پاورپوینت کامل امیدواری عامل پیشرفت جامعه ی مطلوب از نگاه امام علی (ع) ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امیدواری عامل پیشرفت جامعه ی مطلوب از نگاه امام علی (ع) ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امیدواری عامل پیشرفت جامعه ی مطلوب از نگاه امام علی (ع) ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امیدواری عامل پیشرفت جامعه ی مطلوب از نگاه امام علی (ع) ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

>

مقدمه

از اهداف اصلی جامعه ی مطلوب و مدینه ی فاضله رشد انسان های متعادل و سالم در تمام ابعاد روانی و جسمی است. امیدوار بودن به آینده، یکی از مؤلفه های مؤثر در سلامت شهروندان و از معیارهای اصلی توسعه یافتگی است. داشتن حس امیدواری و آرمان های واقع گرایانه به عنوان اصلی ترین فرآیند رشد و پیشرفت جامعه محسوب می شود.

امید و آرزو دو واژه ای است که در زندگی انسان بسیار پرکاربرد است. در متون دینی واژه ی «رجا» معادل امید می باشد.

رجا در یک معنا به حالات توقع و انتظار گفته می شود حتی اگر انتظار امر ناخوشایندی باشد؛ ولی هرگاه در برابر خوف به کار رود به معنای انتظار امری خشنودکننده است (رک. طریحی، ۱۳۷۵، ج۱، ص۱۷۵). ولی واژه ی «امانی» به معنای آمال و آرزوهاست که این دو با هم بسیار متفاوتند.

امام خمینی ره می نویسند: امانی و غرور از بزرگترین جنود ابلیس است به خلاف رجاء (امیدواری) که از جنود رحمان است؛ زیرا مبدأ رجا، علم به سعه ی رحمت الهی است ولی مبدأ غرور و امانی و آرزوها تهاون و سستی نسبت به امر الهی است (خمینی، ۱۳۷۸، ص۱۳۱ تا ۱۳۳).

امید خواستن مطلوبی است که در آینده قابل تحقق است و چون قابل تحقق است بالضروره مبتنی بر واقعیت می باشد. بنابراین امید یک پدیده ی روانی است که هر چه بیشتر بر واقعیات و حقایق تکیه کند مفیدتر و محرک تر خواهد بود، اما آرزو نوعی خواستن است که خواسته شده، فعلاً تحقّقی ندارد.

علل و عواملی ممکن است آن خواسته شده را در آینده تحقق بخشند، اثر و نشانی آن در حال حاضر وجود ندارد (جعفری، ۱۳۸۸، ج۹، ص۲۷۶).

قرآن کریم امیدواری به رحمت و پاداش الهی را مهم ترین عامل تقویت روحیه و آسان شدن سختی ها می داند.

«وَلَا تَهِنُوا فِی ابْتِغَاءِ الْقَوْمِ إِنْ تَکونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ یأْلَمُونَ کمَا تَأْلَمُونَ وَتَرْجُونَ مِنَ اللَّهِ مَا لَا یرْجُونَ وَکانَ اللَّهُ عَلِیمًا حَکیمًا»(نساء/ ۱۰۴)؛

در جستجو و تعقیب کفار سستی نورزید، اگر شما درد و رنج می کشید آن ها نیز مانند شما درد و رنج می کشند و شما چیزی را از خدا امید دارید که آن ها امید ندارند و خداوند همواره دانا و حکیم است.

مهم ترین مؤلفه های امیدواری در نهج البلاغه عبارتند از: امید به رحمت و فضل الهی، تلاش برای رسیدن به اهداف، پرهیز از آرزوهای دست نیافتنی، امید به بخشش اشتباهات و پذیرش حقایق و تأکید بر آینده و عبرت از گذشتگان (ر.ک. یوسف زاده و شاهمرادی،۱۳۹۷، ص۷۷).

امام علی (ع) یکی از آفت های امیدواری جهت رسیدن به هدف را وجود آرزوهای غیر منطقی و امیدهای دروغین و بی اساس می داند زیرا تکیه بر این آرزوها تمام فکر و عمر انسان را به خود مشغول می دارد بلکه این نوع آرزوها سرمایه ی نادانان می باشد.

چنانکه امام علی (ع) به فرزند خود فرموده: «إیاک وَالاِتَّکالَ عَلَی المُنی؛ فَإِنَّها بَضائِعُ النَّوکی»؛ از تکیه کردن بر آرزوها بر حذر باش که سرمایه ی احمق هاست (نهج البلاغه، نامه ۳۱).

از نظر جهان بینی توحیدی امیدواری در زندگی بشر یک تحفه ی ارزشمند الهی است که چرخ زندگی را به گردش در می آورد. به همین جهت امیرمؤمنان (ع) در کلامی می فرماید: «وَ نَسْتَعِینُ بِهِ اسْتِعَانَهَ رَاجٍ لِفَضْلِهِ، مُؤَمِّلٍ لِنَفْعِهِ، وَاثِقٍ بِدَفْعِهِ،… وَ نُؤْمِنُ بِهِ إِیمَانَ مَنْ رَجَاهُ مُوقِناً… »؛

از خدای متعال استعانت می جوییم، استعانت کسی که به فضل پروردگار امیدوار و به سودش آرزومند و به دفع زیان ها مطمئن است…. به او ایمان داریم، ایمان کسی که با یقین کامل به او امیدوار است (نهج البلاغه، خطبه ۱۸۲).

در جای دیگر امام جهت تأکید بر آینده نگری و امیدواری در تمام لحظات زندگی می فرمایند: «و لا تَیأسُوا مِن مُدبِرٍ؛ فإنَّ المُدبِرَ عَسی أن تَزِلَّ بهِ إحدی قائمَتَیهِ…»؛

نسبت به آنچه گذشته مأیوس نباشید، زیرا آن کس که پشت کرده است ممکن است یکی از پاهایش بلغزد و دیگری برقرار بماند. پس هردو باهم بجای خود بازگردند و ثابت استوار گردند (نهج البلاغه، خطبه۱۰۰).

گویا امام به بیان دو قاعده ی کلی پرداخته اند که در تمام حوادث سخت زندگی انسان باید به آن توجه داشته باشد، نخست اینکه نباید در این گونه مواقع گرفتار خوش بینی افراطی شده و دل به چی