پاورپوینت کامل نیایش سجادیه ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیایش سجادیه ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیایش سجادیه ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیایش سجادیه ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

>

اعتراف به گناه در پیشگاه ربوبی سبب می شود که انسان به تقصیر خود و زشتی گناه خویش توجه کند و بپذیرد که کار بدی کرده است و این بر خلاف تفکری است که گناه را به حساب خدا می گذارد و می گوید: «لَوْ أَنَّ اللَّهَ هَدَانِی لَکنتُ مِنَ الْمُتَّقِینَ»؛ (زمر/ ۵۷) اگر خداوند مرا هدایت می فرمود، از پرهیزکاران بودم.

نگاهی به دعای عرفه ی صحیفه ی سجادیه

استاد پورحسینی

روز عرفه از ممتازترین ایّام سال است که درهای رحمت الهی به سوی مردم باز و مأموران الهی با تمام وجود در خدمت خلایق اند.

در متون دینی آمده است که روز عرفه روزی است که حضرت حق بندگانش را به عبادت و طاعت خوانده و سفره ی جود و احسانش را برای آنان گسترده است.

عارفان و عاشقان برای بهره مندی از این روز شریف در پرتو تعالیم اهل بیت علیهم السلام زبان و دل به دعا می گشایند و بر سر سفره ی امام حسین علیه السلام و فرزند با کرامتشان حضرت زین العابدین امام سجاد علیه السلام نشسته و با پروردگار مناجات دارند.

آنان که در سرزمین عرفات زمزمه گر این ادعیه ی شریف هستند از شرافت خاصی برخوردار می شوند و چتر رحمت دعایشان از شرق تا غرب، از دریاها و اقیانوس ها تا خشکی ها و صحراها گسترده می شود.

«مَا مِنْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ کورَهٍ وَقَفَ بِعَرَفَهَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لِأَهْلِ تِلْک الْکورَهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَا مِنْ رَجُلٍ وَقَفَ بِعَرَفَهَ مِنْ أَهْلِ بَیتٍ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لِأَهْلِ ذَلِک الْبَیتِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ»؛ (شیخ صدوق، ۱۴۱۳، ج۲، ص ۲۱۱)

امام صادق علیه السلام می فرمایند: اگر یکی از افراد منطقه ای در عرفه حضور به هم رساند، خداوند متعال تمام اهل آن محل را می بخشد و اگر یکی از افراد خاندانی در عرفه حضور به هم رساند خداوند متعال تمامی افراد آن خاندان را می آمرزد.

دعای عرفه ی صحیفه ی سجادیه

سال هاست که برای بعضی افراد روز عرفه فقط با نیایش عارفانه ی سیدالشهدا علیه السلام در صحرای عرفات معنا پیدا می کند؛ در حالی که دعای ۴۷ صحیفه ی سجادیه که برای روز عرفه از ناحیه ی پیشوای چهارم انشاء شده است نیز گنجینه ای گران بها از معارف الهی را در بردارد و این مجموعه ی گران سنگ مورد غفلت واقع شده است. به همین جهت ضمن معرفی اجمالی این دعا فرازهایی از آن را مرور می نماییم.

یکی از صاحب نظران محورهای اصلی دعای۴۷ صحیفه را این گونه معرفی می نماید:

۱. توحید و اسماء و صفات حق و حمد و سپاس پروردگار

۲. دعای به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت معصومینعلیهم السلام

۳. گناه و گناه کاری و درخواست عفو و بخشش و راه توبه و بازگشت

۴. مرگ و دورنمایی از قیامت

۵. مکارم اخلاق و سیئات نفسانی

(حسین انصاریان، ۱۳۸۹، ج ۱۲، ص۷۳)

امام سجاد علیه السلام بلندترین نیایش خود را ویژه ی روز عرفه قرار داده و از طلیعه ی این دعا که با عظیم ترین حمد و ثنا و بلندترین اسامی الهی شروع شده می توان مضمون بلند این مناجات را که گویای رابطه ی حیرت آور این بنده ی صالح و معصوم با خدای خود است، حدس زد. (ممدوحی کرمانشاهی، ۱۳۸۶، ج ۴، ص۶۹)

از میان فرازهای این دعا بخش اعتراف به گناه آن در عین موجز بودن و خلاصه، از زیبایی و لطافت عجیبی برخوردار است که اینک جملات آن را مرور می نماییم.

أَنَا الْمُسِی ءُ الْمُعْتَرِفُ الْخَاطِئُ الْعَاثِرُ؛ منم آن بدکار معترف، خطاکار، لغزش دار.

أَنَا الّذِی أَقْدَمَ عَلَیک مُجْتَرِئاً؛ منم که از روی جرأت بر علیه تو قدم برداشتم.

أَنَا الّذِی عَصَاک مُتَعَمّداً؛ منم که از روی عمد نافرمانیت کردم.

أَنَا الّذِی اسْتَخْفَی مِنْ عِبَادِک وَ بَارَزَک؛ منم که کار زشت خود را از بندگانت پوشانده و آشکارا به مخالفت تو برخاستم.

أَنَا الّذِی هَابَ عِبَادَک وَ أَمِنَک؛ منم که از بندگان تو ترسیده و از حضرت تو ایمن گشته ام.

أَنَا الّذِی لَمْ یرْهَبْ سَطْوَتَک، وَ لَمْ یخَفْ بَأْسَک؛ منم که از هیبت تو نهراسیده و از خشمت نترسیدم.

أَنَا الْجَانِی عَلَی نَفْسِهِ؛ منم که در حق خودم جنایت کردم.

أَنَا الْمُرْتَهَنُ بِبَلِیتِهِ؛ منم که در گرو بلای خودم.

أَنَا القَلِیلُ الْحَیاءِ؛ منم که کم حیا هستم.

أَنَا الطّوِیلُ الْعَنَاءِ؛ منم که دارای گرفتاری فراوانم.

آداب اعتراف به خطا

باید دانست که اعتراف به گناه، نعمت است زیرا طلیعه ی توبه یا درجه ای از درجات آن می باشد و تاریخچه ای به قدمت بشریت دارد. چنان چه از بیان آدم و حوا علیهم السلام می خوانیم: «رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَکونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ»؛ (آدم و حوا) گفتند: پروردگارا، ما بر خویش ستم کردیم و اگر ما را ببخشایی و رحم نکنی، قطعا از زیانکارانیم. (اعراف/ ۲۳)

نباید فراموش کرد که در فرهنگ دینی ما، اقرار به گناه و اظهار آن برای دیگران، حرام و غیر مجاز است، مگر در زمینه ی خاص مانند محضر قاضی به هنگام محاکمه، یا آن گاه که احیاناً گناه شخص را بر عهده ی دیگری بگذارند و خود او بداند که شخص یاد شده بی تقصیر است. در این مواقع باید انسان دلیرانه برخیزد و عمل ناپاک خود را به گردن بگیرد و دیگری را از تهمت برهاند. (ممدوحی کرمانشاهی، ۱۳۸۶، ج۴، ص۱۳۷)

به طور مسلّم چنین صحنه هایی برای آدمی سنگین و دردناک بود و چه بسا او را خوار و خفیف می نماید. اما همین مسأله در پیشگاه پروردگار از جایگاه و عظمت بالایی برخوردار است و یکی از راه های کمال و رسیدن به قرب الهی است، چنان که در مناجات شعبانیه آمده است: «إِنْ کانَ قَدْ دَنَا أَجَلِی وَ لَمْ یدْنُ [یدننی ] مِنْک عَمَلِی فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَیک وَسِیلَتِی»؛ (معبودا) اگر اجل من نزدیک شده است ولی عمل من مرا به تو نزدیک نکرده است، اقرار به گناه را وسیله ی آمرزش خویش در پیشگاهت قرار داده ام.

اعتراف به گناه در پیشگاه ربوبی سبب می شود که انسان به تقصیر خود و زشتی گناه خویش توجه کند و بپذیرد که کار بدی کرده است و این بر خلاف تفکری است که گناه را به حساب خدا می گذارد و می گوید: «لَوْ أَنَّ اللَّهَ هَدَانِی لَکنتُ مِنَ الْمُتَّقِینَ»؛ (زمر/ ۵۷) اگر خداوند مرا هدایت می فرمود، از پرهیزکاران بودم.

اعتراف به گناه در مقابل خداوند غرور انسان را می شکند، او را نادم و پشیمان می کند و در فکر چاره بر می آید و به او عزت و سرفرازی می بخشد. (محمد هادی عبدخدایی، ۱۳۸۳، ص۹۲)

اعتراف و اقرار به کاستی ها و نقصان های عمل تنها یک بحث لفظی و ظاهری نیست، بلکه از دیدگاه قرآن باید همراه با تحول و انتخاب مسیر جدید باشد، نظیر ملکه ی سبا که می گوید: «قَالَتْ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَیمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ»؛ (نمل /۴۴) (ملکه ی سبا) گفت: پروردگارا! من به خودم ظلم کردم و اکنون همراه سلیمان در برابر پروردگار جهانیان سر تسلیم فرود آورده ام.

اگر همین اعتراف در قیامت صورت بگیرد، هیچ فایده ای در بر ندارد، نظیر آن چه در سوره ی ملک آمده است: «کلَّمَا أُلْقِی فِیهَا فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُهَا أ