پاورپوینت کامل نقش روایت و حدیث در تاریخ نگاری مسلمانان ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش روایت و حدیث در تاریخ نگاری مسلمانان ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش روایت و حدیث در تاریخ نگاری مسلمانان ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش روایت و حدیث در تاریخ نگاری مسلمانان ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

مقاله حاضر، از دیگر مقالاتی است که در نشست تخصصی تاریخ شفاهی در اردیبهشت ۱۳۸۳ در اصفهان ارائه شد. مقالات مختلفی از این همایش را در شماره های گذشته مجله الکترونیکی «دوران» ارائه کردیم. مقاله حاضر که توسط دکتر مرتضی نورائی عضو هیأت علمی گروه تاریخ دانشگاه اصفهان و دکتر حسینعلی نوذری عضو هیأت علمی دانشگاه الزهرا ارائه شده نقش احادیث و روایت را در شکل گیری تاریخ نگاری مسلمانان بررسی کرده است.

تلاش علمی مسلمانان پس از شکل گیری نهضت اسلامی با تأسیس مسجدالنبی آغاز شد و از همان ابتدا رسول خدا (ص)، یک گروه معلم و مبلغ برای تعلیمات اسلامی تربیت کرد. از سال سوم هجری گروه قوی معلمان قرآن، تلاش روی قرآن را آغاز کردند و آنچنان که از روایات برمی آید همراه با قرائت قرآن، آیات بر روی لوحه هایی ثبت می شده است. برای درک قرآن، به ثبت وضبط کلمات رسول الله(ص) و صحابه حضرت پرداخته اند و تلاش فراوانی کرده اند تا سخنان حضرت محمد(ص) و اشخاصی مانند حضرت علی(ع) که اطلاعات بسیار زیادی داشته اند، نگاشته شود.

خود حضرت علی(ع) کتابی را با املای رسول خدا(ص) نوشته اند. این کتاب نزد امام حسن مجتبی(ع) بوده است. بعدها نزد امام باقر(ع) نیز مشاهده شده است. در اصول کافی چند روایت داریم که از پیامبر(ص)، سئوال کردند که آیا علم را مقید کنیم؟ پیامبر فرمودند: آری، با نوشتن، علم را به بند بکشید. [۱]تلاش علمی اصحاب پیامبر(ص) در تفسیر قرآن و قرائت، از جایگاه ارزشی بالایی برخوردار بوده است. پس از رحلت پیامبر(ص) احتمالاً به دلیل مسائل سیاسی، دستور منع ثبت روایت و سوزاندن کتاب های حدیث صادر شد.

هدف از این کار کم رنگ کردن تأثیر عمیق و سریع حضرت علی(ع) در جامعه بوده است. حضرت علی(ع) مدتی از وقت خود را صرف جمع آوری قرآن کرد و این امر نشان از نقش و جایگاه فرهنگی کتابت دارد. گرچه دستور منع نگارش احادیث و سوزاندن بعضی از کتابها و اعزام نماینده به نقاط مختلفّ برای جلوگیری از ثبت آن، باعث شد که افرادی چون عمار یاسر، عبدالله بن مسعود و… که از هواداران امام علی(ع) بودند و اطلاعات ناب و فراوانی داشتند، تحت مراقبت قرار بگیرند. با این وجود آنان زیر بار نرفتند و به طور مخفیانه مطالبی را نگاشتند. در الفهرست شیخ طوسی آمده است که ابورافع[۲]، در همان زمان کتابی به نام «السنن و الاحکام والقضایا» نوشت. شواهد نشان می دهد که حضرت علی(ع) تأکید خاصی بر نگارش احادیث داشته است.

موضوع تنظیم قرآن در زمان عثمان، احتمالاً فضیلت تراشی برای او و آل امیه بوده است. [۳] از سال ۲۳ هجرت که معاویه امپراتوری خود را تشکیل داد یک سری جعلیات و تحریفات در محافل گسترش یافت.در نهج البلاغه حدود دویست[۴] خطبه وجود دارد که حکایت از سخنان مشروح حضرت علی(ع) است. در یکی از این بیانات، امام ـ علیه السلام ـ راویان حدیث را به چهارگونه تقسیم می کند:

۱. افرادی که منافقانه (و با گرایش سیاسی) حدیث رسول خدا(ص) را جعل و تحریف می کنند.

۲. افرادی که قدرت کافی بر حفظ و تحمل سخنان آن حضرت را ندارند و ندانسته در انتقال آن دچار اشتباه می شوند. (خطای غیرعمد)

۳. افرادی که حدیثی از پیامبر(ص) شنیده اند، اما بعدها پیامبر(ص) موضوع را نهی کرده است و آنان از نهی (نسخ حدیث) آگاه نشده اند.

۴. گروهی که بر خدا و رسول او دروغ نمی بندند خطا و اشتباه هم نکرده اند مطالب را به همان صورتی که شنیده اند، حفظ کرده اند، چیزی به آن اضافه نکرده و از آن نکاسته اند، ناسخ و منسوخ، عام و خاص، محکم و متشابه را می شناخته اند. [۵]

این قسمتی از یک خطبه مفصل است که ضوابطی را در رابطه با علم الحدیث بیان می کند. پس معلوم می شود احادیثی نقل می شده و در آن تحریفاتی صورت گرفته است که حضرت علی(ع) به آن اشاره فرموده اند. عده ای از افراد واژه ها، معانی و اسنادی را ساخته اند که برای خودشان ایجاد قداست کنند و یا قداست و احترام دیگران را خدشه دار نمایند. به این ترتیب جعل حدیث آغاز می شود و یک جریان منفی در علم الحدیث شکل می گیرد.

پرسشگری برای جمع آوری اطلاعات تاریخ اسلام از زمان خود پیامبر آغاز شده است. سئوالاتی که از عایشه درباره زندگی و رفتار پیامبر(ص) و حوادث آن دوران انجام شده است را می توان مصاحبه تلقی کرد. این پرسش ها با سایر افراد برجسته تاریخ اسلام نیز مطرح شده است.

از همان زمان بحث خبر متواتر پیش می آید که در تعریف آن میان شیعه و اهل سنت اختلاف است. شیعه عدد خاصی را برای راویان معین نمی کند و می گوید باید راویان آن در حدی باشند که موجب یقین شود اما اهل سنت تعداد ۱۲، ۲۰ و ۷۰ نفر را شرط کرده اند. شرط اعتبار خبر متواتر آن است که شنونده، قبلاً از آن خبر آگاه نباشد و خالی الذهن باشد. این نکته مهمی است که موجب جلوگیری از پیش داوری در مفهوم روایت می شود. وانگهی روایت باید مبنی بر حس باشد. حدس و گمان و شایعه نمی تواند منشأ خبر باشد.

تواتر را نیز دو قسم دانسته اند: تواتر لفظی که لفظ حدیث در تمام طبقات یکسان نقل شده است و تواتر معنوی که مفهوم روایت با اختلاف الفاظ در تمام طبقات مشابه است. شیعه حدیثی را صحیح می داند که سلسله اسناد آن به پیامبر یا امام معصوم متصل باشد و راویان آن در تمام طبقات شیعه باشند. سلسله اسناد توسط شیعه ستایش شده، نقل شده باشد. اگر یکی از ناقلان سلسله سند، مورد ستایش نباشد، حدیث را حسن می گویند. و اگر راوی غیرشیعه در سلسله سند متصل باشد، حدیث را موثق می دانند و در صورتی که شرایط فوق در آن نباشد، حدیث را ضعیف می شمارند.

شهید ثانی، درکتاب الدرایه که درباره مصطلح الحدیث است، ۲۵ نوع حدیث را تعریف کرده است که یکی از این انواع حدیث معنعن است که هر ناقص بالفظ «عن» از مشایخ خود نقل کرده است. و در همه شرایط ضعف حافظه، کند ذهنی و… دوری از ملکه عدالت ناقلان، دغدغه حدیث شناسان بوده است.

در همه فرق اسلامی بر بلوغ عقلی و شرعی و عدم وجود فسق آشکار راوی تأکید شده است. و شیعه ملکه عدالت را لازم شمرده است.در شرایط حمل حدیث، علاوه بر سلامت ذهن از خلط و اشتباه، بر کتابت نیز تأکید شده است. محدثین برای جمع احادیث و حذف واسطه ها، سراغ مشایخ می رفتند و مسافرت های زیادی را انجام می دادند. مثلاً طبری از ری به قم، اصفهان و بغداد مسافرت کرده است.

همچنین شیخ صدوق، بخاری و دیگر علمای شیعه و سنی، سفرهای فراوانی برای اخذ حدیث داشته اند. تا مستقیم و بلاواسطه، حدیث را ضبط کنند تا از تحریف جلوگیری شود. نوع دیگر از ثبت حدیث، آن است که استاد مطالب خود را از حفظ و به آرامی القا می کند تا شاگردان یادداشت برداری کنند. [۶]شکل دیگر ثبت حدیث «قرائت» است که شاگرد، نوشته خود را نزد استاد قرائت می کرد تا اگر اشکالی در آن وجود دارد، برطرف شود.

یکی از راه های نقل حدیث، اذن و اجازه استاد به شاگردش بود. اگر شیخ[۷] کسی را شایسته و لایق می دانست به صورت کتبی یا شفاهی، او را برای نقل حدیث معرفی می کرد و شما می توانید اجازات (اجازه های) بسیاری از محدثین را که تا همین اواخر صادر می شده است، ببینید.

راه دیگر نقل حدیث، اعلام است که ناقل حدیث اعلام کند که این حدیث با خط فلان استاد نوشته شده و یا استاد، متن را به صورت شفاهی به او عرضه کرده است.در مسئله «وجاده»[۸]، تأکید بر این است که اطمینان پیدا کنند که حد