پاورپوینت کامل تأثیر تاریخنگاری ایرانی بر تاریخنگاری اسلامی ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأثیر تاریخنگاری ایرانی بر تاریخنگاری اسلامی ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأثیر تاریخنگاری ایرانی بر تاریخنگاری اسلامی ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأثیر تاریخنگاری ایرانی بر تاریخنگاری اسلامی ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

در زبان فارسی، از واژه «تاریخ» معانی گوناگونی نظیر زمان (date)، زمانهای گذشته، وقایع پیشین، اثر یا نوشته تاریخی (history) و معانی دیگری از این نوع مستفاد می شود. در این مقال کوتاه، مجال آن نیست تا درباره ی ماهیت تاریخ[۱] یا واژه تقریباً مجهول الاصل آن[۲]سخن به میان آید، ولی لازم است در مقدمه ی بحث تعریفی از تاریخنگاری (historiography) ارائه شود.

کمترین حد تاریخنگاری وقایع نگاری است که می توان آن را «ثبت وقایع برجسته با قید زمان وقوع آنها» تعریف کرد. دو عنصر «تدوین» و «توقیت» وقایع که نتیجه نوعی درک و شعور تاریخی است در تعریف مذکور گنجانده شده است. با توجه به چنین تعریفی از تاریخنگاری، مسأله اصلی در مقاله حاضر این است که آیا ایرانیان باستان از «آگاهی تاریخی» برخوردار بوده اند یا خیر؟ و در صورت مثبت بودن پاسخ پرسش مزبور، آیا آثار تاریخی مکتوب از خود بر جای گذاشته اند یا نه؟ و سرانجام اینکه تاریخنگاری ایرانی تا چه اندازه بر تاریخنگاری اسلامی اثر گذارده است؟

جواد علی[۳] و عبدالعزیز الدوری[۴] درباره آگاهی تاریخی ایرانیان پیش از اسلام اظهار تردید کرده اند، اما بسیاری از ایرانشناسان، از جمله اشپولر آلمانی[۵] کاملاً عکس آن دو نویسنده عرب نظر داده و به رغم کمبود آثار تاریخی بر جای مانده از ایران پیش از اسلام، آگاهی تاریخی ایرانیان را مسلم می داند. [۶]

تأیید نظر اشپولر یا رد مدعای جواد علی و الدّوری نیازمند بررسی سه مسأله است: سالنامه نگاری (chronology) در ایران باستان، خدای نامک، و دیگر نوشته های تاریخی در ایران پیش از اسلام.

سالنامه نگاری

ثبت وقایع مهم سالیانه یا سالنامه نگاری از رسمهای دربار پادشاهان ایران باستان ـ از دوره هخامنشیان به بعد ـ بوده است. این رسم، خود از وجود نوعی گاهشماری منظم در میان ایرانیان قدیم حکایت می کند. [۷]همین سالنامه های رسمی، در واقع، مهمترین مأخذ و مرجع مؤلفان و مورخان ایرانی در تألیف تاریخ ایران بوده است. «ک‍تزیاس ـ پزشک و مورخ یونانی قرن چهارم پیش از میلاد ـ کتابی به نام پرسیکا نوشته که در تألیف آن، از سالنامه های رسمی ایرانی بهره برده است».[۸]همینطور آگاتیاس ـ مورخ رومی قرن ششم ـ در تدوین تاریخ خود از مجموعه سالنامه های رسمی ساسانیان که در گنجینه های دولتی تیسفون نگهداری می شده، استفاده کرده است. [۹]

مضمون اصلی سالنامه ها، ذکر جنگها و حوادث برجسته سیاسی بوده است، اما بنابر نوشته پیگولوسکایا (شهرهای ایران، ص ۴۵، ۴۷، ۴۸، ۵۱)، در «رویدادنامه » هایی که از عهد سلوکی بر جای مانده، علاوه بر اوضاع سیاسی، از روابط اجتماعی و اقتصادی نیز سخن به میان آمده است.

رویکرد برخی از مورخان ایرانی در دوره اسلامی، خصوصاً طبری (ف ۳۱۰ ه‍ (، به تاریخنگاری سنواتی یا سالنامه نگاری، متأثر از شیوه تاریخنگای ایرانی است. [۱۰]این اثر پذیری، عمدتاً در دو چیز خلاصه می شود: یکی در شیوه سالنامه نویسی و دیگری در طرح مسأله زمان و عمر آفرینش. [۱۱]ناگفته نماند که در مسأله اخیر، ممکن است مورخان اسلامی از بینش سامی نیز بهره برده باشند؛ چه هم در مذهب یهود که عربها از قدیم الایام با آن آشنا بوده اند و هم در مذهب زرتشت، مسأله زمان و عمر گیتی به نوع خاصی طرح شده است. [۱۲]

اما در مسأله اول، تأثیر شیوه ایرانی مشهود است؛ زیرا دست کم در قسمتهای مرکزی جزیره العرب، تا پیش از برقراری تاریخ هجری در سال ۱۷ در عهد خلیفه دوم، گاهشماری مشترک و منظمی