پاورپوینت کامل روش های تعلیم و تربیت در داستان حضرت موسی و حضرت خضر (ع) ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش های تعلیم و تربیت در داستان حضرت موسی و حضرت خضر (ع) ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش های تعلیم و تربیت در داستان حضرت موسی و حضرت خضر (ع) ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش های تعلیم و تربیت در داستان حضرت موسی و حضرت خضر (ع) ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

>

این مقاله در پی آن است که اصول و روش های تعلیم و تربیت در نظام اسلامی را با توجه به داستان حضرت موسی (ع) و حضرت خضر (ع) بیان نماید.

۱. روش الگویی

منظور از این روش این است که بر مربی لازم است الگویی مناسـب در برابـر متربی قرار دهد و به او معرفی کند؛ چرا که انسان به طور خودآگـاه یـا ناخودآگـاه تحت تأثیر رفتارهای دیگران قرار می گیرد و دائماً با این امـر در ارتبـاط اسـت. بـه عبارت دیگر الگوها به نحوی در شکل دادن به شخصیت ورفتار آدمی تأثیرگذار است.

این روش از دو جهت قابل تحلیل و بررسی است: الگو بودن مربی و ارائه ی الگو به متربی.

۱. ۱. الگو بودن مربی

رفتار و منش مربی بیشترین تأثیر را بر متربی می گذارد؛ یعنـی مربـی اولین گزینه ای است که متربی او را به عنوان الگو برمی گزیند و از او تأثیر می پذیرد.

بـه همین دلیل در قرآن کریم به مواردی برخورد می کنیم که افرادی به عنوان مربـی و راهنما برگزیده می شوند و در عین حال خـود بـه عنوان نمونه و الگو معرفی می گردند: «لَقَدْ کانَ لَکمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ لِمَنْ کانَ یرْجُو اللَّهَ وَالْیوْمَ الْآخِرَ وَذَکرَ اللَّهَ کثِیرًا» (احزاب/۲۱)؛

«وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَهً مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ إِذَا لَهُمْ مَکرٌ فِی آیاتِنَا قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَکرًا إِنَّ رُسُلَنَایکتُبُونَ مَاتَمْکرُونَ» (یونس/۲۱)؛

«سَلَامٌ عَلَی مُوسَی وَ هَارُونَ. إِنَّا کذَلِک نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ. إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ» (صافات/۱۲۰-۱۲۲).

در این آیات، موسی و هارون به عنوان مربی و هدایتگر فرعون و قوم بنی اسرائیل معرفی می شوند و در قسمت دیگر از آنان تحت عنوان «محسنین» و «مؤمنین» یاد می شود.

این بدان معناست که اولاً این آیه درصدد آن اسـت کـه ازآنان به عنوان الگوی نیکوکاران و احسان کنندگان یاد کند. ثانیاً مربی که در جهت تربیت دیگران تلاش می کند، خود به عنوان نمونه و الگوی متربی مطرح است.

۱. ۲. ارائه ی الگو به متربی

مربی علاوه بر این که خود الگو و سرمشق متربی است، می بایست الگوهایی را به او معرفی نماید و بابت آنچه بیان می کند، نمونه ی خارج بدو نشان دهد.

این نوع الگو به وفور در داستان موسی(ع) دیده می شود. مواردی چون همسر فرعون (تحریم/۱۱)، مؤمن آل فرعون (غافر/۲۸)، سـاحران فرعـون (طه /۶۴-۷۶ )، دختران شعیب (قصص/۲۵)، موسی و خضر (کهف/۶۰-۸۲ ) و… (رک. مصباح الهدی).

۲. روش محبت

محبت عبارت است از احساس میل نسبت به چیزی که برای انسان لذت بخـش است. یکی از اساسی ترین نیازهای انسان پس از نیازهای زیستی همچون آب، غـذا و…، نیاز به محبت است.

هر فردی نسبت به آنچه در اطراف او قرار دارد و به نوعی نیاز او را برآورده می سازد، علاقه مند است و اگر فردی به اشکال مختلف به ما محبت کند، او را دوست خواهیم داشت و بسته بـه شـدت و ضـعف آن، مـا را مجذوب و مسخر خود خواهد کرد. فرقی نمی کند که آن فرد همسر، مال، استاد، مربی، شاگرد، خدمتکار و… باشد (رک. همان).

۲. ۱. نقش محبت در تربیت

از جمله مسائلی که در تعلیم و تربیت اسلامی مطرح می شود، محبت است که نقطه ی مقابل آن، خشونت می باشد. البته نقطه ی مقابل محبت، معمولاً بغض است، ولی اثر محبت، احسان و نرمی است و اثر بغض، خشونت و سخت گیری.

می دانیم که بعضی ها به چشم انتقاد به تعلیم و تربیت اسلامی نگریسته و گفته اند که در اسلام آن چنان که باید و به قدر کافی، روی مسأله ی محبت و اثرش که نرمی و احسان است، تکیه نشده است.

یا این که اگر در اسلام مسأله ی محبت، احسان و نرمش در مقابل انسان ها مطرح است، در مقابل، مسأله ی دشمن داشتن انسان ها و خشونت به خرج دادن و به یک معنا، بدی کردن هم مطرح است.

باز می دانیم که مسیحیان بسیار بر محبت تکیه می کنند. کشیش های مسیحی خیلی از محبت دم می زنند و می گویند عیسای مسیح تنها به محبت دعوت می کرد و در محبت هم میان این که افرادی که باید به آن ها محبت بشود، خداپرست باشند یا نباشند، پیرو عیسی باشند یا نباشند [استثناء نمی کرد]، بلکه می گفت به همه محبت کنید.

این مضمون در اسلام بسیار مورد تأکید است: «اَحبِب لِلنّاسِ ما تُحِبُ لِنَفسِکَ وَ اکْرَه لَهُم ما تَکرَهُ لِنَفسَکَ» (نهج البلاغه، نامه ۳)؛ برای مردم آنچه را دوست بدار که برای خود دوست داری و بد بشمار برای مردم آنچه را برای خود بد می شماری.

۳. روش موعظه

انسان در تمام عمر به ویژه در سنین کودکی، نیازمند موعظه و نصیحت است. زیرا به طور طبیعی در معرض غفلت و فراموشی از خود و آن چه به مصلحت اوست، می باشد.

موعظه یکی از اساسی ترین روش های تربیتی است که انسان را به نیکی ها یادآوری کرده و به سوی آن سوق می دهد. در قرآن کریم آیات بسیاری وجود دارد که با مضامین مختلف، مردم را موعظه می نماید (انصاری، ۱۳۹۱، ص۵۳۹).

گاهی می فرماید: «یا أَیُّهَا النّاسُ قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَهٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِی الصُّدُورِ وَ هُدیً وَ رَحْمَهٌ لِلْمُؤْمِنِینَ»(یونس/۵۹)؛ ای مردم عالَم، «قرآن» که همه پند و اندرز و شفای دل های شما و هدایت و رحمت بر مؤمنان است، از جانب خدا برای هدایت و سعادت شما آمد.

موعظه دل را جلا می دهد و بستر مناسبی برای اتصاف به کمالات الهی ایجاد می کند. «المواعظ صقال النفوس و جلاء القلوب» (محمدی ری شهری، ج ۱۳، ص ۲۵۴)؛ موعظه صیقل دهنده ی نفس ها و روشنی بخش دل هاست.

موعظه ی الهی سبب دگرگونی احوال آدمیان می شود و آنان را از غفلت بیرون می برد، باطنشان را روشن می کند و انوار روشن هدایت را به دل ها می تاباند و آدمیان را نجات و حیات می دهد.

حضرت علی (ع) ثمرات موعظه ی نیکو را این گونه بیان می کنند:

– «المواعظ تنجلی الغفله»؛ موعظه، غفلت را می زداید.