پاورپوینت کامل چگونه بر رفتار نوجوان خود نظارت داشته باشیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چگونه بر رفتار نوجوان خود نظارت داشته باشیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چگونه بر رفتار نوجوان خود نظارت داشته باشیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چگونه بر رفتار نوجوان خود نظارت داشته باشیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

>

اگر فرزند شما چند بار موضوعی را با شما در میان بگذارد و شما او را طرد یا سرزنش کنید، دیگر تضمینی برای ادامه ی این روند وجود نخواهد داشت. در حالی که رفتار سنجیده و صحیح شما می تواند رابطه ی عمیق و عاطفی میانتان ایجاد کند؛ بنابراین شما هستید که باید شرایط ایجاد و تداوم این رابطه را فراهم کنید.

پدر و مادر خود به تنهایی برای فرزندان خویش الگویند. تک تک رفتارهای آن ها بر فرزندان تأثیر می گذارد؛ یعنی هر اندازه رفتار و اعمال آن ها معقول و مطابق با مسائل تربیتی و دینی باشد فرزندان، معتقدتر به موازین اخلاقی بار می آیند؛

بنابراین لازم است پدر و مادر تمام حرکات و رفتارهای خود را کنترل کنند زیرا در این صورت دیگر نیازی به نصیحت های مکرّر و تذکّر و. .. نخواهد بود و در غیر این صورت گفته های آن ها هیچ اثری نخواهد داشت.

اکنون مروری خواهیم داشت بر اصول و ضوابطی که در ایجاد رابطه ی سالم و سازنده میان والدین و نوجوانان حاکم است:

۱.الگوی خوبی باشیم

والدین باید قبل از هر چیزی به خودسازی بپردازند زیرا سخنی که چندین بار تکرار شود به اندازه ی عملی که یک بار انجام گردد تأثیرگذار نیست. تربیت و نصیحت زبانی هرگز کافی نبوده و اشتباه نیز هست. (غرویان، ۱۳۸۳، ص۴۱)

ائمه ی اطهار(علیهم السّلام) نیز الگوها و نمونه های خوبی برای فرزندان خود بودند و قسمتی از تربیت آن ها از طریق اعمالشان بوده است.

دیدن اعمال و رفتار والدین و انجام دادن آن توسط فرزندانشان یعنی امامان بعدی نشان از این الگوپذیری ها دارد؛ بنابراین یکی از شاهراه های تربیت همین الگو بودن است.

به عنوان مثال وقتی پدر و مادر عملی ناشایست از فرزند خود می بینند و در مقابل کاری خلاف آن را انجام می دهند، فرزند آن عمل را می ببیند و در فکر فرو می رود. در این جا فرزند که پدر و مادر خویش را الگو می داند، از این که در شرایطی یکسان والدین چنین عملی را انجام داده اند و او چنین نکرده شرمنده شده و در پی جبران آن بر می آید.

بنابراین به جای تنبیه و کتک زدن آن ها اعمال و رفتار خویش را سرلوحه ی تربیت او قرار دهید. (کریمی، ۱۳۸۹، ص۱۶۶) که امام صادق(علیه السّلام) می فرمایند: «کونُوا دُعَاه الناس بِغَیرِ أَلْسِنَتِکم »: مردم را با غیر زبانتان (با عملتان به سوی خدا) بخوانید. (کلینی، ۱۴۰۷، ص۷۸)

۲. شنونده ی خوبی باشیم.

شما پس از الگوسازی به مرحله ای می رسید که نیاز است شنونده ی خوبی برای حرف های فرزند خویش باشید. این را بدانید که اگر به حرف های فرزندتان فعالانه گوش بسپارید و اطمینان او را جلب کنید او حرف ها و درد دل ها و برنامه های خود را برای شما بازگو می کند و شما را از اهداف و علل انجام کارهایش مطّلع می سازد. (کریمی، ۱۳۸۹، ص۱۶۶)

حتی گاهی به اشتباهاتش اقرار می کند. پس با گوش دادن فعال یعنی طوری که تمام حواس و توجهتان متمرکز فرزندتان باشد، بفهمانید که برای شما مهم است و شما برای او احترام قائلید و حرف های او ارزش وقت گذاشتن را دارد. (احمدشاهی، ۱۳۸۹، ص۳۴۲)

اما باید بدانید که تداوم این رابطه به عکس العمل شما در برابر سخنان او نیز بستگی دارد. گاهی برای فرزند شما ترس از برخورد و عکس العمل ناصحیح شما به وجود می آید؛ به این معنا که اگر فرزند شما چند بار موضوعی را با شما در میان بگذارد و شما او را طرد یا سرزنش کنید، دیگر تضمینی برای ادامه ی این روند وجود نخواهد داشت.

در حالی که رفتار سنجیده و صحیح شما می تواند رابطه ی عمیق و عاطفی میانتان ایجاد کند؛ بنابراین شما هستید که باید شرایط ایجاد و تداوم این رابطه را فراهم کنید.

۳. گوینده خوبی باشیم.

پس از گوش دادن، نوبت به مشاوره می رسد. نقش ابتدایی مشاوره ی کاربردی همان فراهم آوردن محیط آرام و امن برای فرزندان است تا سخنان خود را بازگو کنند. (مندرس زاده، ۱۳۹۱، ص۴۴)

اکنون زمان سخن گفتن پدر و مادر است. شما نباید از موضع برتر به فرزندتان نگاه کنید و او را امر و نهی و نصیحت کنید. نگویید «نباید این کار را می کردی» یا «دفعه ی بعد اگر این کار را بکنی به پدرت می گویم» بلکه به او راه های دیگری که می توانست انتخاب کند را نشان دهید مثلا «بهتر نبود این کار را می کردی؟» یا «می توانی این کار را انجام دهی عزیزم» پس قدرت نمایی و اظهار فضل ممنوع! (مورفی و ویت، ۱۳۸۷، ص۱۲۴)

۴. مشاوری شایسته پیدا کنیم.

راه دیگر این است که اگر توانایی حل مشکل را نداریم او را به دست مربیان خودساخته بسپاریم. (کریمی، ص۱۲۲تا۱۲۳) این راه شاید برای خیلی از فرزندان بهتر باشد زیرا:

۱. خیلی از بچه ها از دیگران بیشتر حرف شنوی دارند.

۲. اگر از جانب فردی که با او رو دربایستی دارند یا به او علاقه مندند توصیه ای شود حتماً آن را عملی می کنند.

۳. شاید بعضی از حرف هایی که نمی توانند به پدر و مادر خویش بگویند، به مربیان خود بگویند.

در این مرحله، تمام چیزهایی که نیاز است شما بدانید از طریق یک واسطه ی توانا مورد بررسی قرار می گیرد و به اطلاعتان می رسد. جالب است بدانید که مشاور بیگانه نسبت به مشاوری که نقش مربی یا دوست را دارد برای فرزندانی که رغبتی به حرف زدن و در میان گذاشتن مسائل خویش با پدر و مادر ندارند، از کارآیی بالاتری برخوردار است..

بعد از اتمام حرف ها و فهمیدن مسأله و مشکل فرزند، شما باید با نظارت بهتر و کارآمدتری او را همراهی کنید. باید ناشناخته های مرتبط با موضوع را به او بشناسانید بعد با او همراه شوید. (رستمی، ۱۳۸۸، ص۳۰)

به او آزادی عمل بدهید و آن گاه بر کارها و تصمیم های او ناظر باشید و در هرجا که نیاز است به طور غیر مستقیم خوبی، بدی یا درست بودن کار او یا اشتباهش را به او گوشزد کنید اما طوری که او از همراهی با شما احساس محدودیت نکند.

۵. تشویق مناسب داشته باشیم.

شما باید در حین نظارت غیرمستقیم بر فرزند، او را از توجه غیر کلامی خود آگاه کنید، مثلاً اگر کار یا رفتار مورد پسندی انجام داد به او لبخندی سرشار از رضایت و افتخار بزنید یا او را نوازش کنید (ساندرز، ص۸۲) و گاهی از جملات غیر مستقیم مثل «این کار تو باعث افتخار بود»، «تو خیلی فهمیده تر از سِنّت عمل می کنی»، «از جانب تو خیالم راحت است و به تو اطمینان دارم» استفاده کنید.

این جملات که جنبه ی تشویق دارند به فرزندتان نشان می دهند که شما از عملکرد او راضی بوده و در پی تثبیت این عمل هستید. بنابراین تشویق، یکی از میانبرهای مناسبی است که به طور غیر مستقیم فرزندتان را بر انجام کاری ملزم می کند؛ در واقع همه ی انسان ها از تشویق لذّت می برند و نیازمند این اکرام هستند. تشویق سبب تداوم کارهای پسندیده است و حسّ کرامت و عزّت نفس را در فرزندتان تقویت می کند (کریمی، ص۷۱).

شما با تشویق به طور غیر مستقیم به فرزندتان این نکته را القا می کنید که این کار را دوباره و دوباره انجام دهد با این تفاوت که دیگر امر و نهی نکرده اید و در مقابل، او را اکرام نموده و به او عزّت نفس داده اید.

۶. موقعیت را دریابیم.

امّا شرایط برای همه این گونه منظّم و یکسان نیست؛ مثلاً فرزندی که حرفی از نیازها و مسائل خویش با پدر و مادر نمی زند و آن ها را نگران می سازد در این موقعیت دیگر نظارتی در کار نیست و شرایط برای تربیت نیز مناسب نمی باشد.

در این صورت شما می توانید محیط و شرایط و اتّفاقات ساختگی به وجود بیاورید اما مراقب باشید که فرزندتان متوجّه این ماجرا نشود و الّا خود را بازیچه و وسیله ی آزمایش پدر و مادر می بیند و این برای او ناراحت کننده است.

توضیح بیشتر آن که والدین باید اعمالی ساختگی انجام دهند تا میزان تحریک پذیری و واکنش فرزندشان را کنترل کنند تا بدانند با چنین شرایطی فرزندشان چه خواهد کرد (ساندرز، ص۳۰).

مثلاً شما نمی دانید اگر فردی به صورت تلفنی مزاحم فرزندتان شود آیا او به درخواست دوستی نامشروع پاسخ مثبت می دهد یا خیر و از قبیل این رفتارها و پیشنهادها که جواب و عکس العمل فرزندتان موجب شناخت شما از او خواهد شد و روند تربیت را مشخص خواهد کرد.

اگر در این جا او مسأله و مشکل خویش را با شما در میان گذاشت شما وارد مرحله ی تربیت شده اید. در این جا فرصت یک آموزش اتّفاقی برای والدین فراهم می شود و معمولاً زمانی کاربرد دارد که فرزند درخواستی را مطرح می کند (ساندرز، ص۹۰تا۸۲) و این همان موقعیتی است که والدین دنبال آن می گردند.

یعنی شرایط را به وجود می آورند و عکس العمل فرزندشان را می بینند حالا می خواهند راه حل هایی به او بدهند که در آینده دچار مشکل نشود؛ به عنوان مثال در جواب بالا به او راهکارهایی می دهد.

مثل این که «جواب پیام هایش را تحت هیچ شرایطی نده»، یا «اگر صلاح می دانی مدّتی تلفنت را خاموش کن» یا «اگر می خواهی پدرت جواب تلفنت را بدهد تا آرامش خاطر داشته باشی».

شما حتّی با توجه به انتخاب گزینه هایی که فرزندتان انجام می دهد به شناخت و آگاهی از او می رسید. علاوه بر این بعضی از جملاتی که شما به کار می برید مفاهیمی را به طور نامحسوس به فرزندتان منتقل می کند؛ مثل همین جمله ها که این ارزش را به فرزند منتقل می کند که دور بودن از مزاحمت های تلفنی و خیلی از مسائلی که ضدّ ارزش به حساب می آیند و شاید برای دیگر همسالان او تفریح به حساب آید، آرامش او را بر هم می زند و تفریح و ارزش به حساب نمی آید. در پایان توصیه می شود که سعی کنید این آزمایش در حالتی باشد که برای فرزندتان جالب باشد و توجه او را جلب کند. (همان، ص۹۱)

۷. پیام های خانگی را نصب کنیم.

ممکن است فرزند شما با شرایط ساختگی هم نتواند مسأله