پاورپوینت کامل آنچه قرآن کریم درباره اصلاح تمایلات درونی انسان گفته است ۷۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آنچه قرآن کریم درباره اصلاح تمایلات درونی انسان گفته است ۷۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آنچه قرآن کریم درباره اصلاح تمایلات درونی انسان گفته است ۷۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آنچه قرآن کریم درباره اصلاح تمایلات درونی انسان گفته است ۷۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل آنچه قرآن کریم درباره اصلاح تمایلات درونی انسان گفته است ۷۹ اسلاید در PowerPoint / حجت الله جودکی
پیام‌آوران خدا با دو صفت بشیر و نذیر برای هدایت مردم اعزام شدند، آنان به مردم بشارت می‌دادند که در صورت ایمان آوردن و انجام عمل صالح، در دنیا و آخرت رستگار خواهند شد و به ستمگران هشدار می‌دادند که سرانجام فساد و طغیان و ستمگری، خواری و ذلت و عذاب در دنیا و آخرت است.

پاورپوینت کامل آنچه قرآن کریم درباره اصلاح تمایلات درونی انسان گفته است ۷۹ اسلاید در PowerPoint / حجت الله جودکی
پیام‌آوران خدا با دو صفت بشیر و نذیر برای هدایت مردم اعزام شدند، آنان به مردم بشارت می‌دادند که در صورت ایمان آوردن و انجام عمل صالح، در دنیا و آخرت رستگار خواهند شد و به ستمگران هشدار می‌دادند که سرانجام فساد و طغیان و ستمگری، خواری و ذلت و عذاب در دنیا و آخرت است. با این رویکرد، آن‌ها برای تغییر انگیزه‌های انسان، تزکیه، آموزش و تربیت او فعالیت می‌کردند و بر این باور بودند که جامعه آرمانی فقط با تغییر آگاهانه ساختار فکری و روحی انسان‌ها امکان‌پذیر است. بخش دوم انگیزه‌های انسان به قرار زیر است:
تنگ‌دستی و خسّت به خرج دادن (قتور)، قُل لَّوْ أَنتُمْ تَمْلِکونَ خَزَآئِنَ رَحْمَهِ رَبِّی إِذًا لَّأَمْسَکتُمْ خَشْیهَ الإِنفَاقِ وَکانَ الإنسَانُ قَتُورًا. بگو: «اگر شما مالک خزائن رحمت پروردگار من بودید. در آن صورت، امساک می‏کردید، مبادا انفاق، مایه تنگدستی شما شود» و انسان تنگ‌نظر است! اسراء، (آیه ۱۰۰) وَ الَّذِینَ إِذَا أَنفَقُواْ لَمْ یسْرِفُواْ وَ لَمْ یقْترُواْ وَ کانَ بَینْ‏َ ذَالِک قَوَامًا. و آنان که چون هزینه می‏کنند اسراف نمی‏کنند و خِسّت نمی‏ورزند بلکه میان این دو، راه اعتدال را می‏گیرند. (فرقان، آیه ۶۷)
غیبت کردن، یأَایهُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اجْتَنِبُواْ کثِیرًا مِّنَ الظَّنّ‏ِ إِنَّ بَعْضَ الظَّنّ‏ِ إِثْمٌ وَ لَا تجَسَّسُواْ وَ لَا یغْتَب بَّعْضُکم بَعْضًا أَیحُبُّ أَحَدُکمْ أَن یأْکلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیتًا فَکرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُواْ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِیمٌ. ای کسانی که ایمان آورده‏اید، از گمان فراوان بپرهیزید. زیرا پاره‏ای از گمان‌ها در حد گناه است. و در کارهای پنهانی یکدیگر جست‌وجو مکنید. و از یکدیگر غیبت مکنید. آیا هیچ‌یک از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟ پس آن را ناخوش خواهید داشت. و از خدا بترسید، زیرا خدا توبه‏پذیر و مهربان است. (حجرات، آیه ۱۲)
نیک‌اندیشی و نیکوکاری، قرآن به‌طور مکرر بر این کار توصیه کرده است: وَ أَحْسِن کمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیک‏. و هم چنان که خدا به تو نیکی کرده نیکی کن‏. قصص، (آیه ۷۷) وَ أَحْسِنُواْ إِنَّ اللَّهَ یحُبُّ الْمُحْسِنِینَ. و نیکی کنید که خدا نیکوکاران را دوست دارد. (بقره، آیه ۱۹۵) این کار، زخم‌های موجود بر پیکر جامعه را التیام می‌بخشد و علاوه بر آن باعث آرامش روحی و روانی نیکوکاران می‌شود. جامعه برای رسیدن به رشد و تعالی به نیک‌اندیشان و نیکوکاران نیازمند است. به همین دلیل خداوند وعده نیکویی به ایشان داده است: لِّلَّذِینَ أَحْسَنُواْ الْحُسْنی‏ وَ زِیادَهٌ وَ لَا یرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَترَ وَ لَا ذِلَّهٌ أُوْلَئک أَصحْابُ الجْنَّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ. پاداش آنان که نیکی می‏کنند نیکی است و چیزی افزون بر آن. نه سیه‏روی شوند و نه خوار. اینان اهل بهشتند و در آن جاویدانند. (یونس، آیه ۲۶) در مقابل این گروه بداندیشان و بدکاران قرار دارند که جسم و جان افراد را مجروح می‌کنند: وَ الَّذِینَ کسَبُواْ السَّیاتِ جَزَاءُ سَیئَهِ بِمِثْلِهَا وَ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّهٌ مَّا لهَم مِّنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ کأَنَّمَا أُغْشِیتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعًا مِّنَ الَّیلِ مُظْلِمًا أُوْلَئک أَصحابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ. و برای آنان که مرتکب بدی‌ها شوند، پاداش هر بدی همانند آن است و خواری بر آن‌ها چیره می‏شود. کسی آن‌ها را از خشم خدا نگه نمی‏دارد، چنان شوند که گویی صورت‌شان در پاره‏ای از شب تاریک پوشیده شده است. اینان اهل جهنمند و جاودانه در آن هستند. (یونس، آیه ۲۷) در آیه زیر خداوند نیکوکاری را موجب رفع دشمنی و ایجاد دوستی می‌داند: وَ لَا تَسْتَوِی الحْسَنَهُ وَ لَا السَّیئَهُ ادْفَعْ بِالَّتی هِی أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَینَک وَ بَینَهُ عَدَاوَهٌ کأَنَّهُ وَلی‏ٌّ حَمِیمٌ. خوبی و بدی برابر نیستند. همواره به نیکوترین وجهی پاسخ ده، تا کسی که میان تو و او دشمنی است چون دوست مهربان تو گردد. (فصلت، آیه ۳۴) در آیات دیگری از پاداش مضاعف نیکوکاران سخن می‌گوید: إِنَّ اللَّهَ لَا یظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ وَ إِن تَک حَسَنَهً یضَاعِفْهَا وَ یؤْتِ مِن لَّدُنْهُ أَجْرًا عَظِیمًا. خدا ذره‏ای هم ستم نمی‏کند. اگر نیکی‌ای باشد آن را دو برابر می‏کند و از جانب خود مزدی کرامند می‏دهد. (نساء، آیه ۴۰) مَن جَاءَ بِالحْسَنَهِ فَلَهُ عَشرْ أَمْثَالِهَا وَ مَن جَاءَ بِالسَّیئَهِ فَلَا یجُزَی إِلَّا مِثْلَهَا وَ هُمْ لَا یظْلَمُونَ. هر کس کار نیکی انجام دهد ۱۰ برابر به او پاداش دهند، و هر که کار بدی انجام دهد تنها همانند آن کیفر بیند، تا ستمی بر آن‌ها نرفته باشد. انعام، آیه ۱۶۰. أُوْلَئک یؤْتَوْنَ أَجْرَهُم مَّرَّتَینْ‏ِ بِمَا صَبرَواْ وَ یدْرَءُونَ بِالْحَسَنَهِ السَّیئَهَ وَ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ ینفِقُونَ. اینان به سبب صبری که کرده‏اند دو بار پاداش داده شوند. اینان بدی را به نیکی می‏زدایند و نیز از آنچه روزیشان داده‏ایم انفاق می‏کنند. (قصص، آیه ۵۴) مَن جَاءَ بِالحْسَنَهِ فَلَهُ خَیرْ مِّنهْا وَ مَن جَاءَ بِالسَّیئَهِ فَلَا یجُزَی الَّذِینَ عَمِلُواْ السَّیاتِ إِلَّا مَا کاَنُواْ یعْمَلُونَ. هر کس که کار نیکی به جای آرد، بهتر از آن را پاداش یابد و هر که مرتکب گناهی شود، پس آنان که مرتکب گناه می‏شوند جز به اندازه عملشان مجازات نشوند. (قصص، آیه ۸۴) و سرانجام اینکه نیکی باعث از بین رفتن و زدودن بدی می‌شود: إِنَّ الحْسَنَاتِ یذْهِبنْ‏َ السَّیاتِ ذَالِک ذِکرَی‏ لِلذَّاکرِینَ. زیرا نیکی‌ها، بدی‌ها را از میان می‏برند. این اندرزی است برای اندرزپذیران. (هود، آیه ۱۱۴)
ایثار یا از خودگذشتگی، وَالَّذِینَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِیمَانَ مِن قَبْلِهِمْ یحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَیهِمْ وَلَا یجِدُونَ فِی صُدُورِهِمْ حَاجَهً مِّمَّا أُوتُوا وَیؤْثِرُونَ عَلَی أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کانَ بِهِمْ خَصَاصَهٌ وَمَن یوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِک هُمُ الْمُفْلِحُونَ. و برای کسانی است که در این سرا [= سرزمین مدینه‏] و در سرای ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانی را که به سویشان هجرت کنند دوست می‏دارند، و در دل خود نیازی به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمی‏کنند و آن‌ها را بر خود مقدّم می‏دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند؛ کسانی که از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده‏اند، رستگارانند! (حشر، آیه ۹)
استهزاء، به معنای مسخره کردن دیگران است. خداوند این عمل را ناپسند شمرده و استهزاکنندگان را به عذاب وعده داده است. وَ إِذَا لَقُواْ الَّذِینَ ءَامَنُواْ قَالُواْ ءَامَنَّا وَ إِذَا خَلَوْاْ إِلی‏ شَیاطِینِهِمْ قَالُواْ إِنَّا مَعَکمْ إِنَّمَا نحَنُ مُسْتهَزِءُونَ. اللَّهُ یسْتهَزِئُ بهِمْ وَ یمُدُّهُمْ فی طُغْیانِهِمْ یعْمَهُونَ. أُوْلَئک الَّذِینَ اشْترَوُاْ الضَّلَالَهَ بِالْهُدَی‏ فَمَا رَبحِت تجِّرَتُهُمْ وَ مَا کاَنُواْ مُهْتَدِینَ. مَثَلُهُمْ کمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَکهُمْ فی ظُلُمَاتٍ لَّا یبْصِرُونَ. صُمُّ بُکمٌ عُمْی فَهُمْ لَا یرْجِعُونَ. و چون به مؤمنان می‏رسند، می‏گویند: ایمان آورده‏ایم. و چون با شیطان‌های خویش خلوت می‏کنند، می‏گویند: ما با شما هستیم، ما استهزای‌شان می‏کنیم. خداست که آن‌ها را استهزا می‏کند و وامی‏گذاردشان تا همچنان در طغیان خویش سرگردان بمانند. اینان گمراهی را به هدایت خریدند، پس تجارتشان سود نکرد و در شمار هدایت‌یافتگان درنیامدند. مثل‌شان، مثل آن کسی است که آتشی افروخت، چون پیرامونش را روشن ساخت، خدا روشنایی از آنان بازگرفت و نابینا در تاریکی رهایشان کرد. کرانند، لالانند، کورانند، و بازنمی‏گردند. (بقره، آیات ۱۴- ۱۸) وَ لَقَدِ اسْتهُزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِک فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُواْ مِنْهُم مَّا کانُواْ بِهِ یسْتهَزِءُونَ. پیامبرانی را هم که پیش از تو بودند مسخره می‏کردند. پس مسخره‏کنندگان را عذابی که به ریشخندش می‏گرفتند فروگرفت. انعام، آیه ۱۰. مسخره کردن با استهزاء از یک جنس هستند و به شدت نکوهش شده است: یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا یسْخَرْ قَومٌ مِّن قَوْمٍ عَسَی أَن یکونُوا خَیرًا مِّنْهُمْ وَلَا نِسَاءٌ مِّن نِّسَاءٍ عَسَی أَن یکنَّ خَیرًا مِّنْهُنَّ. ای کسانی که ایمان آورده‏اید! نباید گروهی از مردان شما گروه دیگر را مسخره کنند، شاید آن‌ها از این‌ها بهتر باشند؛ و نه زنانی زنان دیگر را، شاید آنان بهتر از اینان باشند. (حجرات، آیه ۱۱)
طغیان‌گری، نتیجه توهم شخص است که می‌پندارد از خداوند بی‌نیاز است و می‌تواند هر کاری دلش خواست، انجام بدهد. کلاَّ إِنَّ الْانسَانَ لَیطْغَی. أَن رَّءَاهُ اسْتَغْنی. حقا که آدمی نافرمانی می‏کند، هر گاه که خویشتن را بی‏نیاز بیند. (علق، آیات ۶- ۷) استغنا، به معنای توانگری و ثروتمندی است. این صفت از آنِ خداست و تنها توانگر و ثروتمند حقیقی اوست که مالک همه‌چیز است. وَّ اسْتَغْنی اللَّهُ وَ اللَّهُ غَنی‏ٌّ حَمِیدٌ. و خدا بی‏نیاز است، که توانگر و درخور ستایش است. (تغابن، آیه ۶) ولی گاهی انسان خود را در برابر خدا توانگر می‌بیند و لذا طغیانگر می‌شود. این نوع استغنا در قرآن سرزنش شده است: عَبَسَ وَ تَوَلی. أَن جَاءَهُ الْأَعْمَی. وَ مَا یدْرِیک لَعَلَّهُ یزَّکی. أَوْ یذَّکرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکرَی. أَمَّا مَنِ اسْتَغْنی‏. فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّی. روی را ترش کرد و سر برگردانید. چون آن نابینا به نزدش آمد. و تو چه دانی، شاید که او پاکیزه شود، یا پند گیرد و پند تو سودمندش افتد. اما آن که او توانگر است، تو روی خود بدو می‏کنی. عبس، (آیات ۱- ۶) وَ أَمَّا مَن بخَلَ وَ اسْتَغْنی‏. وَ کذَّبَ بِالحْسْنی‏. فَسَنُیسِّرُهُ لِلْعُسْرَی‏. وَ مَا یغْنی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّی. اما آن کس که بخل و بی‌نیازی ورزید، و آن بهترین را تکذیب کرد، او را برای دوزخ آماده می‏سازیم. و چون هلاکش در رسد، دارایی‏اش به حالش سود نبخشد. سوره لیل، (آیات ۸- ۱۱) لَّقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِینَ قَالُواْ إِنَّ اللَّهَ فَقِیرٌ وَ نحَنُ أَغْنِیاءُ سَنَکتُبُ مَا قَالُواْ وَ قَتْلَهُمُ الْأَنبِیاءَ بِغَیرْ حَقٍ‏ّ وَ نَقُولُ ذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِیقِ. هر آینه خدا شنید سخن آن کسان را که می‏گفتند: خدا بینواست و ما توانگریم. گفتارشان را و نیز اینکه پیامبران را به ناحق می‏کشتند، خواهیم نوشت، و گوییم: بچشید عذاب آتش سوزان را. (آل عمران، آیه ۱۸۱) در زبان فارسی گاهی استغنا به معنای بی‌نیازی از خلق خدا به کار رفته و معنای پسندیده‌ای دارد. مانند این شعر صائب تبریزی:
در کمال احتیاج از خلق استغنا خوش است
با زبان تشنه مردن بر لب دریا خوش است
نیست تلخی تلخکامان را ز تلخی‌های عشق
آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است.
قرآن این نوع بی‌نیازی را ستوده است: لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُواْ فی سَبِیلِ اللَّهِ لَا یسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فی الْأَرْضِ یحَسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِیمَاهُمْ لَا یسْلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ خَیرْ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ. این صدقات از آن بینوایانی است که خود را در طاعت حق محصور کرده‏اند و در طلب قوت ناتوانند و آن‌چنان در پرده عفافند که هر که حال ایشان نداند پندارد که از توانگرانند. آنان را از سیمایشان می‏شناسی که به اصرار از کسی چیزی نخواهند. و هر مالی که انفاق می‌کنید خدا به آن آگاه است. (بقره، آیه ۲۷۳)
غافل، یعنی کسی که از درک پدیده‌های هستی عاجز است. دلیلش هم این است که او همه ابزار شناخت را در اختیار دارد، اما عمدا از آن‌ها استفاده نمی‌کند و لذا در زمره غافلان قرار می‌گیرد. وَ لَق