پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی و مهارتهای مصاحبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی و مهارتهای مصاحبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی و مهارتهای مصاحبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ شفاهی و مهارتهای مصاحبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

برای غنای یک مصاحبه جامع در زمینه تحولات تاریخی، هنر مصاحبه گر شرط اصلی است. میزان شناخت مصاحبه گر از رویدادها، تسلط او بر سئوالات، صبر و حوصله در شنیدن توضیحات مصاحبه شونده، شاهد مثل خواستن، پرهیز از جدال، پرهیز از کاربرد واژ ه ها یا طرح موضوعاتی که سبب ناخشنودی مصاحبه گر می شود، فرصت شناسی و طرح به موقع سؤالات، هنرمندی در نوع ارائه پرسشها و نکات حساسیت زا، تلاش برای حفظ صمیمیت فضای حاکم بر مصاحبه، تعقیب دقیق اجزاء موضوعات مورد بحث، برخورداری از وقت نامحدود، احترام به سلیقه مصاحبه شونده در ویرایش مصاحبه و متقابلاً ضمیمه کردن سؤالات جدید در نقاط مناسب مصاحبه با هدف روشن تر شدن مقصود، از اهم موضوعاتی است که در غنا بخشیدن به مصاحبه به ویژه در زمینه «تاریخ شفاهی» ضرورت اساسی دارد.

اشاره

«چارلز موریسی» رئیس پیشین «مؤسسه تاریخ شفاهی» آمریکا است. او فعالیت خود را در زمینه تاریخ شفاهی از سال ۱۹۷۵ آغاز کرده و تاکنون مدیریت پروژه های متعددی را در این زمینه برعهده داشته است. او همچنین مؤلف بیش از ۵۰ مقاله تخصصی در زمینه مهارتهای تاریخ شفاهی است.

مقاله حاضر از کتاب «Oral History Reader» چاپ ۱۹۹۸ لندن و تلخیص از مقاله «On Oral History Interviwing» است.«چارلز موریسی» در این مقاله به موارد متعددی از مهارتها و تجربیات خود در زمینه انجام مصاحبه تاریخ شفاهی اشاره کرده است که نظر به کاربردی بودن آن، می تواند راهنمای خوبی برای کلیه کسانی که در این زمینه فعالیت می کنند باشد.

موفقیت یک مصاحبه هم به مصاحبه شونده و هم به مصاحبه کننده بستگی دارد. من، در اینجا فقط در مورد یک مصاحبه کننده صحبت می کنم. البته ما، برای انجام مصاحبه های گروهی هم تلاش کرده ایم؛ اما من ترجیح می دهم که نظر خاصی در مورد شیوه مصاحبه های گروهی ندهم. مصاحبه های گروهی، در بعضی موارد پاسخ مثبت می دهد؛ اما در نهایت موفقیت آن بستگی به متمرکز ساختن سؤالات و همچنین بستگی به فردی دارد که شما با او طرف هستید.

با این حال در بیشتر مواقع، ما ترجیح می دهیم هر مصاحبه کننده با یک مصاحبه شونده رو در رو باشد. ما، اعتقاد داریم به این طریق نتیجه بهتری حاصل خواهد شد.

اکثر مصاحبه های موفق، به شرایط مصاحبه کننده بستگی دارد؛ به اینکه او تا چه اندازه ای تحقیق مقدماتی در مورد موضوع مصاحبه انجام داده است؛ قبلاً چه تعداد مصاحبه در این مورد صورت داده است. آیا پیش از شروع مصاحبه، گفت و گوئی با مصاحبه شونده ترتیب داده است که در آن، در مورد برنامه مصاحبه و چگونگی انجام آن صحبت شده باشد؟ قطعاً این کار برای او در نحوه اداره جلسات مصاحبه بسیار مؤثر است. دیگر اینکه چه مقدار نسبت به موقعیتی که با آن روبرو است، احاطه دارد و به اعصابش مسلط است.

یکی از روش هایی که ما بر آن تأکید می کنیم، این است که بگذاریم مصاحبه شونده صحبت کند. جلسه مصاحبه، اجرای نمایش اوست. اجازه می دهیم که او با توپ بدود. همانطور که لوئیس استار گفته است: «مصاحبه کننده خوب، شنونده ای خوب است.» در بیشتر مواقع، سئوال اول را طوری طرح می کنیم که مصاحبه شونده میل فراوانی به پاسخ آن داشته باشد. او، به این سؤال ما معمولاً به صورت مبسوط پاسخ می دهد و ممکن است مصاحبه روند نامرتبی پیدا کند. به حرفهای مصاحبه شونده گوش می کنیم این کار مزیتی دارد؛ به این ترتیب که فرد خودش داوطلب گفتن چیزی می شود که در مجموعه خاطراتش مهم ترین است.

در این حین با قلم وکاغذ در دست، یکی دو کلمه در مورد مطالبی که عنوان کرده یا چیزهایی که می خواهیم به آنها برگردد، یادداشت می کنیم البته قبل از اینکه مصاحبه شروع شود، به او گفته ایم که این کار را خواهیم کرد. به این معنا که گاهگاهی کلماتی را یادداشت می کنیم. تا در خلال مصاحبه با مراجعه به آنها سؤالات تکمیلی را طرح کنیم و از او بپرسیم. ما همیشه در جلسات مصاحبه باید کاغذ یادداشت به همراه خود داشته باشیم.

پس از اینکه او داستان خود را تعریف کرد، ما به عقب بر می گردیم و سؤالات خود را با آنچه که او بیان کرده بود، در می آمیزیم. سعی می کنیم که موضوعات خاص را خوب بررسی کنیم؛ نکاتی را که جا انداخته بود، طرح کنیم و از او بخواهیم در مورد کلیتهایی که گفته بود، شاهد مثالهایی ارائه کند.

در طراحی سؤال، این خیلی مهم است که آنها به صورت آزاد و قابل انعطاف طراحی شوند. به این معنا که پاسخی که انتظار داریم، در ترکیب بندی سؤال مشخص نباشد. ما، در سؤالهای خود هیچ متغیری را پیشنهاد نمی کنیم. یعنی نمی گوئیم آیا جریان به این طریق بود یا به آن طریق؟ ما، سؤال را به طریقی عنوان می کنیم که موجب شود او، به میل خود متغیرش را انتخاب کند از به کار بردن کلماتی که دارای بار معنایی خاصی است، اجتناب می کنیم.

شدیداً تلاش می کنیم که نتیجه گیری خودمان را بر پاسخهایی که آن شخص می داند تحمیل نکنیم. خیلی سخت است که خودتان را مهار کنید اما ما سعی می کنیم و این کار را بیشتر از طریق کنترل طراحی سؤال انجام می دهیم. مثلاً نمی پرسیم «فلانی و بهمانی تا چه اندازه این چنین بودند؟» بلکه می پرسیم «فلانی و بهمانی این چنین بودند؟» ما سعی نمی کنیم پرونده بسازیم، مانند وکیلی که سعی می کند در دادگاه پرونده بسازد. در این مورد به همکارانم توصیه می کردم که گزارش «وارن» را بخوانند. زیرا در این گزارش، وکیل چندین بار می پرسد: به این طریق اتفاق افتاد، نه؟ و شاهد می گفت بله یا خیر. تا پائین صفحه این گزارش، جوابها بله و خیر است. ما مصر هستیم که بپرسیم: به ما بگویید چگونه بود؛ با کلمات خودتان آن را توصیف کنید. مصر هستیم که اجازه بدهیم، مصاحبه شونده در مورد آنچه که فکر می کند مهم است داوطلبانه صحبت کند.

من، به همه علاقه مندان توصیه می کنم که متن برنامه «لارنس اسپیواکس» را بخوانند و درست بر عکس آن عمل کنند. خوشبختانه این نسخه ها در دسترس است؛ به زحمتش می ارزد که ببینید چگونه کسی می تواند یک سؤال گمراه کننده بیان کند، به این منظور که مصاحبه شونده را به اشتباه بیاندازد.

ما از به کار بردن زبانی که مخصوص طبقه ای خاص باشد، پرهیز می کنیم و این، به نظر افراد تحصیلکرده و دانشگاهی گران می آید. در واشنگتن بسیاری از افراد، دانشگاهیان را نمی پسندند و انتشارات دانشگاهی را به دلیل نوع زبان خاص آن نمی فهمند.

یکی از رهنمودهایی که شاید بیش از همه بر آن تأکید کرده ام. این است که مصاحبه کننده خوب، باید جزئیات را تعقیب کند؛ مرتباً باید جویای مثالها بشود؛ همیشه باید به دنبال تصویر کردن نکاتی باشد که آنها مطرح می کنند.

مصاحبه کننده خوب، نباید اجازه دهد که اطلاعات مصاحبه شونده ضبط شود بدون اینکه به جزئیات آن پرداخته شده و اطلاعات آن تکمیل شود؛ به طور مثال، مشخصاً منظور شخص از فلان و بهمان چه بوده است؟ ما باید سعی کنیم سؤالاتمان را روشن و مشخص بیان کنیم. به عقیده ما، سؤال نباید بیشتر از دو جمله را شامل شود: جمله اول: «دلیل اینکه این سؤال را از شما می پرسم» و جمله دوم: «این سؤالی است که من از شما دارم.» جمله را با علامت سؤال تمام می کنیم و می نشینیم، لبانمان را می بندیم و ساکت می شویم؛ اجازه می دهیم او پاسخ سؤال را بدهد.

در «تاریخ شفاهی»، یکی از خطرات بزرگ برای مصاحبه کننده، این است که احساس کند که باید صحبت کند؛ در حالی که مصاحبه شونده به دنبال فرصتی برای حرف زدن در بین پرچانگی های اوست من، فکر می کنم گاهی مصاحبه کننده تمایل به عجله دارد. ما، باید بگذاریم مصاحبه شونده با سرعت خود حرکت کند، هر چند از دید ما کند باشد، ولی به هر حال این سرعت اوست. باید اجازه دهیم که او با آهنگ خود به پیش برود. ما بارها و بارها دیده ایم مصاحبه کنندگان