پاورپوینت کامل قدرت نقد اجتماعی در دولت اعتدال ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قدرت نقد اجتماعی در دولت اعتدال ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قدرت نقد اجتماعی در دولت اعتدال ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قدرت نقد اجتماعی در دولت اعتدال ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

در اوائل تیرماه سال جاری برنام تاسیس «کرسی نقد اجتماعی برنامه‌های دولت» در انجمن جامعه‌شناسی ایران به تصویب هیئت مدیر این نهاد علمیِ غیردولتی رسید. هدف از تشکیل این کرسی، کاربرد ظرفیت‌های دانشی و بینشی علوم اجتماعی برای نقد برنامه‌های دولت از چشم انداز پیامدها و تاثیرات آنها بر جامعه ایرانی به عنوان هستار مشاع ایرانیان است.

در اوائل تیرماه سال جاری برنام تاسیس «کرسی نقد اجتماعی برنامه‌های دولت» در انجمن جامعه‌شناسی ایران به تصویب هیئت مدیر این نهاد علمیِ غیردولتی رسید. هدف از تشکیل این کرسی، کاربرد ظرفیت‌های دانشی و بینشی علوم اجتماعی برای نقد برنامه‌های دولت از چشم انداز پیامدها و تاثیرات آنها بر جامعه ایرانی به عنوان هستار مشاع ایرانیان است.

هر چند مهمترین دستاورد دانش جامعه‌شناختی، مفهوم سازی و نظریه‌پردازی برای شناخت زندگی اجتماعی است اما این دستاوردها در بسیاری از موارد از طریق «انتقاد اجتماعی» و به واسط آن از جانب اصلاح سیاست‌ها و برنامه‌های بخش عمومی است که به دانش ملموس و اثر گذار در زندگی اجتماعی مردم تبدیل می‌شوند. انتقاد اجتماعی که زمانی تنها مشغل روشنفکری بود و یا در انحصار فضای چپ جامعه‌شناختی قرار داشت، امروزه دیگر در تمام فضای تولید و کاربرد دانش در هم عرصه‌های جامعه نفوذ پیدا کرده است و از پدیده‌ای عصیانگر و کولی وار به دگراندیشی نهادینه شده تبدیل شده است که اغلب از عرص غیردولتی سخن می‌گوید ولی چون دولت‌ها در آئین آن به خود می‌نگرند، نتیج کارهایشان مشروع‌تر و مؤثرتر می‌گردد.

تاسیس «کرسی نقد اجتماعی برنامه‌های دولت» پس از انتخابات اخیر را می‌توان از یک سو نشان بهبود شرایط برای کار فکری مستقل و از سوی دیگر همچون تلاشی از سوی بخش غیردولتی دانش برای نهادینه‌سازی انتقاد پس از یک دور اغماء تلقی کرد. در هشت سال گذشته در کنار نارواداری دولتمردان در برابر انتقاد از برنامه‌های خود، به گونه‌ای طنز آلود، گفتگوهای روزان مردم ، رسانه‌های مستقل و فضای مجازی بیانگر حجم زیادی از انتقاد از اوضاع جامعه بود. بسیاری از فعالین فکری، دانشگاهی و اجتماعی نابسامانی‌ها را به نقد کشیدند و ضرورت بیان مشکلات مردم و ارائ راه حل‌ها را فراموش نکردند و با استفاده از امکانات رسانه‌ای و فضاهای غیردولتی موجود به نقد برنامه‌های بخش عمومی پرداختند. اما بین فضای انتقاد و فضای کار دولت یک دیوار حائل وجود داشت و انتقاد از برنامه‌های دولت از حیث تاثیر گویا در وضعیت اِغماء بود. با تعطیلی سازمان مدیریت و برنامه ریزی و به حاشیه راندن کارشناسان ناهمسو، مبنای تصمیم گیری‌ها در بخش دولتی از ارزیابی‌های کارشناسی در دیوانسالاری‌های رایج به تشخیص‌های فردی مسئولین و دریافت‌های گروه‌های بست کارشناسان همسو تبدیل شد. در عرص رسمی سیاسی برخی از افراد وفاداری به یک باور یا هواداری از یک سیاستمدار را با پوشاندن ضعف‌ها و نادیده گرفتن کاستی‌ها و حتی تلاش برای سفید نمایی یکسان تلقی کردند و بدین ترتیب ستم ناخواسته و نادانسته‌ای به باورها و سیاستمداران مورد علاق خود روا داشتند. از دوستی سخن گفتند ولی دوستان خود را به درستی و راستی فرا نخواندند و امکانات و چشم اندازهای بهبود تصمیم گیری‌ها و برنامه‌ها را فراروی آنان نگشودند. بعضی از آنان در خلوت خود با همتایان نزدیک به بیان ناکارآئی‌های برنامه‌های دولت پرداختند و در جلوت رسانه‌ای از پیشرفت‌ها و موفقیت‌ها سخن گفتند. نارواداری بر فضای نقد سایه افکند و انتقاد به مقول امنیتی تبدیل شد. کارکرد انتقادی دانشگاه‌ها و انجمن‌های علمی در ارزیابی برنامه‌ها نادیده گرفته شد و گفتار مشفقان نقادان مورد بی‌اعتنایی قرار گرفت و اهالی علم گاه به صرف سخنی نقادانه کنار نهاده شدند. کمترین چالش فکری به امری پر هزینه تبدیل شد و چنین بود که فضای کارشناسی،روشنفکری و دانشگاهی و کانون‌های تفکر و اندیشه به انفعال دچار شدند و در میان نخبگان دانش، فرارعاطفی به درون یا مهاجرت به بیرون رونق گرفت و تراز سرمای فکری ملت به عنوان ارزشمندترین دارائی‌اش برای بقاء و توسعه رو به افول نهاد. در این دوران از برگزاری همایش انجمن جامعه‌شناسی ایران با عنوان «بررسی مسائل و آسیب‌های اجتماعی» – لابد به گمان وجود نیّتی برای سیاه نمائی- جلوگیری شد و ذخیر دانشی که برای شناخت و تدبیر پاره‌ای از مشکلات فراهم شده بود ناشنیده ماند. این شیو ناسنجید برخورد با نقد و منتقدین، مشکلات را بر هم افزود و آنها را به کلافی پیچیده تبدیل کرد.

سرانجام در هنگام انتخابات ریاست جمهوری، گفتار عقل، اعتدال و تدبیر به میدان آمد و با استقبال مردمان خسته از بی‌تدبیری‌های پیشین مواجه شد. اکنون بعد از یک دور هشت سال غلب نگاه ابزارگرایانه و مکانیستی شبه مهندسی در دستگاه دولت، امید می‌دهند که اقتصاددانان و مدیران شایسته زمام امور را در دست می‌گیرند و چرخ‌های زنگ زد دستگاه دیوانسالاری را برای برنامه‌ریزی کارشناسانه دوباره به کار می‌اندازند. نوید جایگزینی عقلانیت اعتدال‌گرا و مبتنی بر دانش کارشناسی به جای خیال اندیشی تندرو و مبتنی بر شهود شخصی، امیدهائی را برای بهبود اوضاع برانگیخته است. پس در شرایطی که اوضاع رو به سامان می‌رود چه نیازی به انتقاد اجتماعی است؟.

قبل از پاسخ دادن به این سوال باید از ضرورت توجه به نقش دانش جامعه‌شناختی در عرص برنامه‌‎ریزی و مدیریت جامعه دفاع کرد. ج