پاورپوینت کامل مهارت های برقراری ارتباط فرهنگی در قرآن ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهارت های برقراری ارتباط فرهنگی در قرآن ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهارت های برقراری ارتباط فرهنگی در قرآن ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهارت های برقراری ارتباط فرهنگی در قرآن ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

وفای به عهد یعنی حفاظت از پیمان و انجام بی کم و کاست آن که موجب گسترش اعتماد عمومی می شود و بستر تلاش های گوناگون در زمینه های روابط اجتماعی، خطوط اقتصادی و مسایل سیاسی را هموار می سازد.

از ویژگی های زندگی اجتماعی، ارتباط افراد با یکدیگر است؛ دنیای امروز دنیای ارتباطات است. بخش عمده ای از زندگی ما در ارتباط با دیگران سپری می شود.

در قرآن کریم، آیات زیادی وجود دارد که درباره ی نحوه ی «رابطه با دیگران» راهکارها و مهارت های مهمی را بیان کرده است؛ در ادامه به مهم ترین عناوین این ارتباطات و معاشرت ها خواهیم پرداخت.

۱. با یکدیگر رابطه داشته باشید.

تنها آیه ای که در قرآن «ارتباط مسلمانان با یکدیگر» را با واژه ی «رابطوا» بیان کرده است، آیه ی ۲۰۰ سوره ی آل عمران می باشد: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ»؛ ای کسانی که ایمان آورده اید صبر کنید و ایستادگی ورزید و مرزها را نگهبانی کنید.

گرچه برخی از روایات مراد از «رابطوا» را ارتباط با ائمه عنوان می کنند، اما این مطلب از باب تطبیق است نه تفسیر؛ زیرا هنگام نزول آیه ی شریفه شخص پیامبر اکرم زمامدار مسلمانان بوده است و این که مسلمانان در هر عصری باید با امام و رهبر خود رابطه داشته باشند از مصادیق مرابطه است.

اما تبیین و تفسیر مصداق شایع آن، ارتباط مسلمانان با یکدیگر می باشد.(جوادی آملی، ۱۳۸۸، ج۱۷، ص۲۱۳) بار معنوی فرمان مرابطه در پرتو همکاری اجتماعی متجلّی است و سعادت و رستگاری جامعه، بی روح تعاون و پیوند اجتماعی کامل نخواهد بود.

۲. در نیکی ها کمک کنید.

خداوند درباره ی تعاون و همکاری مسلمانان با یکدیگر می فرماید: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ… تَعَاوَنُواْ عَلَی الْبرِّ وَالتَّقْوَی وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَی الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ…»

آن چه در این آیه در زمینه ی «تعاون» آمده یک اصل کلی است که سراسر مسائل اجتماعی و حقوقی و اخلاقی و سیاسی را دربرمی گیرد.

طبق این اصل مسلمانان موظّفند در کارهای نیک تعاون و همکاری کنند ولی همکاری در اهداف باطل و اعمال نادرست و ظلم و ستم، مطلقاً ممنوع است هرچند مرتکب آن دوست نزدیک یا برادر انسان باشد. (مکارم شیرازی، ۱۳۷۴، ج۴، ص۲۵۳)

۳. صابر باشید.

از آیه ی ۲۰۰ آل عمران «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ…» به دست می آید صبر و تحمل، اجتماعی و دسته جمعی است که از آن تعبیر به «صابروا» شده است.

صبر، پایداری در برابر سختی ها و ناملایمات زندگی و خویشتن داری از شکایت به غیر خداست و صابر کسی است که در صحنه های گوناگون آزمون مانند انجام طاعت، پرهیز از معصیت و در تلخی مصیبت، بردباری و پایداری کند.

فرمان صابرو، در آیه ی فوق ناظر به صبر جمعی است و همه ی مصادیق صبر جمعی را دربرمی گیرد. صبر جمعی به معنی با هم صبر کردن است و به مؤمنان می فرماید: صبرهایتان را با هم تبادل کنید، نه این که هریک به تنهایی صبر کنید، زیرا صبر هر انسانی محدود است و برخی زود می رنجند و خسته می شوند،

پس باید در کارهای اجتماعی با سایر هم نوعان صبرکرد و ضعف دیگران را با صبر خود جبران نمود چنان که ضعف انسان نیز با صبر دیگران جبران خواهد شد. (جوادی آملی، ۱۳۸۸، ج۱۶، ص۷۷۰)

۴. متحد باشید.

از عوامل مهم پایداری جامعه، اتحاد و انسجام افراد است و در مقابل آن اختلاف و تفرقه است که به تزلزل و فروپاشی جامعه خواهد انجامید. از این رو خداوند، مسلمانان را به حفظ اتحاد دعوت می کند و می فرماید: «وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ»(آل عمران/ ۱۰۳)؛ همگی به ریسمان الهی چنگ زنید و پراکنده نشوید.

از این آیه به دست می آید که تمسک و اعتصام به دین خدا باید گروهی باشد نه فردی، یعنی اگر همه ی مسلمانان به دین الهی تمسک کنند ولی این تمسک به گونه ی فردی صورت گیرد، نه جمعی، به این آیه عمل نشده است.

مانند نماز جماعت که اگر همه ی نمازگزاران نماز را به تنهایی بخوانند گرچه اصل نماز را اقامه کرده اند ولی نماز جماعت را برپا نداشته اند. (جوادی آملی،۱۳۷۷، ج۱۶، ص۲۱۴)

وحدت و دوری از تفرقه یک وظیفه ی الهی بر عهده ی همه ی مسلمانان است که محور آن باید دین خدا یعنی حبل الله باشد. (قرائتی، ۱۳۸۳، ج۲، ص۱۳۴) مراد از حبل الله در قرآن و روایات اهل بیت بیان شده است. (العروسی الحویزی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۷۷ )

به همین خاطر خداوند از تنازع و اختلاف نهی می کند: «وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُکمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ»(انفال/۴۶)؛ و از خدا و رسولش اطاعت کنید و با هم نزاع نکنید که سست شوید و هیبت شما از بین برود، صبر کنید که خدا با صابران است.

پس باید در اطاعت و وحدت پایدار باشیم و اگر چیزی برخلاف میل ما بود یا برخلاف میل ما عمل شد صبور باشیم و یکدیگر را تحمل کنیم. (قرائتی، ۱۳۷۴، ج۴، ص۳۳۶)

۵. با یکدیگر مشورت کنید.

مشورت یکی از امور شایسته و پسندیده است که در زندگی انسان امری اجتناب ناپذیر می باشد و به این موضوع در آموزه های اسلامی توجه ویژه ای شده است. مشورت عملی است که به انسان کمک می کند تا با استفاده از فرصت های فردی و اجتماعی و با آگاهی از کاستی ها و نارسایی ها، از فرصت های فردی و اجتماعی بهتر استفاده کند و برای حل مشکل خود و جامعه تصمیمی درست و راه حلّی مناسب اتخاذ کند.

امام علی(ع) می فرماید: «دیدگاه های گوناگون صاحب نظران را در هم آمیز و از میان آن ها نزدیک ترین رأی به صواب و دورترین رأی از خطا را برگزین». (حر عاملی، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۴۲۹)

در قرآن کریم در چندین جا به موضع مشورت و مشاوره پرداخته شده است که نشان از اهمیت موضوع دارد. خداوند می فرماید: «… فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِی الأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکلْ عَلَی اللّهِ» (آل عمران/۱۵۹) «از ایشان درگذر و برایشان آمرزش بخواه و در این کار با آنان مشورت کن و آنگاه که تصمیم گرفتی بر خدا توکل کن».

دلالت آیه بر اهمیت مشورت بدین سبب است که پیامبر با آن که از خرد و اندیشه ی برتر برخوردار بود و می توانست با کمک وحی تصمیم بگیرد و راه صواب را برگزیند فرمان یافته است تا در تصمیم گیری های نظامی و سیاسی از فکر جمعی استفاده کند، باشد که از این رهگذر، فرهنگ نظرخواهی و مشورت گسترش یابد و به صورت سنتی ماندگار و فرهنگی نهادینه درآید. (گروه پژوهشی علوم قرآنی و حدیث، ۱۳۸۷، ج۲، ص۴۱۱)

۶. یکدیگر را عفو کنید.

عفو و مدارا و تحمل دیگران، از والاترین ارزش های اخلاقی و انسانی و نشانه ی تعالی روح و عظمت شخصیت آدمی است. ایجاد جامعه ای منسجم و قدرتمند در گرو آن است که افراد آن اندیشه ها و سلیقه های مختلف را تحمل نمایند و از کنار برخوردهای سفیهانه، با اخلاق کریمانه درگذرند و با عفو و بخشش، کینه ها را مبدل به محبت سازند.

وقتی قرآن کریم سیمای پرهیزکاران را به تصویر می کشد، تسلط بر خشم و عفو و بخشش را از برجسته ترین صفات آن ها برمی شمارد و می فرماید: «أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ* الَّذِینَ ینفِقُونَ فِی السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَالْکاظِمِینَ الْغَیظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ یحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»(آل عمران/ ۱۳۳-۱۳۴) این آیه به سه مرحله ی برخورد متّقیان به هنگام خشم اشاره کرده که همچون سلسله مراتب تکاملی پشت سر هم قرارگرفته اند.

نخست: فرو بردن خشم: «وَالْکاظِمِینَ الْغَیظَ»؛

دوم: گذشت از خطای مردم: «وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ»؛

سوم: نیکی کردن: «وَاللّهُ یحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»؛ این مرحله، مرحله ای بالاتر از عفو است. (رک. گروه پژوهشی علوم قرآنی و حدیث، ۱۳۸۷، ج۲، ص۲۱۷)

جالب این که قرآن نمی گوید مؤمنان غضب نمی کنند، چراکه خشم، جزء طبیعت انسان است و در جای خود ـ برای خدا و احقاق حق مظلوم ـ ضرورت دارد، بلکه می فرماید: آنان به هنگام خشم نه تنها دست به گناه و جنایات نمی زنند بلکه به سراغ عفو و بخشش می روند: «وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ یغْفِرُونَ». (شوری/۳۷)

البته بی تردید مدارا و عفو از ارزش های والای انسانی و