندگی مساوی است با عمل به آن چه که خدا دستور داده است. دین بازیچه نیست. این که گفته می شود دل پاک باشد این، منطق اهل بیت نیست.

دلت پاک باشد مثل این است که کسی بگوید دل زمین باید آب داشته باشد ولی آیا همین برای سبزشدن زمین کافی است؟ یا این که باید بالا آمده و بر سطح زمین جاری و منتشر شود. پاک دل باید به ظاهر برسد و در ظاهر نیز انسان را به کرداری هم چون اطاعت و فرمان برداری خداوند پاک وادارد وگرنه چه حاصل؟

«قَالَ رَجُلٌ لِامْرَأَتِهِ اذْهَبِی إِلَی فَاطِمَهَ سلام الله علیها…»؛ مردی به همسرش گفت: نزد حضرت فاطمه دختر گرامی رسول خدا برو و از او بپرس آیا من از شیعیان هستم یا نه؟

آن زن سؤال کرد و حضرت فرمودند: به او بگو اگر به اوامر ما عمل نموده و نواهی ما را مرتکب نشوی از شیعیان ما خواهی بود وگرنه از شیعیان ما نیستی.

سپس آن زن فرموده ی حضرت را برای همسرش نقل کرد پس او گفت: وای بر من چه کسی می تواند گنه کار و خطاکار نباشد، لذا من همیشه در جهنّم خواهم بود؛ زیرا کسی که از شیعیان اهل بیت نباشد همیشه در جهنّم خواهد بود.

سپس زن نزد حضرت برگشته و گفتار همسرش را برای آن حضرت نقل کرد. حضرت فرمودند: به او بگو این گونه نیست که گمان کرده ای؛ زیرا شیعیان ما برگزیدگان اهل بهشت اند ولی هرکس دوست ما و دوست دار دوستان ما و دشمن دشمنان ما بوده و به دل و زبان تسلیم ما باشد، امّا در عمل با اوامر و نواهی ما مخالفت کند و مرتکب گناهان شود از شیعیان ما نیست.

ولی درعین حال این ها هم در بهشت خواهند بود. امّا بعد از پاک شدن از گناهان به وسیله ی بلا و گرفتاری های دنیوی یا سختی های صحنه های هول ناک قیامت و یا عذاب های طبقه ی اول جهنّم، تا این که آن ها را به خاطر محبّتی که به او داشته اند از دوزخ نجات دهیم و نزد خود بیاوریم (بحارالانوار، ج۶۸، ص۱۵۵).

بنابراین علامت بندگی این است که:

خودت را نبینی.

خسته نشوی.

خدا را هر لحظه ناظر و حاضر بدانی.

دنیا را گذرگاه آخرت ببینی.

بتوانی در بحران ها خود را کنترل کنی.

به عبادت عشق بورزی.

ذوق عبادت داشته باشی.

دنبال فرصت بگردی تا با خدا مرتبط شوی (پرواز جوان۱، ص۹۲-۸۸؛ بارقه نور۱، ص۲۸-۱۶).

در مجالس و محافل دینی شرکت کنی.

پیامبر (صلّی الله علیه وآله) می فرمایند: ملائکه بال هایشان را زیر پای طالب علم پهن می کنند و از زمانی که حرکت می