پاورپوینت کامل تأثیر مزاح بر رذائل اخلاقی ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأثیر مزاح بر رذائل اخلاقی ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأثیر مزاح بر رذائل اخلاقی ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأثیر مزاح بر رذائل اخلاقی ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده

حسن و قبح مزاح، به صورت دائمی نیست و همانند نمک در غذا می باشد و باید به اندازه باشد. پس می توان مزاح را به دو قسم ممدوح و مذموم تقسیم کرد:

۱- مزاح ممدوح: آن است که در آن حد و مرز مزاح رعایت شده است. هدف از آن برای ادخال سرور و از بین بردن غم و اندوه از قلب مؤمنین می باشد و ائمه معصومین(ع) آن را از صفات و سرگرمی های مؤمنین خوانده اند.

۲- مزاح مذموم: آن است که در آن، حد و مرز مزاح رعایت نشده است و به افراط و گناه کشانده شده است که این چنین مزاح هایی را ائمه معصومین(ع) نهی کرده اند و آنرا از نشانه های شخص احمق و نادان می خوانند و برای این نوع از مزاح آثار بدی شمرده شده که از جمله آنها می توان به خفّت نفس، میراندن دل و فراموشی آخرت اشاره کرد و این مزاح است که موجب پدید آمدن بسیاری از رذائل است.

مقدمه

امام باقر(ع): «إِنَّ اللّه عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فِی الجَماعَهِ بِلا رَفَثٍ». قطعاً خداوند شوخ طبعی در جماعت را به شرط آنکه گناه نکند دوست دارد( مجلسی،۱۰۳۷ق:۶۰/۷۳ ).

کمتر جامعه ای را می توان یافت که در آن مزاح وشوخ طبعی نباشد و همانا مزاح و شوخ طبعی، از خوش خلقی بوده و در روابط اجتماعی بسیار مفید می باشد.

البته باید توجه داشت از جمله آفات زبان(که مانند دیگر آفات باید به آن توجه نمود) مزاح وشوخ طبعی می باشد که اگر از حد و مرز اعتدال عبور کند، آثار نامطلوبی خواهد داشت.

در این تحقیق با رجوع به تفاسیر، روایات و کتب اخلاقی، مزاح را به دو قسم تقسیم کرده و اهداف هر کدام را به قدر وسع بررسی کرده ایم. در ادامه به بررسی این که آیا مزاح، در اصل، گناه بوده یا نه پرداخته؛ درآخر رابطه مزاح با رذائل اخلاقی را مورد بررسی قرار داده و به پاورپوینت کامل تأثیر مزاح بر رذائل اخلاقی ۵۹ اسلاید در PowerPoint پراخته ایم.

از جمله کتب اخلاقی که در این زمینه نگاشته شده، می توان به محجّه البیضا (فیض کاشانی)، جامع السّعادات (علامه ملّا مهدی نراقی)، نقطه ی آغاز در اخلاق عملی (آیت الله مهدوی کنی) و کتاب اخلاق در قرآن ( آیت الله العظمی مکارم شیرازی) اشاره کرد. در این تحقیق سعی شده با استفاده از این کتب و بررسی مطالب آن، نگاهی جزئی تر به این موضوع داشته باشیم.

مزاح

شوخ طبعی و مزاح از خوش خلقی می باشد و در روایات متعدّدی، پیامبر اسلام(ص) و ائمه معصومین(ع) تشویق به مزاح کرده اند. البته باید توجه داشت افراط در مزاح، در شریعت مقدّس نهی شده است و از همین رو است که مزاح را میتوان به دو قسم ممدوح و مذموم تقسیم کرد.

مزاح ممدوح

آنچه از مجموع روایات اسلامی و کلمات بزرگان اخلاق استفاده می شود مزاح تا حدّی مطلوب است؛ زیرا پیشوایان دینی ما، شوخی را به طور مطلق نهی نکرده اند وحتی در شرایطی هم ستوده اند. لازم به ذکر است که گاهی حضرت رسول اکرم(ص) نیز شوخی می نمودند؛ چنانچه می فرمایند: «إنی أمزح و لا أقول الا حقاً» من مزاح می کنم ولی سخنی جز حق نمی گویم(محمدی ری شهری،۱۳۹۰: ۱۱۱۶/۲ ).

عن یونس الشیبانی، قال: قال لی ابو عبد الله علیه السلام: «کیف مداعبه بعضکم بعضاً؟ قالت قلیلاً، قال فلا تفعلوا؟ فان المداعبه من حسن الخلق و انک لتدخل بها السرور علی اخیک و لقد کان رسول الله(ص) یداعب الرجل یرید ان یسره»(طباطبایی،۱۳۷۸: ۴۸/۱).

از یونس شیبانی روایت شده است که امام صادق(ع) به من فرمودند: «شوخی کردنتان با یکدیگر چه طور است؟ گفتم: کم است. فرمودند: چرا با هم مزاح نمی کنید؟

مزاح از خوش اخلاقی است، همانا با شوخی می توانی برادر دینی ات را مسرور نمایی؛ رسول خدا(ص) با مردم شوخی می کرد و منظورش مسرور ساختن آنها بود» شوخی ومزاح کردن، از جمله اموری است که اگر در آن گناه نباشد، خداوند آن را دوست دارد و حتی در روایات معصومین(ع) داریم که مزاح و شوخ طبع بودن از جمله صفات و سرگرمی های مؤمنین و نشانه جوانمردی و مروت می باشد.

امام باقر(ع) میفرمایند: «ان الله یحب المداعب فی الجماعه بلا رفث» ( مجلسی،۱۰۳۷ق:۶۰/۷۳ ).قطعاً خداوند انسان شوخ طبع را به شرط آنکه گناه نکند دوست دارد.

پیامبر اسلام(ص) می فرمایند: «المؤمن دعب لعب و المنافق قطب غضب»(حرانی،۱۳۸۹: ۸۵ ). مؤمن شوخ طبع و مزاح است و منافق اخمو وخشم جو است.

امام باقر(ع) می فرمایند:«لهو المؤمن فی ثلاثه اشیاء: التمتع بالنساء و مفاکر الأخوان و الصلاه باللیل»(ابن بابویه،۱۳۸۹: ۲۳۴/۱). سرگرمی مؤمن سه چیز است: کامیابی با زنان، شوخی و مزاح با برادران و نماز شب.

حضرت رسول اکرم (ص) فرموده اند: «ستّ من المروءه: ثلاث منها فی الحضر و ثلاث منها فی السفر. .. واما التی فی السفر: فبذل الزاد و حُسن الخُلق و المزاح فی غیر المعاصی»(همان: ۴۵۰/۱). شش چیز از مروّت است: سه چیز در وطن و سه چیز در سفر… و امّا آن سه چیزی که در سفر است: بخشیدن توشه و حُسن خلق و مزاح کردن به غیر معصیت خدا.

مزاح مذموم

همانگونه که آورده شد، مزاح به طور مطلق نهی نشده است، بلکه مزاحی منهی می باشد که در کمّ وکیف آن رعایت اعتدال نشده است.چنانچه در باب نهی از افراط در مزاح، پیامبر خدا(ص) فرموده اند: «کثره المزاح یذهب بماء الوجه.»( محمدی ری شهری۱۳۹۰: ۱۱۱۸/۲ ). شوخیِ زیاد، آبرو را می برد.

و حضرت امیر المؤمنین علی(ع) فرموده اند: «فی السفه و کثره المزاح الخرق.» ( تمیمی آمدی،۱۴۱۰: ۶۵۲۳ ).در کمی بردباری و بسیاری مزاح،حماقت و کم عقلی است و به گفته بعضی از بزرگان: «المزاح فی الکلام کالملح فی الطعام» مزاح در سخن مثل نمک در طعام است (که اگر از حد بگذرد شور شود و اگر کم شود بی نمک) و در باب کیفیتِ مزاح، مزاح هایی مذموم می باشد که درآن گناه و یا چیزی باشد که سبب دوری رحمت الهی می شود.

چنانچه امام باقر(ع) فرموده باشند: «ان الله عزوجل یحب المداعب فی الجماعه بلا رفث» (محمدی ری شهری،۱۳۹۰: ۱۱۱۶/۲ ) قطعاً خداوند شوخ طبعی در جماعت را به شرط آن که گناه نکند دوست دارد و در برخی از روایات که بدون قید مزاح را نهی کرده اند به هر دوقسم بالا (یعنی هم به کم وهم کیف در مزاح مذموم ) اشاره دارند.

امام صادق (ع) به ابو جعفر بن نعمان احول سفارش می کند: «یاابن نعمان، إن اردت ان یصفوک ود اخیک فلاتمازحنه.» ( حرانی،۱۳۸۹: ۵۵۸ ).ای پسرِ نعمان اگر خواهی برادرت با تو خالصانه دوستی نماید به هیچ وجه با او شوخی مکن. حضرت رسول اکرم(ص) می فرمایند: «لا تمزح فیذهب بهاوک» ( میرزایی،۱۳۸۹: ۳۷۵، ح۲۳۰۳ )، شوخی مکن، زیرا ارزش تو را از بین می برد و از پیامبر اسلام(ص) نقل شده است: «سه چیز نشانه احمق است: ۱-مزاح بسیار ۲- سرگرمی های ناروا ۳- تندی و خشونت» (جنتی،۱۳۸۲: ۱۳). حال شاید این سؤال پیش بیاید آیا اصل در مزاح منهی بودن است؟ و آیا کلمه «لا تمزح» دلالت براین می کند که مزاح گناه است؟

آیا مزاح در اصل گناه است؟

محقّق گرانقدر مرحوم فیض کاشانی در کتاب «المحجه البیضا» بحث بسیار مشروحی پیرامون آفات زبان دارند که در آن بیست نمونه آفت برای زبان می شمارند که یکی از آنان، شوخی های رکیک و زشت است.

حضرت محمد مصطفی(ص) فرموده اند: «معصیت نه همان باشد که خمر خورند یا زنا کنند یا دزدی کنند؛ بلکه هرزه گفتن و خندیدن به قهقهه و مزاح کردن، همه معصیت های بزرگ اند و بر همه کس واجب باشد از آن باز ایستد و دیگران را باز دارد» (قضاعی،۱۹۱:۱۳۶۱).

ولی در جای دیگر از امام صادق(ع) نقل شده است: «ما من مؤمن الا فیه دعابه»(طباطبایی،۱۳۷۸: ۴۹ )، مؤمنی نیست مگر این که در او مزاح باشد. و اگر بخواهیم این دو مطلب را جمع کنیم به فرمایش حضرت علّامه طباطبایی(ره) می رسیم که می فرمایند: «بعضی از افعال، حسن و قبحش دائمی نیست، بلکه به حسب اختلاف احوال و اوقات و مکانها و مجتمعات مختلف می شود، مانند: خنده و مزاح که نزد دوستان هم قطار خوب و نزد بزرگان بد است. در مجالس سرور و جشن ها خوب و در مجالس ماتم و عزا و مساجد زشت است.» (موسوی همدانی،۱۳۷۴: ۱۱/۵).

بررسی یک نظر

علّامه ملّا مهدی نراقی در کتاب جامع السّعادات درباره شوخی می فرمایند:« اصل آن مذموم و منهی است، ودلیلش یا خفّت نفس است که در این صورت از رذائل قوّه غضبیّه خواهد بود یا تمایل و کشش نفس به آن، یا شاد نمودن بعضی از اصحاب دنیا به طمع مالشان، که در این صورت نیز از رذائل قوّه شهویه خواهد بود» (نراقی،۱۳۹۰: ۱۴۴/۲).

در توجیه کلام ایشان باید گفت: اوّلاً حضرت رسول اکرم(ص) و ائمه معصومین(ع) شوخ طبع بودند و از ایشان روایت است که می فرمایند: «إنی أمزح ولا اقول الا حقاً» ( محمدی ری شهری،۲۲۰/۲) و «المؤمن دعب لعب و المنافق قطب غضب» (حرانی،۱۳۸۹: ۸۵ )،

مؤمن شوخ طبع و مزاح است و منافق اخمو و خشم جوست. با توجه به این مطلب به نظر می رسد که شوخ طبعی و مزاح در دین مبین اسلام، به طور مطلق نهی نشده است.

حضرت امام محمّد باقر(ع) فرمودند: «ان الله یحب المداعب فی الجماعه بلا رفث» (مجلسی،۱۳۷۹: ۶۰/۷۳). قطعاً خداوند شوخ طبعی در جماعت را به شرط آنکه انسان گناه نکند دوست دارد.

ثانیاً، اینکه گفته شد: «تمایل و کشش نفس به آن یا شاد نمودن بعضی از اصحاب دنیا به طمع مالشان، که در این صورت نیز از رذائل قوّه شهویه خواهد بود.»

به نظر می رسد که لزوماً هدف از شوخی، شاد نمودن اهل دنی