پاورپوینت کامل پیش به سوی پارلمان اصلاحات ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیش به سوی پارلمان اصلاحات ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیش به سوی پارلمان اصلاحات ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیش به سوی پارلمان اصلاحات ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

اکنون دکتر حسن روحانی در میانه این سه ضلع مثلث قرار گرفته است. او نمی‌تواند بدون هیچ‌کدام از این سه ضلع رئیس‌جمهوری موفق باشد به خصوص که دولت یازدهم وارث اوضاع آشفته سیاسی و اقتصادی کنونی است و رقیبان داخلی و دشمنان خارجی با دامن زدن به انتظارات از روحانی قصد دارند او را بر زمین بزنند. در این اوضاع آشفته اصلاح‌طلبان بیش از آنکه کرسی‌‌های دولت را پر کنند باید در فکر تداوم اتحاد و ائتلاف خود برای تثبیت عصر اعتدال باشند.

پیروزی دکتر حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری برآیند سه رخداد بود:

رخداد اول ـ اعتماد به نفس، امید به آینده، موقعیت‌شناسی و تیزهوشی شخصی دکتر حسن روحانی و برنامه‌ریزی علمی اتاق فکرِ او در انتخابات بود.

روحانی در شرایطی قدم به عرصه‌ی انتخابات گذاشت که یأس و افسردگی بر اکثریت منتقدان حاکمیت چیره شده بود و هرچه به زمان انتخابات ۲۴ خرداد نزدیک‌تر می‌شدیم بر این ناامیدی و افسردگی افزوده می‌شد. تنها در یک مقطع ۱۰روزه – از اعلام نامزدی هاشمی تا ردصلاحیت او – شادابی به اردوی «اصلاح ـ اعتدال» بازگشت که آن هم دولت مستعجل بود و البته نه سرخوشی اولیه و نه فسردگی باقی مانده از آن دهه‌ی عجیب هیچ‌کدام ربطی به روحانی نداشت؛ اما دکتر حسن روحانی با اتکا به اعتمادبه‌نفس خویش از میدان بیرون نرفت و به راستی نشان داد که در ناامیدی بسی امید است.

از روحانی در نوروز ۹۲ نقل شده بود که تاکنون ایران سه بار در معرض خطر قرار گرفته است، بار اول پس از جنگ، هاشمی و بار دوم در آستانه‌ی جنگ محتمل دیگری، خاتمی کشور را نجات دادند و این بار برای جلوگیری از جنگی جدید روحانی می‌خواهد نجات‌بخش ایران باشد و این سخن در آن زمان چندان جدی گرفته نشده بود اما شیخ دیپلمات چه در تبلیغات و چه پس از آن نشان داد که در داعیه‌ی خود جدی است.

روحانی با همین اعتماد به نفس نامزد شد و پس از نامزدی هاشمی انصراف نداد و در غبار یأس پس از ردصلاحیت پدر معنوی‌اش در انتخابات باقی ماند و با قدرت و دقت وارد مناظره‌ها شد و در عین متانت از مواضع خود دفاع کرد. این همه به شخص و شخصیت روحانی بازمی‌گشت اما همه‌ی علت پیروزی او نبود.

رخداد دوم ـ اختلاف سلیقه، انشعاب و تشتت و غرور و تعصب در جبهه‌ی اصول‌گرایان بود که به عاملِ دوم پیروزی دکتر حسن روحانی تبدیل شد.

اصول‌گرایان به خیال حذف ابدی اصلاح‌طلبان حریف را دست‌کم گرفتند. اصلاح‌طلبان آن‌قدر دم از مهندسی انتخابات زدند که اصول‌گرایان باور کرده بودند و حتی بیش از اصلاح‌طلبان در تنور این تئوری می‌دمیدند. گویی بر ایران حزب واحد اصول‌گرایی حاکم است و اکنون تنها باید رقابت‌های درون‌گفتمانی را سامان‌دهی کرد و این رقابت را بر سر هرچه ناب‌تر شدن اصول‌گرایی ادامه داد. رادیکالیزه شدن اصول‌گرایی و حرکت به سوی نامزدهای سابقا نظامی و شبه‌نظامی و شباهت هرچه بیشتر اصول‌گرایی و بنیادگرایی اتفاق مهمی بود که هراس افکار عمومی از اصول‌گرایان را بیشتر کرد و شانس روحانی را فزون‌تر کرد. گرچه تفرقه اصول‌گرایان و تعدد و تکثر نامزدهای آنان روحانی را به ریاست‌جمهوری نزدیک‌تر کرد اما حتی اگر آنها نامزدی واحد داشتند و حتی اگر با کشیده شدن انتخابات به مرحله دوم این جبر بر آنان تحمیل می‌شد، شانس روحانی برای پیروزی کاهش نمی‌یافت؛ بلکه با دوقطبی‌شدن انتخابات حول شکاف «بنیادگرایی ـ اعتدال‌گرایی» پیروزی بزرگ‌تری برای روحانی رقم می‌خورد.

در این رخداد البته جایگاه مقام رهبری مهم بود. اصول‌گرایان در پندار خویش گمان می‌بردند «حزب واحد و حاکم»اند و نهادهای رسمی نظام از آنها حمایت می‌کنند. اما تأکیدات سه‌گانه مقام رهبری بر: ۱ـ منع نیروهای نظامی و شبه‌نظامی از ورود به انتخابات، ۲ ـ نظر نداشتن رهبری به هیچ نامزدی و ۳ـ دعوت از همه شهروندان ایرانی ـ حتی کسانی که نمی‌خواهند به نظام رأی دهند و ایران را مستقل از نظام قبول دارند ـ به رأی دادن، شاه کلید مشارکت‌ گسترده در انتخابات بود. بنا به اخبار موثق اصول‌گرایان ـ‌ به‌خصوص در روزهای پایانی تبلیغاتی انتخاباتی ـ انتظار داشتند با نهیبی پدرانه در برابر اصلاح‌طلبان متحد شوند اما همان‌گونه که رهبری به هیچ نامزدی نگفتند نامزد شود یا نشود، در این ماجرا هم وارد نشدند و انگاره‌ی «حزب واحد و حاکم» اصول‌گرایی بی‌اعتبار شد.

رخداد سوم ـ اما ضلع سوم پیروزی دکتر حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری اتحاد و ائتلاف محور «اصلاح ـ اعتدال»‌ بود.

واقعیت این است که اصلاح‌طلبان به رهبری سیدمحمد خاتمی و اعتدال‌گرایان به رهبری اکبر هاشمی‌رفسنجانی در این انتخابات از عالی‌ترین سطوح سیاست‌ورزی برای مشارکت و رقابت استفاده کردند. هاشمی با اراده و صبری تاریخی همه راه‌ها برای غلبه بر یأس و ورود به انتخابات را امتحان کرد. از ترغیب رجالی مانند خاتمی و ناطق‌نوری تا چهره‌های جدیدتری مانند نجفی و جهانگیری. البته دکتر حسن روحانی همواره گزینه اول هاشمی بود. چه در انتخابات ۱۳۸۴ و چه در همین انتخابات که سعی می‌کرد اجماع ملی حول او را سامان‌دهی کند؛ اما هنگامی که هاشمی از این اجماع و نیز موارد مشابه ناامید شد، خود دست به کار شد و هزینه‌ی سنگین ردصلاحیت را متحمل شد و از آن مهم‌تر صبر کرد و چهره درهم نکشید و به خود جفا نکرد و به ظفر رسید.

از سوی دیگر سیدمحمد خاتمی هم یک‌سال پس از رأی دادن انفرادی‌اش در انتخابات مجلس نهم با عبور از طعنه‌ها و کنایه‌های دوجانبه ـ تندروان اصول‌گرا و اصلاح‌طلب ـ صورت تکامل‌یافته‌ای از سیاست‌ورزی