پاورپوینت کامل حس تراژیک زندگی* ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حس تراژیک زندگی* ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حس تراژیک زندگی* ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حس تراژیک زندگی* ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه‌ی نگین شیدوش: اونامونو (۱۹۱۲) تراژدی را «حس زندگی» می‌دانست. او آن را یک اصطلاح پیشافلسفی نامید، اصطلاحی «کمابیش مدون، کمابیش خود‌آگاه… که آنقدری که خودش از ایده‌ها منتج می‌شود

اما از حقیقت آن، حقیقت واقعی، آن چیزی که مستقل از جان‌های ما و ورای دسترس فهم ماست- از این حقیقت چه کسی چیزی می‌داند؟
ـ اونامونو۱ (۱۹۱۲، ص ۱۳۱)
ترجمه‌ی نگین شیدوش: اونامونو (۱۹۱۲) تراژدی را «حس زندگی» می‌دانست. او آن را یک اصطلاح پیشافلسفی نامید، اصطلاحی «کمابیش مدون، کمابیش خود‌آگاه… که آنقدری که خودش از ایده‌ها منتج می‌شود، قادر به تعریف آنها نیست.» (ص ۱۷) این نوعی از تجربه است، قالبی ذهنی و روشی برای ساماندهی داده‌های هستی. آنچه تراژیک است بیش از آن‌که به‌طور ذاتی در وقایع بیرونی وجود داشته باشد، در معنای درونی‌ای است که اتفاقات از آن الهام می‌گیرند و با آن تفسیر می‌شوند. شاخص اصلی و توضیح‌دهنده‌ حس تراژیک زندگی، اصرار آن بر برقراری تعادل میان عطش برای عقلانیت از یک سو و تصدیق خرد‌گریزی پنهان هستی، از سوی دیگر است.
در تراژدی، تلاش برای یافتن پاسخ‌ها و درک عقلانی تجربه‌ فرد، اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. در واقع، در تراژدی است که بنیادی‌ترین سوالات هستی به‌طور پیاپی سربرمی‌آورند. این ایوب است که می‌پرسد «انسان چیست؟» و اودیپ که می‌گوید «من کیستم؟»- این اساسی‌ترین سوالات هستی‌شناسانه که شکل‌دهنده پایه‌ای هستند که تراژدی روی آن ساخته می‌شود. تا زمانی که این سوال‌ها در جوهری‌ترین شکل اصطلاحات شخصی پرسیده می‌شوند و در فردی‌ترین وضعیت‌ها قرار می‌گیرند، پاسخ‌های آنها به‌مراتب از اهمیت و فهم افراد مشخصی که آنها را مطرح کرده‌اند، فراتر می‌رود. آنها نمایانگر تلاش برای فهم سوالات همگانی در باب معنا و ارزش هستند، آنگونه که در تجربیات فردی بازنمایی می‌شوند.
منظر تراژیک، بی‌وقفه و به شکل قهرمانانه‌ای بر پاسخ به این سوالات پافشاری می‌کند. شخصیت تراژیک اغلب محدوده دانش و فهم خود را تا حدی ترس‌آور- و بعضا خطرناک- گسترش می‌دهد. منظر تراژیک خواهان مواجهه با حقیقت است. این همان مواجهه‌ای است که قویا از جانب اکثر مردم از آن پرهیز می‌شود، همان‌هایی که متعهد به این باورند که جهل، رستگاری است، زیاد سوال نمی‌پرسند و فقط در چارچوب آنچه به لحاظ هنجار‌های پذیرفته‌شده اجتماعی «ایمن» محسوب می‌شود، رفتار می‌کنند.
با وجود تعهد تاریخی به جست‌وجو برای فهم عقلانی، مشخصه بارز حس تراژیک، تصدیق محدودیت‌های عقلانیت است. فهم بشر، که به شکل نا‌محدودی قابل‌گسترش است، هیچ‌گاه در حد خود کامل نیست. بنابراین با وجود اینکه شخصیت تراژیک در جست‌وجوی حقیقت خطر همه‌چیز را به جان می‌خرد، در‌عین‌حال باید آگاه باشد که جست‌وجوی او هیچ‌گاه به‌طور کامل ارضا‌کننده نخواهد بود. او باید بپذیرد که خرد‌گریزی در لایه‌های پنهان هستی جای دارد و به شکل مصنوعی تلاش نکند تا آن را به چیزی کمتر از آنچه واقعا هست تقلیل دهد.
به دو طریق می‌توان از منظر تراژیک گریخت: آشکار‌ترین راه، اینکه کسی شهامت جست‌وجوی حقیقت را نداشته باشد؛ اما ظریف‌تر از آن، تظاهر به اینکه خرد می‌تواند به‌تمامی، پیروز‌مندانه ظاهر شود. ریچارد سووال۲ (۱۹۵۹؛ تمام نقل‌قول‌ها از سووال در این مقاله، از این کتاب اوست)۳ خاطر‌نشان می‌کند که در طول تاریخ، همواره نوسان‌هایی میان این دو راه گریز ممکن از حس تراژیک زندگی وجود داشته است، برای مثال، چرخش از کناره‌گیری عقلانیت در قرون وسطا به پذیرش قدرت خرد انسانی به مثابه معیار تمام چیزها در دوران رنسانس. هیچ‌یک از این دو دیدگاه مطابق با منظر تراژیک نیستند. تراژدی در طول زمان بینابینی خلق می‌شود. زمانی که هم تعهد به جست‌وجو برای فهم عقلانی وجود دارد و هم الزام به تصدیق اینکه همه تجربیات را نمی‌توان به فهم عقلانی تقلیل داد.
طبق منظر تراژیک، جهان مکانی است که در آن عقلانیت و ارزش‌ها به نحو توجیه‌پذیری طلبیده می‌شوند، اما لزوما یافته نمی‌شوند. به گفته‌ سووال، این جهانی است که «فقط برای آنهایی که خیلی سوال نمی‌پرسند، ایمن است» (ص ۲۴)، چرا‌که هنگامی که شخصیت تراژیک پاسخ‌هایی را مطایبه می‌کند که پا را از حد تعاریف پذیرفته‌شده و نظریه‌های فلسفی فراتر می‌گذارند، وارد وضعیتی می‌شود که کارل جسپرز‌‌۴ آن را «وضعیت مرزی» می‌خواند.
پُل تیلیش۵ می‌نویسد:
وضعیت مرزی انسان زمانی رخ می‌دهد که امکانات انسانی به محدودیت‌های خود پی‌می‌برد، زمانی که هستی انسان با یک تهدید بنیادی رو‌به‌رو می‌شود. (۱۹۴۸، ص ۱۹۷)