پاورپوینت کامل «کِشْ‌لُقمه» کجاش اشکال داره؟! ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «کِشْ‌لُقمه» کجاش اشکال داره؟! ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «کِشْ‌لُقمه» کجاش اشکال داره؟! ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «کِشْ‌لُقمه» کجاش اشکال داره؟! ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

می‌دانیم که در طول تاریخ حدوداً ۸۰ ساله فعالیت‌های فرهنگستان زبان و ادب فارسی (در سه دوره نسبتاً مجزای فعالیت‌های آن) هزاران نوواژه فارسی در برابر واژه‌ها و اصطلاحات غیرفارسی ساخته و به گنجینه زبان فارسی اضافه شده و به نوعی باعث غنا و توانمندسازی آن شده‌اند

می‌دانیم که در طول تاریخ حدوداً ۸۰ ساله فعالیت‌های فرهنگستان زبان و ادب فارسی (در سه دوره نسبتاً مجزای فعالیت‌های آن) هزاران نوواژه فارسی در برابر واژه‌ها و اصطلاحات غیرفارسی ساخته و به گنجینه زبان فارسی اضافه شده و به نوعی باعث غنا و توانمندسازی آن شده‌اند. از سوی دیگر به علل گوناگون و از جمله نو بودن واژه‌های پیشنهادی و ناآشنایی کاربران فارسی زبان با برخی از آن نوواژه‌ها، هم عوام و گاه خواص، در مخالفت با این سیاست واژه‌گزینی فرهنگستان (و یا پیروان راهبردهای زبانی فرهنگستانی) لطیفه‌هایی برساخته‌اند. این لطیفه‌ها گاه صرفاً وسیله تمسخر و تحقیر بوده و گاه نیز بیانگر نکته یا نکاتی است قابل تأمل در زمینه چگونگی برخورد همه‌جانبه‌نگرتر با این رهیافت زبانی.
شاید هر کدام از ما لطیفه‌هایی از این دست شنیده باشیم که برخی افراد با لحنی تمسخر‌آمیز می‌گویند: بیایید فارسی را پاس بداریم و به جای “تلفن” بگوییم “دورگو”، به جای “پیتزا” بگوییم “‌کش‌لقمه” و مثلاً به جای “دایره” بگوییم “گردکی” و نظایر این‌ها. حتا گاهی اوقات این مثال‌های من درآوردی در قالب جملاتی خنده‌آور بازتاب می‌یابد مانند جمله “کوتاه‌ترین بازه میان دو هیچکی، یک بردار سیخکی است”! که منظور معادل جمله جاافتاده‌ای است در هندسه که می‌گوید:”نزدیک‌ترین فاصله بین دو نقطه، یک خط مستقیم است”. مطمئنم هر یک از ما از این گونه طنزهای زبانی موارد زیادی را در برنامه‌های رادیویی، تلویزیونی، نشریات و گفت‌وگوهای عمومی به گوش خود شنیده‌ایم. امّا اگر قدری دقیق‌تر و عمیق‌تر به موضوع بنگریم خواهیم دید این مساله در حقیقت ریشه در مباحثی کلان‌تر و پیچیده‌تر دارد.
در یک تقسیم‌بندی کلی معمولاً معادل‌گزینی برای مفاهم نو به یکی از دو رویکرد “تجویزی” (prescriptive) و یا “عامیانه/مردمی” صورت می‌گیرد. براساس این رویکرد، ‌افراد یا نهادهای صاحب نظر زبانی (مانند زبانشناسان، ادیبان، شاعران، مترجمان و…) برای یک مفهوم، یک اصطلاح و یا یک پدیده جدید معادل خاصی در زبان خود وضع کرده و به کار می‌برند. طبعاً از آن پس اگر آن نوواژه مورد استقبال و کاربرد دیگران قرار گیرد می‌گویند رواج آن نوواژه به “تجویز” آن فرد یا نهاد خاص صورت گرفته است.

به عنوان مثال می‌دانیم در تاریخ کشور ما از دیرباز تا زمان معاصر واژه‌های بسیاری توسط شخصیت‌های برجسته‌ای مانند ابن ‌سینا، فارابی، ‌حافظ ، فردوسی و یا در دوره‌های جدیدتر توسط کسانی مانند داریوش آشوری، میرجلال‌الدین کزازی و دیگران برای نخستین بار برساخته شده و طبعاً شناسنامه پاره‌ای نوواژه‌های فارسی مهر این شخصیت‌ها را برخود دارند. همچنین نهادهای ایرانی مانند فرهنگستان زبان و ادب فارسی (در دوره‌های سه‌گانه تاریخ فعالیت‌های آن)، مؤسسه دهخدا، دفتر برنامه‌ریزی درسی و تألیف کتاب‌های آموزش و پرورش، نشر دانشگاهی، انتشارات سمت و پاره‌ای نهادهای انتشاراتی دیگر هر یک توانسته‌اند واژه‌های بسیاری را برای نخستین بار به فارسی برگردانند و به فارسی‌زبانان عرضه کنند و طبعاً کاربردهای احتمالی بعدی آن نوواژه‌ها در تاریخ رشد و تحول زبان فارسی با نام آن نهادها گره خورده است. این فرآیند در زبان‌شناسی اصطلاحاً با عنوان “سکّه‌زنی ( coinage) نو‌واژه‌ها” شناخته می‌شود.
اگر بخواهیم با جزییات بیشتری به تشریح رویکرد تجویزگرایانه بپردازیم می‌توانیم به عنوان نمونه از فرهنگستان زبان و ادب فارسی نام ببریم که با در پیش گرفتن رویکردی سامانمند و با احیای پاره‌ای ریشه‌ها، پیشوند‌ها و پسوندهای فارسی کهن و یا میانه موفق شده تا صدها نوواژه در زمینه‌های گوناگون وضع کرده و به جامعه عرضه کند؛ واژه‌هایی که امروزه بسیاری (و البته نه همه آنها) در گفت‌وگوها و یا نوشته‌های متخصصان و مردم عادی مورد استفاده قرار می‌گیرند. به عنوان مثال، به نمونه واژه‌های ستون اول زیر نگاه کنید که تا پیش از پیشنهاد آنها از طریق فرهنگستان معادل آنها در ستون دوم در زبان فارسی رایج بود:معادل پیشنهادی فرهنگستان واژه یا اصطلاح قدیمی‌تر
پزشکی: طب
زیست‌شناسی: علم الحیاه
بهداشت: حفظ الصحه
زمین‌شناسی: معرفه الارض
شهرداری: بلدیه
دادگستری: عدلیه
آتش‌نشانی: اطفاء حریق
نوشت‌افزار: لوازم‌التحریر
هواپیما: طیّاره
دانش‌سرا: دارالمعلمین
دانش‌آموز: محصل
سروان: سلطان
ستوان: وکیل
لشگر: فوج
کارآموز: انترن (انگلیسی)
دانشکده: لیسه (فرانسوی)
پرونده: دوسیه (فرانسوی)
این روند واژه‌سازی تجویزگرایانه فرهنگستانی همچنان ادامه دارد با این تفاوت که فرهنگستان زبان و ادب فارسی فعلی بر خلاف سیاست نخبه‌گرایانه فرهنگستان‌های اول (۱۳۲۰ ۱۳۱۴) و دوّم (۱۳۴۹ ۱۳۵۷ ) با انتشار خبرنامه‌ای ویژه نوواژه‌های پیشنهادی خود را (پیش از تصویب و ابلاغ رسمی به نهادهای دولتی) به اطلاع صاحب‌نظران و نیز مردم عادی می‌رساند و نظرات آنها را نیز جویا می‌شود.
در این رویکرد، مردم به صورت خودجوش و غیرسامانمند و بدون توجه به توصیه‌های صاحب‌نظران زبانی ادبی هر کدام در زمینه‌ای و براساس “ذوق و سلیقه” یا “تشخیص” فردی خویش برای یک مفهوم یا پدیده نو برابرنهادی برمی‌سازند . برخی واژه‌های رایج در فارسی امروز در حقیقت از این طریق وارد زبان ما شده‌اند. اگر بخواهیم به نمونه‌های عینی واژه‌هایی که براساس “رویکرد مردمی/عامیانه” در زبان فارسی پدیدار شده‌اند اشاره کنیم، می‌توانیم از مثال‌های زیر نام ببریم:
در میان افراد صنف مکانیک (نام قطعات و ابزارها): سگ‌دست، شغال‌دست، کلّه‌گاوی، آچار شلاقی، هزارخار.
در میان افراد صنف قناد (نام انواع شیرینی): ساق عروس و زبون‌ (دو نوع شیرینی)، شعر بزون در عربی (برابر واژه فارسی پشمک) و در اصل به معنای موی گربه.
در میان افراد صنف باغبان (نام گل و گیاه): زبون مادر شوهر، خرزهره، انگور ریش بابا، لوبیا چشم بلبلی، شمعدونی، پیچ امین‌الدوله، شیرین‌بیان، حسن یوسف، انگور لرکُش، کدو تنبل.
در میان کشتی‌گیرها (انواع فنون کشتی): بارانداز، فیتیله‌پیچ، درخت‌کَن، سروته یکی، بُزکِشْ.
از خوراکی‌ها (نام خوراکی‌ها): میرزاقاسمی، شیر (نوعی ماهی)، یتیمچه، بزباش، خورش بی پدر و مادر، تاس‌کبابی.
از حشرات، پرندگان و جانوران (نام حشرات و پرندگان): زنبورگاوی، حَسن چُلاقی (نوعی پرنده در شمال ایران)، قاصدک، دیدُمک (پرنده‌ای که تصور می‌شود مرتباً می‌گوید: “‌دیدم”،”دیدم”) کاکایوسف، آفتاب‌پرست، اسحیر اللیل ‌( در عربی به معنای‌ تحت اللفظی “جادوگر شب” و در فارسی معادل “خفاش”)، حیه‌ ام سلیمان (در عربی به معنای تحت‌اللفظی “مار مادر سلیمان” و در فارسی به معنای “سوسمار” یا “بُزمَجه”).
البته این نامگذاری‌ها و نوواژه‌سازی‌های مردمی/عامیانه محدود به ساختن مقوله “اسم”‌ها نیست بلکه در موارد بسیاری “افعال”‌نیز به همین روال ساخته شده‌اند مانند “موش دووندان در کار کسی” (کارشکنی)، “سگ دو زدن” (تلاش بسیار زیاد)، “گربه رقصانی” (معطل کردن اشخاص)، “حلواحلواکردن کسی” (تحسین بیش از حد کسی) و “دست به سر کردن افراد/ مردم” (معطل کردن اشخاص). به این ترتیب، می‌بینیم عمده واژه‌هایی که به هر زبانی اضافه می‌شوند به یکی از دو روش پیش‌گفته وارد جریان اصلی زبان می‌شوند.
‌همچون تمامی دیگر امور انسانی نحوه به کارگیری هر یک از این دو روش می‌تواند به صورت‌های متفاوتی صورت گیرد. منظور این است که گاهی ممکن است رویکرد تجویزگرایانه به صورتی افراطی تفسیر و به کارگرفته شود و گاه عاقلانه‌تر و میانه‌روانه‌تر. همچنان که از رویکرد مردمی/عامیانه نیز یقیناً برداشت واحدی وجود ندارد و افراد و جریان‌های متفاوت ممکن است از این روش به صورت‌هایی مختلف در واژه‌سازی‌های خود استفاده کنند.
بهتر است این دو رویکرد را نه به صورت دو راهبرد مخالف یکدیگر بلکه به شکل دو شیوه برخورد متفاوت تلقی کنیم که لازم و ملزوم یکدیگر هستند و اتفاقاً در طول تاریخ همه زبان‌ها نیز این دو روش در کنار یکدیگر به نوواژه‌سازی در زبان‌ها و توانمندسازی آنها کمک کرده‌اند.
به طور معمول توده مردم در برابر نوآوری‌ها (و از جمله نوواژه‌ها) و کاربرد آنها مقاومت می‌کنند و به دلیل عادت به واژه‌ها و ساختارهای رایج تمایلی به کاربرد واژه‌های ابداعی از خود نشان نمی‌دهند. این امر نکته‌ای است که در مورد همه زبان‌ها و فرهنگ‌ها به اثبات رسیده است. به عنوان مثال، تا همین چند سال پیش توده مردم کشور ما در برابر کاربرد نوواژه فارسی “یارانه” در برابر واژه انگلیسی “سوبسید” شدیداً مقاومت می‌کردند و به شکل‌های مختلف این نوواژه یا ابداع‌کنندگان آن را مورد تمسخر قرار می‌دادند. این در حالی بود که تقریباً همگان می‌دانستند این نوواژه فارسی از سوی صاحب‌نظران زبان فارسی پیشنهاد شده است، امّا یک طرح اقتصادی همگانی دولت وقت در چند سال پیش با عنوان “پرداخت یارانه نقدی” به دلیل