پاورپوینت کامل چگونه داوری می‌شویم؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چگونه داوری می‌شویم؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چگونه داوری می‌شویم؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چگونه داوری می‌شویم؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

قضاوت تاریخ تابع اراده ما نیست. با اجیر کردن قلم به دست و راه‌اندازی روزنامه و سندسازی و کتاب سازی هم چیزی عوض نمی‌شود و چه‌بسا همان‌ها به اسناد ارزشمندی برای قضاوت تاریخ تبدیل می‌شوند. اگر فتحعلی‌شاه، محمد هاشم آصف (رستم الحکما) را اجیر کرد که رستم‌التواریخ را بنویسد اما همان کتاب …

یکی از بزرگترین نارسایی‌های سیاست‌ورزی و سیاستمداری در ایران غفلت از چگونگی ارزیابی شدن و داوری شدن و آن تصویر نهایی است که از آنها برجای می‌ماند. در این گفتار می‌خواهم از سطح تئوریک نزول کرده و عینی تر به این مساله بنگریم. ما باید منطق داوری دیگران را بفهمیم تا خود را برای قضاوت شایسته و نیکو ازسوی دیگران، بازسازی کنیم. باید بدانیم سازوکار قضاوت دیگران چیست تا بتوانیم نگاه غیرشخصی و فراتر از امیال فردی و تحمیل میل و آرزوی خود به جای واقعیت داشته باشیم.

نخستین پیش‌فرض ضروری این است که بفهمیم «خود» و «من» را باید در فراگرد نگاه دیگران بشناسیم اما نه دیگران انتخاب شده(

selective

) توسط ما، بلکه «دیگران»، همانگونه که هستند، یعنی جامعه بدون حذف و سانسور.

جورج هربرت مید در نظریه کنش متقابل نمادین که جامعه را محصول کنش متقابل افراد و گروه‌های جامعه می‌داند دو اصطلاح را ابداع کرد: «خودِ آیینه سان» و «دیگری تعمیم یافته». خودِ آیینه سان یعنی اینکه اساس تصور مردم از خودشان بر درکی استوار است که دیگران از آنها دارند یعنی درکی که ما از خودمان داریم بستگی به ارزیابی ما از تصور دیگران نسبت به خودمان دارد.

«دیگری تعمیم یافته» در حقیقت هنجار‌ها و ارزش‌های فرهنگی فراگیری است که از آنها به عنوان مرجعی برای ارزیابی خود استفاده می‌کنیم. هر فرد، دیگری تعمیم یافته را از طریق فرآیند کنش متقابل اجتماعی کسب می‌کند. طبق این دیدگاه خود تنها متکی به درکی که فرد از هویت خود دارد نیست بلکه این خود از طریق بازتاب ما در آیینه ذهن دیگران و مشاهده مجدد آن توسط خودما شکل می‌گیرد و ما یک دیگری تعمیم یافته هستیم.

از این رو، سیاستمداران به خصوص آنان که در چنبره جهان‌بینی حزبی، گروهی و فرقه‌ای یا ارزش‌های ایدئولوژیک یا بدتر از آنها در خودخواهی مزمن محصور شده‌اند، توجه ندارند که قضاوت تاریخ، قضاوت خردجمعی است. نه اینکه تاریخ خطا نمی‌کند اما ضریب خطای تاریخ از همه نسل‌هایی که آن را می‌سازند کمتر است. شاه هرقدر که کودتای ۲۸ مرداد را قیام ملی نامید و سال‌ها علیه مصدق سخن گفت و مصدق هرقدر هم که بی‌شک خطاهای مهمی داشته است و هرقدر هم برخی روشنفکران چپ و لیبرال و اتفاقا منتقد شاه او را ملامت کردند اما او در مجموع روسفید و سربلند تاریخ معاصر و هنوز در شمار محبوب‌ترین چهره‌هاست زیرا خردجمعی، معدل کارنامه افراد را می‌نگرد، نه نمره یک درس را.

برای کسب نمره قبولی در وجدان عمومی شاخص هایی وجود دارند. برای مثال: ۱- نوع رفتار با مخالفان. ۲- دادرسی عادلانه. ۳- نوع رفتار با زندانیان ۴- میزان دوری و نزدیکی با اهل قلم و اندیشه. ۵- میزان کاهش عملی فقر و محنت مردم و ایجاد اشتغال و رفع بیکاری. ۶- اینکه دولت و کارگزاران چقدر در ارائه و یا اصلاح قوانین مرتبط با حقوق مدنی و شهروندی و تحقق آنها تلاش و حتی فداکاری ‌کرده‌اند. ۷- چقدر در تنش زدایی و نفی خشونت زبانی و فیزیکی و پیشبرد صلح و وفاق در سطح ملی و بین المللی موفق بوده‌اند. ۸ ـ و در یک کلام، حقوق بشر که مشتمل بر حق انتخاب تا آزادی گردش اطلاعات و حق مسکن و شغل و ازدواج و اوقات فراغت و غیره است. ۹- قوه‌قضائیه در چارچوب اصل۱۵۶ و مجلس در چارچوب اصل ۹۰ قانون اساسی چه کرده‌اند و رئیس دولت با استفاده از اصل۱۱۳ درباره مسوولیت اجرای قانون اساسی چقدر با موارد نقض قانون مقابله کرده است و بسیاری شاخص‌های دیگر. ولی صرف این شاخص‌ها کافی نیستند یعنی با شعار دادن و لقلقه زبان کردن موارد فوق نمی‌توان مدعی مطلوبیت همه این شاخص‌ها شد که مصداق «خود گویم و خود خندم و خود مرد هنرمندم» می‌شود. ممکن است شعارهای ما گوش فلک را کر کند اما وجدان عمومی آنچه را می‌بیند و لمس می‌کند مبنا قرار می‌دهد. محمدرضا شاه مدعی بود: «من دموکرات‌ترین مرد جهانم» یا می‌گفت: «سوسیالیست‌ترین‌ام» و رسانه‌هایش تبلیغ می‌کردند و خودش شاید باور داشت اما به یک نکته ساده توجه نداشت که مردم و نخبگان به ویژه نخبگان غیرحکومتی باید باور کنند و قضاوت آنها ملاک خواهد بود در نتیجه او از این شعارها طرفی نبست. کسب محبوبیت و دریافت قضاوت خوب دیگران هم شاخص‌ها و روش‌هایی دارد. برای مثال هر حاکم و حکومتی به میزانی که با قبیله اهل قلم و فرهنگ درمی‌افتد نوع قضاوت جامعه و تاریخ را درباره خود رقم می‌زند.

تجربه همه حکومت‌ها نشان داده است با طرد و نادیده انگاشتن اهالی این قبیله و تلاش برای نیروسازی و جایگزینی هم نمی‌توان بر این مساله فائق آمد. رویش‌ها باید طبیعی باشند نه دستوری و گلخانه ای. به میزانی که چاپلوسان را گرد خود جمع می‌کنیم و ایمنی می‌بخشیم به سقوط نزدیک‌تر می‌شویم. به گفته امام علی(ع) به مالک اشتر: باید برگزیده‌ترین وزرا و مشاوران تو کسی باشد که سخن تلخ حق را بیشتر به تو بگوید و کمتر تو را در اعمالی که از هوای نفست ناشی شده همراهی کند.

این روش بود که موجب قضاوت مثبت تاریخ درباره حضر