پاورپوینت کامل نگاه تفسیری به سوره ی نبأ ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاه تفسیری به سوره ی نبأ ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاه تفسیری به سوره ی نبأ ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاه تفسیری به سوره ی نبأ ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

>

خواب از نعمت های بزرگ پروردگار است که اگر این نعمت نمی بود نیروهای انسان به سرعت از کار می افتاد و از طرفی خواب، نوعی مرگ است که انسان را به یاد مرگ می اندازد.

پاورپوینت کامل نگاه تفسیری به سوره ی نبأ ۶۴ اسلاید در PowerPoint در سخنرانی های استاد اعتمادی

تتنظیم: خانم ها مرادی و احمدپور

سوره ی مبارکه ی نبأ در مکّه نازل شده و هفتاد و هشتمین سوره ی قرآن است.

نام مبارک سوره «نبأ» است به معنای «خبر»، نبی هم از این گرفته شده به معنای کسی که خبرآورنده و خبر دهنده ی مهم است. سوره، خبر از یک خبر بزرگ می دهد.

از گفتگوی افرادی خبر می دهد که سؤال و بحث و گفتگو می کنند. امّا شما تا آخر سوره که مطالعه می کنید نه خود خبر معلوم می شود که چه بوده و نه خود افرادی که گفتگو می کردند. مفسّران از آیاتی که بعد از این آیه آمده به دست آوردند که افراد چه کسانی می توانند باشند و خبر چه می تواند باشد.

«عَمَّ یتَسَاءلُونَ»؛ از چه پیاپی می پرسند؟

عَمّ: از دو کلمه عن و ما تشکیل شده و وقتی حرف جر بر سر مای استفهامیه بیاید، الف «ما» حذف می شود.

آیه ی اول سؤال است و آیه ی دوم و سوم جواب سؤال کننده است. این سبک سؤال کردن در قرآن فراوان به چشم می خورد.

«عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ، الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ» سؤالاتی که در قرآن از طرف خداوند می شود، استفهام حقیقی نیست یعنی این چنین نیست که خداوند خبر نداشته باشد و بخواهد سؤال کند بلکه هر کدام از سؤالات معنی و هدفی را در نظر دارند.

صفت عظیم که آمده از بزرگی فوق العاده ی آن خبر می دهد.

در مورد نبأ روایاتی است. برخی می گویند منظور، قرآن است چون در قرآن مطالبی نهفته است که اگر انسان به متن و محتوای مطالب پی ببرد واقعاً خبر عظیم انسان را پیر می کند.

برخی می گویند مقصود عقاید اسلامی است: خداشناسی، صفات خدا، نبوّت و….

برخی منظور از نبأ را رسالت پیامبر دانسته اند که در رسالت پیامبر مسأله ی قیامت مطرح می شود. وقتی پیامبر به رسالت مبعوث می شود دو مسئولیت مهم دارد: یکی این که مردم را با خدا آشنا کند و بعد احکام را به مردم بگوید تا عمل کنند، برای روز قیامت و روز جزا.

چون آیات بعد راجع به قیامت و حالات قیامت و موقعیت جهنّمیان و بهشتیان صحبت کرده، لذا عدّه ی زیادی از مفسّران معتقدند نبأ عظیم یعنی قیامت.

– «الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ» کسانی در این خبر بزرگ بحث و گفتگو می کردند.

دعوت پیامبر به یگانگی خداوند همراه با خبردادن از قیامت و بیم دادن از عذاب خدا بوده است و در قرآن هم قیامت را با نشانه ها و خصوصیات و بیم دادن از عذاب ملاحظه می کنیم و این سبب شده که عده ی زیادی که منکر این مسأله بودند (قیامت و عذاب) اختلاف کردند، همچنان که در مسأله ی پذیرش خدا اختلاف داشتند.

بعضی مرگ را فنا می دانستند و بعضی بقای روح را به صورت های دیگر معتقد بودند.

انسان ها فطرتاً خداجو بودند یعنی قبول داشتند که یک ذاتی که مورد پرستش و احترام است، وجود دارد؛ منتها در نوع آن اختلاف داشتند به همان نسبت در مورد قیامت هم اختلاف داشتند.

یک عدّه از انسان ها منکر قیامت و معاد بودند. (سبأ/۷)

یک دسته منکر معاد نبودند بلکه آن را بعید دانسته می گفتند چه زمانی باشد معلوم نیست. به طوری که به حالت شک می افتادند.(مؤمنون/۳۵) این گروه نه می گفتند معاد نیست و نه می توانستند بپذیرند چه روزی است.

دسته ی سوم معاد را قبول داشتند امّا شک داشتند. (نمل/۶۶)

دسته ی چهارم به حدّ یقین قبول داشتند امّا عناد می کردند. (ملک/۲۱)

– «کلَّا سَیعْلَمُونَ»؛ این چنین نیست بلکه به زودی خواهید دانست که چیست؟

نه چنان است که کفّار می پندارند که توحید و معاد را باور ندارند و یا در حال شک هستند بلکه به زودی خواهند دانست و برای تأکید و تهدید مشرکین و کفّار خداوند متعال زمان را نزدیک بیان می کند. «س» بر سر فعل مضارع می آید و به معنای به زودی می باشد و در آیه ی بعد تهدید را تکرار نموده:

– «ثُمَّ کلَّا سَیعْلَمُونَ»؛ تا اهمیت مطلب را برساند و همین تکرار از جهت روانی بسیار مؤثّر است یعنی نوعی بیداری و آگاهی را می رساند. در ادامه آیاتی مطرح می شود که در آن ها خداوند نعمت ها را یادآوری می کند.

– «أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا»؛آیا زمین را مهد آسایش شما قرار ندادیم؟

قرآن در جاهای زیادی از زمین نام برده که زمین مهد آسایش و آرامش انسان هاست و هم دارای ذخایر مختلفی است و هم مرکز روییدنی هاست. پس در واقع زمین مرکز و اصل نعمت های خداوند و پرورشگاه جسم و قوای نفسانی است.

کلمه ی «مهاد» در کتب لغت به سه معنای تسویه، تسهیل و اصلاح آمده است.

یعنی اگر سطح زمین تسویه یعنی مسطح نمی بود و کوه ها و درّه ها آن را پوشانده بود و اگر به جای سهولت، سنگ های بزرگ سطح زمین را فراگرفته بود، زراعت در آن غیرممکن و صلاحیت زندگی کردن در آن وجود نداشت.

– «وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا»؛ کوه ها را به منزله ی میخ هایی (برای حفظ و نگهداری زمین) قرار دادیم.

«اوتاد» از وَتَد به فتح و کسر تاء و سکون تاء به معنای میخ می باشد.

کوه ها به منزله ی تکیه گاه هایی هستند که زمین را از حرکت هایی که در اثر فشارهای موادّ مذابی که درون زمین وجود دارد نگه می دارند. همچنین کوه ها دارای خواصّی هستند که عبارتند از: ۱. محیطی مناسب برای رشد بسیاری از حیوانات و گیاهان و میوه ها ۲. محلّ جاری شدن چشمه ها و رودها ۳. جلوگیری کننده از بادهای شدیدی که اگر به روی زمین بوزد تمام اهل زمین را نابود می سازد.

زمین یک قطعه ی جداشده از خورشید است که به صورت گداخته شده بود و در سال های متمادی بر آن قطعه ی گداخته هوا و باران های ممتد باریده و سرد شده است.

زمین مِهاد نبود، ما آن را برای شما مِهاد و مسطّح کردیم و پوسته ی آن را ضخیم کردیم که روی آن بتوانید زندگی کنید. چون درون زمین موادّ مذاب است. این مواد در برخی نقطه ها که حرارت خیلی زیاد است شروع به جوشیدن می کند. غلیان مواد، زمین را می لرزاند و اگر کوه ها نبودند یک لحظه زمین آرام نبود که شما بتوانید روی آن زندگی کنید.

– «وَخَلَقْنَاکمْ أَزْوَاجًا»؛ و خلق کردیم (تمام موجودات را) به صورت زوج

در گذشته مردم تصوّر می کردند که تنها حیوانات و انسان ها زوج می باشند ولی به تدریج علما و دانشمندان به دست آورده اند که نه تنها انسان و حیوان بلکه نباتات هم زوجیت دارند، در جمادات هم این قوّه ی مثبت و منفی وجود دارد. دو سیم را که به هم متّصل کنید برق روشن می شود.

قرآن کریم در آیات متعدّد، زوج بودن را برای تمام موجودات بیان فرموده از جمله: سوره ی ذاریات آیه ی ۴۹ می فرماید: «وَمِن کلِّ شَیءٍ خَلَقْنَا زَوْجَینِ لَعَلَّکمْ تَذَکرُونَ»؛ از هر چیزی خلق کردیم زوج. خداوند به یک مسأله ی علمی اشاره می کند ای انسانی که منکر خدایی و معتقدی که جهان در اثر تصادف به وجود آمده! چطور تصادف همه را مثل هم نیافریده!

– «وَجَعَلْنَا نَوْمَکمْ سُبَاتًا»؛ خواب را برای شما آسایش قرار دادیم.

«سُبات» یعنی قطع کردن. یعنی وقتی انسان در عالم خواب است حواس او از مسائلی که در اطراف او می گذرد، قطع می شود. به راستی خواب از نعمت های بزرگ پروردگار است که اگر این نعمت نمی بود نیروهای انسان به سرعت از کار می افتاد و از طرفی خواب، نوعی مرگ است که انسان را به یاد مرگ می اندازد و به وسیله ی خواب عدّه ای از دانشمندان اثبات روح را قبول کرده اند.

همچنین برخاستن از خواب ما را به یاد برخاستن از قبر می اندازد؛ چنان که پیامبر اکرم(ص) فرمود: همان طور که می خوابید، می میرید و همان طور که بیدار می شوید، برانگیخته خواهید شد.

– «وَجَعَلْنَا اللَّیلَ لِبَاسًا»؛ شب را برای شما پوشش قرار دادیم.

پرده ی شب بدن و اعصاب شما را از شعاع نور می پوشاند. انسان و حیوان را در پناه تاریکی خود آسوده و مطمئن می نماید. در این آیه ی مبارکه خداوند متعال آن لطف و عطوفت خود را کاملاً به بندگان می شناساند.

پروردگار مهربان تر از پدر و مادر، انسان ها و جانوران را با پوشاک نیلگون شب می پوشاند تا این انسان سرگرم دنیا لحظات تاریکی را مجبور به استراحت شود.

هفت در عربی بر مطلق عدد نیز اطلاق می شود. طنهاوی از دانشمندان عرب می گوید: مقصود از هفت آسمان متعدّد بودن آن است نه عدد معیّن هفت.

قرآن مکرّر می فرماید ستارگانی که می بینید فقط در آسمان نزدیک زمین هستند. «إِنَّا زَینَّا السَّمَاء الدُّنْیا بِزِینَهٍ الْکوَاکبِ»(صافات/۶)، «وَلَقَدْ زَینَّا السَّمَاء الدُّنْیا بِمَصَابِیحَ»(ملک/۵).

هر آینه آسمان نزدیک را به چراغ ها آراستیم و سپس خداوند اشاره به استحکام آسمان ها می نماید که کرات بالا طوری به یکدیگر مرتبط شده اند که هر کدام در مدار خویش میلیون ها سال می چرخند و هیچ انحرافی پیدا نشده. می فرماید: باغ های پیچیده به هم (باغ هایی که درختکاری می کنند به هم پیچیده نیست) باغ های طبیعی یعنی جنگل ها که خودش روییده می شود.

– «وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا»؛ همه به وسیله ی همین آب هایی است که ما می فرستیم. این است رحمت واسعه ی خداوند و لطف بیش از حدّ او تا چه کسی سپاسگزاری کند و چه کسی ناسپاسی!

بلافاصله خداوند متعال روز رسیدگی به این حساب ها را یادآور می شود:

– «إِنَّ یوْمَ الْفَصْلِ کانَ مِیقَاتًا»؛ همانا آن روز، روز جدایی و وعده گاه بود.

«فصل» به معنای جدایی و میقات به معنای وعده گاه خداست.

فعل «کان» نمایانگر این است که جهنّم و روز قیامت و عذاب آن و تمام مسائلی که در قیامت انجام می شود همه با خلقت جهان خلق شده و بعداً به وجود نیامده.

آیه که با «اِنَّ» تأکید شروع شده ما را متوجّه خبر عظیمی می کند که در اوّل آیات فرمود: «عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ»، که آن خبر عظیم که خدا از آن یاد کرده همین یوم الفصل است.

اوّلین مسأله در روز قیامت مسأله ی جدایی بین مردم است؛ یعنی هر طایفه و گروهی که عمل به هر چه نموده اند جزا می بینند.<