پاورپوینت کامل جدا شدن بحرین از ایران و نقش انگلستان ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جدا شدن بحرین از ایران و نقش انگلستان ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جدا شدن بحرین از ایران و نقش انگلستان ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جدا شدن بحرین از ایران و نقش انگلستان ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

در دهه ی ۱۳۵۰ انگلستان که بساط خود را از خلیج فارس برچیده بود، برپایه ی سیاست همیشگی خود و یارانش هوادار تکه تکه شدن سرزمین های پهناور و بزرگ، و تشکیل دولت ها و امیرنشین های کوچک بود، که نتوانند دردسرهایی در آینده، برای آنها پدید آورند.

این بود که انگلیسی ها تصمیم گرفتند کار بحرین را که سالها مانند استخوانی در گلوی ایشان گیر کرده و برپایه هیچ قرارداد و پیمان رسمی از ایران جدا نشده بود و حتی در دوران نخست وزیری دکتر اقبال در لایحه بودجه کل کشور، آن جا را « استان چهاردهم!» نامیده بودند یکسره کنند، و یک شیخ نشین کوچک و بظاهر مستقل ولی زیر سلطه خود، پدیدآورند.

تا آن زمان، معمولاً رفت و آمد ایرانیان به بحرین و بحرینی ها به ایران، نیازی به گذرنامه نداشت و روادید نمی خواست و حتی بهای تمبر پست از ایران به بحرین نیز همانند بهای تمبر پست برای پاکت های شهری داخلی ایران حساب می شد.

اسفندیار بزرگمهر درکتاب خود می نویسد:«… نظر انگلیسی ها از روز اول راجع به بحرین این بود که بحرین مستقل شود ولی ایران بحرین را استان چهاردهم می خواند، و سالها ادعا مالکیت آن را داشت. انگلیسی ها که تازه به دلیل همکاری با امریکایی ها نفوذ خود را در خلیج فارس کم کرده بودند، نمی خواستند ایران که کرانه وسیعی در خلیج فارس دارد، در این طرف خلیج هم نفوذی داشته باشد.

برای اینکه صورت قانونی به این جدایی بدهند، «سرویلیام لوس» Sir William Loos مأمور بلندپایه وزارت خارجه انگلستان چندبار بی سر و صدا به ایران آمد، و با مقامات گوناگون از جمله محمد رضا شاه دیدار کرد. از سوی دولت ایران «خسرو افشار» مأمور گفتگوها و برنامه ریزی با او شد، و به زودی مسئله بسیار ساده و آسان توسط رده های بالای هر دو کشور حل شد!

دشواری مهم آن بود که چگونه صورت ظاهر داستان را به شیوه ای بیارایند و سر و سامان دهند که هنگامی که مسئله آفتابی شد، مردم ایران از جدا شدن بخشی از خاک کشورشان دچار شوک و ناراحتی نشوند و نگویندکه چگونه شد که «استان چهاردهم» را از دست دادید؟

زیرا همانگونه که آمد، هیچ پیمان نامه و قراردادی دایر جدا شدن بحرین در طول تاریخ وجود نداشت که بدان استناد کنند و می بایست راهی را می یافتند که یک چهره ی قانونی بی دردسر به این تجزیه داده شود.در اینجا نیز انگلیسی ها که همیشه مشکل گشای فرمانروایان ما بودند! راهنمایی جالبی کردند.

بدینسان که دولت ایران انجام و نتیجه ی یک «همه پرسی» در بحرین را بپذیرد، و در صورتی که در این همه پرسی مردم بحرین خواهان استقلال باشند، ایران از ادعای مالکیت بحرین چشم بپوشد، و این چشم پوشی را به مجلس شورای ملی ببرد، و در آنجا یکی از وکلای مجلس با آموزش های از پیش داده شده، دولت را استیضاح کند، و دولت هم یک پاسخ سطحی به آن بدهد، آنگاه برابر با آئین نامه های موجود، دولت درخواست رأی اعتماد از مجلس می کند. رأی اعتماد حاصل می شود و بحرین هم بی دغدغه از ایران جدا می شود.

بزرگمهردرکتاب خود از این که چگونه «دنیس رایت» با محمد رضا شاه مسئله را حل کرد چنین می نویسد:«…. او (دنیس رایت) در سن موریتس نزد شاه رفته و با عوض کردن بعضی جملات مختلف توافق نامه ای راجع به بحرین (را) به پاراف و امضای شاه رسانید…»

روشن است که نمایندگان رأی اعتماد به دولت خواهند داد، و زمانی که رأی اعتماد داده شد، مفهومش آن است که مجلس نظر دولت را دایر بر انجام و نتیجه ی همه پرسی در بحرین و نتیجه حاصل از آن پذیرفته است.

کار مسخره ای که در هیچ جای جهان پیشینه ندارد این است که ناگهان و بی هیچ مقدمه و درگیری ای با یک همه پرسی بخواهند بخشی از پیکر یک کشور کهن را از سرزمین اصلی جدا کنند. برای نمونه، بیایند و از مردم خراسان یا کرمان بپرسند که آیا می خواهید جزیی از خاک ایران باشید، یا نه؟!

در دی ماه ۱۳۴۷ محمد رضا شاه سفری به هندوستان داشت، و در فرودگاه دهلی به خبرنگارانی که در این زمینه از او سؤال کرده بودند گفت:اگر انگلیسی ها از در جلو خارج می شوند، نباید از در عقب وارد شوند و ما نمی توانیم قبول کنیم که جزیره ای که توسط انگلستان از کشور ما جدا شده توسط آنها ولی به حساب ما، به دیگران واگذار شود! (مفهوم این سخن را هیچکس نفهمید)او سپس گفت: سازمان ملل متحد سه پرسش را برای مردم بحرین مطرح کرده است.

۱ـ رأی به باقی ماندن در چارچوب مرزهای ایران؛ ۲ـ رأی به باقی ماندن در تحت الحمایگی انگلستان و ۳ـ رأی به استقلال بحرین.و زمانی که خبرنگاری از او پرسید که اگر مردم بحرین رأی به جدا شدن از ایران بدهند، آیا می پذیرید؟ پاسخ داد: من که نمی توانم در کنار هر یک از مردم بحرین یک سرباز بگمارم که شورش نکنند!!و. .. شاه بدینگونه راهنمایی شایسته را به نمایندگان مجلس کرد.

باری، برنامه ریزان پشت پرده تصمیم گرفتند به همان گونه که گفته شد عمل کنند و هنگامی که گزارش دولت به مجلس داده شد، یکی از نمایندگان مجلس، دولت را استیضاح کند.برای اینکار «محسن پزشکپور» را که در آن زمان از خرمشهر به مجلس فرستاده شده بود برگزیدند. زیرا در ظاهر آنکس که هوادار «ایران بزرگ» بود و خود را «پان ایرانیست» می نامید باید به چنین کاری دست بزندکه طبیعی تر جلوه کند.

منتها گفتند که چون او پیوسته مست است، اگر بگوییم که خودش نطق استیضاحیه اش را بنویسد، چه بسا که در زیر تأثیر الکل، پرت و پلاهایی بگوید که با برنامه ریزی های ما جور در نیاید، و کار را خراب کند. بر این پایه، بر آن شدند که نطق وی را بنویسند و به دستش بدهند!

در آن روزها «محمود اسفندیاری» معاون اطلاعات و مطبوعات وزارت خارجه بود و دستور داد زیر نظر کارشناسانی که درجریان بودند (مانند رضا قاسمی معاون اداره نهم) نطق مذکور تهیه شود. و بگونه ای ظاهراً با جدایی بحرین مخالفت و دولت را استیضاح کند. این نطق تهیه و چند روز بعد، جلسه مجلس تشکیل می شود و اردشیر زاهدی گزارش کار را در زمینه ی بحرین و همه پرسی از مردم آنجا به مجلس می دهد و پزشکپور که می داند اکنون هنگام بازی اوست، پشت تریبون می رود و مانند هنرپیشه ای کاردان نقش خود را در زمینه مخالفت با نظر دولت، و جدایی بحرین از ایران، به خوبی بازی و دولت را استیضاح می کند.

اسدالله علم که خود عاملی از عوامل بیگانه بود، در خاطرات خود می نویسد:«به شا ه عرض کردم ما نگران چه هستیم؟ اجازه بدهید صدای اقلیت شنیده شود، حتی توصیه می کنم اجازه بفرمایید نطق پزشکپور به طور کامل پخش شود.»

طبق آیین نامه و قانون های آن زمان، هنگامی که دولتی از سوی یکی از نمایندگان مجلس استیضاح می شد، می بایست پس از دادن پاسخ، درخواست رأی اعتماد دوباره می کرد و برای تهیه پاسخ، چند روز وقت به دولت داده می شد.

چند روز بعد، (۲۴ اردیبهشت ۱۳۴۹) موضوع «اعتماد به دولت» به رأی گذارده می شود، و مجلس با اکثریت به دولت رأی اعتماد می دهد. (۱۸۷ رأی موافق در بربر ۴ رأی مخالف) و مفهوم این رأی آن بود که مجلس شورای ملی (بی آنکه مسئله ی بحرین به بحث گذاشته شود) نظر دولت را پذیرفته و با انجام همه پرسی در بحرین، و پذیرش نظر اکثریت مردم آنجا، موافق است!

اردشیر زاهدی در دوران وزیر خارجه بودن خود تنها دوبار به مجلس رفته بود (که یکبارش همان روزی بودکه مسئله را مطرح کرد، ولی به هنگام استیضاح، عباس خلعتبری، را به جای خود به مجلس فرستاده بود) ولی از آنجا که هیچ حقیقتی در پشت پرده نمی ماند، به ویژه آنکه برنامه ریزان آدمهای ناشی ای باشند، در وزارت خارجه یک اشتباه بزرگ می شود، که موضوع را دست کم برای بسیاری از کارکنان آنجا فاش می کند. و آن این است که در این وزارتخانه اداره ای بود به نام «اداره نشریات» که به دستور اردشیر زاهدی قرار شده بود نشریه یا بولتنی (ماهانه ـ یا دو هفتگی) اخبار وزارت خارجه، و خبرها و رویدادهای مهم دیگر را چاپ و برای آگاهی کارکنان و یا مردم پخش کنند.

از آنجا که اردشیر زاهدی آدمی بسیار سختگیر و تندخو بود، دست اندرکاران نشریه یاد شده را تهدید کرده بود که اگر ماهنامه یا بولتن یاد شده، درست در همان روزی که می باید چاپ نشود، و حتی یک روز از زمانی که می باید پخش شود، دیرتر انجام شود همه ی دست اندرکاران نشریه را از کار برکنار می کند.

ایرج پزشکزاد از دست اندرکاران نشریه می گوید: روزی که قرار بود پزشکپور در مجلس سخنرانی و دولت را استیضاح کند، درست روز انتشار این نشریه نیز بود و ما ناگزیر بودیم تا یک شب پیش از روز انتشار همه ی مطالب را به چاپخانه بفرستیم. مانده بودیم معطل که چه کنیم؟ زیرا متن سخنرانی را پیش از اینکه در مجلس خوانده شود، به اداره نشریات فرستاده بودند و آن را در دست داشتیم. ولی آیا می شد که در همان هنگامی که او در مجلس است، ولی هنوز نطق خود را نخوانده ما نشریه را چاپ کرده به همه جا بفرستیم و نطق پزشکپور هم در آن باشد؟!

اگر این کار را بکنیم، مشت برنامه ریزان باز می شود، و همه می دانند که متن یاد شده در وزارت خارجه تهیه و آمده شده است. و اگر هم صبر کنیم تا نطق خوانده شود، و سپس چاپ کنیم، که از روز انتشار، یکی دو روز می گذرد و مورد مواخذه اردشیر زاهدی که خیلی بددهن بود و پیوسته ناسزا می گفت واقع می شدیم. اگر هم چاپ نمی کردیم موضوع به این مهمی (مسئله همه پرسی در بحرین) تا شماره ی بعدی نشریه کهنه می شد و ارزش خبری خود را از دست می داد.این بود که دل به دریا زدیم و نطق پزشکپور را پیش از ایراد در مجلس در نشریه اخبار و اسناد وزارت خارجه (در فروردین ۱۳۴۹) چاپ کردیم.

پس از انجام وظیفه از سوی دولت ایران! (سال ۱۳۴۹ خورشیدی) «ویتوریو گیچاردی» (رییس دفتر اروپایی سازمان ملل متحد) به نمایندگی از سوی دبیر کل آن سازمان به بحرین می رود و در آنجا هم ضمن یک نمایشنامه از پیش نوشته شده، و یک نظرخواهی ساختگی (نه از یکایک مردم. بلکه از رؤسای قبیله ها و سرپرستان گروهها و شیخ های بحرینی، که همه سرسپرده های بریتانیا بودند) مسئله را حل می کند. بدینگونه که از آنها می پرسید: آیا می خواهید مستقل شوید؟!و آنها هم، هماواز می گفتند به! به! چه بهتر از این که ما مستقل شویم.

ناگفته نگذاریم که بهنگام سفر «گیچاردی» دو باشگاه فرهنگی «نادر» و «فردوسی» را بستند و شمار چشمگیری از مردم آن جزیره را که هوادار ایران و ایرانی مانده بودند، به زندان افکندند و تنی چند از آنها را کشتند و یک جو خفقان و ترس در آن منطقه پدید آوردند.

بر این پایه، چون گیچاردی، تنها با تنی چند از گردانندگان حکومتی، آن هم به گونه ای که از پیش تعیین شده دیدار و نظر ایشان را به نام «نتیجه ی همه پرسی» اعلام کرد، روشن است که از لحاظ حقوق بین الملل و حقوق سیاسی مسئله استقلال