پاورپوینت کامل نقش انگلیس در واگذاری فلسطین به صهیونیسم ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش انگلیس در واگذاری فلسطین به صهیونیسم ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش انگلیس در واگذاری فلسطین به صهیونیسم ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش انگلیس در واگذاری فلسطین به صهیونیسم ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۵ سال پس از شکل گیری جنبش جهانی صهیونیسم و در یک همسوئی آشکار با اهداف و برنامه های این جنبش، «آرتور جیمز بالفور» نخست وزیر وقت انگلستان[۱] در ۱۹۰۲ میلادی تصمیم گرفت در شرق آفریقا و در قلب کشورهای اسلامی، موطنی برای یهودیان اختصاص دهد. اما تلاش های وی ناموفق بود. در سال ۱۹۰۳ بعضی از رهبران یهودی درباره تأسیس کشوری برای یهودیان در منطقه صحرای سینا با حکومت انگلیس مذاکره کردند.

پس از آن، هرتزل بنیان گذار صهیونیسم، به انگلیس اعلام کرد که تنها راه حل مشکل یهودیان، ایجاد وطنی برای پناه دادن به مهاجران یهودی است. این اندیشه در غرب به ویژه در شخص بالفور، تأثیر فراوان گذاشت.در ابتدای قرن بیستم میلادی در حالی که هدف سیاست استعمار انگلیس تثبیت وجود خود در هند، مصر و بخش های بزرگی از آفریقا و نیز حمایت از راه های مهم منتهی به این مستعمر ها بود، اوضاع جدیدی در صحنه سیاست جهانی پدیدار شد.استعمار انگلیس، اهمیت فراوان و ارزش سوق الجیشی فلسطین و نقش بزرگی که می توانست به یاری موقعیت خویش در آینده استعماری آن ایفا کند را درک کرد.

فلسطین جایگاهی اساسی برای حمایت از صحرای سینا و کانال سوئز بود که این کانال مهمترین مصالح استعمار انگلیس و راه هند و آفریقا را تشکیل می داد. فلسطین، پیوندگاه سه قاره و مرکز سوق الجیشی مهمی برای چیرگی بر کرانه های جنوبی دریای مدیترانه و دریای سرخ و پایگاه عمده ای برای تمام طرح های توسعه طلبانه ای بود که بعدها پس از فروپاشی امپراطوری عثمانی، در سوریه، اردن، عراق و جزیره العرب رخ داد و لذا انگلیسی ها برای دست اندازی به فلسطین از یکسو در چانه زنی با فرانسوی ها در پیمان موسوم به «سایکس پیکو»[۲] این کشور را در جریان تجزیه مستملکات عثمانی سهم خود ساختند و از سوی دیگر امتیازات فراوانی به یهودیان که انگیزه زیادی برای هم پیمانی با انگلستان در مهار مقاومتهای اسلامی و ضداستعماری مردم فلسطین داشتند واگذار نمودند.

در این راستا وایزمن، رئیس وقت جنبش صهیونیسم، تلاش های بی وقفه ای برای همسو کردن مواضع انگلیس با دیدگاههای صهیونیستی انجام داد. بعد از تبلور این اندیشه، حکومت انگلیس پیش نویس مستندی را در ژوئن ۱۹۱۷ م آماده کرد و در آن دیدگاه های وزیر خارجه اش، «آرتور جیمز بالفور»را مد نظر قرارداد و تجربیات قدیمی او را درباره اسکان مهاجرین یهودی منعکس، و بر مفهوم احداث پناهگاه برای ستم دیدگان آنها تأکید کرد. اما صهیونیستها با این دیدگاه مخالفت کردند. زیرا آنان نه یک سرپناه تحت نظارت انگلیس بلکه یک کشور مستقل برای خود به منظور تأسیس دولت یهود ر آن می خواستند.این تأکید با مخالفت و عدم انعطاف انگلیسی ها روبرو شد آنان از یکسو برای خواسته صهیونیستها احترام قائل بودند و از سوی دیگر نمی خواستند حاکمیت خود را بر فلسطین از دست بدهند. از این رو در دراز مدت با واگذاری فلسطین به یهودیان موافقت کردند.

این توافق در نهایت منجر به صدور اعلامیه ی «بالفور» شد. لرد بالفور در جلسه مورخه ۳۱ اکبتر ۱۹۱۷ م کابینه انگلیس اعلام کرد:«… دولت اعلی حضرت پادشاه (انگلستان) به موضوع تأسیس وطن ملی یهودیان در فلسطین با نظر موافق می نگرد، و برای رسیدن به این هدف، تمامی تلاش های خویش و مساعی خود را به کار خواهد برد تا راه رسیدن به اهداف را هموار سازد. مشروط بر این که هیچ نوع اقدامی صورت نگیرد که به حقوق ملی و مذهبی جماعت غیر یهودی در فلسطین و اصل حقوق و موقعیت سیاسی یهودیان در کشورهای دیگر لطمه بزند…»سپس در روز دوم نوامبر ۱۹۱۷ م، لرد بالفور این اعلامیه را همراه یک نامه برای لرد روچیلد بدین مضمون فرستاد:

دوست عزیزم لرد روچیلد

بسیار خوشحال شدم از این که اطلاع پیدا کردم به شما نیابت حکومت سلطنتی اعطا شد و اظهارات ذیل را که خواسته صهیونیستها و مورد تأیید شورای وزیران است، تقدیم می کنم.»

سپس در آغاز ژانویه، ۱۹۱۹ م. کنفرانس پاریس گشایش یافت. تا در جوی مالامال از خوش بینی، در خصوص نزدیک شدن موعد اجرای اصل تعیین سرنوشت، نقشه ای تازه برای جهان بکشد، و پایه های نوین روابط بین ا لمللی پس از جنگ جهانی را پی بریزد.

از همان آغاز معلوم بودکه صهیونیست ها از قدرت فراوانی در کنفرانس برخوردارند، چندان که به ایشان امکان می داد به تمام اهداف خود دست یابند. این در حالی بود که فیصل، نماینده عرب ها (پادشاه حجاز)، در کنفرانس حضور داشت. وی از همان آغاز با فشارهایی از طرف فرانسویان روبه رو شد. از طرفی انگلیسی ها نیز راحتش نمی گذاشتند نتیجه این شد که فیصل به پیمان «فیصل وایزمن» تن داد و در برابر صهیونیسم، موضع ملایمی گرفت. زیرا از یک طرف بر وحدت و استقلال عرب ها، از اسکندرون تا اقیانوس هند، تأکید می کرد و از طرف دیگر، از قرابت خونی آنان و یهودیان در فلسطین سخن می گفت و تقاضا داشت که یکی از کشورهای بزرگ، سرپرستی فلسطین را بر عهده بگیرد و حکومتی برای آن انتخاب شود که نماینده واقعی مردم آن سرزمین باشد.

در همین کنفرانس شورای عالی متفقین درتاریخ بیستم آویل ۱۹۲۰ م مقرر داشت که فلسطین تحت الحمایه انگلیس قرار گیرد، به شرط آن که این کشور به اجرای اعلامیه بالفور متعهد شود. سازمان ملل در تاریخ بیست و چهارم جولای ۱۹۲۲ م، در اجلاس خود مقرر داشت تا فلسطین در اجرای مصوبه شورای عالی متفقین، صادره در بیستم آوریل ۱۹۲۰م، زیر قیمومیت انگلیس قرار گیرد. سازمان ملل در همان اجلاس سند قیمومیت انگلیس بر فلسطین را تصویب، و آن را منتشر کرد. حکومت انگلیس نیز از سند قیمومیت به صورت اهرمی برای سیاست استعماری خود در یهودی کردن تدریجی فلسطین استفاده کرد.

اجرای این نقشه در تابستان ۱۹۲۰ م، که حکومت انگلیس اداره غیر نظامی فلسطین را به «هربرت ساموئل» واگذار کرد، شکل دیگری یافت. او که یک یهودی انگلیسی و فعالیت هایش در جنبش صهیونیسم زبانزد بود، فرماندار عالی انگلیس در فلسطین لقب گرفت. علاوه بر این ها، حکومت قیمومیت انگلیس، جانبداری از منافع صهیونیست ها بر ضد عرب ها را از حد گذراند. به طوری که همواره در زیان رساندن به آنان و تضعیف آنها از همه جهت به نفع صهیونیست ها تلاش می کرد. او عرب ها را از تم