پاورپوینت کامل روشهای جنگ تبلیغاتی معاویه علیه امیر المومنین (ع) ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روشهای جنگ تبلیغاتی معاویه علیه امیر المومنین (ع) ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روشهای جنگ تبلیغاتی معاویه علیه امیر المومنین (ع) ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل روشهای جنگ تبلیغاتی معاویه علیه امیر المومنین (ع) ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده

در مباحث دشمن شناسی، علاوه بر شناسایی جریان های کلی، باید به عناصر دشمنی نیز توجهی ویژه نمود. زوایای پیچیده، و پنهان و آشکار دشمنی های معاویه، به عنوان یکی از برجسته ترین عناصر دشمنی با اهل بیت، همواره مورد توجه تاریخ نگاران قرار داشته است.

نویسنده، در این اثر تلاش دارد با بازخوانی و مرور اسناد تاریخی، به دو شیوه اساسی معاویه که در دشمنی با حضرت از آنها بهره برد، بپردازد.

ایجاد جهالت در مردم و سعی در استمرار آن و تخریب چهره و شخصیت امام علی (علیه السلام)، دو شیوه ای است که معاویه از آنها برای پیش برد اهداف خود، در رسیدن به حاکمیت مطلق بر ممالک اسلامی وقبضه کردن خلافت وتبدیل آن به سلطنت و وراثت، بهره جست. نویسنده، با تأکید بر بازخوانی شیوه نخست، در تلاش است، اقدامات خصمانه معاویه را مورد توجه بیشتری، قرار دهد.

مقدمه

قال أمیرالمومنین (علیه السلام): «ألا وإنّ أخوف الفتن عندی علیکم فتنه بنی أمیه فإنها فتنه عمیاء مظلمه». (سید رضی، ۱۳۹۰: خطبه ۹۳)؛ آگاه باشید که نزد من، بیمناکترین فتنه ها برای شما فتنه بنی امیه است؛ زیرا که آن فتنه ای کور و تاریک است.

معاویه در میان خلفای بنی امیه، بی اندازه کیاس و سیاستمدار بوده است، تا جایی که او را «داهیه العرب» نامیدند. او آنقدر در سیاست فریبکاری کرد، تا بعضی بی خردان به غلط، در مقایسه ای کور، امام علی (علیه السلام)، را به بی سیاستی و یا ضعف سیاست متهم ساختند.

امیرالمؤمنین (علیه السلام) در جواب این عده فرمودند: «والله ما معاویه بأدهی منی ولکنه یغدر ویفجرو لَوْ لَا کرَاهِیهُ الْغَدْرِ لَکنْتُ مِنْ أَدْهَی النَّاس» (همان: خطبه ۲۰۰)؛ به خدا قسم معاویه از من باهوشتر، با تدبیرتر و با سیاست تر نیست، ولی تقوا، مانع من می شود که هر کاری را انجام دهم.

ایجاد جهالتی عمیق در مردم و تخریب چهره و شخصیت امام علی (علیه السلام) دو رکن اقدامات خصمانه ای بود که معاویه برای پیش برد اهداف خود، برای رسیدن به حاکمیت مطلق بنی امیه بر ممالک اسلامی وقبضه کردن خلافت وتبدیل آن به سلطنت و وراثت، از آنها بهره می جست.

دو رکن اصلی جنگ روانی معاویه علیه امیرالمؤمنین (علیه السلام)

الف) جهالت مردم شام

مهمترین هدف او از پرورش جامعه ای که بر پایه جهالت رشد می کند، انقیاد محض در برابر خلیفه مسلمین است. او در شام فضایی به وجود آورده بود که احدی در برابر حکم خلیفه، و لو اینکه به ناحق باشد، اعتراض نکند واین فرهنگ استعماری در فضای جامعه اموی تا بدانجا رسید که اطاعت از خلیفه واجب شد، حتی اگر خلیفه، کسی همچون یزید باشد که به اندازه پدرش هم ظواهر دینی را مراعات نمی کرد وعلنا به فحشاء ومنکر می پرداخت.

ب) فضا سازی وتخریب چهره امیرالمؤمنین (علیه السلام)

یکی دیگر از ارکان سیاستهای شیطانی، تخریب وترور شخصیت است. در جایی که ترور فیزیکی شخص ممکن نباشد، ترور شخصیت، جای آن را خواهد گرفت. معاویه با ترفندهای مختلفی، سعی داشت جایگاه وشخصیت امیرالمؤمنین (علیه السلام) را مخدوش کند وبنا داشت احب الخلق در نزد پیامبر را ابغض الخلق در نزد مردم قرار دهد تا مردم از دور علی وآل علی (ع) متفرق شوند.

«معاویه در مرحله اول تلاش دارد جلوی انتشار حق را بگیرد تا حقیقت به گوش کسی نرسد ودر مرحله دوم، باطل را به صورت حق جلوه دهد، تا حق جای خود را به باطل دهد.

پشت پرده این حوادثِ زنجیره ای، نشان می دهد که معاویه پس از هر حادثه، گامی بلند بسوی غصب خلافت وحکومت بر تمام قلمروی اسلامی برمی داشت. روزی با تعلل در یاری رساندن به عثمان، زمینه قتل او را فراهم ساخت ومانع بزرگ را از سر راه خود برداشت؛

روز دیگر با تحریک طلحه و زبیر، نقش پشت صحنه جمل را بازی کرد وباعث قتل دو رقیب اصلی خود شد و در گام بعد، چون از یک سو ادعای خونخواهی عثمان را داشت واز دیگر سو، راه شوراندن بر ضد خلیفه مسلمین پس از جنگ جمل باز شده بود، لذا به جنگ مستقیم با امام برخاست.

تمایلات درونی وی برای کسب قدرت وسلطه بر سرزمینهای اسلامی، حتی در زمان خلیفه دوم هم قابل پیش بینی بوده است. بطوری که نوشته اند: در دوران حکومت معاویه بر شام، عمر بدان جا مسافرتی کرد تا به مصر برود،

روزی که بدمشق پای نهاد، معاویه با یک موکب عظیم و تشریفاتی فراوان به استقبال او رفت. عمر چون آن همه جلال و شکوه مادی معاویه را ملاحظه کرد، گفت: «هذا کسری العرب» یعنی این مرد کسرای عرب است». (عسکری، ۱۳۸۷ ش: ج۳/ ص ۶۴).

«معاویه، پیوسته تلاش می کرد تا اهالی شام با عراق و حجاز ارتباط اندکی داشته باشند و مردم شام، اسلام را از منظر او ببینند. او با حصر فرهنگی مناطق حاکمیتی خود، از این روش استفاده فراوانی برد؛ برای مثال می توان به منع از رفت و آمد محدثین سایر بلاد اسلامی به حوزه حکومتی خود، جلوگیری از خروج واقامت شامیان در خارج از شام به مدت طولانی، جلوگیری از کتابت ونقل احادیث نبوی (علیه السلام) در شام وترویج علوم وفنون دیگر بجای علم حدیث (که منشأ ورود بسیاری از اسرائیلیات وفرهنگ ساختگی یهود به کتب اسلامی شد) اشاره کرد.

معاویه سخت مراقب بود تا مردم شام، از ناحیه ای جز خود او تغذیه فکری نشوند. عدم اجازه وی به ابوذر که تبعیدی عثمان به دمشق بود، برای ماندن در این منطقه، به همین دلیل بود. بعدها نیز هر کسی که به شام میآمد ومعاویه متوجه می شد که افکار او ممکن است ذهن مردم شام را، به قول او، فاسد کند، وی را از شام بیرون می کرد».[۱]

«ازین روی با قاریان کوفه که به شام تبعید شده بودند، نیز درگیری شدید پیدا کرد. او می ترسید که اینان حقائقی از اسلام را که از مردم پنهان مانده بود، برایشان بازگو کنند و احکام خدا را به مردم بشناسانند، آنوقت دیگر معاویه نتواند چون گذشته همانند جباران روزگار قیصرها وکسری ها زندگی خودکامه خویش را ادامه دهد.» (همان: ص ۸۵).

جهالت اجتماعی وعدم بصیرت، همان بیماری اجتماعی خطرناکی است که به بیان زیارت اربعین، امام حسین (علیه السلام) خونش را بذل کرد تا جامعه مسلمین را از جهالت نجات دهد وبنی امیه کار را به جایی کشاندند که این بیماری با غیر از ریخته شدن خون سبط پیغمبر، مداوا نمی شد:« وبذل مهجته فیک لینقذ عبادک من الجهاله وحیره الضلاله».

در ادامه به چند نمونه از اقدامات معاویه، در به تحمیق کشاندن جامعه اشاره میشود:

۱. تهمتهای ناروا

معاویه دو تهمت سنگین و ناروا، به ساحت مقدس امیرالمؤمنین (علیه السلام) زد:

الف) اتهام کفر و الحاد

جاحظ میگوید:

«معاویه در آخر نطق هایش میگفت: خدایا! ابوتراب ملحد گشته و راه دین تو را بست، بنابراین او را لعنت کن بدترین لعنت ها! واو را عذاب کن عذابی دردناک! واین را به همه جا نوشت تا انجام دهند واین سخن تا دوره عمربن عبد العزیز از فراز منبرها گفته وپخش می شد» (امینی، ۱۳۵۶: ج ۲۰/ ص ۱۳۹).

ب) اتهام ترک نماز

أبومخنف از أبوسلمه چنین نقل می کند:

هاشم بن عتبه زُهری در بعد ازظهر لیله الهریر در ماجرای صفین، برای اصحاب ویارانش صحبت وآنها را بر قتال با دشمن و صبر در برابر آنها، ترغیب کرد. آنگاه خودش همراه گروهی از قراء، به میدان رفتند.

در این بین، جوانی از قبیله غسّان به جنگ با آنها آمد که بسیار در جنگ ثابت قدم بود ودر رجزهایش از خونخواهی عثمان سخن می گفت. لشکر امیرالمؤمنین (علیه السلام) را طبق تبلیغات معاویه، قاتل خلیفه مسلمین میدانست و بر علی(علیه السلام) دشنام می داد.

هاشم، جوان را به خاطر سخنان ودشنام هایش انذار.. .جوان غسانی، در پاسخ عتاب هشام می گوید: من از روی اعتقاد با شما می جنگم چرا که به من گفته اند، رهبر شما نماز نمی خواند وعامل ریخته شدن خون عثمان است!

هشام که متوجه شد، جوان در میدان سیاست معاویه فریب خورده و هدف را گم کرده، علی بن ابی طالب (علیه السلام) را برایش معرفی می کند تا بداند که به جنگ با چه کسی آمده!

« قال: و أما قولک: إن صاحبنا لا یصلی، فهو أول من صلی مع رسول الله و أفقه خلق الله فی دین الله و أولی بالرسول. و أما کل من تری معی فکلهم قاریء لکتاب الله، لا ینام اللیل تهجدا» وریشه گمراهی جوان را در آخرین کلام به او متذکر میشود که: «فلا یُغوینّک عن دینک هؤلاء الأشقیاء المغرورون.» در نهایت این گفتگو جوان غسانی، مستبصر شده وتوبه می کند. (طبری، ۱۴۲۴ ق: ج ۳/ ص ۹۴).

این جلوهای از تبلیغات معاویه است که نشان می دهد جوانی که با شور وشدت بر علیه کسی در حال جنگ است، حتی نمی دانسته دشمنش کیست! وآنگاه در میان کارزار جنگ متوجه می شود با چه کسی می جنگد. معاویه تا این حد نیروهای خود را از شناخت فضائل علی محروم کرده بود.

حداقل صفت عادی صحابی پیامبر (علیه السلام) این است که اهل نماز باشد ولی این نیروی تربیت یافته معاویه می گوید: «لأن صاحبکم لا یصلی» یعنی رهبر شما اصلاً نماز نمی خواند، ودر ادامه میگوید: «کما ذُکر لی» یعنی این چنین به من آموخته اند. گویی اصلاً نامی از علی (علیه السلام)، نفس پیامبر، کسی که مال و جان خود را در راه اقامه نماز فدا کرده است، به گوش این جوان نرسیده است!

۲. اگر خلیفه بگوید: نر، ماده است، همه میپذیرند

مسعودی می نویسد:

بعد از جنگ صفین در بیابان نزدیک شام یک عراقی سوار بر شتر در حال حرکت به سمت شام.. . یک شامی جلو رفت و شتر او را گرفت و گفت این ناقه، ناقه من است که آن را در صفین به غارت بردند و حالا به دست تو افتاده است.

فرد عراقی هر چه گفت که این شتر مال من است، شامی نپذیرفت و گفت: ناقه من است. کار به شهر شام کشیده شد. خدمت خلیفه معاویه رفتند، این شامی پنجاه شاهد آورد و شهادت دادند که این ناقه، ناقه آن فرد است.

معاویه هم بر طبق شهادت اینها حکم کرد و گفت که ناقه را بردار و برو…وقتی مجلس خلوت شد، معاویه به او گفت: جلو بیا! شترت چه قدر قیمت داشت؟ گفت: فلان مقدار می ارزید.

معاویه بیش از آن، به او داد و راضیاش کرد. بعد گفت: میخواهم پیغامی به تو دهم! وقتی به کوفه رفتی از قول من به علی بگو: معاویه گفت صد هزار مرد شمشیر زن در شام دارم که اگر به آنها بگوید: «جمل، ناقه است»، همه می گویند: بله؛ ناقه است! ولذا برای امیرالمؤمنین (علیه السلام) چنین پیغامی فرستاد که: أبلغ علیا أنی أقابله بمأه ألف ما فیهم من یفرق بین الناقه والجمل (مسعودی، ۲۰۱۰ م: ج۳/ ص ۴۱-۴۲).

نکته قابل توجه این است که شخص کوفی در همان مجلس قضاوت و در حضور مدعی و با وجود پنجاه بینه، اعتراض کرد که این شتر، جمل است و نه ناقه! و در عین حال صدای کسی در نیامد وبه اطاعت از خلیفه، حکم صادره مقبول واقع شد. این اوج اطاعت کورکورانه شامیان از معاویه بود، اطاعتی که معاویه، مردم را بر آن تربیت کرده بود.

۳. نماز جمعه در روز چهارشنبه

به عنوان نمونه در مروج الذهب چنین آمده است که:قد بلغ من أمرهم فی طاعتهم له أنه صلی بهم عند مسیرهم إلی صفین الجمعهَ، یوم الأربعاء (همان: ص ۴۲).

یعنی در صفین معاویه روز چهارشنبه، إقامه نماز جمعه کرد وگفت: چون به جنگ می رویم وفرصت نداریم، پس نماز جمعه را در روز چهارشنبه می خوانیم وتمام شامیان هم ایستادند وپشت او نماز خواندند.

این قضیه نیز حاکی از اطاعت جاهلانه مردم شام، از معاویه است!

۴. نمیدانند چه کسی را لعن میکنند

این مطلب نه تنها برای عوام، بلکه نسبت به برخی از خواص جامعه آن زمان، نیز صدق میکند. ذکر بعض الأخباریین أنه قال لرجل من أهل الشام من زعمائهم وأهل الرأی والعقل منهم: مَن أبو تراب هذا الذی یلعنه الإمام علی المنبرَ؟ قال: أراه لُصّا من لصوص الفتن!!! نقل شده که به یکی از زعما وعقلای شام گفته شد: ابوترابی که بر سر منابر، لعن می شود را، می شناسی؟ گفته بود: او دزدی از دزدان فتنه هاست! (همان: ص ۴۲).

۵. از قرآن، فقط کاغذش را میشناسند

«در جنگ صفین، وقتی معاویه احساس شکست می کند، با مذهب به جنگ مذهب می رود و از جهالت مردمی که اطراف أمیرالمومنین (علیه السلام) راگرفته بودند، استفاده می کند.

به پیشنهاد عمرو عاص قرآنها را بر نیزه کرده وبا فریب وخدعه، ادعای حکمیت قرآن را مطرح می کند. عمرو می گوید: فقط همین حیله است که به وسیله آن می توانی بازوهای آنها را سست وشمشیرهایشان را غلاف کنی!

اینجاست که دشمن خودی را به جنگ با خودی وادار می کند به طوری که نقل کرده اند: فتنازع الأشتر والأشعث حتی کاد أن یکون الحرب بینهم وحتی خاف علی (علیه السلام) أن یفترق عند أصحابه».

«اینجاست که امیرالمؤمنین (علیه السلام) ماهیت این کار معاویه را روشن می کنند ولی جهالت آنها نمی گذارد که حقیقت را بفهمند وامیرالمومنین (علیه السلام) بین یک عده جهال بظاهر قرآن خوان، گرفتار می شوند. فقال علی (علیه السلام): إنها مکیده ولیسوا بأصحاب القرآن» (یعقوبی بغدادی، ۱۴۲۵ ق: ج ۲/ ص ۱۳۱).

۶. پشت پرده جنگ جمل

«هنگامی که عثمان به معاویه نامه نوشت واز او مدد ویاری خواست، معاویه تعلل کرد تا عثمان بدست مردم کشته شود. (عسکری، ۱۳۸۷ ش: ج۳/ ص ۹۰). بلاذری مورخ معتبر قرن سوم معتقد است که عمل معاویه بدون دلیل ونقشه نبود. او می خواست عثمان درگیرودار حوادث کشته شود، آنگاه خود به نام عموزادگی او ادعای خلافت کند». (همان: ص ۵۷-۵۸).

«بر خلاف خواست معاویه، مردم گرد امیرالمؤمنین (علیه السلام) جمع شده، و او را به خلافت بر خود خواندند. از طرفی معاویه می دانست که علی (علیه السلام) او را نخواهد پذیرفت و کارشان حتماً به جنگ خواهد کشید؛

پس به راه انداختن جنگی ناخواسته فرا روی علی (علیه السلام)، زمان رویارویی او را با امیرالمؤمنین (علیه السلام) به تعویق می افکند و فرصتی نیز به دست می آورد تا تجهیز سپاه نماید.

لذا فعالیت تبلیغاتی خود را در فریب مردم آغاز کرد. اومی دانست که برای پیشبرد اهدافش، اب