پاورپوینت کامل درباره یک تبریک جنجالی! ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درباره یک تبریک جنجالی! ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درباره یک تبریک جنجالی! ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درباره یک تبریک جنجالی! ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

پیام تبریک هفته گذشته جناب آقای رئیس جمهور به یهودیان و هموطنان یهودی به مناسبت حلول سال جدید عبری بازتاب رسانه‌ای وسیعی داشت. به همراه تحلیل و بعضاً استقبال از این ابتکار، این بدین معنی است که ایران دارای ظرفیت‌های نهفته و احیاناً ناشناخته‌ای است که می‌تواند در خدمت سیاست خارجی (سیاست خارجی در مفهوم عام آن) قرار گیرد و فضای تنفسی بیشتری ایجاد کند و بسیاری از تبلیغات زهرآگین را خنثی سازد و تقدیر و احترام عموم را برانگیزد.

پیام تبریک هفته گذشته جناب آقای رئیس جمهور به یهودیان و هموطنان یهودی به مناسبت حلول سال جدید عبری بازتاب رسانه‌ای وسیعی داشت. به همراه تحلیل و بعضاً استقبال از این ابتکار، این بدین معنی است که ایران دارای ظرفیت‌های نهفته و احیاناً ناشناخته‌ای است که می‌تواند در خدمت سیاست خارجی (سیاست خارجی در مفهوم عام آن) قرار گیرد و فضای تنفسی بیشتری ایجاد کند و بسیاری از تبلیغات زهرآگین را خنثی سازد و تقدیر و احترام عموم را برانگیزد.
این همه ناشی از ویژگیهای خود این کشور و تاریخ و فرهنگ و تمدن آن است و البته موقعیت کنونی ایران و ویژگی دینی بودن نظام را در این میان سهم مهم و مؤثر است. ذیلاً نکاتی را به اجمال متذکر می شود.
۱- ایران بیش از آن که یک واحد سیاسی و به تعبیر امروز یک کشور باشد، یک فرهنگ و تمدن است. همچون چین و هند و مصر. اگرچه آنچه تداعی کننده این واقعیت است عنوان «فارس»، «پارس»، «پرس» و «پرشیا» و کلمات معادل آن است و نه عنوان «ایران». عنوان نخست برای عموم فرهیختگان غیرایرانی، از هر نقطه ای که باشند، مأنوس‌تر و تداعی‌کننده‌تر از عنوان دوم است. ایران عموماً نشاندهنده واقعیت موجود به عنوان یک کشور است و فارس و معادل‌های آن نشاندهنده واقعیت تاریخی و تمدنی آن.
نکته اینجاست که این تاریخ و تمدن به برکت موقعیت جغرافیایی و نیز ویژگیهای ذاتی که مهمترینش تأثیرپذیری و تأثیر شگرف آن است، با عموم ادیان و تمد‌نهای کهن کنش و واکنش‌های فراوان و عمیقی داشته است. در میان ادیان و تمدنهای بزرگ تقریباً هیچ دین و تمدنی نیست مگر آن که جای پایی در فرهنگ این سرزمین داشته و متقابلاً از آن تأثیر پذیرفته است.
عموم ادیان آسیایی و در رأس آنها ادیان ابراهیمی از نخستین سالهای ظهورشان در ایران بوده اند و به بخشی از فرهنگ آن تبدیل شده اند. همچنان که اینان به نوبه خود کسان و بلکه نخبگانی از این سرزمین را به خدمت گرفته اند.
این سرمایه کوچکی نیست. در منطقه پرشر و شور خاورمیانه که زادگاه عموم ادیان و بسیاری از تمدنهای بزرگ است، کشورهایی وجود دارد که کم و بیش چنین حالتی را داشته‌اند. از مصر گرفته تا سوریه و عراق. اما هیچیک جامعیت ایران را ندارند. مثلاً نفوذ ادیان و تمدنهای آسیایی در این کشورها ضعیف و بلکه بسیار ضعیف بوده است.
ضروری است از این ظرفیت استثنایی استفاده شود. مضافاً که به همان دلائل تاریخی و تمدنی کیفیت برخورد ما با ادیان و تمدنهای دیگر متفاوت با دیگران بوده است. برای نمونه ایران هم اکنون بزرگترین جمعیت یهودی را در کل خاورمیانه، به جز اسرائیل، در درون خود جای داده است. حال آن که بیش از سه دهه است که از پیروزی انقلاب می‌گذرد. انقلابی که سیاستی روشن در قبال مسئله فلسطین داشت و این جریان خصومت تمام عیار اسرائیلیان و هوادارانشان را برانگیخت.
اهمیت مسئله هنگامی روشن می‌شود که به مهاجرت وسیع یهودیان از کشورهای عربی، از تونس و مراکش گرفته تا لیبی و مصر و سوریه و عراق و یمن، توجه شود. تعداد یهودیان در برخی از این کشورها هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ نسبت‌شان به شهروندان غیریهودی به مراتب بیش از ایراان بود. این مهاجرت عمدتاً پس از جنگهای ۱۹۴۸ و ۱۹۶۷ و تا حدودی پس از بحران کانال سوئز در ۱۹۵۶ انجام گرفت در حالی که بسیاری از رژیم‌های حاکم در این کشورها متحد غرب و بعضاً دوستدار اسرائیل بودند.
۲- ما به راحتی می‌توانیم سیاست دینی فعالی در عرصه بین‌الملل در پیش گیریم – سیاست دینی در چارچوبی که ذکر شد- حال آن که بسیاری از کشورهای اسلامی قادر بدان نیستند. کشورهای مهم اسلامی را در نظر بگیرید. ترکیه به دلیل مسئله کشتار ارمنیان و سوابق تاریخی‌اش نمی‌تواند از حد معینی پیشتر برود. مصر به دلیل اقلیت بزرگ قبطی و حساسیت فراوان آنها، قدرت مانور محدودی دارد، اندونزی به دلیل نفوذ سنگین اقلیت مسیحی هیچ تمایل و بلکه ظرفیتی در این زمینه ندارد. کشورهایی چون پاکستان و بنگلادش و نیجریه و مالزی هر یک مشکلات خاص خود را دارند. مضافاً که فاقد زمینه تاریخی و فرهنگی قابل قبول هستند. کشوری چون عربستان اگرچه اخیراً در این زمینه سرمایه گذاری فراوانی کرده اما هم آنها و هم دیگران میدانند که این یک بازی سیاسی ناشیانه، بدون پشتوانه و بدون آینده است.
ایران فاقد تمامی این ضعفها و کاستی‌هاست. در درجه نخست بدان علت که اقلیت‌های دینی موجود در ایران عمیقاً ایرانی هستند و این نه یک ادعا که یک واقعیت است و آنان خود بدون مجادله و ترس، بدان معترف هستند. حتی آن گروهی که از آنان مهاجرت کرده‌اند هنوز هم ریشه در این آب و خاک دارند و بدان می‌نگرند.
یک بار سرکنسول محترم ما در میلان در اواسط سالهای هفتاد که همزمان با مأموریتم در واتیکان بود، نقل میکرد که در اوج سالهای جنگ تحمیلی برخی از یهودیان ایرانی مقیم در شمال ایتالیا که عموماً از کاشان بودند برای گرفتن ویزا به کنسولگری می‌آمدند – آنها تابعیت و پاسپورت ایتالیایی گرفته بودند – تا به ایران بروند. ایشان میگفت که در آن سالها من سرکنسول بودم. ایشان دو بار در میلان مأموریت داشتند. در سالهای شصت و سالهای هفتاد – و از ایشان می‌پرسیدم دلیل سفر شما چیست؟ و می‌گفتند نذر کرده‌ایم به زیارت حضرت معصومه (ع) به قم برویم و باید برویم.
نمونه‌های بسیار فراوانی از این نمونه را می توان به دست داد. چه در میان یهودیان و چه در میان مسیحیان و چه در میان زردتشتیان. اوج این جریان را در مراسم عزاداری امام حسین (ع) و در ایام عاشورا می‌توان دید که سابقه‌ای تاریخی دارد و سنتی است که ساکنان شهرهایی که مسلمانان و غیرمسلمانانش در هم آمیخته‌اند به خوبی از آن مطلع هستند.
۳- نمونه بهتر و کاملتر از آنچه ذکر شد، آثاری است که توسط هنرمندان آنان خلق شده است. بدین معنی که این آثار به گونه‌ای عمیق و در عین حال خلاق از عناصر فرهنگی و هنری ایرانی اشباع شده است.
نمونه بارز آنچه گفته شد کلیساهایی است که در ایران صفویه در اصفهان ساخته شده است. معماری و هنر به کار رفته در این کلیساها دقیقاً سنتزی است از معماری و هنر ایرانی و بهتر است بگوییم معماری و هنر دینی ایرانی، هنر ارمنی و هنر غربی و جریان اخیر به دلیل ح