پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

>

جایگاه وصف حافظیت در جرح و تعدیل راوی

چکیده

از جمله مسائل بسیار مهم در علم درایه که اساس بحث پیرامون وضع راویان و کیفیت نقل حدیث از طریق آن ها را تشکیل می دهد، بیان شرایط عام و خاص راوی است که نمایانگر حجّیت یا عدم حجّیت روایت اوست.

یکی از این شرایط، شرط ضبط راوی است که در ارتباطی مستقیم با حافظیت او قرار دارد. این نکته حائز اهمیت است که گرچه بیشتر علما، حافظیت را نشانه وثاقت راوی می دانند، اما برخی دیگر آن را دلیل بر ضعف وی می پندارند.

اساساً حافظ، فردی را گویند که بر سنن رسول اکرم (ع) و سیره ائمه طاهرین (ع) اطلاع دقیق داشته و موارد اتفاق و اختلاف آن ها را بداند و به احوال راویان و طبقات مشایخ حدیث کاملاً آگاه باشد.

ما در این نوشتار برآنیم تا ضمن تحلیل و تبیین اصطلاحاتی؛ چون «حافظ»، «حافظاً للأحادیث»، «حافظ حسن الحفظ» و «حفظه» در کلام پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPointیون و علمای حدیث و درایه به بررسی و واکاوی شیوه استناد به آن ها در کتب ثمانیه پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPointی و معجم پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint الحدیث بپردازیم.

مقدمه

علم الحدیث علمی است که به واسطه آن اقوال، افعال و احوال یا تقریر رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار(ع) شناخته می شود و در مجموع می توان گفت که «علم الحدیث علم به قوانینی است که زمینه معرفت به احوال سند و متن را فراهم می سازد.» (سیوطی، ۱۳۰۷: ۵).

علم الحدیث به دو قسم فقه الحدیث و اصول الحدیث تقسیم می گردد. بر این اساس آنچه در حدیث مربوط به فهم کلام معصوم (ص) می باشد، فقه الحدیث و آنچه مربوط به سند و سلسله ناقلان روایت است،

اصول الحدیث نام دارد.فقه الحدیث علمی است که از مفاد الفاظ متن حدیث؛ چون شرح لغات حدیث و بیان حال آن از لحاظ اطلاق و تقیید و عموم و خصوص و داشتن معارض و مانند این ها بحث می کند.

اصول الحدیث نیز علمی است که از کیفیت اتصال احادیث به معصوم (ع) از جهت احوال روات که آیا ضابط و عادل هستند یا نه و از لحاظ کیفیت سند که آیا متصل است یا منقطع و غیر این ها به بحث و گفتگو می پردازد.

اصول الحدیث خود شامل دو بخش است: ۱- علم پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint، ۲- علم درایه. علم پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint از احوال فرد فرد راویان سند از لحاظ عدالت ایشان و وثوق و اعتماد به روایت و نقل آن ها سخن می گوید و دانش درایه به تحلیل کیفیت نقل حدیث توسط روات از نظر اتصال و انقطاع زنجیره حدیث و مانند آن می پردازد؛ بنابراین می توان اینگونه نتیجه گرفت که بحث در پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint، صغروی و در درایه، کبروی است.

علم پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint علمی است که درباره ویژگی های راویان حدیث و صفات و شرایطی که موجب پذیرش یا عدم پذیرش احادیث آن ها می شود، بحث می کند؛ به عبارت دیگر علم پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint علمی است که حالات و اوصاف راویان حدیث را از آن جهت که در جواز و عدم جواز پذیرش خبر آنان مؤثر است، مورد بررسی قرار می دهد.

به تعبیر آیت الله سبحانی، موضوع علم پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint، عبارت از روات حدیثی است که در طریق آن حدیث واقع می شود؛ بنابراین بحث از احوال راویان از حیث دخالت آن احوال در اعتبار و عدم اعتبار قول آن ها؛ از قبیل وثاقت، ضابطیت، عدالت و مواردی از این دست، مورد نظر علم پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint است (سبحانی، ۱۴۲۱: ۱۲).

درایه در لغت به معنای آگاهی داشتن و اطلاع یافتن می باشد و در اصطلاح عبارت است از علمی که پیرامون سند و طرق حدیث و نیز متن آن از حیث قبول یا رد به بحث و تأمل می پردازد؛ بنابراین موضوع درایه، سند و متن حدیث است و غرض و فایده آن نیز «معرفت و شناسایی احادیث مقبول و مردود می باشد.» (شهید ثانی، ۱۴۰۸: ۴۶).

شهید ثانی علم درایه را چنین تعریف می کند: «علمی است که در آن از متن، سند و طریق های حدیث بحث می شود، از این نظر که آیا صحیح، سقیم و یا علیل است و نیز مواردی که برای شناخت حدیث مقبول از مردود مورد نیاز است، در این علم مورد بحث قرار می گیرد.» (شهید ثانی، ۱۴۰۸: ۴۵)

شیخ بهایی نیز در تعریف علم درایه می گوید: «درایه علمی است که در آن از سند، متن، چگونگی فراگرفتن و آداب نقل حدیث بحث می شود.» (بهایی، ۱۴۲۹: ۱).

آیت الله سبحانی در کتاب أصول الحدیث و أحکامه فی علم الدرایه در مقام داوری میان دو تعریف مذکور، تعریف دوم را از تعریف نخست بهتر می داند؛ زیرا این تعریف، چگونگی فراگرفتن و آداب نقل حدیث را نیز شامل می شود و این دو بحث از مسائل یا از توابع علم درایه است (سبحانی، ۱۴۲۸: ۱۴).

او سپس خود در ادامه به ارائه تعریف می پردازد و می نویسد: «شما می توانید علم درایه را به صورت دیگری تعریف کنید که عبارت است از علمی که از حالاتی که بر حدیث از طرف سند یا متن عارض می شود، بحث می کند.» (سبحانی، ۱۴۲۱: ۱۵-۱۴).

الفاظ جرح و تعدیل

در علم حدیث و به خصوص درایه از الفاظی برای شناخت حال راویان استفاده می شود که تعدادی از این الفاظ برای تعدیل و توثیق پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPoint به کار می روند و تعدادی نیز برای مذمت و جرح راوی؛ بدین لحاظ الفاظ مذکور به دو قسم «الفاظ مدح و تعدیل راوی» و «الفاظ جرح و تضعیف راوی» تقسیم می گردند.

الفاظ مدح و تعدیل، الفاظی هستند که بر وثاقت و راستگویی و قدرت حفظ راوی دلالت دارند که خود دارای مراتبی می باشند و نتیجه همه آن ها قبول روایت راوی است و الفاظ جرح و تضعیف نیز الفاظی هستند که بر ضعف و کذب راوی دلالت دارند که خود دارای مراتبی بوده و نتیجه همه آن ها عدم قبول روایت راوی است.

الف) الفاظ جرح و تعدیل راوی از دیدگاه شیعه

محدثان و علمای پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPointی شیعه، الفاظ خاصی را در مدح و ذمّ راویان وضع نموده و به کار برده اند که این الفاظ، حالت راوی را از حیث قبول یا عدم قبول روایات وی روشن می کند. درباره این الفاظ در دو مقام می توان سخن گفت:

مقام اوّل: الفاظ تعدیل مطابق با احصای شهید ثانی در کتاب الرعایه فی علم الدرایه عبارتند از: ۱- هو عدل أو هو ثقه؛ بالاترین لفظ برای توثیق راوی است و گاهی نیز برای آنکه از راوی بسیار مدح شود، می گویند: «ثقه ثقه»، ۲- حجه؛ یعنی به وسیله احادیث او احتجاج آورده می شود، ۳- هو صحیح الحدیث؛ دلالت دارد بر اینکه راوی مورد اطمینان و ضابط است، ۴- متقن، ۵- ثبت، ۶- حافظ، ۷- ضابط، ۸- یحتجّ بحدیثه، ۹- صدوق یکتب حدیثه، ۱۰- ینظر فی حدیثه، ۱۱- شیخ جلیل، ۱۲- صالح الحدیث، ۱۳- مشکور، ۱۴- خیر، ۱۵- فاضل، ۱۶- صالح، ۱۷- مسکوی إلی روایته (شهید ثانی، ۱۴۰۸: ۲۰۴-۲۰۳).

به زعم شیخ بهایی، الفاظی که تعدیل را می رسانند، عبارتند از: ثقه، حجه، عین و هر لفظی که این معنا را در خود داشته باشد. وی بر این باور است که الفاظی مانند متقن، حافظ، ضابط، صدوق، مشکور، مستقیم، زاهد و الفاظی که نزدیک به آن ها هستند، معنای تعدیل را ندارند،

بلکه به طور کلی تنها مدح روای را می رسانند (بهایی، ۱۴۲۹: ۴). محقق قمی در کتاب قوانین الأصول، دو لفظ وجه و عین را نیز به معنای ثقه آورده است که به گمان او حتی صراحت بیشتری در وثاقت دارند (قمی، ۱۳۶۲: ۴).

مقام دوم: شهید ثانی، الفاظ جرح راوی را اینگونه برمی شمارد: ۱- ضعیف، ۲- وضّاع للحدیث من قبل نفسه، ۳- مضطرب الحدیث، ۴- منکر، ۵- لین الحدیث؛ یعنی کسی که در حدیث و نقل روایت از شخص غیرثقه، سهل انگاری می کند، ۶- متروک فی نفسه أو مترک فی الحدیث، ۷- مرتفع القول؛ یعنی کسی که حرفش ارزشی ندارد و سخنش قابل اعتماد نیست، ۸- متهم بالکذب أو الغلو، ۹- ساقط فی نفسه أو حدیثه، ۱۰- واه، ۱۱- لاشیء، ۱۲- لاشیء معتد به ۱۳- مخلّط أو فیه تخلیط؛ یعنی کسی که مواظب نیست از چه کسی حدیث نقل می کند و در جمع احادیث، بی دقت است (شهید ثانی، ۱۴۰۸: ۲۰۹).

ب) الفاظ جرح و تعدیل راوی از دیدگاه اهل سنت

در مورد الفاظ جرح و تعدیل راوی از منظر محدثین و پاورپوینت کامل رجال ۷۲ اسلاید در PowerPointیون اهل سنت نیز به اختصار در دو مقام سخن می گوئیم:

مقام اول: الفاظ مدح و تعدیل راوی از نگاه اهل سنت عبارتند از: ۱- ثبت حجت؛ بالاترین عبارت برای تعدیل راوی است، ۲- ثبت حافظ، ۳- ثقه متقن، ۴- ثقه ثقه، ۵- ثقه صدق، ۶- لا بأس به؛ این عبارت نوعی توثیق است، هرچند مثل ثقه و ثبت نیست، ۷- لیس به بأس، ۸- محلّه الصدق، ۹- جیّد الحدیث، ۱۰- صالح الحدیث، ۱۱- شیخ وسط؛ روای ای را گویند که نه خیلی ثقه و معتبر است و نه خیلی ضعیف و غیر معتبر، ۱۲- صدوق.

مقام دوم: الفاظ جرح و تضعیف راوی از نگاه اهل سنت عبارتند از: ۱- دجال؛ بدترین عبارت جرح است، ۲- کذّاب، ۳- وضّاع یضع الحدیث، ۴- متهم بالکذب، ۵- متفق علی ترکه، ۶- متروک، ۷- لیس بثقه، ۸- سکتوا عنه، ۹- ذاهب الحدیث، ۱۰- فیه نظر، ۱۱- هالک، ۱۲- ساقط، ۱۳- واه، ۱۴- واه بمره، ۱۵- ضعیف جداً، ۱۶- ضعیف واه، ۱۷- یضعّف، ۱۸- فیه ضعف، ۱۹- لیس بالحجه، ۲۰- لیس بالقوی، ۲۱- لیس بذاک، ۲۲- لایحتجّ به ۲۳- أختلف فیه، ۲۴- صدوق لکنّه مبتدع؛ از الفاظ جرح است، اما از مراتب پائین آن (نووی، بی تا: ج ۱/۲۹۵-۲۹۱).

شرایط راوی

علمای حدیث معمولاً شرایط عامی را برای روات برمی شمارند که فقدان آن شرایط، راوی را به طور کلی از دایره قبول خارج می سازد. این شرایط فی الجمله مورد اجماع علما هستند و عبارتند از:

۱. عقل: خبر دیوانه هنگامی که جنون بر او عارض شود، مورد قبول نیست.

۲. بلوغ: بدیهی است که تکلیف از جمله شرایط عمده است.

۳. اسلام: خبر غیرمسلمان حجت نیست.

۴. ایمان: یعنی راوی باید شیعه دوازده امامی باشد. البته در پذیرش این شرط برای راوی اختلاف است.

۵. عدالت: یعنی ملکه پرهیز از گناهان کبیره و عدم اصرار بر گناهان صغیره؛ بدین صورت که بنا بر مشهور، اجتناب از کبائر و بی باک نبودن در صغائر برای وی حالتی مداوم و مستمر داشته باشد.

۶. ضبط: از جمله شرایط بسیار مهم راوی است که در توثیق وی سهم بسزایی دارد؛ بدان معنی که راوی باید کمتر گرفتار سهو و اشتباه شود، نه آنکه از سهو و نسیان به طور کل مبرّا باشد؛ زیرا چنین مسئله ای عملاً امکان پذیر نیست.

شرایط ضبط راوی

همان طور که بیان شد، ضابطیت راوی از جمله شرایط بسیار مهم راوی است. این شرط از مصادیق اطمینان و وثوق به گفته راوی است؛ زیرا در صورت کثرت سهو و نسیان، وثوق به گفته وی حاصل نمی شود.

البته لازم به توضیح است که شرط مزبور در مورد روایت حدیث از حفظ، معنا پیدا می کند نه تحدیث از کتاب که اساساً عهدی با حافظیت راوی و اعتماد به قوه حافظه وی دارد.

بنابراین رواتی که از حفظ، نقل حدیث می کنند بایستی کمتر دچار اشتباه و فراموشی در بیان روایت شوند تا توثیق آن ها به مخاطره نیفتد. در ادامه نوشتار، ارتباط این شرط راوی با موضوع اصلی بحث ما که پیرامون حافظیت راویان می باشد، بیش از پیش روشن خواهد شد.

در اینجا تنها به ذکر این نکته بسنده می کنیم که هرچه راوی، روایات بیشتری در حافظه خود داشته باشد، بیشتر در معرض سهو و نسیان قرار می گیرد؛ از این روست که اساساً برخی حافظیت را نشانه ضعف راوی دانسته اند (ذهبی، ۱۴۱۳: ج ۱۵/ ۳۴۲).

با این حال، حافظیت یکی از اوصافی است که به منظور ستایش از روات به کار می رود و اینکه علمای حدیث، برخی راویان را با عناوین «حفظ»، «حافظ» و «حافظاً للأحادیث» نام می برند، به منظور بیان قدر و منزلت آن ها در نقل حدیث می باشد و معمولاً اوصاف مذکور بر کسانی اطلاق می شود که ضابط بوده و کمتر دچار سهو و نسیان می گردند و علی رغم وسعت دایره معلومات و معرفت نسبت به طبقات مشایخ حدیث، فی الجمله سخن آن ها قابل اعتماد است.

حافظ

وصف «حافظ» در درجه بالاتری نسبت به «مسنِد» و «محدث» قرار دارد؛ چه اینکه مسند کسی را گویند که حدیث را