پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت ششم) ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت ششم) ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت ششم) ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت ششم) ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

>

امام زمان (علیه السّلام) مظهر اسم مدبّر الامور است. او تدبیر امور ما را به عهده می گیرد. حضرت، عالم به همه ی مسائل است: «عَلَّمَ آدَمَ الاَسماء» از کلّیات، جزئیات ظواهر، اسرار آن قدری که امام زمان (علیه السّلام) از ما خبر دارد خودمان خبر نداریم.

شرح زیارت آل یاسین

استاد رثایی

زیارت آل یاسین با افق های بسیار دقیق به حقیقت، وجود مقدس حضرت صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه) را تبیین می کند و ما از طریق صفات مخصوص آن حضرت به حقیقت معنوی ایشان نظر می کنیم. در این سلام از زیارت دو صفت “خلیفه” و “ناصر” بودن صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه) ذکر شده است.

«اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خَلیفَهَ اللَّهِ وَ ناصِرَ حَقِّهِ»؛ سلام بر تو ای خلیفه و جانشین خدا و یاور حقّ او.

خلافت در لغت به معنای نیابت از دیگری است و خلیفه یعنی نایب و جانشین که به چهار جهت صورت می گیرد:

اوّل: غایب بودن که احیاناً در غیاب شخص دیگری کارهای او را عهده دار می گردد.

دوم: فقدان و مرگ که جانشین به جای او کارهایش را انجام می دهد.

سوم: ناتوانی از این که خودش بدون واسطه کارهایش را انجام دهد.

چهارم: حرمت و شرافت خلیفه و نایب و نیابت اولیای خداوند در زمین

از همین جهت است: «وَ هُوَ الَّذی جَعَلَکم خَلائِفَ الارض»؛ و اوست آن خدایی که شما را در زمین جانشین قرار داد (انعام/۶۶).

روایات بسیاری از پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) از طریق شیعه و سنّی وارد شده که در آن ها کلمات “اَلخِلافه، خَلیفَتی، خلیفه الله، خُلَفائی و خُلَفاء الله” به کار رفته و مقصود از آن ها امیرالمؤمنین و ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) و به خصوص حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) می باشد.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) فرمودند: «فَفِی النُّبُّوَّهُ وَ فی عَلِی الخِلافهُ»؛ پس نبوّت در من استوار گشته و در علی خلافت مستقر شده است (احقاق الحق، ج۴، ص۹۲)

و نیز فرمودند: «مَن ناصَبَ عَلیا الخِلافَه بَعدی فَهُوَ کافِرٌ»؛ هرکس در مورد خلافت بعد از من با علی (علیه السّلام) درآویزد و دشمنی کند کافر است (همان).

در رابطه با خلافت حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) به طور ویژه در چندین آیه و حدیث کلمه ی خلیفه بیان شده است. برای رعایت اختصار به ذکر یک حدیث از طریق اهل تسنّن و عامه بسنده می کنیم: « یَخْرُجُ الْمَهْدی وَعَلی رأسهِ غَمامَهٌ فِیها مَلَکٌ یُنادِی: هذا خَلیفَهُ اللهِ الْمَهْدِیّ فَاتَّبعوُهُ»؛

مهدی (عجل الله تعالی فرجه) خروج می کند در حالی که بالای سرش ابری است. در آن میان یک منادی است که ندا می کند: این مهدی خلیفه ی خداست از او پیروی کنید (البیان فی اخبار صاحب الزمان، حافظ محمدبن یوسف بن گنجی شافعی).

اطلاق کلمه ی خلیفه الله اقتضا می کند که آن وجود مقدّس از لحاظ صورت و معنا و ظاهر و باطن خلیفه الله باشد، متّصف بودن آن حضرت در صفات الهی، حیات، قدرت،اراده، سمع، بصر، گفتار، علم و سایر اوصاف کمالیه ی آن بزرگوار دلالت بر مقام خلیفه اللهی آن حضرت دارد.

در جهان هیچ چراغی جز آن وجود انور نیست که بتواند از نور الهی روشنی کامل بگیرد و نمایندگی از خداوند را در زمین آشکار سازد، بنابراین مقام خلیفه اللهی به آن حضرت اختصاص یافته است (العبقری الحسان، ج۱، ص۲۴).

همان گونه که در سلام گذشته نسبت به باب الله گفتیم باید تناسب بین در و خانه رعایت شود در این جا هم توجّه به این نکته لازم است که هر خلیفه و جانشینی باید با آن کسی که جانشین او شده از هر جهتی شباهت کامل داشته باشد والّا مورد اعتراض قرار می گیرد.

خلیفه الله کسی است که هرچه خدا دارد و می شود به غیر خود بدهد، جمیع آن ها را به خلیفه اش ارزانی می دارد با حفظ رابطه ی وجوب و امکانی و خالقی و مخلوقی والّا خلیفه الله نیست.

در دعای رجب می خوانیم: «لا فَرْقَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهَا اِلاَّ اَنَّهُمْ عِبَادُکَ وَ خَلْقُکَ»؛ خداوندا! هیچ فرقی بین تو و بین آن ها یعنی اهل بیت (علیهم السّلام) نیست مگر این که آن ها بندگان و مخلوق تو هستند، پس خلیفه همه ی کارها را می کند امّا به اذن خدا.

برای توضیح بیشتر، خصوصیات دیگری از خلیفه و جانشین را بیان می کنیم:

الف) جانشین در مقابل مقام بالاتر تسلیم محض است.

ب) افراد را به مقام مافوق ارجاع می دهد چون خود را مستقل نمی بیند و جانشین کس دیگری است.

ج) مقام بالاتر هم باید اختیار تام را به این خلیفه بدهد.

د) خلیفه وقتی موفّق است که از تمام امور مطّلع باشد.

ه) خلیفه هیچ وقت خودش خلیفه نمی شود بلکه او را جعل می کنند. جاعل هم کس دیگری است.

و) خلافت وقتی کامل است که خلیفه همه ی خصوصیات مُستَخلَفٍ عَنه یعنی خدا را داشته باشد.

الله اسم جامع و مستجمع جمیع صفات جمال و جلال است حضرات معصومین هم خلیفه ی همان جمال و جلال هستند. پس در این فراز از زیارت به ما اجازه می دهند به کسی سلام کنیم که تمام صفات جمال و جلال خدا را در خود جای داده است.

یعنی امام زمان (علیه السّلام) به امور آسمان ها و زمین اشراف دارد. همان قدر که بر ما خلیفه است بر جبرئیل و میکائیل هم خلیفه است. جبرئیل ملک موکل علم و میکائیل ملک موکل رزق است و این دو در ملکوت عالم هستند ولی تحت فرمان خلیفه ی خدا علم و روزی می رسانند.

امام زمان (علیه السّلام) مظهر اسم مدبّر الامور است. او تدبیر امور ما را به عهده می گیرد. حضرت عالم به همه ی مسائل است: «عَلَّمَ آدَمَ الاَسماء» از کلّیات، جزئیات ظواهر، اسرار آن قدری که امام زمان (علیه السّلام) از ما خبر دارد خودمان خبر نداریم و وقتی به معصوم به عنوان خلیفه ی خدا سلام می دهیم یعنی بعد از خدا به بالاترین موجود سلام داده ایم که عالِم به تمام موجودات است.

بنابراین وظیفه ی رعیت در مقابل خلیفه ی خدا خضوع محض و عدم طغیان و عصیان است: «إنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکمْ، وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکمْ» یعنی تسلیم محض. سلطان محمود، ایاز را پسندید و او را وزیر و هم نشین خود قرار داد.

ایاز هر قدر مورد اکرام سلطان محمود قرار می گرفت تسلیمش بیشتر می شد. لذا اگر ما عصیان کنیم قهاریت خدای سبحان از کانال این خلیفه اظهار می شود و بالعکس هر عنایتی که به ما می شود حواله ی حضرت است و رعیت می داند هیچ موجودیتی ندارد غیر از الطافی که حضرت به او می کند.

امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند: «سلیمان نبی اسم اعظم داشت هرگاه بد