پاورپوینت کامل مرنج و مرنجان ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرنج و مرنجان ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرنج و مرنجان ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرنج و مرنجان ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

>

اگر بخواهیم بدانیم زودرنجی از کجاست باید خودشناسی کنیم. یعنی من باید تکیه به خودم دهم، روی پای خودم بایستم، حلّ مسائل و به کارگیری استعدادهایم را بلد باشم، متوقّع از دیگران نباشم و بدانم همه ی این ها بدون این که خدا ناظر و کمک کننده به من باشد، امکان ندارد.

گفتگویی صمیمانه پیرامون آثار و درمان زودرنجی با خانم حبیبی مشاور اخلاقی – تربیتی

* به نظر شما چرا گاهی زود رنج می شویم؟

بحث زودرنجی نیاز به دو مقدّمه دارد:

مقدّمه ی اوّل این است که بیشتر ما علم داریم امّا معرفت نداریم. شهید مطهّری در این باره می گویند: بیشترین رنجی که انسان و بشر امروز می برد از زیادی علم است. بشر امروز کمتر می تواند از علومی که پیدا می کند به معرفت خدا برسد. او فقط علم را زیاد می کند.

پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: «إِنِّی أَعُوذُ بِک مِنْ عِلْمٍ لَا ینْفَعُ»(المصباح، ص۲۲۹) پناه می برم به خدا از علمی که فایده ندارد.

گاهی یک علمِ کم، نیاز دارد که زیاد به آن عمل کنیم یک علم را یک ساعت یاد می گیریم، یک عمر باید به آن عمل کنیم. امّا ما انبوهی از علوم را درون خود جمع می کنیم و قابلیت اجرای آن را نداریم. حالا ببینید چقدر ذهن انسان پر می شود از مشغله ها. وقتی ذهن تفکیک شده نباشد، آسایش و آرامش هم ندارد.

علاوه بر این می گویند علم یعنی رسیدن از مجهول به معلوم. یعنی قبل از تصمیم گیری و به کارگیری این علم، خام است. بعد از آن، معرفت علم است. معرفت به کارگیری و سودبری آن کار است. ما در زندگی هایمان متأسّفانه این را نداریم یعنی علم داریم امّا معرفت نداریم.

مقدّمه ی دوم: این که ما باید بدانیم اعتماد به نفس یعنی چه؟

اعتماد به نفس به معنای این است که من اتّکا داشته باشم به خودم؛ یعنی تکیه گاه خودم قرار بگیرم و مسئولیت کارهای خودم را به عهده بگیرم و بدانم که پیشرفت ها و موفّقیت هایم از همین راه به دست می آید و متوقّع از بقیّه ی انسان های اطرافم نباشم.

به هر حال آدمی که مسئولیت امور خودش را به عهده می گیرد در پیشرفت ها و حتّی ضرر و زیان ها هم روی کسی هم حساب باز نمی کند و متوقّع نیست از کسی. به این می گویند اعتماد به نفس.

نتیجتاً اگر آن معرفت الهی که اوّل از علم به دست می آید در کنار این اعتماد به نفس باشد مساوی می شود با توکّل. یعنی انسان بهره وری از استعدادهایش کرده، ولی در عین حال حس می کند بی نیاز از خدا نیست.

اگر بخواهیم بدانیم زودرنجی از کجاست باید خودشناسی کنیم. یعنی من باید تکیه به خودم دهم، روی پای خودم بایستم، حلّ مسائل و به کارگیری استعدادهایم را بلد باشم، متوقّع از دیگران نباشم و بدانم همه ی این ها بدون این که خدا ناظر و کمک کننده به من باشد،

امکان ندارد. وقتی من از کسی توقّع داشته باشم از او می رنجم پس اعتماد به نفس ندارم. انسانی که توقّع دارد اعتماد به نفس ندارد. توقّعاتش باید از وجود خودش باشد مثلاً چرا من دوستانم را به شاخص های خودشان نمی شناسم، این توقّع از خودم است، برای همین می رنجم. امیر المؤمنین(ع) می فرمایند: «قَدْرُ الرَّجُلِ عَلَی قَدْرِ هِمَّتِهِ»؛ (نهج البلاغه، حکمت۴۷) ارزش هر انسانی به مقدار همّت خودش است.

* به نظر شما میزان زود رنجی برای همه یکسان است؟

خیر، در سنین مختلف متفاوت است. جوان در سنّ بی تجربگی و تغییر هورمون های بدنش با مسائل مختلف روبه روست. در این حال زودرنجی برای او آسیب نیست بلکه همراهی می خواهد.

ولی زودرنجی برای انسان هایی که به سنّ بلوغ عقلی رسیده اند، قابل توجیه نیست و علّت آن را باید در به محیطی که این ها بزرگ شدند و در برخورد دیگران جستجو کرد.

مثلاً در محیط خانواده پدر و مادر خوب به این رسیدگی نکردند. از چه لحاظ؟ اندازه ی محبّت درست نبوده یا در افراط بوده یا در تفریط، هر دو نوعش اثرگذار است.یک وقت این قدر محبّت می کنند که اجتماع نمی تواند چنین محبّتی به این انسان بکند این همان انتظار را دارد. فقر نیز باعث زودرنجی می شود، مسخره شدن و مقایسه کردن فرزندان در محیط خانواده و…. این ها از خانواده شروع می شود بعد به اجتماع کشیده می شود.

درباره ی نوجوان ها، باید گفت که آن ها حق را با تمایلاتشان اشتباه می گیرند، مثلاً تمایل دارد این را داشته باشد، فکر نمی کند که این حقّش نیست پس گاهی حق و حقوق و تمایلات با هم مخلوط می شوند که باعث این رنجش ها می شود.

در خانواده های متشنّج زندگی کردن، اثر زودرنجی را به وجود می آورد. خود کم بینی در واقع پایه ی زودرنجی انسان است. فرد، خودکم بین شود یعنی برای خودش ارزشی قائل نیست، پس متوقّع می شود و وقتی متوقّع می شود اعتماد به نفسش را از دست می دهد.

یعنی از آن روز امیدش خانواده بود ولی به آرزوهایش نرسید حالا می آید در اجتماع و جامعه از این جا هم نمی گیرد چه کار می کند؟

دائماً شکست روی شکست، رنجش روی رنجش. این شخص باید برنامه ریزی کند، نمی گوییم زود ولی با یک برنامه ریزی خوب می تواند روال اخلاقی خودش را عوض کند و راحت هم هست، نه پزشک می خواهد نه دارو، نه هیچ چیز دیگر، فقط همان دو مقدّمه کفایت می کند برای عوض شدن.

این برای این است که خودم را بشناسم، چون هیچ کس بهتر از من نمی داند که درونم چه هست؟ به قول امام جواد(ع) «واعِظ مِنْ نَفْسِهِ»؛ من یک موعظه گر از درون می خواهم که درون خودم را بهتر بش