پاورپوینت کامل نقش والدین در آموزش نماز به فرزندان ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش والدین در آموزش نماز به فرزندان ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش والدین در آموزش نماز به فرزندان ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش والدین در آموزش نماز به فرزندان ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

>

والدین نخستین معلمان فرزندان هستند که نخستین آموزش ها توسط آن ها صورت می گیرد. بنابراین نقش بسیار مهمی در آموزش و پرورش فرزندان ایفا می کنند.یکی از مهم ترین آموزش ها، آموزش نماز است که زمینه ی پرورش فرزند صالح را فراهم می کند و او را از انجام کارهای ناپسند باز می دارد (عنکبوت/ ۴۵).

هر گونه آموزشی برای نهادینه شدن مستلزم گذر زمان است. همچنین آموزش می بایست به تدریج و به اقتضای سن فرزند انجام گیرد. آموزش نماز هم از این قاعده مستثی نیست. بر اساس روایات اسلامی مدت زمان لازم برای آموزش نماز به پسران دوازده سال است که به تدریج از سن سه سالگی و با آموزش ذکرها آغاز می گردد و به تدریج و در طی سالیان ادامه می یابد تا این که در سن بلوغ و نوجوانی به آموزش یک نماز کامل منتهی می گردد (حر عاملی، بی تا، ج۲۱، ص۴۷۴). در این خصوص لسان روایات نیز نشانگر این است که نحوه ی آموزش نماز با مراحل رشد متناسب است.

این مقاله با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی درصدد است به شرح کیفیت آموزش نماز به فرزندان از آغاز تا رسیدن به سن بلوغ بپردازد و به این سؤال اصلی پاسخ دهد که نقش والدین در هر مرحله از رشد برای آموزش نماز به فرزندان چیست؟

انتخاب همسری نمازگزار

انتخاب همسری نمازگزار نخستین گامی است که هر یک از والدین باید در جهت تربیت نسل نمازگزار بر دارند. در روایات آمده: «تَزَوَّجُوا فِی الْحُجْزِ الصَّالِح فَانَّ العِرْقَ دَسَّاسٌ»؛ از خانواده های با اصل و نسب و شایسته همسر برگزینید، زیرا ریشه ها سرایت کننده اند (طبرسی، ۱۴۱۲ق، ص۱۹۷).

در فرهنگ دینی و در یافته های روان شناسی، رفتار و احساسات مادر در دوران پیش از تولد بر رفتار کودک در آینده اثرگذار است. پس از تولد نیز رفتارهای پدر ومادر و دیگر افراد خانواده در ساختار شخصیت و رفتار کودک بازتاب خواهد داشت. به همین دلیل برای ساختن نسلی نمازگزار می بایست نسل پیشین به اقامه ی نماز اهتمام ورزند (جمعی از نویسندگان، ۱۳۸۹، ص۱۱۶). اهتمام عملی والدین به نماز، باعث یادگیری مشاهده ای و غیر مستقیم می گردد که مؤثّرترین یادگیری هاست (جمشیدی، ۱۳۷۷، ص۷۵). نماز خواندن کودکان خردسال نمونه ی بارزی از این گونه آموزش هاست. بنابراین نحوه ی نماز خواندن والدین و نگرش آن ها به نماز از جمله عوامل بسیار مهمی است که در ایجاد و پرورش احساس مذهبی به خصوص تمایل به نماز در کودکان بسیار دخیل است (افروز،۱۳۸۰، ص ۱۵-۱۶).

تولد تا هفت سالگی

آموزش نماز به فرزند با تولد او آغاز می شود. زیرا یکی از سفارش های نبی مکرم اسلام، گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد است (کلینی، ۱۴۰۷، ج۶، ص۲۴). این آموزش به صورت غیرمستقیم و با القا بر ضمیر ناخودآگاه صورت می گیرد و تجلّی و ظهور آن با انتقال از ضمیر نا خودآگاه به ضمیر خودآگاه خواهد بود (ادیب، ۱۳۹۶، ص ۲۰۶) که کودک در آینده احساس وگرایشی درونی به نوای اذان و اقامه خواهد داشت.

از ماه چهارم ولادت ویژگی «تقلیدگرایی» در کودک ظاهر می شود و به تدریج بر دامنه اش افزوده می گردد که می توان از این ویژگی برای آموزش نماز بهره گرفت. کودک در سنین ۴ تا ۷ سالگی شدیداً مقلد است و از همه کس تقلید می کند (قائمی، ۱۳۷۴، ص ۱۱-۱۲). او در کنار تقلیدگرایی شدید، تأییدطلب نیز هست. به این معنا که تشنه ی محبت، توجه و تشویق است. بنابراین می بایست پس از تقلید و انجام ظاهری فریضه ی نماز او را تشویق و تأیید کرد (جابری، ۱۳۹۸، ص ۱۳۸). بدین سان هر چند کودک به تکرار ظاهری عبادت سوق داده شده اما زمینه برای انس او به عبادت، تثبیت عمل و ایجاد عادت نیز فراهم گشته است (قائمی، ۱۳۷۴، ص ۳۷). اگر کودک به انجام عملی عادت کند به تدریج انجام آن بر او آسان می شود و او آن عمل را به مثابه ی عملی که از ذات و طبیعت او نشأت گرفته به سادگی انجام خواهد داد. از این رو گفته شده: «العاده طبیعه ثانیه»؛ عادت طبیعت ثانوی انسان است (راغب، ۱۳۷۴، ج۲، ص ۶۶۷).

در روایات نیز آمده است که در این دوران باید کودک را به گفتن اذکاری چون «لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ»، «محمّد رسول الله» و «صلی الله علی محمّد وآل محمّد» عادت داد و به تدریج جهت قبله، رکوع، سجود و خواندن یک نماز ظاهری را به او آموزش داد (حر عاملی، بی تا، ج۲۱، ص ۴۷۴).

یکی از روانشناسان مشهور می گوید: «کودک در ۵ و ۶ سالگی نسخه ی کوچک جوانی است که بعداً خواهد شد» (افروز،۱۳۸۰، ص ۱۳). این جمله بیانگر شکل گیری شخصیت در این سنین است و اهمیت تربیت در آن دوره را نشان می دهد.

منطق حاکم بر کودک در هفت سال اول زندگی، عاطفه و احساس است. بنابراین حالات روانی مادر در این سنین به کودک نزدیک تر است و او بهتر می تواند پاسخگوی نیازهای جسمی و روانی کودک باشد (طاهری نیا، ۱۳۸۸، ص ۶۱-۶۲). از این رو در آموزه های اسلام مادر تا هفت سالگی در نگهداری از کودک شایسته تر از پدر است. چنانچه در نامه ی امام هادی ع به ایّوب بن نوح این مطلب به صراحت ذکر شده است: «زن تا هفت سال به (نگهداری) کودک شایسته تر است، مگر آن که خود بخواهد (از حق خود بگذرد» (ابن بابویه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص ۴۳۵). بنابراین شایسته است مادر اذکار سفارش شده از سوی ائمه ع را برای کودک خویش تکرار نماید. کودک از تکرار خسته نمی شود و اگر این تکرار با صوت و آواز همراه شود برای او لذت بخش نیز خواهد بود (قائمی، ۱۳۷۴، ص۳۷). این دوران دوران عشق و محبت به والدین مخصوصاً به مادر است (همان، ص ۱۲). بنابراین او می تواند ارکان نماز چون رکوع و سجود را به کودک آموزش دهد و در قالب بازی های کودکانه، او را به یک نماز تقلیدی و ظاهری دعوت کند.

هفت سالگی تا بلوغ

هر چند نقش والدین در تربیت و حضانت فرزند مکمل و متمم یکدیگر است، با این وجود متناسب با مراحل رشد نیاز فرزند به یکی از آن ها بیش تر می شود و ضرورت حضور یکی از آن ها بیشتر از دیگری می گردد. بر اساس آموزه های اسلامی با آغاز هفت سالگی نقش پدر در نگهداری و پرورش کودک بیشتر می شود تا آنجا که حضانت کودک در این سن به پدر داده می شود. البته باید به این نکته توجه داشت که حضانت در اسلام تنها به معنای نگهداری و مواظبت از جسم کودک نیست؛ بلکه احتیاج های عاطفی طفل، پرورش و تربیت وی را نیز شامل می گردد (کمالی بانیانی و دیگران،۱۴۰۰، ص ۳۱۵). بنابراین با آغاز هفت سالگی بر نقش و نفوذ پدر در ترببیت و آموزش افزوده می شود و پدر می بایست در کنار مادر در جهت راغب ساختن کودک به نماز تلاش نماید.

زیرا در این سنین کودک نه همچون دوره ی قبل، نماز را از سر تقلید می خواند و نه شبیه نوجوان جویای استدلال و برهان است. در