پاورپوینت کامل آمریکا نباید به سوریه حمله کند ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آمریکا نباید به سوریه حمله کند ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آمریکا نباید به سوریه حمله کند ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آمریکا نباید به سوریه حمله کند ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

فروپاشی دولت سوریه می‌تواند آن سرزمین را به گهواره‌ای برای تروریسم یا بکارگیری سلاح علیه همسایگانی تبدیل کند … در سوریه، درخواست برای مداخله «بشردوستانه» و «استراتژیک» در هم تنیده شده است. … هر نفع استراتژیکی نباید دلیلی برای جنگ باشد؛ در غیر این صورت هیچ جایی برای دیپلماسی باقی نخواهد ماند.

ترجمه : محمد حسین باقی : بهار عربی عموماً بر حسب چشم‌اندازی برای دموکراسی مورد بحث قرار می‌گیرد. آنچه بسیار مهم است، تقاضای روزافزون برای مداخله خارجی جهت ساقط کردن رژیم و واژگون کردن مفاهیم رایجِ مربوط به نظم بین‌المللی است. مفهوم مدرن «نظم جهانی» به سال ۱۶۴۸ و عقد معاهده وستفالیا باز می‌گردد که به جنگ‌های ۳۰ ساله خاتمه داد. در آن نبردها، سلسله‌های رقیب، ارتش‌های خود را به مرزهای سیاسی می‌فرستادند تا هنجارهای مذهبی متضاد خود را تحمیل کنند. این نسخه‌ی قرن هفدهمی تغییر رژیم، حدود یک سوم از جمعیت اروپای مرکزی را به کام مرگ فرستاد. برای ممانعت از این گونه کشتارها، معاهده وستفالیا میان سیاست‌های داخلی با سیاست‌های بین‌المللی حد فاصلی ترسیم کرد. دولت‌ها – که بر واحدهای ملی و فرهنگی ساخته شده بودند – در چارچوب مرزهای خودشان مستقل تلقی شدند؛ سیاست بین‌الملل به تعامل آنها در مرزهای تاسیس شده محدود شد. مفاهیم جدیدِ «منافع ملی» و «توازن قدرت» برای پایه‌گذاران این مفاهیم برابر بود با محدودیت – و نه توسعه – نقش زور؛ این مفاهیم باعث شد که «حفظ تعادل» جایگزین تغییر اجباری مردمان شود

.

سیستم وستفالیا با دیپلماسی اروپایی در تمام دنیا پراکنده شد. اگرچه این سیستم با دو جنگ جهانی و ظهور کمونیسم بین‌المللی آسیب دید اما دولت – ملت‌های مستقل، افتان و خیزان به عنوان اساسی‌ترین واحد نظم بین‌المللی تداوم یافتند. سیستم وستفالیا به طور کامل در خاورمیانه کاربرد نیافت. تنها سه کشور از دولت‌های مسلمان منطقه ریشه‌های تاریخی داشتند: ترکیه، مصر و ایران. مرزهای سایر کشورها بازتابی بود از تاراج غنایمِ امپراتوری از میان رفته‌ی عثمانی در میان فاتحان جنگ جهانی اول که اهمیت چندانی برای تقسیمات و شکاف‌های قومی یا فرقه‌ای قائل نبودند. این مرزها از آن زمان تا کنون بارها و بارها در معرض چالش‌های اغلب نظامی قرار داشته است

.

دیپلماسی‌ای که در بهار عربی به وجود آمد همراه با آموزه تعمیم‌یافته‌ی مداخله بشردوستانه جایگزین اصول وستفالیایی حفظ تعادل شد. در این قالب، جنگ‌های داخلی با هاشورِ نگرانی‌های دموکراتیک و فرقه‌ای در قالبی بین‌المللی نگریسته می‌شوند. قدرت‌های خارجی خواهان این هستند که دولتِ مستقر با مخالفان خود و با هدف انتقال قدرت وارد مذاکره شود. اما از آنجا که – برای هر دو طرف – مسأله «بقا» مطرح است، این خواسته‌ها به گوش‌های ناشنوا و درهای بسته برخورد می‌کند. وقتی طرف‌ها قدرت قابل ملاحظه‌ای دارند، حدی از مداخله خارجی مثل نیروی نظامی برای شکستن این بن‌بست ضرورت می‌یابد

.

این شکل از مداخله بشردوستانه با اجتناب از توسل به منافع ملی یا توازن قدرت از سیاست خارجی سنتی متمایز می‌شود و از آنجا که فاقد جوانب اخلاقی هستند، پس‌زده می‌شوند. این شکل از مداخله نه با غلبه بر تهدید استراتژیک بلکه با از میان بردن شرایطی که برای نقض اصول جهانی دولت‌مداری لازم تلقی می‌شود خود را توجیه می‌کند. اگر این نوع مداخله به عنوان اصلی در سیاست خارجی پذیرفته شود، پرسش‌های فراوان‌تری برای استراتژی آمریکا بر‌می‌انگیزد. آیا آمریکا خود را ملزم به حمایت از هر قیام مردمی علیه هر دولت غیر دموکراتیک می‌داند، مثل آن دسته از دولت‌هایی که پیش از این در حفظ نظام بین‌المللی مهم تلقی می‌شدند؟ به طور مثال، آیا عربستان سعودی تا زمانی متحد ماست که اعتراضات عمومی در این کشور هنوز آغاز نشده؟ آیا ما آماده‌ایم تا حق مداخلاتی از این دست را به کشورهای دیگری که دارای همکیشی مذهبی یا قومی هستند واگذار کنیم؟

در عین حال، ضرورت‌های سنتی استراتژیک هنوز از میان نرفته‌اند. تغییر رژیم – تقریباً در تعریف – اصولی برای ملت‌سازی به وجود می‌آورد. با شکست در این اصول، خودِ نظم بین‌المللی به سوی فروپاشی می‌رود. فضاهای خالی که دل