پاورپوینت کامل چرا نویسنده بودن یک پرستیژ محسوب نمی‌شود؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا نویسنده بودن یک پرستیژ محسوب نمی‌شود؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا نویسنده بودن یک پرستیژ محسوب نمی‌شود؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا نویسنده بودن یک پرستیژ محسوب نمی‌شود؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint :

پرسش این است که چرا مخاطبان ایرانی به آثار ترجمه‌شده اقبال بیش‌تری نسبت به ادبیات ایرانی دارند؟ باید به این موضوع عمیق‌تر نگاه کنیم، چرا که معمولا در هر زبانی تنها پنج تا ده درصد آثار ادبی خوب هستند و به شهرت می‌رسند و ۹۰ درصد بقیه یا آثار خوبی نیستند یا مورد توجه قرار نمی‌گیرند.

پرسش این است که چرا مخاطبان ایرانی به آثار ترجمه‌شده اقبال بیش‌تری نسبت به ادبیات ایرانی دارند؟ باید به این موضوع عمیق‌تر نگاه کنیم، چرا که معمولا در هر زبانی تنها پنج تا ده درصد آثار ادبی خوب هستند و به شهرت می‌رسند و ۹۰ درصد بقیه یا آثار خوبی نیستند یا مورد توجه قرار نمی‌گیرند. ترجمه‌ها، در هر زبانی، از میان آن پنج تا ده درصد صورت می‌گیرند، یعنی این‌که تقریباً همه‌ی آثاری که برای ترجمه انتخاب می‌شوند، جزو بهترین‌ها و مشهورترین‌ها هستند. بنابراین ما نباید همه‌ی آثاری را که به فارسی منتشر می‌شود، با آن پنج تا ده درصد خوب مقایسه کنیم. درستش این است که ما هم آن پنج تا ده درصد خوب‌مان را با آثار ترجمه‌شده مقایسه کنیم.

تا آن‌جا که من می‌بینم، حداقل این مقدار از آثار ما هم به اندازه‌ی آثار ترجمه مورد استقبال واقع شده است و می‌شود. من فکر نمی‌کنم آثار صادق هدایت، بزرگ علوی، ابراهیم گلستان، اسماعیل فصیح، محمود دولت‌آبادی، هوشنگ گلشیری و غلامحسین ساعدی کم‌تر از آثار ترجمه مورد استقبال خوانندگان ایرانی واقع شده باشد. حتا بسیاری از آثار نویسندگان جوان هم در حد آثار ترجمه مورد استقبال واقع شده است.

به نظر من در کشورهای دیگر هم مطمئناً این‌طور است. مثلاً آیا در کشوری مثل انگلستان همه‌ی رمان‌های خودشان را هم به اندازه‌ی «صد سال تنهایی» یا «جنگ و صلح» می‌خوانند؟ در فرانسه در سال حدود دوهزار اثر ادبی چاپ می‌شود، اما از بین آن‌ها تنها همان پنج یا ده درصدشان است که به اندازه‌ی آثار مهم جهانی مورد استقبال خواننده‌ی فرانسوی واقع می‌شود.

واقعاً انتظار داریم حتا یک رمان ۶۰ – ۷۰صفحه‌یی فارسی هم، که نویسنده‌اش به زور آن را به این تعداد از صفحات رسانده، و با التماس و خواهش برایش ناشر پیدا کرده، حتماً به اندازه‌ی «جنگ و صلح» تولستوی یا «در جست‌وجوی زمان از دست‌رفته»ی مارسل پروست مورد استقبال خواننده‌ی فارسی‌زبان واقع شود؟

البته در این هم شکی نیست که تألیف ما به طور کلی ضعیف است، و این