پاورپوینت کامل اهداف و آثار تربیتی اشک برای اهل بیت(ع) ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اهداف و آثار تربیتی اشک برای اهل بیت(ع) ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اهداف و آثار تربیتی اشک برای اهل بیت(ع) ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اهداف و آثار تربیتی اشک برای اهل بیت(ع) ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

>

امام سجّاد(ع) گریه ی سازنده را این گونه تبیین می کنند: «خوف و خشیت آن نیست که انسان گریه کند و اشکش جاری شود، ولی ترسی که او را از معاصی بازدارد در او نباشد، به درستی که آن خوف کاذب است.»

«جوانی از من پرسید: اگر بناست مکتب امام حسین(ع) احیا شود، آیا ذکر مصیبت آن امام هم ضرورتی دارد؟ گفتم بله، دستوری است که امامان به ما داده اند و این دستور، فلسفه ای دارد و آن این که هر مکتبی اگر چاشنی ای از عاطفه نداشته باشد و صِرف مکتب فلسفه و فکر باشد، آن قدر در روح ما نفوذ ندارد و شانس بقا ندارد، ولی اگر چاشنی عاطفه داشته باشد، این عاطفه به آن حرارت می دهد.

بدون شک مکتب امام حسین(ع) منطق و فلسفه دارد، درس است، باید آموخت، امّا اگر دائماً این مکتب را صرفاً به صورت فکری بازگو کنیم، حرارت و جوشش آن گرفته می شود و اساساً کهنه می گردد.» (مطهری، ۱۳۸۹، ج۱۶، ص۵۷).

بی شک گریه عامل بسیار مهمّی در تقویت عواطف و شناخت در موضوع مورد نظر و نیز آمادگی رفتاری و تقویت علاقه و محبّت و در نهایت، همانند سازی با افراد و موضوعات مورد علاقه می شود (www.shafaqna.com، تاریخ ۱۳۹۲.۷.۳).

گریه ی معصومین(ع) و یا سفارش آن ها به گریه درباره ی بعضی افراد، موجبات شناخت الگوهای مناسب و تشخیص آسان تر حق از باطل را فراهم می آورد. در ادامه به بررسی بخشی از آثار تربیتی گریه بر اهل بیت(ع)می پردازیم:

۱. گریه مایه ی استمرار و دوام راه

بقای شخصیت های معنوی، به جسم و حضور دنیوی شان نیست بلکه به فکر و راه و رهنمود و سرانگشت اشاره شان (که همواره باقی است) وابسته است. لذا می بینید که به ما گفته اند هرسال برای امام حسین گریه کنید.

گریه کردن، به معنای زنده بودن یک مصیبت است؛ گویی همین دیروز اتّفاق افتاده است. انسانی هزار و چند صدسال قبل به شهادت رسیده است، چرا باید امروز برای او گریه کرد؟ گریه ی ما به خاطر این است که اگر یاد او با همه ی ابعادش در ذهن و زندگی و بساط هستی ما زنده نماند، به تدریج فکر و سرانگشت اشاره ی او کمرنگ خواهد شد؛ چه ما بخواهیم و چه نخواهیم(۲۸/۴/۱۳۶۸،www.khamenei.ir).

۲. گریه ی اهل بیت(ع) حکایت گر اوج محبّت ایشان نسبت به دوستان

اظهار غم و اندوه و گریه کردن در مرگ و فقدان عزیزان، از لوازم عاطفه ی بشری و از آثار رقّت و از مقتضیات رأفت انسانی است. مضمون گفتار رسول خدا(ص) درباره گریه همین است:

«اِنَّها هیَ رَحْمَهٌ وضَعُهَا اللَّهُ فِی قُلُوبِ مَنْ یشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ، وَإِنَّمَا یرْحَمُ اللَّهُ مِنْ عِبَادِهِ الرُّحَمَاءَ»(عاملی(شهید ثانی)، بی تا، ص۱۰۶) این(گریه)، عاطفه و رأفت و رحمت از الطاف و نعمت های خداوندی است و در قلب هر یک از بندگانش که بخواهد قرار می دهد.

عاطفه هر چه بیشتر باشد، طبعاً اثر آن نیز بیشتر است، و رحمت و رأفت درونی هر چه عمیق تر شود تأثیر و گریه ی شخص نیز به همان اندازه شدیدتر خواهد گردید.

اهل بیت(ع)علاوه بر نشان دادن غم و اندوه خود، به نحوی توجّه افراد حاضر وحتی آیندگان را به شخصیّتِ فردِ از دنیا رفته جلب می کردند و علاقه ی خود را به فرد متوفّی نشان می دادند.

در تاریخ و سیره ی پیامبر(ص) آمده است که ایشان در وفات افراد متعدّد و نیز بر شهیدان اشک ریخته اند. از آن جمله: عبدالمطلب، ابی طالب، آمنه بنت وهب (مادر بزرگوارشان)، جعفر طیّار، فاطمه بنت اسد، زید بن حارثه، حمزه(عموی بزرگوارشان)، و… (قمی،بیتا، ج۱، ص۹۶).

توجّه در حیات این افراد این نتیجه را به دست می دهد که این بزرگواران همه در مسیر حق گام برمی داشتند و می توانند الگوی مناسبی باشند.

۳. رشد و تکامل اجتماعی

توصیه ی اهل بیت(ع) به شیعیان برای اشک ریختن در مسائل مورد نظر، باعث رشد و تکامل اجتماعی و ایجاد نشاط در جامعه می شود. کسی که اشک از چشمانش برای مصیبت اهل بیت(ع) جاری می شود، یعنی به درجه ای از رشد و تکامل اجتماعی رسیده که نسبت به ظلمی که بر حق روا داشته اند، بی تفاوت نمی باشد؛ بلکه برای آن اشک می ریزد. این گریه، گریه ی کمال خواهی و فضیلت طلبی است و این نه تنها مانع از تحرّک اجتماعی نیست؛ بلکه برخورد اجتماعی و تبرّی را به دنبال دارد (www.shafaqna.com، تاریخ ۳/۷/۱۳۹۲).

در بحارالانوار نقل شده است «روزی علی(ع) با زنی مواجه شد که همسرش در جنگ کشته شده بود و او برای اداره ی زندگی، خدمتکاری می کرد. حضرت برای کمک به او برایش طعامی بردند و خود شخصاً لقمه به دهان یتیمانش گذاشتند و هربار اشک ریزان فرمودند: فرزندانم! علی را حلال کنید، اگر در حقّ شما کوتاهی نموده است.» (مجلسی،۱۳۸۵ ج۴۱، ص۵۲)

در «عیون اخبار الرضا(ع)» از امام علی(ع) روایت شده که: «آن جناب فرمود: من و فاطمه(س)وارد شدیم بر رسول خدا(ص)، پس آن جناب را یافتم که به شدّت گریه می کرد. من عرض کردم: پدر و مادرم فدای تو باد یا ر