پاورپوینت کامل تقوای الهی در کلام علوی (قسمت اول) ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تقوای الهی در کلام علوی (قسمت اول) ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تقوای الهی در کلام علوی (قسمت اول) ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تقوای الهی در کلام علوی (قسمت اول) ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

>

شناخت تاریخی اگر با تفکر و اندیشه همراه باشد مؤثرترین روش برای تربیت و ساختن انسان هاست چون عقل و فطرت به سادگی آن را می پذیرد و از جهت دیگر چون تاریخ تکرار می شود سیر و مطالعه در تاریخ گذشتگان تجربه ی انسان را در زندگی زیاد می کند.

شرحی بر خطبه ی ۱۵۷ نهج البلاغه از خطبه های امام علی(ع)

استاد نوقانی

«اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی جَعَلَ الْحَمْدَ مِفْتاحاً لِذِکرِهِ، وَ سَبَباً لِلْمَزیدِ مِنْ فَضْلِهِ، وَ دَلیلاً عَلی آلائِهِ وَ عَظَمَتِهِ»؛ ستایش مخصوص خداوندی است که «حمد» را کلید یاد آوری خود قرار داد و آن را سبب ازدیاد فضل و رحمت، و راهنمای نعمت ها و عظمتش گردانید.

عبرت از گذشتگان

«اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی جَعَلَ الْحَمْدَ مِفْتاحاً لِذِکرِهِ»؛ معنای «الحمد الله» این است که جنس حمد و هر حمدی و ثنایی مخصوص ذات اقدس احدیت است. حمد در مورد امور اختیاری که از اشخاص دیده می شود به کار می رود.

«مفتاح» به معنای کلید و وسیله ای است که درهای قفل شده و بسته به وسیله ی آن باز می شود و تا قفل در باز نشود نمی توان به طور معمول و مشروع و مجاز وارد مکانی شد.

مقصود مولا از این که حمد را کلید ذکر و یاد خدا قرار داده اند، این است که اولین گام در طریق صحیح ذکر و رابطه ی با خدا معرفت و شناخت اوست: «اَوَّلُ الدِّینِ مَعْرِفَتُهُ» (خطبه ی اول نهج البلاغه، فراز سوم).

وقتی معرفت کسب شود زبان به مدح و ثنا گشوده می شود و با معرفت و تسبیح و تنزیه ممکن نیست انسان از یاد خدا غافل شود و به غیر او مشغول گردد و به حمد و ثنای دیگران بپردازد؛ زیرا هر جمال و کمال را که در اشیا و افراد ببیند، خالق آن ها خداست.

«وَ سَبَباً لِلْمَزیدِ مِنْ فَضْلِهِ»؛ یکی دیگر از آثار و برکات حمدی که به معنای شکر و سپاس می باشد، این است که بر نعمت افزوده وآن را، مداوم و پایدار می سازد و نقطه ی مقابل آن ناسپاسی است، که نعمت را زایل کرده، تبدیل به نقمت می نماید.

«لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ» (ابراهیم /۷)؛ «اگر شکرگزاری کنید، (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود و اگر ناسپاسی کنید، مجازاتم شدید است!»

«وَ دَلیلاً عَلی آلائِهِ وَ عَظَمَتِهِ» و ازآثار دیگر حمد این است که هر حمد و سپاسی راه را برای وصول به نعمت دیگر باز می کند و انسان را به سوی آن هدایت می نماید و شاید هم معنای دیگرش این باشد که انسان را به سوی ولی نعمت حقیقی و شناخت عظمت او راهنمایی می کند.

«عِبادَ اللّهِ، اِنَّ الدَّهْرَ یجْری بِالْباقینَ کجَرْیهِ بِالْماضینَ. لا یعُودُما قَدْ وَلّی مِنْهُ، وَ لا یبْقی سَرْمَداً مافیهِ. آخِرُفِعالِهِ کاَوَّلِهِ. مُتَسابِقَه اُمُورُهُ، مُتَظاهِرَهٌ اَعْلامُهُ. فَکاَنَّکمْ بِالسّاعَهِتَحْدُوکمْ حَدْوَالزّاجِرِبِشَوْلِهِ» (فراز ۲، خطبه ۱۵۷)؛

«بندگان خدا، روزگار بر باقیماندگان چنان گذرد که بر گذشتگان گذشت، آن چه سپری شد بازنگردد، و آن چه هست جاویدان نماند کارآخرش هم چون کار اوّل آن است. امورش (درفناپذیری) ازهم پیشی می گیرند، و پرچم هایش پشتیبان یکدیگر است. گویا حاضر در قیامت هستید، شما را می راند چون ساربانی که شترهای چابکش را می راند».

در این فراز مولا اشاره ای به تاریخ دارند تا پند و نصیحت شان مؤثر و با دلیل و برهانی فطری همراه باشد، کتاب تاریخ را جلو چشمان مخاطبین قرار داده اند تا با تفکر و اندیشه به گذشت زمان و سرگذشت اهل آن نگاهی دقیق و عبرت آمیز نمایند و از هر صفحه ی آن درسی حکیمانه بیاموزند؛ زیرا هر صفحه از زندگی پیشینیان درس عبرت و پندی برای آیندگان است. «لَقَدْکانَ فی قَصَصِهِمْ عِبْرَهٌ لِأُولِی الْأَلْباب» (یوسف/۱۱۰)، «درسرگذشت آن ها درس عبرتی برای صاحبان اندیشه بود!»

علی(ع) در یکی از سخنان خود می فرمایند: «أَلَاإِنَّ الْأَیام ثَلَاثَهٌ- یوْمٌ مَضَی لَاتَرْجُوهُ وَیوْمٌ بَقِی لَابُدَّمِنْهُ- وَیوْمٌی أْتِی لَاتَأْمَنُهُ- فَالْأَمْسِ مَوْعِظَهٌ وَالْیوْمَ غَنِیمَهٌ- وَغَدا لَاتَدْرِی مَنْأَهْلُه» (علامه مجلسی، ج۷۵، ص ۶۰)؛ روزها سه قسمند: روزی که گذشته و امید به بازگشتش نداری. روزی که درآن قرارگرفته ای و ناچاری از بودن در آن و روزآینده که اطمینانی به آن نداری. روزگذشته برای تو موعظه و پند است و امروز را غنیمت بدان، فردا را نمی دانی در آن خواهی ماند یا نه.

شناخت تاریخی اگر با تفکر و اندیشه همراه باشد مؤثرترین روش برای تربیت و ساختن انسان هاست چون عقل و فطرت به سادگی آن را می پذیرد و از جهت دیگر چون تاریخ تکرار می شود سیر و مطالعه در تاریخ گذشتگان تجربه ی انسان را در زندگی زیاد می کند؛

بنابراین یکی از روش های قرآن کریم برای تربیت بشر همین بیان تاریخ و سرگذشت پیشینیان است. «إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ* إِنِّی لَکمْ رَسُولٌ أَمِینٌ* فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ* وَمَا أَسْأَلُکمْ عَلَیهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِی إِلَّا عَلَی رَبِّ الْعَالَمِینَ* فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ* قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَک وَاتَّبَعَک الْأَرْذَلُونَ* قَالَ وَمَا عِلْمِی بِمَا کانُوا یعْمَلُونَ* إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَی رَبِّی لَوْ تَشْعُرُونَ*وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِینَ* إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُّبِینٌ* قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ یا نُوحُ لَتَکونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِینَ* قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِی کذَّبُونِ* فَافْتَحْ بَینِی وَبَینَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِی وَمَن مَّعِی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ* فَأَنجَینَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِی الْفُلْک الْمَشْحُونِ* ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِینَ* إِنَّ فِی ذَلِک لَآیهً وَمَا کانَ أَکثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ» (شعراء/۱۲۱-۱۰۶)؛

هنگامی که برادرشان نوح به آنان گفت: «آیا تقوا پیشه نمی کنید؟! مسلّماً من برای شما پیامبری امین هستم.! تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید. من برای این دعوت، هیچ مزدی از شما نمی طلبم، اجر من تنها بر پروردگار عالمیان است.

پس، تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید.» گفتند: آیا ما به تو ایمان بیاوریم در حالی که افراد پست و بی ارزش از تو پیروی کرده اند؟ (نوح) گفت: من چه می دانم آن ها چه کاری داشته اند!

حساب آن ها تنها با پروردگار من است اگر شما می فهمیدید و من هرگز مؤمنان را طرد نخواهم کرد. ما، او و کسانی را که با او بودند، در آن کشتی که پر (از انسان و انواع حیوانات) بود، رهایی بخشیدیم سپس بقیه را غرق کردیم؛ در این ماجرا نشانه ی روشنی است امّا بیشتر آنان مؤمن نبودند.

در جای دیگر صبر ایوب را در مقابل آن همه ناگواری ها و آرامش های سخت می ستاید: «وَ أَیوبَ إِذْ نادی رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِی الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمین » (انبیا/۸۲)؛ و (به یاد آر) ایوب را هنگامی که پروردگارش را ندا کرد که همانا مرا بیماری و شدت و آسیب رسیده، و تو مهربان ترین مهربانانی. در آیات دیگری داستان اقوام گذشته و سرنوشت آن ها را بیان می کند تا عبرتی برای دیگران