پاورپوینت کامل فقاهت در آینه قرآن ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فقاهت در آینه قرآن ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فقاهت در آینه قرآن ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فقاهت در آینه قرآن ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده:

دراین مقاله پیرامون فهم دقیق آیات فقهی قران توسط فقیه مطالبی ارائه می شود که تمامی گفتار ومباحث مطرح شده از طرف پیشوایان معصوم (ع)حول ایات الاحکام نباید از دیدگان تیزبین فقیه مخفی بماند وهمچنین سعی بر این است اسلوب وروش ارائه شده معصومین شیعه (ع)پیرامون ایات الاحکام مطرح گرددتامخاطبین بتوانند از کم وکیف این گونه ایات مطلع گردند و با ایات الاحکام ارتباط بر قرار سازند

وباید دانست قران اصلی ترین منبع جهت استنباط احکام می باشد وبخشی از قران اختصاص به احکام دارد وهمچنین در مباحثی مانند تاریخ، اخلاق فقه وصدها مساله دیگر می توان به قران مراجعه نمود واز این گلستان خوشه چینی نمود وبه قول خود قران، لا رطب ولایابس الا فی کتاب مبین

مقدمه

پژوهش در روایات تفسیری اهل بیت نشان می دهد که پیشوایان معصوم شیعه(علیهم السلام)اهتمام ویژه ای به امر تفسیر قرآن داشته اند و تاکید بر فهم درست از آیات را دائما بر مسلمانان گوشزد می نمودند.

وتفسیر قرآن به دو دسته کلی تفسیر لفظی و تفسیر معنوی تقسیم می شود و مهم تفسیر معنوی قرآن است که نیاز به دانش عمیق دین و آشنایی با روح فرهنگ قرآنی دارد و این را نمی شود از دانش و تجربه های بشر به دست آورد

بلکه تفسیر معنوی قرآن بنا به فرموده خود کتاب مبین مخصوص اهل ذکر، اولوالالباب و مطهرون می باشد که مصداق این الفاظ فعلا پیشوایان معصوم شیعه(علیهم السلام)هستند زیرا در حدیث معروف و متواتر ثقلین قرآن و اهل بیت را دو شی تفکیک نا پذیر معرفی می نماید.

ملاصدرا(ره)در ارتباط با عمق مباحث قرآن و دسته بندی انسانها نسبت به درک مفاهیم قرآن می گویند: برای قرآن درجاتی است چنانکه برای انسان مقامهایی است،پایین ترین مرتبه قرآن، بسان پایین ترین مرتبه های انسان است و آن همان قرآن میان دو جلد است.

همانگونه که پایین ترین درجه های انسان پوست اوست برای هر درجه از قرآن، حاملانی است که درجه را حفظ و کتابت می کنند و مس نمی کنند قرآن را در هر مگر پس از آنکه پاکیزه و پیراسته از آلایش متناسب با همان درجه باشند.

توده انسانها تنها به پوسته و خطها و معانی ظاهر قرآن راه می یابند. اما جان و مغز و راز قرآن را جز صاحبان خرد ناب در نمی یابند و رسیدن به روح قرآن از راه علوم آموختنی و فراگرفتنی میسر نمی شود که علم لدنی و موهبتی می خواهد.

جامع و مرجع بودن قرآن

قرآن کریم کاملترین وجامع ترین کتاب آسمانی است زیرا خداوند متعال مباحثی از قبیل اخلاق، فقه،تاریخ،قضاءوشهادات،عبادات وصدها مطلب دیگر که مورد نیاز فردی و اجتماعی بشر می باشد به صورت ظریف ودقیق با مهندسی بی نظیر در کتاب شریف قرآن گنجانده است.

وچون این کتاب آسمانی حاوی مضامین عالی است در اعصار مختلف از تحریف لفظی و معنوی مصون مانده است زیرا خداوند متعال قرآن را به عنوان آخرین کتاب هدایت نازل فرموده وبنابر آیه (انا نحن نزلنا الذکروانا له لحافظون )[۱]

که می فرماید: مصونیت این کتاب را از هرگونه تحریفی ضمانت کرده است بر خلاف سایر کتب آسمانی که نگهداری آنها را به عهده مردم گذاشته است ودرباره علمای یهود و نصاری می فرماید: (بما استحفظوا من کتاب الله و کانوا علیه شهداء) [۲]

وامام صادق(علیه السلام)می فرماید: ما من امر یختلف فیه اثنان الاوله اصل فی کتاب الله لکن لا تبلغه عقول الرجال [۳].موضوعی نیست که مورد اختلاف دو نفر واقع شود وبرای آن در کتاب خداوند اصل و اساسی نباشدولی اندیشه ها به آن نمی رسد.

ودر روایت ابوالجارود امام باقر (علیه السلام)فرمود:هرگاه درباره امری باشما سخن گفتم (دلیل آن را)از کتاب خدا بپرسید آنگاه حضرت فرمود:خداوند بگو مگو و از بین بردن مال و کنکاش بیجا را روا نمی دارد[۴].مخاطبان پرسیدند: فرزند پیامبر (ص) این فرموده شما در کجای قرآن است؟

امام(علیه السلام)فرمود: خداوند می فرماید:لا خیر فی کثیر من نجواهم [۵]ولا توتوا السفهاءاموالکم التی جعل الله لکم قیاما [۶].لا تسالوا عن اشیاءان تبدلکم تسوکم[۷].

لذا قرآن جامع ترین و اصلی ترین منبع جهت استخراج و استنباط مباحث فقهی می باشد.

پیوند قرآن و عترت وآموزش روش استنباط و اجتهاد توسط عترت از قرآن:

پیشوایان معصوم شیعه(علیهم السلام)اشخاصی بوده و هستند که فهم تمامی قرآن را بدون هیچ کم و کاستی و بدون هیچ انحرافی دارا بوده و با فهم دقیق قر آن مسائل فقهی را بیان می نمودند.

امیر مومنان (علیه السلام)فرمود: هیچ آیه قرآنی بر پیامبر (ص)نازل نمی شد جز آنکه برایم می خواند و املاء می فرمود و من می نوشتم و تاویل و تفسیر و ناسخ و منسوخ و محکم و متشابه و خاص و عام آن را به من آموخت و از خدا خواست که فهم آیات قرآنی و حفظ آن را بر من عطا کند و از وقتی که این دعا را در حقم نمود من آیه ای از قرآن را که به من می آموخت و علمی را که بر من املا می کرد و می نوشتم فراموش نکردم.. ..

سپس دست بر سینه من نهاد و از خدا خواست که دلم را پر از علم و فهم و حکمت و نور کند. من گفتم:ای پیامبر خدا! پدر و مادرم فدای تو باد،از آن وقت که دعا درباره من کردی چیزی را فراموش نکردم و آنچه را که ننویسم نیز از من فراموش نمی گردد

آیا پس از این بیم فراموشی برایم دارید؟فرمود:نه من از فراموشی و نادانی نسبت به تو بیمی ندارم.پیشوایان معصوم شیعه با تسلط به مباحث و مفاهیم فقهی قرآن مانع انحراف مفتیان زمان خود بوده ودر صورت صلاحدید با موضع گیری صحیح مقابل آنان، از فتوا دادن بدون دانستن فهم قرآنی بر حذر می داشتند.

برخورد امام سجاد(علیه السلام)با (ابن شهاب زهری) فقیه و محدث مشهور اهل سنت در مدینه وموضع گیری امام باقر(علیه السلام)با (قتاده بن دعامه )فقیه بصری و برخورد امام صادق(علیه السلام) با (ابو حنیفه )موسس مکتب فقهی حنفی پیرامون مقام افتا بدون آگاهی از فهم قرآنی از نمونه های بارز مدعای مذکور است [۸]

به هر حال پیشوایان شیعه افزون بر استفاده از نصوص قرآنی برای ارائه و تبیین احکام اسلامی از پاره ای از آیات جهت بیان قوانین و احکام فقهی به گونه ای استنباطی بهره گیری کرده ا ند باید توجه داشت به کار بردن کلمه استنباط به معنای فعلی و به معنایی که در حق غیر معصوم به کار رفته ومی رود در حق پیشوایان معصوم (علیهم السلام)نادرست است اما از آن جهت که در استنباط نوعی رد فرع بر اصل وجود دارد در اینجا نیز از همین باب اراده شده است.

در جوامع روایی شیعه و اهل سنت نمونه های فراوانی را می توان یافت که پیشوایان معصوم (علیهم السلام)با استناد به آیات قرآن حکم فقهی حوادث واقع شده را پاسخگو بودند در ذیل بر چند نمونه اشاره می نمائیم.

استنباط امام حسن مجتبی (علیه السلام)در قصاص ودیه

شیخ طوسی (ره)به سند خود از امام باقر(علیه السلام)نوشته است در زمان حکومت امیر مومنان (ع)شخصی را نزد حضرت آوردند که اقرا ربه قتل می کرد در این بین شخص دیگر نیز مدعی قتل گردید او را نیز نزد حضرتش آورده او نیز اقرار به قتل کرد.

حضرت علی (علیه السلام)از متهم ردیف اول علت اقرار را پرسید و او در جواب گفت:شغل من قصابی است بر اساس مقتضای شغلم، گوسفندی را پشت دیوار خرابه ای کشتم.

فشار ادرار مرا اذیت می کرد با همان چاقوی خونین جهت تخلیه ادرار وارد خرابه شدم. در این هنگام مقتولی خون آلود را دیدم و مردم نیز با این حال مرا دستگیر کرده و لذا من راهی به جز فبول قتل نداشتم، متهم ردیف دوم نیز اعتراف بر قتل می کرد

امیر مومنان (ع)دستور فرمود تا برای حکم این حادثه از دانش فقهی امام مجتبی (ع)استفاده شود، امام مجتبی(ع)با آگاه شدن از این رخداد و با استفاده از آیه (من قتل نفسا بغیر نفس او فساد فی الارض فکانما قتل الناس جمیعا و من احیا فکانما احیاالناس جمیعا). [۹]

هرکس انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد چنان است که گویی همه انسانها را کشته و هر کس انسانی را از مرگ رهایی بخشد چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است. حکم قصاص را در این مورد خاص نفی فرمود و پرداخت دیه مقتول را از بیت المال مسلمانان مقرر فرمود.

استنباط امام صادق(ع)در وضو وقت نماز قضاء

عبدالاعلی آل سام گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم، جراحتی عارض ناخن من شده است و به ناچار دارویی به روی آن بستم حال چگونه برای نماز وضو بگیرم؟

امام صادق(ع)در جواب فرمود: حکم این مساله و امثال آن از آیه مبارکه (ما جعل علیکم فی الدین من حرج) [۱۰]روشن است بنابر این جایز است که با همان حال وضو بگیری [۱۱]و همچنین شیخ صدوق(ره)پیرامون وقت نماز قضا نوشته است که حضرتش با استناد به آیه مبارکه(وهو الذی جعل اللیل و النهار خلقه ممن اراد ان یذّکر او اراد شکورا) [۱۲]فرمود:نماز قضای شب را می توان در روز خواند و نیز نماز قضای روز را می توان در شب خواند.

حکم نماز مسافر

امام باقر(ع)در پاسخ پرسش زراره و محمدبن مسلم از حکم نماز در سفر می فرماید: خداوند فرموده است: (واذاضربتم فی الارض فلیس علیکم جناح ان تقصروا من الصلاه) [۱۳].هنگامی