پاورپوینت کامل اصول و روش های تربیتی در آیات ۱-۹ سوره ی ممتحنه (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصول و روش های تربیتی در آیات ۱-۹ سوره ی ممتحنه (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصول و روش های تربیتی در آیات ۱-۹ سوره ی ممتحنه (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصول و روش های تربیتی در آیات ۱-۹ سوره ی ممتحنه (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

>

سوره ی ممتحنه از سوره های مدنی بوده و به معانی امتحان و مودت می باشد (رک. طبرسی، بی تا، ج ۲۴، ص ۳۵۲).تفسیر تربیتی آیات اول تا نهم این سوره خاطرنشان می سازد که در این آیات به طور کلی به یادآوری رستاخیز، مقررات سیاست خارجی، مقررات جنگ و صلح، مقررات هجرت و بیعت، پیرامون زنان مهاجر و آزمایش امتحان آن ها و احکام دیگری… پرداخته شده است (رک. رضایی اصفهانی، ۱۳۸۸، ج ۲۰، ص ۳۱۱).

آنچه در این پژوهش به آن پرداخته می شود اصول تربیت سیاسی است که تلاش می شود ابعاد تربیتی هدایتی در هر اصل با توجه به تفاسیر مورد بررسی قرار گیرد. در شماره قبل سه اصل: پرهیز از دوستی و اعتماد به دشمنان خدا، عدم اعتماد به دشمن با تدبیر هوشمندانه و مدبرانه و عدم ترجیح منافع شخصی بر مصالح جامعه ی اسلامی ذکر شد. در این مقاله ادامه اصول ذکر خواهد شد.

۴. اصل اسوه پذیری در روابط خارجی

اسوه حالتی است که انسان به هنگام پیروی از غیر خود پیدا می کند. مربی باید حالات مطلوب متربی را که عملاً در وجود کسی آشکار شده نشان دهد. البته نخست سزاوار است در وجود خود مربی اسوه ی نیکو برای متربی باشد (رک. باقری، ۱۳۹۹، ص۱۴۴). انبیا و معصومین ع شخصیت های تاریخی، همگی می توانند الگوهای عملی در این زمینه به حساب آیند.

در آیه ی سوم سوره ی ممتحنه هم به این اصل اشاره شده و هم مصداق عملی آن ذکر شده است: «قَدْ کاَنَتْ لَکمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ فی إِبْرَاهِیمَ وَ الَّذِینَ مَعَهُ إِذْ قَالُواْ لِقَوْمهِمْ إِنَّا بُرَءَ ؤُاْ مِنکمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ کفَرْنَا بِکم. …»؛ برای شما سرمشق خوبی در زندگی ابراهیم ع و کسانی که با او بودند وجود داشت در آن هنگام که به قوم (مشرک) خود گفتند: ما از شما و آنچه غیر از خدا می پرستید بیزاریم؛ ما نسبت به شما کافریم…».

جهاد حضرت ابراهیم ع در اثبات و تثبیت توحید در ربوبیت به معنای تنها قانونگذار نظام هستی برای جامعه ی نمرودی، خورشیدپرست، ستاره پرست و… نقطه عطفی در حرکت فکری و تربیت سیاسی به حساب می آید. حضرت ابراهیم ع از گمراهان و کافران زمان خود کناره نگرفت به این هدف که آن ها را از زندگی خود حذف کند بلکه با تعامل صحیح، مسیر درست را به آن ها شناساند و خطاهای فکری شان را با استدلال و منطق حکیمانه به آن ها یادآور شد (رک. انعام/۷۵-۷۸). همچنین طاغوت آن زمان نمرود، ادعای خدایی داشت و اندیشه ها و نظام اجتماعی را با این فکر غلط پیش می برد و می خواست آن را با پوششی گمراه کننده مستور کند و خطاب به حضرت ابراهیم ع گفت: اگر”ربوبیت” از آن کسی است که زنده می کند و می میراند، من نیز زنده می کنم و می میرانم! سپس دستور داد زندانی محکوم به اعدامی را آوردند و آزادش کرد و انسان بی گناهی را که می گذشت، گرفته و اعدامش نمود و با این کار اطرافیان مترف خود را به شبهه انداخت.

در این هنگام ابراهیم ع به جای جدال در معنای میراندن و زنده کردن، به احتجاج درباره ی موضوعی محسوس و دلیلی آشکار پرداخت تا ادعای این طاغوت را از ریشه برکند. او گفت: پروردگار من خورشید را از مشرق می آورد، تو هم اگر پروردگار هستی، این نظام را تغییر ده و خورشید را از مغرب بیاور! که در نتیجه نمرود کافر مبهوت و وامانده شد.

شرک طاغوت زمان ابراهیم ع از نوع شرک طاغوت عصر موسی ع بود که هر دو ادعای ربوبیت کردند؛ یعنی هر دو معتقد بودند که حق قانونگذاری در نظام زندگی بشر را دارند (رک. عسکری، ۱۳۷۸، ج ۱، ص ۳۱۴). این حق در ربوبیت تشریعی الهی نهفته شده که حق حاکمیت و قانونگذاری از آن خداست. لذا ذکر قصه های قرآن برای ثبت تاریخ نیست بلکه جریان هدایتگری اجتماعی و فردی را در خود دارد. علاوه برآن حضرت ابراهیم ع خلیل الله است یعنی با دوستان خدا، دوست و با دشمنان خدا دشمن است (رک. طبرسی، بی تا، ج ۶، ص ۶۸). سیاق آیه ی سوم سوره ی ممتحنه بر همین نکته تأکید دارد؛ یعنی دوستی با خدا و ترک دوستی با کفار و تبری از آن ها (رک. همان، ج ۲۴، ص ۳۶۲؛ قرطبی، ۱۳۶۴، ج ۱۸، ص۵۶؛ ابوالفتوح رازی، ۱۴۰۸، ص۱۵۶). در این خصوص نه تنها حضرت ابراهیم ع بلکه خاتم پیامبران ص نیز اسوه ی حسنه برای خلق معرفی شده اند: «قَدْ کانَ لَکمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ» (احزاب/ ۲۱). قرآن ایشان را الگوهای عینی و همه جانبه در زندگی معرفی می کند.

مهم ترین راهبرد و روش های تربیتی که در این زمینه می توان بیان کرد:

۱. الگوهای نیک در تربیت سیاسی شناخته و معرفی شوند.

۲. رفتار و کردار خود را مطابق با اسوه جهت دهند.

۳. تأمل و تدبر در سیره و منش سیاسی اولیای خدا به جای تقلید صرف.

۵. اصل همراهی معنویت و سیاست در روابط خارجی

چنان که اشاره شد سیاست در اسلام امری است جدانشدنی از دین که آیات و روایات فراوانی نیز بر آن تأکید دارد. از این رو تربیت سیاسی جدای از تربیت دینی نیست. نگاه معنوی نیز که بیشتر به اخلاق مداری و عرفان تعبیر می شود نیز با سیاست در ارتباط است. پیامبر گرامی اسلام ص در عین این که رهبر معنوی جامعه بودند، رهبر سیاسی و حاکم اسلامی هم به شمار می رفتند. از این رو دعوت به توحید و خداپرستی جزء اولین حرکت های سیاسی انبیا بوده است.

در سوره ی ممتحنه این اصل در سیاق های آیات به گونه های مختلفی بیان شده است:

این که خدا را «بصیر» معرفی می کند آن جا که اقدام و رابطه ی فرد با دشمن فرد سبب تسلط بر مسلمین شود: «… وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ» (ممتحنه/ ۳).

همچنین توکل به خدا و توبه و بازگشت به سوی او مطرح شده است: «ربَّنَا عَلَیک تَوَکلْنَا وَإِلَیک أَنَبْنَا وَإِلَیک الْمَصِیرُ» (ممتحنه/۴) بعد از آن که اعلام بیزاری حضرت ابراهیم ع از مشرکین و کفار به صراحت و قاطعیت بیان شد مخصوصاً زمانی که آن ها از قدرت ظاهری برخوردارند. از این رو توکل بر ذات او و توبه و بازگشت به سوی او و سپس توجه به این حقیقت که رجوع نهایی همه چیز به سوی اوست که علت و معلول یکدیگرند، ایمان به معاد و بازگشت نهایی سبب توبه می گردد و توبه روح توکل را در انسان زنده می کند (رک. مکارم شیرازی، ۱۳۷۱، ج ۲۴، ص ۲۱).

دعا کردن و درخواست از خداوند نیز از امور معنوی است که با سیاست پیوند می خورد. آیه ی پنجم سوره ی ممتحنه را می توان از دعاهای سیاسی قرآن دانست: «رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَهً لِلَّذِینَ کفَرُوا وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّک أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکیمُ» در این دعا حضرت ابراهیم ع و مؤمنین از خدا می خواهند که از آثار سوء تبری شان از کفار پناهشان دهد و ایشان را بیامرزد (رک. طباطبایی، ۱۳۷۴، ج ۱۹، ص۳۹۸) در نگاه مفسران در معنای این دعا تعابیر مختلفی بیان شده است:

۱.ما را گرفتار کفار نفرما که ما را اذیت کنند.

۲.ما را به بلاهای آن ها مبتلا نفرما تا نگویند اگر این ها بر حق بودند مبتلا نمی شدند.

۳.آن ها را بر ما مسلط نفرما که بخواهند دین را از ما سلب کنند.

۴.توفیق صبر به ما عنایت فرما که بر اذیت و آزار آن ها صبر کنیم و تحمل نماییم.

۵.اینکه ما را حفظ فرما که با آن ها دو