پاورپوینت کامل نمایندگان دیپلماتیک حکومت پهلوی در فلسطین اشغالی ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نمایندگان دیپلماتیک حکومت پهلوی در فلسطین اشغالی ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نمایندگان دیپلماتیک حکومت پهلوی در فلسطین اشغالی ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نمایندگان دیپلماتیک حکومت پهلوی در فلسطین اشغالی ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

تعداد ایرانیان در دوره پس از جنگ جهانی اول در فلسطین به ۳۰۰۰۰ نفر می رسید که بیشتر آنان از یهودیانی بودند که جهت مهاجرت یا زیارت به شهرهای عکا و حیفا مسافرت کرده و اغلب در این نواحی اقامت می کردند. وجود این گروه اتباع ایرانی در فلسطین مشکلاتی از جهت امور کنسولی آنان پیش آورده بود و از طرف دیگر به علت اختلاف اعراب و یهودیان بر سر موضوع فلسطین و طرح آن در جامعه ملل لازم بود رویه ایران نیز توسط نمایندگان سیاسی کشور در بیت المقدس تعیین گردد.[۱]

با توجه به مسائل و مشکلات فوق، در سپتامبر ۱۹۲۱ رسیدگی به امور اتباع ایران در فلسطین از طرف وزیر وقت امور خارجه، انتظام الملک، موقتاً به مشیر حضور، نماینده ایران در مصر واگذار گردید ولی چون سرزمین فلسطین در این زمان دارای اهمیت خاصی بوده و مرکز کلیه امور سیاسی و نظامی در منطقه به حساب می آمد و ارتش انگلستان نیز در آنجا مستقر شده بود و از طرف دیگر به علت مسدود بودن راه اروپا، عده ای از اتباع کشورها از جمله ایرانیان برای سیاحت و به خصوص معالجه به فلسطین، که در این دوران مرکز مهاجرت اطباء آلمانی یهودی بود، مسافرت می نمودند و به دلیل کثرت مشغله سرکنسولگری ایران در قاهره، امور مربوط به فلسطین در سال ۱۳۱۳ش/ ۱۹۳۴م به سرکنسولگری ایران در بیروت واگذار گردید و آقای اسداله بهنام، سرکنسول ایران در بیروت، عهده دار امور اتباع ایرانی در فلسطین نیز گردید. [۲]

سرانجام پس از چند ماه مکاتبه با دولت انگلستان و ذکر مشکلات اتباع ایرانی در فلسطین، در تاریخ اول شهریورماه سال ۱۳۱۴ش سرکنسولگری ایران در فلسطین در شهر بیت المقدس تأسیس شد و آقای هاشم مکرم نورزاد، به سمت کنسول در فلسطین منصوب گردید. [۳]در تاریخ ۲۱ /۳ /۱۳۱۸ آقای عبدالحسین صدیق اسفندیاری به جانشینی مکرم نورزاد منصوب شد و سرکنسول ایران در فلسطین گردید و تا تیرماه ۱۳۲۴ش در این سمت باقی بود. با پایان یافتن مأموریت آقای اسفندیاری، ابوالحسن بهنام به سمت کنسول ایران در فلسطین تعیین شد و این پست را تا سال ۱۳۲۷ش به عهده داشت که در این سال سرکنسولگری ایران به حال تعطیل درآمد و کارمندان آن سرکنسولگری به ایران فراخوانده شدند. [۴]

پس از اعلام رسمیت اسرائیل از سوی سازمان ملل متحد و چند ماه قبل از شناسایی دوفاکتوی آن رژیم توسط ایران یعنی در اواخر سال ۱۳۲۸ش عباس صیقل به عنوان نماینده ویژه دولت ایران به اسرائیل رفت و تا تیرماه سال ۱۳۳۰ که نمایندگی ایران در اسرائیل برچیده شد، در آن سمت باقی بود. چنانچه قبلاً نیز ذکر آن رفت، دولت دکتر مصدق نمایندگی ایران در اسرائیل را تعطیل کرد ولی شناسایی دوفاکتو لغو نشد و دلیل تعطیلی نمایندگی نیز مشکلات مالی اعلام شد. [۵]

ژنرال هرکابی، رئیس اطلاعات ارتش اسرائیل به دعوت سپهبد کیا در دسامبر ۱۹۵۸ به تهران آمد و با شاه و فرماندهان نظامی دیدن کرد. به دنبال این سفر شاه با افتتاح نمایندگی سیاسی ایران در تل آویو موافقت نمود اما به منظور پنهان نگاه داشتن آن قرار شد این نمایندگی به صورت دفتری در سفارت سوئیس باشد و در مکاتبات اداری «برن ۲» نامیده شد. [۶]

به دنبال این توافق دکتر ابراهیم تیموری در ۲۳ آذرماه ۱۳۳۸ وارد اسرائیل شد و مأموریت خود را به عنوان نماینده ایران در اسرائیل آغاز کرد. [۷]تیموری در گزارشی ضمن انعکاس ملاقات خود با «دیون» مدیرکل امور خاورمیانه وزارت خارجه اسرائیل و پیشنهاد وی مبنی بر اینکه به نمایندگان دو کشور عنوان رسمی مثلاً کنسول اعطا شود می نویسد: «به عقیده اینجانب در صورتی که اطراف و جوانب این پیشنهاد مورد توجه و مطالعه وزارت متبوع قرار بگیرد گمان نمی رود در انجام آن اشکالات چندانی وجود داشته باشد. زیرا همانطور که استحضار دارند وضع و کار اینجانب در اینجا و نماینده اینها در تهران کم و بیش علنی است و قطعاً نمایندگان کشورهای عرب نیز به خوبی از آن اطلاع دارند و فقط محرمانه عنوانی برای آن قائل شدن ممکن است موجب تسهیل کار و انجام تقاضای مورد علاقه اینها شود که مکرر خواهان آن هستند.» [۸]

وقتی در سال ۱۳۴۱ منوچهر پیشوا عازم تل آویو بود تا با تیموری همکاری کند، اسرائیلها خواستار آن شدند که وی با نامه های سربرگ دار