پاورپوینت کامل حجاب یا پرده نیشینی ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حجاب یا پرده نیشینی ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حجاب یا پرده نیشینی ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حجاب یا پرده نیشینی ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده

مقوله «حجاب» سال هاست که میان جوامع بشری به صورت یک مسئله درآمده است؛ اینکه آیا حجاب، لازم و ضروری است؟ آیا حجاب باعث نمی شود که فرد، منزوی و گوشه نشین شود؟

شکی در این نیست که لفظ حجاب دارای چنین بار معنایی است. در جامعه اسلامی، این مسئله به صورت دیگری مطرح است؛ زیرا کسی از ضروری بودن حجاب در آئین اسلام شکّی ندارد، بلکه معمولاً سؤال از مقدار و نحوه پوشش آن مطرح می شود.

آیا منظور از حجاب در لسان قرآن کریم و ائمه معصومین (ع)، حجاب به معنای پرده نشینی است یا خیر؟ اساساً مقصود از حجاب در اسلام چیست و چرا در جامعه، نسبت به حجاب، کم توجهی و بی اعتنایی می شود؟

در زمان حاضر، حجاب، کمتر به عنوان یک ارزش قلمداد می شود و جامعه نسبت به آن، مانند گذشته احترامی قائل نیست. به راستی علت این بی اعتنایی چیست؟ این مسئله، نیاز به ریشه یابی اساسی دارد. ما در این مقاله، سعی بر آن داریم ضمن مفهوم پردازی صحیحی از مقوله حجاب، دلایل کم توجهی به آن را در جامعه اسلامی بازیابیم.

مقدمه

در اسلام، احکام خاصّی وجود دارد که یکی از موارد آن، حجاب است. در بسیاری از کشورهای غیر اسلامی وقتی با چنین مسئله ای روبه رو می شوند، احساس می کنند اسلام طرفدار پرده نشینی زنان است و حتی در جوامع اسلامی هم عده ای معتقد به این هستند که حجاب اسلامی، باعث طرد شدن زن از اجتماع می شود.

برای آنها معمولاً این پرسش مطرح می گردد که چرا صورت و دو دست زن تا مچ باید پوشیده باشد؟ آیا اسلام می خواهد زنان را به صرف اینکه جنس مخالف هستند، از مردان جدا کند یا آنکه نه، دلیلی ورای این مسئله وجود دارد؟

حجاب، مسئله ای است که ریشه تاریخی دارد و سال هاست مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است؛ اینکه حجاب موجب می شود فرد نسبت به سایر افراد، حریمی را برای خود ایجاد کند و این ایجاد محدودیت، باعث شده است

سؤال ها و شبهات زیادی در اذهان مردم پیدا شود؛ از جمله اینکه حجاب، سبب پرده نشینی و انزوا می شود؛ حجاب، مانع رشد و تکامل انسان می گردد؛ حجاب، باعث تبعیض جنسیتی می شود؛ حجاب، عامل جلوگیری از زیبایی های الهی است.

در حال حاضر، حجاب در جامعه ایران به عنوان یک مسئله ارزشی، کمتر مطرح است؛ زیرا عده ای آن را از اساس قبول ندارند و عده ای هم که قبول دارند، آن را از منظر فقهی می نگرند، نه اینکه خود حجاب را بنفسه دریابند. به واقع می توان گفت که حجاب، سرچشمه بسیاری از ارزش هاست.

در سال های گذشته بسیاری از دانشمندان، حول این مسئله، بحث هایی را انجام داده اند که نتایج خوبی داشته است و در این مقاله از آنها استفاده خواهد شد.

این مقاله سعی دارد علاوه بر طرح مسئله حجاب، نسبت آن را با جامعه روز ایران بسنجد و علت کم رنگ شدن آن را مورد بررسی قرار داده و راه حل های پیشنهادی خود را ارائه دهد.

تاریخ حجاب

در ایران باستان، در میان قوم یهود و احتمالاً در هند حجاب وجود داشته است و حتی از آنچه در قانون اسلام آمده، سخت تر هم بوده است، اما حجاب در زمان جاهلیت، در میان اعراب رواج نداشته و بعدها با ظهور اسلام، به عنوان یک اصل پذیرفته شد.

ویل دورانت در تاریخ تمدن راجع به قوم یهود و قانون تلمود می نویسد: «اگر زنی به نقض قانون یهود می پرداخت؛ چنان که مثلاً بی آنکه چیزی بر سر داشت، به میان مردم می رفت و یا در شارع عام نخ می رشت و یا با هر سنخی از مردان درد دل می کرد یا صدایش آنقدر بلند بود که چون در خانه اش تکلم می نمود، همسایگانش می توانستند سخنان او را بشنوند، در آن صورت مرد حق داشت بدون پرداخت مهریه، او را طلاق دهد.» (مطهری، ۱۳۷۹: ۱۹/۳۸۵).

بنابراین حجابی که در قوم یهود معمول بود، از حجاب اسلامی؛ چنان که بعداً شرح خواهیم داد، بسی سخت تر و مشکل تر بوده است.

دورانت می گوید: «زنان در زمان زردشت، منزلتی عالی داشتند و با کمال آزادی و با روی گشاده در میان مردم آمد و شد می کردند.» همچنین می گوید: «پس از داریوش، مقام زن مخصوصاً در طبقه ثروتمندان تنزل پیداکرد.

زنان فقیر چون برای کار کردن، ناچار از آمد و شد در میان مردم بودند، آزادی خود را حفظ کردند، ولی در مورد زنان دیگر، گوشه نشینی زمان حیض که برایشان واجب بود، رفته رفته امتداد پیدا کرد و سراسر زندگی اجتماعی شان را فرا گرفت و این امر خود مبنای پرده پوشی در میان مسلمانان به شمار می رود.

زنان طبقات بالای اجتماع، جرأت آن را نداشتند که جز در تخت روان روپوش دار از خانه بیرون بیایند و هرگز به آنان اجازه داده نمی شد که آشکارا با مردان آمیزش کنند. زنان شوهردار حق نداشتند هیچ مردی را ولو پدر یا برادرشان باشد، ببینند. در نقش هایی که از ایران باستان بر جای مانده، هیچ صورت زن دیده نمی شود و نامی از ایشان به نظر نمی رسد.»

چنان که ملاحظه می شود حجاب سخت و شدیدی در ایران باستان حکمفرما بوده است. به عقیده ویل دورانت، مقررات شدیدی که طبق رسوم و آئین کهنه مجوسی درباره زن حائض اجرا می شده؛ به نحوی که در اتاقی محبوس بوده، همه از او در مدت عادت زنانگی دوری می جسته اند و از معاشرت با او پرهیز داشته اند، سبب اصلی پیدا شدن حجاب در ایران باستان بوده است. در میان یهودیان نیز چنین مقرراتی درباره زن حائض اجرا می شد (مطهری، ۱۳۷۹: ۱۹/۳۸۶).

حجاب و پوشش پیش از آنکه امری شرعی و دستوری قانونی باشد، مسئله ای انسانی است. در گزارش قرآن کریم از واکنش ابتدایی آدم و حوا در بهشت موقت به این مهم توجه می یابیم که مسئله پوشش، گرایشی فطری است؛

زیرا آن دو پس از نزدیک شدن به درخت ممنوع و با خوردن از میوه آن، به شکل و شمایلی درآمدند که برای آنان شگفت انگیز بود. قرآن کریم از واژه «سواه» برای این شمایل جدید استفاده می کند (اعراف/۲۲؛ طه/۱۲۱).

«سوأه» در اصطلاح قرآنی دست کم در دو معنای بدن و یا نقاط حساس بدن به کار رفته است.« سوء»، هر کار ناپسند و زشتی است که به طور طبیعی، انسان را ناخوش می آید.

در داستان کشته شدن هابیل، قرآن از جسد بی جان هابیل تعبیر به« سواء »می کند (مائده/۳۱). بنابراین تن و جسم بی جان که از آن به جسد تعبیر می کنیم، در کاربرد قرآنی «سوآه» خوانده شده است.

بر این اساس می توان با توجه به گزارش قرآن کریم و واکنش شتاب آلود آدم و حوا از پوشاندن برخی از اعضای بدن یا تمام آن با برگ های درختان، این احتمال را تقویت نمود که انسان به طور طبیعی از عریان بودن کراهت دارد.

نکته ای که قابل تأمل است، این است که برخی این پوشش را تنها به بخش های حساس تن نسبت می دهند؛ به این معنا که گفته اند آن دو، برگ های برخی از درختان بهشتی را کنده و با دست، آن برگ ها را نگه داشته اند و خود را بدین صورت از یکدیگر پوشانده اند،

ولی سخن، این است که در آیات قرآنی، سخن از نگه داشتن برگ ها با دست نیامده است. به نظر، این احتمال درست تر می آید که آنان با برگ های برخی از درختان که از پهنای کافی برخوردار بود، تن و بدن خود را پوشانده اند و آن را به شکل پوشش و لباس به تن کرده اند تا بدن آنان نمایان نباشد؛

بنابراین می توان گفت که این پوشش می توانست کامل و تمام باشد و تنها به نقاط محدودی اختصاص نداشته باشد. از کاربرد سوأه در معنای بدن در آیه ای دیگر می توان این برداشت را تقویت کرد که آن دو تمام بدن خویش را با برگ های درختان پهن برگ که شباهت به برگ های درخت موز داشت، پوشانده اند.

به هر حال انسان به طور فطری و طبیعی از عریان بودن گریزان است و هر انسان سالم از نظر شخصیتی و روانی، خود را از دیگری می پوشاند. در قرآن کریم از لباس به عنوان پوشش بدن، «سوأه» یاد شده است (اعراف/۲۶).

زشت و ناپسند دانستن نشان دادن شرمگاه و بی پوشش بودن آن، به نوع تربیت و یا اخلاق اجتماعی انسان بستگی ندارد؛ به این معنا که هر کس به طور فطری، عدم پوشش شرمگاه را ناخوش و ناپسند می دارد و اگر تربیت اجتماعی و خانوادگی، اثر و نقشی را در این حوزه ایفاء کند، در آموزش و تربیت ضداخلاقی آن است.

در حقیقت نوعی اجبار و تحمیل آموزشی و تربیتی موجب می شود تا انسان ها از حالت طبیعی و فطری خارج شوند؛ چنان که درباره دین، این اتفاق افتاده است و مردمانی که به طور طبیعی، گرایش به خدا و اسلام دارند، به شرایع و ادیان دیگری مجبور می شوند و به تعبیر پیامبر (ع)، با تربیت خانوادگی و آموزش های اجتماعی و تحمیل، از فطرت اسلام دور شده و یهودی و مجوسی و مسیحی می گردند.

اسلام به عنوان دین فطرت، مسئله حجاب و پوشش مردان و زنان را واجب شمرده و مطابق فطرت، دستورهای شرعی خود را صادر کرده است. اصول اخلاقی بشر نیز این اقتضاء را دارد و تنها انسان های بی تمدن، از پوشش کامل برخوردار نمی باشند.

هر فرد به طور طبیعی، در هر پست و مقامی که باشد، به پوشش گرایش داشته و آن را اخلاقی و هنجاری برمی شمارد و بر همین اساس است که قوانین بشری نیز چنین چیزی را پسندیده و تقویت می کند.

معنای لغوی حجاب

لفظ حجاب هم به معنای پوشیدن است و هم به معنای پرده و حاجب. البته استعمال آن بیشتر به معنای پرده است. این کلمه از آن جهت برای مفهوم پوشش استفاده می شود که پرده، وسیله پوشش است و شاید بتوان گفت که به حسب اصل لغت، هر پوششی حجاب نیست، بلکه آن پوششی را حجاب می نامند که در پس پرده قرار داشته باشد. قرآن کریم در داستان حضرت سلیمان (ع)، غروب خورشید را این طور توصیف می کند: «حَتّی تَوارَتْ بِالْحِجابِ.» (ص/۳۲).

پرده حاجز میان قلب و شکم را «حجاب» می نامند. در دستوری که حضرت علی (ع) به مالک اشتر نوشته است، می فرماید: «فَلا تُطَوِّلَنَّ احْتِجابَکَ عَنْ رَعِیَّتِکَ» (نهج البلاغه/ نامه ۵۳)؛

یعنی: در میان مردم باش. کمتر خود را در اندرون خانه از مردم پنهان کن. حاجب و دربان، تو را از مردم جدا نکند، بلکه خودت را در معرض ملاقات و تماس مردم قرار بده تا ضعیفان و بیچارگان بتوانند نیازمندی ها و شکایات خود را به گوش تو برسانند و تو نیز از جریان امور بی اطلاع نمانی.

ابن خلدون در مقدمه خویش، فصلی دارد تحت عنوان «فَصْلٌ فِی الْحِجابِ کَیْفَ یَقَعُفِی الدُّوَلِ وَ انَّهُ یَعْظُمُ عِنْدَ الْهَرَمِ». او در این فصل بیان می کند که حکومت ها در بدو تشکیل میان خود و مردم، حائل و فاصله ای قرار نمی دهند،

ولی تدریجاً حائل و پرده میان حاکم و مردم، ضخیم تر می شود تا بالأخره عواقب ناگواری به وجود می آورد. ابن خلدون کلمه حجاب را به معنی پرده و حائل (نه پوشش) به کار برده است.

استعمال کلمه حجاب در مورد پوشش زن، استعمالی نسبتاً جدید است. در قدیم و مخصوصاً در اصطلاح فقها، کلمه «سَتر» که به معنی پوشش می باشد، به کار رفته است.

فقها چه در«کتاب الصلوه»و چه در «کتاب النکاح» که متعرض این مطلب شده اند، کلمه «ستر» را به کار برده اند، نه واژه «حجاب» را. بهتر این بود که این کلمه تغییر نمی کرد و ما همیشه همان کلمه «پوشش» را به کار می بردیم؛

زیرا چنانکه گفتیم، معنای شایع لغت حجاب، پرده است و اگر در مورد پوشش به کار برده می شود، به اعتبار پشت پرده واقع شدن زن است و همین امر موجب شده که عده زیادی گمان کنند که اسلام خواسته است زن همیشه پشت پرده و در خانه محبوس باشد و بیرون نرود (مطهری، ۱۳۷۹: ۱۹/۴۳۰).

وظیفه پوشش که اسلام برای زنان مقرر کرده است، بدین معنی نیست که از خانه بیرون نروند. زندانی کردن و حبس زن در اسلام مطرح نیست. در برخی از کشورهای قدیم؛ مثل ایران قدیم و هند چنین چیزهایی وجود داشته است، ولی در اسلام وجود ندارد.

پوشش زن در اسلام این است که زن در معاشرت خود با مردان، بدن خود را بپوشاند و به جلوه گری و خودنمایی نپردازد. آیات مربوطه، همین معنی را ذکر می کند و فتوای فقها هم مؤید همین مطلب است و ما حدود این پوشش را با استفاده از قرآن کریم و منابع سنّت ذکر خواهیم کرد.

در آیات مربوطه، لغت حجاب به کار نرفته است. آیاتی که در این باره وجود دارد، چه در سوره مبارکه نور و چه در سوره مبارکه احزاب، حدود پوشش و تماس های زن و مرد را ذکرکرده است، بدون آنکه کلمه حجاب را به کار برده باشد (مطهری، ۱۳۷۹: ۱۹/۴۳۱-۴۳۰).

حجاب در قرآن

خداوند متعال در سوره مبارکه نور می فرماید: «وَالْقَوَاعِدُ مِنَ النِّسَاءِ اللاّتیِ لَایَرْجُونَ نِکاَحًا فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ جُنَاحٌ أَن یَضَعْنَ ثِیَابَهُنَّ غَیرْ مُتَبرَِّجاتِ بزینه و أَن یَسْتَعْفِفْنَ خَیرٌْ لَّهُنَّ و اللَّهُ سَمِیعٌ علیمٌ.» (نور/۶۰).

علامه طباطبایی(ره)در تفسیر المیزان، ذیل این آیه شریفه می نویسد: کلمه «قواعد»، جمع قاعده است که به معنای زنی است که از نکاح بازنشسته باشد؛ یعنی دیگر کسی به خاطر پیری اش میل به او نمی کند؛

بنابراین جمله «اللاّتیِ لَایَرْجُونَ نِکاَحًا» وصفی توضیحی برای کلمه قواعد است و بعضی گفته اند: کلمه مذکور به معنای زنی است که از حیض یائسه شده باشد و وصف بعد از آن صرفاً برای رفع اشتباه است؛

و در مجمع البیان گفته: کلمه «تبرّج» به معنای این است که زن، محاسن و زیبایی های خود را که باید بپوشاند، اظهار کند و این کلمه در اصل به معنای ظهور بوده، «برج» را هم به همین جهت که بنایی است ظاهر و پیدا،« برج» نامیده اند.

این آیه در معنای استثنایی است از عموم حکم حجاب و معنایش این است که بر هر زنی حجاب واجب است، الّا زنان مسن که می توانند بی حجاب باشند، البته در صورتی که کرشمه و تبرج نداشته باشند و جمله «و أَن یَسْتَعْفِفْنَ خَیرٌْ لَّهُنَّ» کنایه است از خودپوشی؛ یعنی همین زنان سالخورده نیز اگر خود را بپوشانند،

بهتر از برهنه بودن است و جمله «و اللَّهُ سَمِیعٌ علیمٌ» تعلیل حکمی است که تشریع کرده و معنایش این است که خدا شنوا است آنچه را که زنان به فطرت خود، درخواستش را دارند و دانا است به احکامی که به آن محتاج اند (طباطبایی، ۱۳۶۴: ۱۵/۲۲۸).

در تفسیر نور، نکاتی ظریف از این آیه آمده است: ۱- قوانین اسلام مطابق با واقعیّت ها و ضرورت ها و نیازها و توانایی های اجتماعی است. (باید برای پیرزنی که میل به همسر ندارد و آرایش نمی کند، مسأله را آسان گرفت)؛ «وَالْقَوَاعِدُ مِنَ النِّسَاءِ اللاّتیِ لَایَرْجُونَ نِکاَحًا فَلَیْسَ عَل