پاورپوینت کامل سفارش به نیکی ها (قسمت اول) ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سفارش به نیکی ها (قسمت اول) ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سفارش به نیکی ها (قسمت اول) ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سفارش به نیکی ها (قسمت اول) ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

>

معروف چیزی است که مردم با آن آشنا شده و آن را کار نیکی می دانند، منکر کار زشتی است که فاعل، زشتی آن را شناخته یا بر آن رهنمون گشته باشد.

بازشناسی معروف و منکر در کلام امام رضا (علیه السّلام)

معروف در قرآن کریم به معنای هر کاری است که حسن آن با عقل و شرع شناخته شده(راغب اصفهانی، ج۲، ص۷۹۵، المصری، ج۲، ص۳۸) و همان چیزی است که عادت و سپس قانون از آن شکل می گیرد(المصری،همان).

معنای عادت در تعریف ذیل نیز چنین آمده است:«المعروف الذی تعارف الناس علیه و عرفوا أنه حسن، قال اللّه تعالی: وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِینَ» (اعراف/ ۱۹۹) و العرف: «هو العاده الجاریه بین الناس، أما عادات الإنسان الخاصه فلا تسمی عرفا»

معروف چیزی است که مردم با آن آشنا شده و آن را کار نیکی می دانند، خداوند فرمود: به کار نیک فرمان ده و از نادانان و نابخردان دوری کن. عرف همان عادت جاری شده میان مردم است امّا عادات فردی عرف به حساب نمی آیند(محمود عبدالرحمان، ج۲، ص۴۹۳).

بر این اساس معروف باید میان مسلمانان به صورت عادت درآمده باشد.

فقها در تعریف معروف، قید شناخته بودن حسن را نیز اضافه کرده اند:«هو کلّ فعل حسن اختص بوصف زائد علی حسنه إذا عرف فاعله ذلک أودلّ علیه»؛ هر کار نیکی که افزون بر حسن صفت زایدی(تعلق امرشارع به آن) داشته و فاعل حسن آن را شناخته یا بر آن رهنمون شده باشد…

همین قید را در تعریف منکر نیز افزوده اند:«المنکر کلّ فعل قبیح عرف فاعله قبحه أودلّ علیه»؛ منکر کار زشتی است که فاعل، زشتی آن را شناخته یا بر آن رهنمون گشته باشد (نجفی،ج۲۱،ص۳۵۶).

با توجّه به تعاریف قرآنی، این شناخت یا از طریق عقل است یا شرع؛ البته تشخیص عقل باید مویّد به شرع و مطلوب آن باشد.

فقهای معاصر در تعریفی رساتر مصادیق را نیز بیان کرده اند، که مطابق با مصادیق رساله ی جوامع شریعت امام رضا (علیه السّلام) نیز است: «و المعروف اسم یراد به هنا ما عرفه العقل بالحسن و الشرع بالمطلوبیه فیشمل الواجبات العقلیه المحضه کالاعتقاد بالتوحید و الرساله مما لا تناله ید التشریع، و الواجبات الشرعیه الفرعیه، و بعض الواجبات الاعتقادیه التی تناله ید التشریع کالاعتقاد بخصوصیات المعاد و بالملائکه و عصمه الأنبیاء و الأئمه علیهم السلام و علمهم بالغیب و نحوها، و یشمل المندوبات أیضا،. ..

و المراد بالمنکر مطلق ما ینکره العقل و یعدّه قبیحا و ینهی عنه الشرع من العقائد و الأعمال، کالشرک و الکفر و الظلم و نحوها و یشمل المکروهات أیضا»(اصطلاح فقهی امربه معروف و نهی از منکر))مشکینی، ص۸۹).

این مصادیق اعتقادی، اخلاقی و احکامی که مجموعه ی آموزه ها و فرهنگ اسلامی را تشکیل می دهند ازعادات عرفی جامعه ی اسلامی است.

بر این اساس ترک معروف و ارتکاب منکر، در واقع به منزله ی تغییر فرهنگ دینی و نوعی مخالفت و مبارزه با دین است. به این دلیل وضع کیفر سختی تا حدّ نزول عذاب الهی بر عدم پیشگیری از تغییر فرهنگ دینی، قابل توجیه است.

چنان که امام رضا (علیه السّلام) به نقل از پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) می فرماید:«إذا أُمَّتی تَواکَلَتِ الأمرَ بِالمَعروفِ و النَّهیَ عَنِ المُنکَرِ فَلیَأذَنوا بِوِقاعٍ مِنَ اللهِ»؛ هرگاه امّتم امر به معروف و نهی از منکر را هر یک به دیگری واگذار کرده و از آن شانه خالی کند، پس حادثه ی ناگواری را از سوی خدا انتظار داشته باشند (حرّعاملی، ج۱۶، ص۱۲۸).

فریضه بودن امر به معروف و نهی از منکر

امر وجوبی خداوند متعال و در راستای آن اوامر پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) و ائمّه (علیهم السّلام) بر اقامه ی این فریضه تنها ناظر به واجبات و محرّمات دین است.

برای نمونه قرآن کریم خطاب به مسلمانان می فرماید:«وَلتَکُن مِنکُم أُمَّهٌ یدعونَ إلی الخَیرِ یَأمُرونَ بِالمَعروُفِ و یَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ»؛ باید از شما گروهی باشند که به نیکی فراخوانند و به معروف فرمان دهند و از منکر بازدارند (آل عمران/۱۰۴).

یا در آیات دیگر علّت کیفر برخی از اقوام گذشته را ترک این فریضه معرّفی می کند:«کانوا لاَ یَتَناهَونَ عَن مُنکَرٍٍٍٍ فَعَلوُهُ»؛ از کار زشتی که[دیگران] انجام می دادند، نهی نمی کردند(مائده/۷۹)

و در آیه ی دیگر یکی از نشانه های منافقان را عمل به ضدّ این فریضه می داند:«اَلمُنافِقونَ والمُنافِقاتِ بَعضُهُم مِن بَعضٍِ یَأمُرونَ بِالمُنکَرِِِ و یَنهَونَ عَنِ المَعروُفِ»؛ مردان و زنان دو رو از یکدیگرند، به زشتی فرمان می دهند و از نیکی باز می دارند (توبه/۶۷).

امام رضا (علیه السّلام) در این راستا ضمن بیان احکام جامع شریعت می فرماید:«اَلأمرُ بِِالمَعروُفِ وَالنَّهیِ عَن المُنکَرِِ واجِِبانِِِ»؛ امر به معروف و نهی از منکر واجبند (حرعاملی،ج۱۶، ص۱۲۹).

و در جای دیگر فرمان به عمل به این فریضه می دهد:«لَتأمُرنَّ بِالمَعروفِ ولَتَنهنَّ عَنِ المُنکَرِ»؛ بایدبه نیکی فرمان دهید و از زشتی بازدارید (زین الدین،ج۲، ص۳۰۴).

و در توصیف مقام و جایگاه امام، یکی از وظایف او را اقامه ی این فریضه معرّفی کرده و فرموده اند:«اَلإمامُ. .. یَدعوا إلیَ سَبیلِِ اللهِِ بِِِالحِکمَهِ و المَوعِظَهِِ الحَسَنََهِ و الحُجَِّ البالِغَهِ»؛ امام با حکمت، پند و اندرز و دلیل رسا و قاطع، به سوی خدا فرا می خواند (حرّانی،ص۴۶۳).

دلیل بر اختصاص این فریضه به واجبات و محرّمات، کیفری است که بر ترک آن و نیز ترک هر یک از واجبات و یا محرّمات وضع شده است؛ زیرا بر ترک مستحب کیفری قرار داده نشده است علاوه بر آن ذمّ و کیفر تارک مستحب عقلاً قبیح است.

با وجود این نظر به پیامدهای ناگواری که ترک مستحبّات برای فرد و جامعه در پی دارد، امر به آن ها از جایگاه والایی در قرآن و کلام خاندان نبوّت (علیه السّلام) از جمله امام رضا (علیه السّلام) برخوردار است. در ادامه به مواردی از اهمّیّت آن اشاره می شود.

جایگاه مستحبات

از نقش ها و ره آوردهایی که مستحبّات برای فرد و جامعه دارند، می توان به موارد ذیل اشاره کرد: برخی از واجبات کلّی اند و دارای افراد واجب و مستحبّند. اگر کسی نتواند افراد واجب را اتیان کند، دست کم با اتیان افراد مستحب می تواند کلّی واجب را امتثال کند.

مانند احسان به والدین که شامل انفاق بر والدین مستمند، احترام و اهدای چیزی به آنان، سخن پسندیده، دیدار و غیره است. حال اگر کسی نتواند به آنان انفاق کند می تواند با تقدیم هدیه ی کوچکی و سخن معروفی، امر احسان را امتثال کند.

مستحبّات ره آوردهای دیگری نیز برای افراد دارد: تربیتی، ارشادی، تسهیل واجبات، تکامل و اعتلای انسان، پاکسازی نفس، تکمیل نواقص واجبات، جایگزینی مستحبّات و…و در گستره ی اجتماعی نقش هایی چون حفظ نمادهای اسلامی، حلّ مشکلات اجتماعی(با اوقاف، قرض الحسنه، تعاون و…)، استحکام خانواده و هزاران اثر دیگر دارد (رضایی،ص۱۷).

نظر به این ره آوردهاست که بخش بزرگی از اوامر امام رضا (علیه السّلام) را مستحبّات فرا می گیرند. مانند اوامر بهداشتی و آراستگی، عبادت مستحب(صلوات، ادعیه، تلاوت قرآن، نمازها، روزه ها و…) معاشرت ها، تربیتی، اخلاقی و مستحبّات بسیاری که به منظور انجام بهتر واجبات مطرح شده اند مانند مستحبّات کفن و دفن میّت، نکاح، معاملات،عبادات واجب(مستحبّات حجّ عمره، نمازهای یومیه، روزه ی رمضان و…) (عطاردی، ج۲).

الف) بازشناسی معروف در کلام امام رضا (علیه السّلام)

چنان که بیان شد معروف شامل واجبات و مستحبّات است. به این دلیل در قرآن و کلام پیشوایان معصوم (علیهم السّلام) امر به هر دو شده است. گرچه در فریضه ی امر به معروف تنها واجبات، موضوع تکلیفند.

امام رضا (علیه السّلام) یکی از وظایف امام را هدایت مردم به راه خدا با شیوه های پند، اندرز، حکمت، دلیل رسا و روشن معرّفی کرده اند (حرّانی، ص۴۶۳) و خود نیز علیرغم شرایط و موقعیّت های زمانی و مکانی سختی که داشتند، نهایت اهتمام را در اتیان این وظیفه می ورزیدند و از فرصت ها برای بیان شرایع اسلام بهره می بردند.

به این علّت احادیث پراکنده ی بسیاری از ایشان در این باره نقل شده است. امّا جامع ترین احادیث، کتابی است که در پاسخ به درخواست مأمون خلیفه عباسی به رشته ی تحریر درآوردند که به «جوامع الشّریع» خوانده می شود.

خلیفه ی نام برده از امام (علیه السّلام) درخواست کرد که احکامی را که برای یک مسلمان لازم است، بیان فرمایند. حضرت (علیه السّلام) نیز واجبات اعتقادی و فقهی، محرّمات و برخی مستحبّات و مکروهات را نام می برند (حرِّانی، ص۴۳۷) در ادامه از هر دسته برای نمونه به مواردی اشاره می کنیم:

واجبات

امام در این نامه به واجبات اعتقادی(تکالیف الهیه) و فقهی اشاره می کنند:

واجبات اعتقادی(اصول دین)

مسائل اعتقادی بسیاری در زمان امام رضا (علیه السّلام) مطرح بود که اختلاف دیدگاه ها درباره ی آن ها باعث پیدایش نحله های کلامی متعدّدی شده بود و بالتّبع درگیری ها و دشمنی هایی را سبب شده بود.

به این دلیل امام (علیه السّلام) در بیان این مسائل، ضمن تأکید بر اصول، به اعتقادات راستین اشاره نموده و به این منظور ارشادات خود را با عبارت:«حَسبُنا شَهادَهُ أن»؛ گواهی بر این که… برای ما کافی است، آغاز کردند:

توحید

اعتقاد به وجود خدای یگانه، اصل اعتقادی مشترک همه ی مسلمانان است و این اعتقاد وقتی پذیرفته است که خداوند با تمام صفات کمال و ایجابی شناخته شود و از صفات نقص و سلبی منزّه داشته شود.

امّا در زمان امام رضا (علیه السّلام) نحله های گوناگون در جامعه ی اسلامی به نشر عقاید فاسد خود می پرداختند. از جمله زنادقه که منکر وجود خداوند بودند، مجسّمه که صفات مخلوق و جسمانی را به خداوند نسبت می دادند و قائل به امکان رؤیت خدا با حس بینایی بشر بودند، قدریه که قائل به جبر و سلب اراده ی انسان بودند.

صاحبان ادیانی چون یهود و نصاری که قائل به انتساب فرزند به خداوند بودند و در مجموع هیچ یک خداوند را به صفات کمال نمی شناختند و به این دلیل صاحبان نحل و ادیان و حتی شیعیان، پرسش های متعد دی پیرامون وجود خدا (کلینی،ج۱، ص۷۸)، رؤیت (همان، ص۹۶)، مشیت (همان، ص۱۵۲)، صفات خدا(همان، ص۱۰۵)، اسماء خدا(همان، ص۱۱۳) و… از حضرت (علیه السّلام) می کردند و ایشان پاسخ درست و کاملی آن طور که شایسته ی جمال و جلال الهی است، به مخاطب می دادند.

به نظر می رسد یکی از علل درخواست مأمون، همین تفرّق و تشتّت اعتقادات در جامعه ی اسلامی بود و امام (علیه السّلام) نیز اعتقادات واجب توحیدی را اینگونه بیان داشتند:«لا إلهَ الاّ الله، احداً صمداً، لم یتّخذ صاحِبهً و لا ولداً، قَیّوماً، سَمیعاً، بَصیراً، قَویّاً، قائِماً، باقیاً، عالِماً لا یَجهلُ، قاِدراً لا یَعجِزُ، غَنِیّاً لا یَحتاجُ، عَدلاً لا یَجور، خَلَقَ کُلَّ شَیءٍ، لَیسَ کَمِثلِهِ شَیءٌ لا شِبهَ لَهُ و لا ضِدَّ و لا کُفوَ…»؛

معبودی جز الله نیست، یکتا و بی نیاز است، همسر و فرزند نمی ستاند، پایدار و نگاه دار، شنوا، بینا، نیرومند، پابرجا و باقی است. دانایی است که نادانی در او راه ندارد، توانایی است که درماندگی در او راه ندارد، بی نیاز و دارایی است که نیازمند نمی گردد، عادلی است که ستم نمی کند، همه چیز را آفرید، چیزی همانند او نیست، نه شبیه، نه ضد و نه همتایی دارد (حرّانی، ص۴۳۷).

نبوّت

نبوّت یکی از الطاف الهی برای هدایت بشر است و پیامبران از میان برترین بندگان برگزیده می شوند و دارای صفات لازم برای این وظیفه و رسالت خطیرند که از جمله شان عصمت است تا بدین وسیله بتوانند پیام الهی را بدون هیچ خطایی در سه مرحله دریا