پاورپوینت کامل شاه: به هیچ کس اعتماد ندارم ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاه: به هیچ کس اعتماد ندارم ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاه: به هیچ کس اعتماد ندارم ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاه: به هیچ کس اعتماد ندارم ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

جعفرشریف امامی از آخرین نخست وزیران ایران قبل از پیروزی انقلاب اخیراً در کتاب خاطرات خود نکاتی را درباره خود محوری های شاه مطرح کرده است. در بخشی از این کتاب می خوانیم:یکی از مسائلی که جالب است و بد نیست که اظهاری در آن خصوص بشود این است که اعلیحضرت راجع به بعضی از مسائل فوق العاده اصرار داشتند و مقید بودند. من جمله این که اختیاری نمی خواستند به کسی داده بشود و مخصوصاً در مسائل خارجی هر اقدام کوچکی بایستی که با نظر و اطلاع خودشان باشد و همچنین در مورد وزارت جنگ.

خوب یادم هست که یک موقعی آقای دکتر وکیل نماینده ما در سازمان ملل بود. تلگرافی فرستاد به نخست وزیری مشعر بر این که مسئله ای آن جا مطرح بود (حالا موضوع آن یادم نیست که موضوع چه بود) و اجازه خواسته بود ـ یعنی پرسیده بودکه چه جور رأی بدهد.مثبت رأی بدهد یا منفی؟ من بلافاصله به او تلگراف کردم که تعجب می کنم شما یک چنین مطلبی را سؤال می کنید. پرواضح است که باید شما در این امر مثبت رأی بدهید.

بعد از ظهر همان روز تیمسار سرلشکر انصاری که وزیر راه بود دعوتی کرده بود برای بازدید کارخانجاتی که لوکوموتیوهای جدید آمریکایی را تعمیر می کردند. اعلیحضرت تشریف فرما می شدند آن جا. من هم البته در خدمتشان بودم. بعد از این که بازدید تمام شد، از کارخانجات که می آمدم به سمت ایستگاه که اعلیحضرت از آن جا تشریف ببرند به کاخ، به ایشان عرض کردم امروز وکیل یک چنین تلگرافی کرده بود و من این جور به او جواب دادم.

یک مرتبه اعلیحضرت ناراحت شدندو عصبانی و متغیر گفتند، «چه طور شما قبل از این که به من بگویید، یک چنین تلگرافی به او کردید؟» گفتم، «قربان، اگر به عرض می رساندم چه می فرمودید که تلگراف بشود؟» فرمودند، «خوب درست است. من همان را می گفتم که شما به او گفتید.» عرض کردم، «من چون می دانستم و محرز بود برایم که باید این جور رأی داده بشود، این بود که دیگر مزاحم اعلیحضرت نشدم. حالا به عرض می رسانم که مستحضر بشوید.» گفتند، «نه.نه.نه. بایستی که حتماً وقتی که یک چنین مطلبی پیش می آید، قبلاً به خود من گفته بشود تا بگویم چه کار بکنند.» این گذشت. آن جا جای بحث بیشتری نبود.

دفعه بعد که شرفیابی داشتم، به عرضشان رساندم، قربان، اعلیحضرت. چرا این قدر خودتان را ناراحت می کنید. بالاخره شما یک عده زیادی را انتخاب کرده ایدو انتصاب کرده اید به کارها و سمت های مختلف. خوب، هر کس در حدود وظیفه خودش بایستی اختیار داشته باشد که تصمیم بگیرد و عمل بکند و کار بکند.» گفتم، «قربان، اگر این جور باشد که خیلی اعلیحضرت ناراحت خواهید بود. بهتر این است که کسانی را انتخاب بکنید که مورد اعتمادتان باشند.

اگر به بنده اعتماد ندارید، خوب، من استعفا بدهم یک کس دیگری بیاید که به او اعتماد دارید و بگذارید وقتی که آمد کارش را بکند که بار اعلیحضرت سبک بشود و به کارهای اساسی و مهم تر برسید. اگر قرار باشد برای یک رأی در سازمان ملل حتماً به اعلیحضرت عرض شود، خوب، دیگر اعلیحضرت وقتی برای این که کارهای اساسی مملکت را بررسی بفرمایید نخواهید داشت.» فرمودند، «نه. نه. من این تجربه را دارم که به هیچ کس اعتماد نمی کنم. من به هیچ کس به طور مطلق اعتماد نمی کنم.

باید این کارها همه به خودم گفته بشود.» گفتم، «خیلی اسباب تأسف است که اعلیحضرت این جور به این نتیجه رسیده اید که به هیچ کس اعتماد نکنید. ولی به نظر بنده ضرر این که اگر یکی از آنهایی که به او اعتماد کرده اید اشتباهی بکند، خبطی بکند،