پاورپوینت کامل از کشتار تا نوشتار ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از کشتار تا نوشتار ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از کشتار تا نوشتار ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از کشتار تا نوشتار ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

یورش خانمانسوز مغولان نه تنها سلسله‌ی‌‌ خوارزمشاهی را برانداخت، بلکه بسیاری از شهرها و قراه و قصبات را نیز با ساکنانش نابود کرد. مغولان در سایه‌ی رعب و وحشت حکومتی را بر پا کردند که از چین تا غرب ایران‌زمین را در بر می‌‌گرفت.
مغولان آداب کشورداری نمی‌‌دانستند؛ چه قومی بیابانگرد بودند و از واحه‌‌ای به واحه‌ی‌‌ دیگر در حرکت، با بینش ایلی و پیوسته در پی چراگاه، از این‌‌رو اداره‌ی کشور را به کسانی سپردند که از قدرت و دانش کشورداری بهره‌‌مند بودند.

یورش خانمانسوز مغولان نه تنها سلسله‌ی‌‌ خوارزمشاهی را برانداخت، بلکه بسیاری از شهرها و قراه و قصبات را نیز با ساکنانش نابود کرد. مغولان در سایه‌ی رعب و وحشت حکومتی را بر پا کردند که از چین تا غرب ایران‌زمین را در بر می‌‌گرفت.
مغولان آداب کشورداری نمی‌‌دانستند؛ چه قومی بیابانگرد بودند و از واحه‌‌ای به واحه‌ی‌‌ دیگر در حرکت، با بینش ایلی و پیوسته در پی چراگاه، از این‌‌رو اداره‌ی کشور را به کسانی سپردند که از قدرت و دانش کشورداری بهره‌‌مند بودند.
مغولان با همه‌ی‌‌ وحشی‌‌گری و کُشتار و تخریب و سوزاندن به راهنمایی متفکران و اندیشمندان ایرانی و چینی تخت قاپو شدند و رهبران آنان ناگزیر به اسکان در شهرها. مغولان از علوم بی‌‌بهره بودند و دانش آنان بسیار اندک و متکی بر خرافات و شرح افتخارات اعمال نیاکان و پیشینیانشان بود.
اقوام مهاجم به ایران در عصر اسلامی، عمدتا از آسیای مرکزی و ماوراءالنهر می‌آمدند و به ثبت وقایع مربوط به دوران خود و قبل از آن علاقه‌‌مند بودند. این امر، تاریخ‌‌نویسی را رونق می‌‌بخشید که به لحاظ کمّی و کیفی دوره‌ی‌‌ ایلخانان و تیموریان تاریخ‌‌نویسی جلوه‌ی‌‌ بیش‌تری نسبت به ادوار قبل از آن دارد.
در میان علوم رایج و متداول در ایران‌زمین دو علم بیش‌تر از علوم دیگر به مذاق مغولان خوشایند بود. نخست، علم نجوم که جوابگوی خرافات آنان بود و دیگری، علم تاریخ که می‌توانست اعمال و حرکات و شجاعت/ وحشی‌‌گری آنان را ضبط و محفوظ بدارد. به عبارت دیگر، تاریخ‌‌نویسی بیان عظمت لشکرکشی‌‌ها و پیروزی‌‌ها و فتح سرزمین‌‌های وسیع برای مغولان محسوب می‌‌شد و همین امر سبب توجه وافر مغولان و رشد آن شد.
چنان‌که گفته آمد، مغولان به علم نجوم و تاریخ اهمیت می‌‌دادند و برای این منظور رصدخانه‌ی‌‌ مشهور مراغه را خواجه نصیرالدین طوسی بنیاد نهاد و نخستین کتاب‌های تألیفی در تاریخ، اختصاص به مغولان و شرح اعمال آنان داشت.
تاریخ جهانگشای جوینی جزو نخستین کتاب‌‌های تاریخی و عطاملک جوینی که خود از دولت‌مردان عصر مغول بود آن را به رشته‌ی تحریر درآورد و این اثر ارزنده‌ی تاریخی در نوع خود از منابع مهم تاریخ مغول و حمله‌ی آنان و آغاز استقرارشان در ایران به شمار می‌‌رود.
تاریخ جهانگشای جوینی در پاره‌‌ای از موارد به نثر مزین و شیوایی که گاه تا آسمان شعر اوج می‌‌گیرد نگارش یافته و با این حال در غالب موارد نثری معتدل و میانه‌‌رو و در قسمت‌‌هایی از اثر شیوه‌‌ای ساده و روان دارد. از این رو می‌‌توان گفت که عطاملک در نگارش جهانگشا به تمامی تسلیم شیوه‌ی‌‌ مترسلان نبوده، بلکه تصفح و تزئین کلام برای او حکم نوعی ذوق‌‌آزمایی و سخن‌آرایی داشت و این شیوه‌‌ای است که در اکثر تاریخ‌‌های نگاشته شده در سده‌‌های هفتم تا نهم می‌‌توان بعینه مشاهده کرد.
پیروان عطاملک به تقلید از او و به نیت تتمیم کار جوینی به تاریخ‌‌نویسی پرداختند اما پی به حقیقت و معنی کار او نبردند، چنان‌که ابن بی‌‌بی در کتاب الاوامرالعلائیه فی الامور العلانیه که ذیلی بر کتاب جهانگشاست، در حقیقت نظیره‌‌سازی کرده و تصور او آن بوده که با به‌کار بردن لغات دشوار و مهجور عربی و یا تصنّعات و تکلّفات نامحدود می‌‌تواند جایگزین ممدوح خود شود.
دیگر ذیل‌نویس تاریخ جهانگشا، ادیب شهاب‌‌الدین عبدالله، مشهور به وصّاف الحضره، است که با همه‌ی‌‌ استادی و مهارت قدرت خود در انشای کلام مصنوع و منشیانه در کتاب خود تجزیه الامصار و تزجیه الاعصار مشهور به تاریخ وصّاف، چنان مغلوب اطلاعات و دانش خود از ادب عربی شد که نثرش نمونه‌‌ای از انشای مُعَقَّد گردید و مبالغه در استفاده از کلمات مهجور عربی گاه او را بر آن داشت که‌ تازی‌‌گویی را در ضمن سخن فارسی بر پارسی‌گویی رحجان دهد. و همین سبک و نثر او سبب شده که اهل تاریخ از دیرباز نسبت به این کتاب بی‌‌عنایت باشند، در حالی که اثر وصاف در دیار همسایه با استقبال مواجه شد و عثمانیان این اثر را که در ادبیات عرب و عجم نمونه‌‌ای بلامعارض بود در علم پولتیک و انشاء، اسباب تربیت وزرا و منشیان قرار دهند و خواندن تاریخ وصاف را به واسطه‌ی فرهنگ لغتی که رسمی‌‌زاده برای آن کتاب ترتیب داده بود و شرحی که رئیس افندی ابوبکر شیروانی فاضل بر آن نوشته و نیمه‌تمام گذاشته بود، قاضی بزرگ روم‌ایلی نیلی احمد افندی به اتمام رساند.
تاریخ وصاف در سرزمین عثمانی بر خلاف خاستگاه خود با استقبال بی‌‌سابقه‌‌ای مواجه شد و اکثر منشیان و دفترداران و قضات بزرگ عثمانی نسخ متعددی از آن را کتابت کرده‌‌اند و این اثر در میان سلاطین عثمانی هم اشتهار داشت تا جایی که سلطان محمد فاتح پیوسته نسخه‌‌ای از آن را همراه داشت و مطالعه می‌‌کرد و سلطان سلیم نسخه‌ی نفیسی از آن را در اختیار داشت و در لشکرکشی‌‌ها هم همراه خود می‌‌برد و از این‌‌رو در لشکرکشی به مصر این نسخه‌‌ مفقود شد و به دستور سلطان سلیم در بحبوحه‌ی‌‌ جنگ و جدال، حسن شاه مأمور به نویساندن نسخه‌‌ای از آن شد.
تاریخ وصاف چنان در دربار عثمانی اشتهار داشت که قاضی عبدالله مفتی که بیش از صد سال عمر داشت علی‌‌الاتصال به مطالعه و تحصیل آن اشتغال داشت و تاریخ وصاف را نمونه‌ی‌‌ فصاحت در ایران می‌‌دانست و تخلص خود را «وصاف» کرده بود و چون هم‌نام خود به وصاف عبدالله مفتی اشتهار داشت. او تنها کسی نبود که به تاریخ وصاف عشق می‌‌ورزید، صالح افندی دفتردار که مرد زیرک و هوشمندی بود با نوشتن تحریر تاریخ وصاف که آن را نمونه‌ی اعلای فصاحت فارسیان می‌دانست در عبارت‌‌پردازی مهارتی حاصل کرده بود.
از متأخران در ایران فرهادمیرزا معتمدالدوله به این اثر عنایتی خاص داشت، تا آن‌جا که در حاشیه‌ی نسخه‌ی چاپ سنگی هند که در اختیار داشت هم‌چون رسمی افندی واژه‌‌نامه‌‌ای نوشته بود، و از اروپاییان هامر پورگشتال عشق و علاقه‌ی عجیبی بدین اثر داشت تا جایی که تاریخ وصاف را به آلمانی ترجمه کرد و جلد اول آن در زمان حیاتش به چاپ رسید.
بر خلاف عطاملک جوینی و پیروانش، در دوره‌ی‌‌ مغولان شیوه‌ی‌‌ دیگری از تاریخ‌نویسی پدید آمد که به کلی متباین از سبک جوینی بود؛ خواجه رشیدالدین فضل‌‌الله همدانی مؤلف جامع‌‌التواریخ که بیش‌تر به نام خواجه به جامع‌‌‌‌التواریخ رشیدی اشتهار دارد. خواجه نه تنها از جمله‌ی‌‌ بزرگ‌ترین رجال تاریخ ایران است، بلکه مورخی نامدار است. شیوه‌ی‌‌ نگارش و انشای خواجه رشیدالدین در تاریخ او بر روی هم ساده ولی متغیّر است، بدین معنی در آن‌جا که با تاریخ مغول و تاتار و ایلخانان و نظایر این مطالب سروکار دارد، اثر کلمات و ترکیبات و اصطلاحات مغولی در نثر او هویداست و آن بخش‌‌ها که از مآخذ قدیم درباره‌ی‌‌ تاریخ اسلام و خلفای اموی و بنی‌‌عباس و یا سلسله‌‌های غزنوی و خوارزمشاهی و اسماعیلیه‌ی‌‌ الموت و نظایر این موارد استفاده شده، تأثیرات شیوه‌ی تاریخ‌‌نویسان قدیم در آن هویداست و در باقی قسمت‌‌ها انشای ساده و روان سده‌ی‌‌ هشتم آشکار است.
اگر از بعضی نفوذهای ترکی و مغولی در نثر او که برای وی و هم‌‌عصرانش گریزناپذیر بوده، صرف‌‌نظر کنیم، نثر خواجه رشیدالدین فضل‌‌الله همدانی به سبب سادگی و استحکام آن قابل توجه است