پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت هفتم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت هفتم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت هفتم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانشگاه معارف الهی (قسمت هفتم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

شرح زیارت آل یاسین

استاد رثایی

حضرت صاحب الزمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) استمرار نبوت و ختم مراد دین است و دارای تمام فضائل اخلاقی و کمالات انسانی است؛ او انسان کامل است و می تواند الگوی مجسم کمالات آرمانی قرار گیرد.

در ادامه ضمن شرح زیارت آل یاسین و ذکر سلام های آن به دو کمال از کمالات دیگر حضرت اشاره می کنیم، یکی مقام حجت الهی که حجت خداوند در سراسر مجموعه هستی است و دیگری مقام دلیل اراده حق تعالی بودن است.

«السَّلَامُ عَلَیک یا حُجَّهَ اللَّهِ وَ دَلِیلَ إِرَادَتِهِ: سلام بر تو ای حجّت (نمایانگر) خداوند و نشانگر خواسته های او».

حجّت در لغت نمایانگر و دلیل و برهان را گویند که هنگام بحث و گفتگو با طرف مقابل به کار گرفته می شود، خواه آن دلیل درست و مورد قبول خردمندان باشد یا باطل و مردود.

حجّت به کسانی گفته می شود که به وسیله ی گفتار و کردار و تمام شئون آنان، احتجاج و استدلال به حق می کنند که مرحله ی اوّل و مصداق اکمل آن، انبیا و ائمّه ی هدی(علیهم السلام) می باشند که از خطا و عصیان، معصوم بوده و در تمام شئون الگوی مردم و مظهر هدایت و نمودار حقایق دین هستند.

در مراحل بعدی کسانی هستند که گفتار و کردارشان استوار و درست است و با خدا و رسول و ائمّه(علیهم السلام) به راستی رفتار می کنند و به وجود آنان بر اسلام استدلال می گردد که لقب حجّه الاسلام بر ایشان اطلاق می شود و معنایش این است که هر کس می خواهد اسلام را بشناسد به این اشخاص بنگرد. بنابراین کسی که عملش برخلاف اسلام باشد نمی توان به او حجّه الاسلام گفت، زیرا نمی شود آن را دلیل اسلام گرفت و نماد دین شمرد.

نتیجه این که حجّت خداوند کسی است که وجود او زبان گویای دلایل الهی و نمایانگر تمام حقایق دین است و خداوند در هر زمانی حجّتی برای مردم قرار داده و حجّت و دلیل خود را تمام کرده است.

چنان که امام باقر(علیه السلام) فرمودند: «به خدا سوگند، خداوند از آن هنگام که آدم(علیه السلام) را قبض روح نموده، زمین را بدون امامی که به وسیله ی او به خداوند رهنمون شوند، وانگذاشته است و اوست حجّت خداوند بر بندگانش و زمین بدون امامی که حجّت خداوند بر بندگانش باشد، برجای نمی ماند» (الکافی، ج۱، ص۱۷۹).

ویژگی های حجّت خدا

برای توضیح بیشتر باید دانست که حجّت خدا باید از نظر کلّی دارای سه نیرو و قوّه باشد که بعد از خداوند کسی از مخلوق در حدّ و مرتبه ی او نباشد.

۱. قوّه ی علمی حجّت که باید از حیث عقل و علم از هر جهت بالاتر و داناتر باشد. علم او از طرف خداوند به او تفویض شده نه این که از بشر دیگری گرفته و کسب کرده باشد.

۲. قوّه ی عملی حجّت که باید به حدّی باشد تا هرگونه تصرّفی بخواهد در عالم تکوین بنماید.

۳. قوّه ی حاسّه ی حجّت که باید در هر یک از شاخه های آن سرآمد تمام مخلوق روی زمین باشد به طور مثال در قوّه ی بینایی و شنوایی و بویایی چنان باشد که دیگران عاجز باشند.

پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) در مورد حسّ بینایی می فرماید: «مشارق و مغارب زمین را به من نشان دادند». درباره ی نیروی شنوایی فرمودند: «آسمان به صدا در آمد و سزاوارش بود که به صدا در آید و هیچ جای پایی نیست مگر این که در آن فرشته ای در حال رکوع یا سجود است» و درباره ی قوّه ی بویایی فرمودند: «من بوی رحمانی را از سوی یمن استشمام می کنم» (حجّه البلاغه، ص۳۷).

عنوان حجّه الله در خصوص حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) ویژگی خاصّی دارد. این لقب شریف از مشهورترین القاب آن حضرت است و ائمّه ی اطهار(علیهم السلام) با آن که همه در این لقب شریکند و همه حجّت های خداوند بر خلق هستند، لکن این لقب چنان به حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) اختصاص دارد که در اخبار و احادیث هرجا قرینه و شاهدی ذکر شود مراد، آن حضرت می باشد و اکثر مردم با عنوان حجّه بن الحسن یا حضرت حجّت، آن جناب را یاد می کنند.

حجّه الله، به معنای غلبه یا سلطنت خدا بر خلایق است که به واسطه ی آن حضرت به ظهور خواهد رسید و نقش خاتم (مُهر دستی) آن جناب «انا حجّه الله» است و با همین مهر روی زمین حکومت می کند (العبقری الحسان، ج۱، ص۳۴) و قلمرو حجّت بودن ائمّه ی اطهار(علیهم السلام) بر همه ی مخلوقات است.

امام صادق(علیه السلام) می فرمایند: «هیچ پیامبر یا آدمی یا انسان یا جن یا فرشته ای در آسمان ها نیست، مگر این که ما امامان بر آن ها حجّت هستیم و خداوند هیچ مخلوقی پدید نیاورده مگر این که ولایت ما را بر آنان عرضه نموده و به وسیله ی ما بر آنان حجّت آورده که دسته ای نسبت به ما مؤمن هستند و عدّه ای منکر. حتّی آسمان ها و زمین و کوه ها» (مرآه الانوار، ص۲۶).

پس ما وقتی به حضرات معصومین به عنوان حجّه الله سلام می دهیم، یعنی حجّت و دلیل الهی بر ما کامل شده و خداوند از طریق حجّت های خود حق را ثابت نموده است.

قرآن می فرماید: «قُلْ فَلِلَّهِ الْحُجَّهُ الْبالِغَهُ» (انعام/۱۴۹) بگو برای مردم، از آن خداوند است حجت رسا و قاطع.

در زیارت جامعه نیز می گوییم: «وَ حُجَجِ اللَّهِ عَلَی أَهْلِ الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ وَ الْأُولَی» ائمّه ی معصومین حجّت های خداوند هستند بر اهل دنیا و آخرت و اولی. اولی یعنی اوّل خلقت که شامل تمام جهان هستی و عوالم وجود می باشد و تا انقضای خلق ادامه دارد.

حجّت بالغه، دلیلی است که همه به آن می رسند نه این که گروهی هدایت شوند و گروهی هدایت نشوند. این بزرگواران برای همه حجّت و برهان و دلیل را کامل کرده اند.

نه فقط در دنیا، بلکه در عالم برزخ هم برای ما اقامه ی برهان می کنند. با سلام به حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به عنوان حجّه الله می گوییم: آقا تو آن کسی هستی که خدا به واسطه ی تو ما را از شک خارج کرده و به توحید رسانده است خدا به واسطه ی تو برای ما اقامه ی حق می کند.

پس حجّه الله کارش یقین سازی است و اگر ارتباط ما با حجّه الله زیاد شود، حقایق به صورت برهانی برای ما ظاهر گشته و دست ما از برهان خالی نمی ماند و از علم الیقین به عین الیقین و حقّ الیقین می رسیم.

و امّا ادامه ی فراز گذشته: «السَّلَامُ عَلَیک یا حُجَّهَ اللَّهِ وَ دَلِیلَ إِرَادَتِه»؛ سلام بر تو ای حجّت خداوند و نشانگر خواسته ی او.

دلیل در لغت به معنای راهنما، رهبر، رهنمون، نشانگر، علامت و نمودار است. اراده به معنای خواسته، میل و رغبت، آهنگ و قصد کردن است.

<