پاورپوینت کامل به مناسبت چهلمین سالمرگ بروس‌لی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل به مناسبت چهلمین سالمرگ بروس‌لی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل به مناسبت چهلمین سالمرگ بروس‌لی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل به مناسبت چهلمین سالمرگ بروس‌لی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل به مناسبت چهلمین سالمرگ بروس‌لی ۵۴ اسلاید در PowerPoint / ناصر فکوهی

آنچه به صورت متاخر و در زبانی فاخر به «هنرهای رزمی» شهرت یافته و در زبان عامیانه، ما به آن «کاراته یا رزمی‌کاری» می‌گوییم -و از همین‌جا اصطلاح «فیلم‌های کاراته‌ای» رایج شده است- دین بزرگی در حوزه فرهنگی به هنرپیشه آمریکایی – چینی، بروس‌لی دارد. تیر‌ماه، ۴۰سال از مرگ زودهنگام او در ۳۳سالگی می‌گذرد. بروس‌لی یکی از هنرپیشگانی بود که سوای قضاوتی که درباره «هنر سینمایی» او داشته باشیم، یکی از بزرگ‌ترین نمادهای فرهنگ و مصرف فرهنگی مردمی از‌جمله در کشور خود ما در دهه ۱۳۵۰ و پس از آن به شمار می‌رود. یکی از معدود هنرپیشگانی است که تاثیر و جریانی جهانی در فرهنگ عمومی در نظام‌های بسیار متفاوت برجای گذاشت.

آنچه به صورت متاخر و در زبانی فاخر به «هنرهای رزمی» شهرت یافته و در زبان عامیانه، ما به آن «کاراته یا رزمی‌کاری» می‌گوییم -و از همین‌جا اصطلاح «فیلم‌های کاراته‌ای» رایج شده است- دین بزرگی در حوزه فرهنگی به هنرپیشه آمریکایی – چینی، بروس‌لی دارد. تیر‌ماه، ۴۰سال از مرگ زودهنگام او در ۳۳سالگی می‌گذرد. بروس‌لی یکی از هنرپیشگانی بود که سوای قضاوتی که درباره «هنر سینمایی» او داشته باشیم، یکی از بزرگ‌ترین نمادهای فرهنگ و مصرف فرهنگی مردمی از‌جمله در کشور خود ما در دهه ۱۳۵۰ و پس از آن به شمار می‌رود. یکی از معدود هنرپیشگانی است که تاثیر و جریانی جهانی در فرهنگ عمومی در نظام‌های بسیار متفاوت برجای گذاشت. از آمریکا تا اروپا و از آسیا تا افریقا طرفداران بی‌شماری پیدا کرد. در این یادداشت تلاش می‌کنیم موضوع را تا حدی براساس رویکرد مطالعات فرهنگی و به‌خصوص با توجه به موقعیت فرهنگی چهار دهه اخیر در حوزه بازنمایی سینمایی بدن و تحول آن، بیشتر در چارچوب یک پرسمان‌پژوهشی باز کنیم.

«هنرهای رزمی» نامی است که به صورت کلی‌گرایانه و با کاهش دقت زبانی در زبان‌های اروپایی به گروه بزرگی از رفتارهای بدنی -اعتقادی در آسیای شرقی داده شده است. در‌حقیقت نخستین‌بار جهانگردان، مبلغان مسیحی و ماموران استعماری بودند که از قرن پانزدهم به بعد، یعنی در دوره پس از رنسانس و آغاز گسترش سرزمینی و اقتصادی و سپس نظامی اروپای غربی، با سنت‌های بسیار متفاوتی در بعضی از مستعمرات خود از‌جمله در پهنه بزرگ چین روبه‌رو شدند: نوعی سنت بدنی دفاع از خویش و حمله به دیگری که در آن زمان برای اروپایی‌ها بیشتر شباهت به فنون جنگی خودشان در قرون وسطا داشت؛ هرچند سنت‌های متاخر اروپایی با کاربرد ابزارهای جنگی تکمیل‌کننده بدن، از این «هنرها» استفاده می‌کردند. برای اروپاییان، این فنون پیشینه باستانی‌تر را نیز تداعی می‌کرد که آن را در سنت ورزش -رزم رومی -یونانی آزادمردان، مثلا در مبارزه تن‌به‌تن (کشتی) یا هنرهای جنگاورانه آن‌ها می‌یافتند، اما زمان بسیار زیادی برای اروپاییان لازم بود تا درک کنند، آنچه آن‌ها صرفا نوعی توانایی حیرت‌آور بدنی و درنهایت مجموعه‌ای از روش‌هایی برای استفاده متمرکز از قدرت با حرکات دست‌وپا و اندام برای دفاع و تخریب و مبارزه می‌دانستند، درحقیقت گستره بسیار پیچیده‌ای از روش‌های مناسکی، آموزشی، دینی، اخلاقی و البته بدنی است که در پهنه‌های شرقی ‌هزاران سال عمر داشته و مکاتب متعدد فکری، روابط پیچیده و بسیار سلسله‌مراتبی استاد و شاگردی را به وجود آورده است.

البته در فرآیند تسریع‌شده جهانی‌شدن پس از جنگ جهانی دوم، این برداشت، نه فقط در خود کشورهای آسیایی به صورت گسترده‌ای با فرآیندهای ورزشی ترکیب شد، بلکه با حضور وسیع مهاجران آسیایی به‌خصوص در ایالات متحده شروع به رشد کرد. به‌ویژه از آن رو که این فنون به سرعت وارد برنامه‌های تربیت نظامی شدند و روشن شد که از آن‌ها می‌توان به خوبی در نبردهای تن‌به‌تن و غیرمتعارف و در شرایط بحرانی استفاده کرد. این نکته را نیز نادیده نینگاریم که برخورد آمریکایی‌ها در جنگ جهانی دوم با کامیکازها (kamikaz) یا نیروهای انتحاری ژاپنی که هواپیماهای خود را به کشتی‌های آن‌ها می‌کوبیدند، ضربات سختی به آن‌ها وارد می‌کرد. چنین فداکاری‌هایی برای ایشان معمای بزرگی بود و به ادبیات فرهنگی مهمی نیز دامن زد که معروف‌ترین و یکی از اولین آن‌ها، کتاب معروف روث بندیکت انسان‌شناس آمریکایی با عنوان «شمشیر و گل‌های اطلسی، الگوهای فرهنگ ژاپنی» (۱۹۴۶) بود و شاید یکی از آخرین آن‌ها، این‌بار درباره فرهنگ مسلمانان، کتاب طلال اسد، انسان‌شناس دیگر آمریکایی با عنوان «درباره بمب‌گذاری‌های انتحاری» (۲۰۰۷) است.

قدم بعدی، همچون همیشه در آمریکا، پیوند میان نظام کنش و نظریه‌های فرهنگی در چارچوب قدرت نظامی و خشونت‌آمیز با نظام بازنمایی‌های تصویری به‌خصوص در سینما بود که از سال‌های دهه ۱۹۶۰ آغاز شد. شیوه‌های نبرد تن‌به‌تن و رزمی، با حضور کوتاه‌مدت اما بسیار موثر بروس‌لی در هالیوود، به‌شدت محبوبیت و طرفداران بی‌شماری برای این فنون در سراسر جهان ایجاد کرد. دو فیلم اصلی بروس‌لی، «راه اژدها» (۱۹۷۲) و «اژدها وارد می‌شود» (۱۹۷۳) نقشی عظیم در به‌راه‌افتادن جریانی داشتند که به «فیلم‌های کارته‌ای» یا «رزمی» معروف شد و همراه با کل سینمای آمریکا فرهنگ‌های جهانی را یک‌به‌یک فتح می‌کردند. این فیلم‌ها به‌زودی به یکی از ژانرهای اصلی سینمای تجاری آمریکا در کنار فیلم‌های وسترن، جنگی، خانوادگی، عاشقانه، گلادیاتوری و… بدل شدند. ژانری که می‌توانست به‌شدت در نزد مخاطبان ایجاد هم‌ذات‌پنداری کرده و درعین‌حال بازار جدید و گسترده‌ای را در زمینه «بدن» (ورزش‌های رزمی، زیبایی‌اندام، آرایش و…) را نیز بگشاید.

اشاره‌ای به کشور خودمان ایران می‌کنم تا شاید در فرصتی دیگر بحث را به شکل کامل‌تری باز کنیم. در اواخر دهه ۱۳۴۰ و در طول دهه ۱۳۵۰ شمسی، همه این ژانرهای سینمایی وارد بازار مصرف مردمی شده بودند و نه فقط سینما، بلکه تلویزیون نیز که از نیمه دهه ۱۳۴۰ آغاز به کار کرده و در ابتدای دهه ۱۳۵۰، مخاطبان نسبتا بسیاری را در سطح شهرهای بزرگ جذب خود کرده بود، از رسانه‌های اصلی این بازار بودند. البته در ایران، «فیلم‌های کاراته‌ای» که به تدریج وارد بازار می‌شدند، تنها نبودند و رقبای جدی داشتند از «فیلمفارسی»های عامه‌پسند با معجون خاص آن‌ها از عشق و آواز و خشونت و اروتیسم تا فیلم‌های وسترن (و به اصطلاح آن زمان «کابویی»)، از فیلم‌های جنگی تا فیلم‌های «رومی یا گلادیاتوری» و حتی فیلم‌هایی که اغلب به عنوان آغاز «موج نویی» در سینما ایران را مطرح می‌شدند نیز از این گرایش به جست‌وجو برای مخاطبان گسترده مردمی و مصرف توده‌وار و انبوه مصون نبودند و در بسیاری موارد از مضامین مشابهی با فیلمفارسی استفاده می‌کردند. مسئله آن بود که ارضای مخاطبان عامیانه‌ای که سرازیرشدن درآمدهای سرشار نفتی به کشور، از روستاها و شهرهای کوچک به سوی شهرهای بزرگ و به‌خصوص تهران کشیده شده و طالب هیجان و احساس‌های تند و «شهری» بودند، وسوسه‌ای بود که حتی فیلمسازان مدعی هنر و ارزش‌های سینمایی را گاه درون مضامینی مشابه در تقدیر کالبد و قهرمان مردانه و خشن می‌انداخت: فیلم‌های موسوم به «جاهلی» و بعد «پهلوانی» و «قهرمانی» حتی «معترض» در طیف گسترده و بسیار متفاوتی از نظر زیباشناسی سینمایی به این ترتیب بر پرده می‌رفتند و جریان‌سازی می‌کردند، از «قیصر» (۱۳۴۸) و «داش آکل» (۱۳۴۹) و «رضا موتوری» (۱۳۵۰) مسعود کیمیایی تا «خداحافظ رفیق» (۱۳۵۰) و «تنگسیر» (۱۳۵۲) امیر نادری. در همه این فیلم‌ها، کالبد مردانه قهرمان، با مقاومتی باورنکردنی به جنگ علیه کالبدهای دیگران (و یا کالبد نمادین «جامعه ظالم») می‌رفت و این کالبد که اغلب در قالب یک چهره یعنی «بهروز وثوقی» ظاهر می‌شد، به‌ویژه مخاطبان بسیاری را در میان پسران و مردان جوان (در هم‌ذات‌پنداری) و در دختران و زنان جوان در یافتن الگوی مردانه می‌یافت.

این حرکت البته خاص ایران یا کشورهای در حال توسعه (با توجه به استثنای هندوستان و آسیای جنوبی) نبود، اما سرنوشتی متفاوت در این کشورها و کشورهای مرکزی داشت. در واقع، ماجرای بدن قهرمان، که بروس‌لی نقش بسیار مهمی در آن داشت، خود از یک سنت فیلم‌های هالیوودی جنگی و تاریخی مربوط به رم باستان می‌آمد، که کالبد جنگجویان مرد نیمه‌برهنه را به مثابه کالبدی آرمانی وارد سینما کردند. خط سی