پاورپوینت کامل رابطه ی عمل و علم از دیدگاه امام خمینی(ره) ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابطه ی عمل و علم از دیدگاه امام خمینی(ره) ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابطه ی عمل و علم از دیدگاه امام خمینی(ره) ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابطه ی عمل و علم از دیدگاه امام خمینی(ره) ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

اگر کسی با مداومت بر اعمال ظاهری (شرعی) و تبعیّت از تکالیف الهی به باطن دست نیافت، باید بداند که آن طور که شایسته و بایسته بوده بر انجام وظایف ظاهری قیام ننموده ولکن هرکس که بخواهد جز از طریق ظاهر به باطن دست یابد، از نورانیّت الهی بهره ای نبرده است.

مقدّمه

میان عمل و علم رابطه ی متقابل و عمیقی برقرار است. عمل با در نظر گرفتن برخی ضوابط موجب حصول یا فزونی و یا حتّی کاستی علم انسان می شود. تأثیر عمل بر علم یکی از مؤلّفه های بسیار مهم در معرفت شناسی دینی است.

در دیدگاه های عرفانی و فلسفی امام خمینی(ره) شاخصه های خاصّی در تعریف علم و مراتب و فرایند حصول آن و هم چنین در تعریف انسان و ابعاد وجودی او به عنوان ابزار شناخت وجود دارد که می تواند مبیّن این مطلب باشد که چگونه عمل می تواند دروازه های علم را بر قلب انسان بگشاید؟

از نظر امام(ره)، خودشناسی اساس خداشناسی است و تهذیب نفوس آدمیان از رذایل و مفاسد اخلاقی و کسب فضیلت ها شرط لازم برای نیل به معرفت حق است و رسیدن به معارف راستین و مقام های عالی معنوی، جز با پیمودن طریقی که انبیای عظام و حجّت های خدا در زمین آموخته و پیموده اند، امکان ندارد. (انصاری، ۱۳۷۴، ص۱۸۱-۱۸۲)

ایشان معتقدند که اندیشه و معرفت بدون ظهور در اعمال و عمل بدون آراستگی به علم و معرفت، انسان را به حقیقت مطلق رهنمون نمی سازد.

ایشان راه رسیدن به حقایق عالم هستی و تکامل و سعادت انسان را در زدودن رذایل اخلاقی و ملکه ساختن فضایل و کرامت انسانی ذکر می کنند و عقیده دارند که با خودسازی و تصفیه ی درون و ذکر مداوم، روزنه هایی به سوی عالم غیب بر روی انسان گشوده می شود و آدمی در همین عالم طبیعت با بصیرتی باطنی به کمال می رسد.

این گونه سلوک عرفانی از انسان خاکی و ناسوتی، موجودی آسمانی و لاهوتی می سازد و به او نوید می دهد که می تواند به دیدار محبوب آرمانی خود نایل گردد. امّا تا هنگامی که در حجاب خود سرگرم است و این خرقه را پاره نکرده، راهی به سرچشمه ی معرفت و خورشید حقیقت نخواهد برد.

ایشان شرط رسیدن به علم حقیقی را رعایت دقیق احکام شریعت می دانند و در این باره می فرمایند: «بدان که هیچ راهی در معارف الهیه پیموده نمی شود مگر آن که انسان از ظاهر شریعت آغاز نماید و تا انسان متأدّب به آداب شریعت حقّه نشود، هیچ یک از اخلاق حسنه از برای او به حقیقت پیدا نشود و ممکن نیست که نور معرفت الهی در قلب او جلوه کند و علم باطن و اسرار شریعت از برای او منکشف شود» (امام خمینی، ۱۳۷۰، ص۸).

معنا و حقیقت علم و عمل

علم به معنای دریافتن چیزی، به حقیقت آن پی بردن (جبران مسعود، ۱۳۷۳، ص۱۲۱۶)، معرفت، یقین و دانش است. (لوئیس معلوف، ۱۳۸۶، ج۲، ص۱۱۷۱؛ مصطفوی، ۱۳۶۰، ج۸، ص۲۰۶)

امام صادق(ع) می فرماید: «علم نوری است که خداوند آن را در دل هر کس از بندگانش که بخواهد، می افکند*» (مصباح الشریعه، ص۱۶) دیدگاه امام خمینی(ره) این است که حقیقت نور آن است که در ذاتش ظهور داشته باشد و غیر خود را نیز ظاهر سازد.

علاوه بر آن به واسطه ی علم است که باطن های اشیا همانند ظواهرشان منکشف می شود و علم نوری است که به عمق زمین و آسمان دور دست نفوذ می کند و خود نیز در طول مرور شب ها و روزها باقی می ماند، بلکه بعضی از مراتب علم بر زمان و زمانیات احاطه کرده و مکان و مکانیات در نزد آن درهم می پیچد. (خمینی، ۱۳۸۰، ص۷۱)

ایشان سپس برای تأیید این مطلب به تفسیر آیه ی کریمه «مَنْ لَمْ یجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُور»؛ «هر کس که خدا به وی نوری نداده، نوری ندارد» (نور/ ۴۰) اشاره می کنند که در آن «نور» را به «علم» تعبیر فرموده اند. (امام خمینی، ۱۳۷۰، ص۴۱۸)،

و همین نور است که صراط را روشن می نماید و انسان را در مسیر هدایت قرار می دهد و اختلاف علما و درجات فهم آن ها و میزان در صراط بودن آن ها به میزان بهره مندی از این نور بستگی تامّ و تمام دارد. همان گونه که نور خورشید و ماه روشنی بخشند. امّا در نسبت متفاوت می باشند، نور علم نیز متفاوت است. (رک: همان، ص۴۱۹و۴۲۰)

در توضیح واژه ی عمل باید گفت اگرچه از لحاظ مفهومی شامل مطلق رفتار و فعل می شود، امّا در معنایی خاص به رفتارهای ارادی که با اختیار و آگاهی انجام می گیرد، اطلاق می گردد.

از منظر امام(ره) عمل عبارت است از «فعلی که از روی علم، قصد، اراده و اختیار از انسان برای هدف و غایتی صادر می شود» (امام خمینی، ۱۴۲۷ق/ ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۶۴ و۶۶؛رک: اردبیلی، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۵۳).

هم چنین فعل و عملی که در انسان شدن انسان دخالت دارد، فعلی است که دو عنصر خشیت و نیّت صادقه در آن وجود داشته باشد. از این رو ظاهر اعمال اگر انسانی باشد، نقشی در انسان شدن او ندارد؛ بلکه آن عملی سازنده است که برخاسته از باطن انسان و صورت باطنی نفس باشد و امتیازات و تفاوت های واقعی ارواح از آن نشأت گرفته باشد. (ر.ک: امام خمینی، ۱۳۷۰، ص۳۲۴)

از آن جا که انسان، صاحبِ اختیار خلق شده است، پس عملی که از انسان سر می زند شامل هر عملی می گردد اعم از صالح (عبادات و اخلاق) و غیر صالح (تضییع حق الناس و حق الله).

ایشان در این باره می فرمایند: «اگر کسی با مداومت بر اعمال ظاهری (شرعی) و تبعیّت از تکالیف الهی به باطن دست نیافت، باید بداند که آن طور که شایسته و بایسته بوده بر انجام وظایف ظاهری قیام ننموده ولکن هرکس که بخواهد جز از طریق ظاهر به باطن دست یابد، از نورانیّت الهی بهره ای نبرده است» (امام خمینی، بی تا، ص۲۰۱).

امام(ره) در فهمی دقیق، غایت خلقت و نهایت آفرینش را معرفت الله می دانند. به طوری که همه ی عبادات را مقدّمه ای برای وصول به معرفت الله می شمارد.بدین ترتیب همه ی علوم (چه نظری و چه عملی) مقدّمه ی عمل هستند و نهایتاً این اعمال خود مقدّمه ای برای معارف بالاتر قرار می گیرند.

در نظر ایشان نتیجه ی مطلوبه از عبادات، تحصیل معارف و تمکین توحید و دیگر معارف در قلب است (امام خمینی، ۱۳۷۲، ص۱۵۴و۱۵۵).

جایگاه علم در مبادی عمل

یکی از مسائل رایج پیرامون رابطه ی علم و عمل این است که اگر کسی به امری علم داشته باشد لازم است بر طبق علم خود عمل کند، زیرا علم از مبادی عمل است و نسبت به آن علیّت تام دارد.

یکی از نقش هایی که علم در انجام عمل ایفا می کند، برانگیختن و تحریک است. بدین معنا که علم و آگاهی و شناسایی عقل از خوبی و بدی موجب ایجاد انگیزه در انجام عمل می شود.

از منظر امام خمینی(ره) نیز علم مطلقاً طریق به عمل است حتّی علم المعارف، منتها آن که علم المعارف اعمالی است قلبی و جذباتی است باطنی که نتیجه ی آن اعمال و جذبات و صور باطنه ی آن ها صورت جنّت ذات و بهشت لقاست.

به عقیده ی امام(ره)اگر مبدأ علمی، بسیار قوی بوده یعنی از طریق معرفت شهودی حاصل شده و به صورت یک باور قلبی و علم شهودی در قلب شخص جای گیرد، در این صورت، علّت تامّه ی عمل خواهد بود و به طور یقین به دنبال چنین علمی، عمل از فاعل صادر خواهد شد.

از دیدگاه امام(ره) علّت دوگانگی علم و عمل می تواند دو چیز باشد: ۱. عدم انتقال علم از خرد به قلب یا باور نکردن یافته های معرفتی؛ ۲. عدم تذکّر، ریاضت و ورزیدگی نفس مطابق با علم تحصیل شده.

امام(ره)، حصول مشاهدات قلبیه را جز با قدم علم و دانش میسّر نمی دانند و می نویسند: «اگرچه من نیز عقیده به علم صِرف ندارم و علمی که ایمان نیاورد را حجاب اکبر می دانم ولی نکته این جاست که تا ورود در حجاب نباشد، خرق آن هم امکان پذیر نیست.

علوم بذر مشاهدات است. اگرچه در شرایط خاص امکان پذیر است که بدون حجاب اصطلاحات و علوم به مقاماتی رسید، ولی این از غیر طریق عادی و خلاف سنّت طبیعی است و نادر اتفاق می افتد» (ملکی تبریزی، ۱۳۷۵ش، ص۲۵۹).

بنابراین علم زمینه ای است که انسان بدون آن قادر به انجام هیچ عملی نیست. از این رو تمام اعمال صحیح فکری، بدنی، اعتقادی و یا قلبی، توقّف بر علم و دانش دارد. تا علم ایجاد نشود، بنای کمال و تخلّق به اخلاق الله به وجود نخواهد آمد.

شروع هر عملی با علم است و آن گاه عمل تحقّق می یابد. از این رو اگر علمی حاصل نشود، عملی تحقّق پیدا نمی کند که: «الْعِلْمُ